စာမူခြင့္ျပဳခ်က္Aမွတ္ ၅၀၀၇၇၀၆၀၉ မ်က္ႏွာဖံုးခြင့္ျပဳခ်က္Aမွတ္ ၅၀၁၀၁၁၀၈၀၉ ပံုႏွိပ္ျခင္း ဒုတိယAႀကိမ္ (၅၀၀) Aုပ္၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉ မ်က္ႏွာဖံုးႏွင့္ Aတြင္းပန္းခ်ီ ကိုကိုႏိုင္ Aတြင္းဖလင္ A Seven Group A ဖံုးဖလင္ Star ကြန္ပ်ဴတာစာစီ Dream City တန္ဖိုး ၂၁၀၀ က်ပ္ ဓူဝံစာA ု ပ္တိုက္ ၂၁၂၊ ၃၁ လမ္း၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကထုတ္ေဝ၍ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳေA း (ဓူဝံပံုႏွိပ္တိုက္) A မွတ္ (၈၈)၊ ၅၁ လမ္း၊ ရန ္ ကုန္ၿမိဳ႕က A တြင္းစာသားမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာဖံုးကို ပံုႏွိပ္ပါသည္။ မာတိကာ မာတိကာ မာတိကာ မာတိကာ ျမစ္ဆိပ္ရဲ႕သီခ်င္း သီေပါခင္ႀကိဳင္ Aေတာင္ကၽြတ္ငွက္ နင္ Aင္မတန္ ပလီတယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ခံရမွာပါမလြဲ တိုက္-၁၃၊ Aခန္း-၄ ဝတ္လဲေတာ္ပုဆိုး ပိုးမ်ိဳးငယ္ပါပါေစ လမ္းက်U္းကေလး ေျမေခြး ဟြန္းတေယာ ေၾကာ္ျငာလွည္း ထဘီဖာ လိုပါေသးရဲ႕... ကြဲAက္နာရီ ျမစ္ဆိပ္ရဲ႕သီခ်င္း -၁- မ်က္ႏွာကိုတိုးေဝွ႔ေနေသာ ေလေတြထဲမွာ ဆားေငြ႔ေတြ ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ရႊံ႕ႏွစ္နံ႔လိုလို ညႇီစို႔စို႔Aနံ႔ေတြ ပါသည္။ ျမစ္ေရသည္ Aက်ျဖစ္၍ ေဗာတံတားသည္ Uီးေစာက္ဖင္ေထာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ေရ က် ျဖစ္သျဖင့္ ရႊံ႕ႏွစ္နိမ့္ေလွ်ာသည္ ညစ္ပတ္ေနေလသည္။ ေဗာတံတားေပၚမွာေတာ့ လူေတြက သစ္လြ င္ေတာက္ပ ေနျပန္သည္။ သေဘၤာထြက္ေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေဗာတံတားAစပ္မွာ ထိုင္ရင္း ေရာင္စံုခရီးသည္မ်ား၊ ငါးမွ်ားသူမ်ား၊ ကုန္ထမ္းဝန္ထမ္းမ်ား Aားလံုးကို ေငးၾကည့္ေနမိေလသည္။ ေဗာတံတားေAာက္က ေဘာ္ယာေပၚမွာေတာ့ လူေတြ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မရွိလွ။ ေလွသမားတခ်ိဳ႕ ရွိသည္၊ ဖြဲေလွေတြ ရွိသည္၊ ေရခဲေလွေတြ ရွိသည္။ “Aေမတို႔ကေတာ့ ခက္တာပဲAေမရာ... သံုးရာဆိုတဲ့ ပိုက္ဆံက နည္းတာမွတ္လို႔။ ဒီတစ္ခါလာေမးရင္ သမီးကေတာ့ ေရာင္းမွာပဲ” “ေတာ္စမ္းပါေA... ဒီတစ္ခါထပ္ေျပာရင္ ညည္းပါးထပ္က်ိဳးမယ္ မွတ္ထား။ မ ိ န္းမယုတ္မ... Aေလနေတာမ...” “ဘာျဖစ္လို႔မေျပာရမွာလဲ။ Aေမတို႔က ကၽြန္မရွာတာစားေနရေတာ့ ထမင္းဘယ္လိုရွာရသလဲ Aေမမွ မသိတာ” “ဘာေA... ညည္း ဘာစကားေျပာတာလဲ။ ငါက ထမင္းဘယ္လိုရွာရတာ မသိဘူး ဟုတ္လား... ကန္းမ... ဒါ ေက်းဇူးဆပ္တာေပါ့ေလ” Aသံေတြက Aားလံုးကိုထြင္းေဖာက္ ေပၚေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေဗာတံတားေAာက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ျမင္ႏိုင္သေလာက္က မိန္းမရြယ္တစ္ေယာက္၊ Aသက္ႀကီးႀကီး မိန္းမတစ္ေယာက္။ ေနာက္ ေစာင္ပုခက္တစ္လံုး။ ေဘာ္ယာAလယ္မွာ ဒန္Aိုးပိန္ေလး ႏွစ္လံုး ရွိသည္။ ေမွာက္ထားေသာ ခ်ိဳင့္Aေဟာင္းကေလး တစ္လံုးရွိသည္။ “ကိုင္း... ထြက္Uီးဟဲ့... ထမင္းမစားရေသးဘူး” “Aေမ ဆာၿပီလား” “သေဘၤာႀကီးေတာင္ ထြက္ေတာ့မယ္ေA့... ေလးနာရီ ထိုးေတာ့မယ္။ Aခ်ိန္မနည ္ းေတာ့ဘူး” “မနက္က ဆီ ႏွစ္ပုလင္းကို မေAးတို႔ကိုပဲ ေပးလိုက္မယ္။ ေဈးေတာ့ႏွိမ္တယ္ Aေမရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ မတင္းရဲပါဘူး။ ရသေလာက္ေပါ့” “ေပးလိုက္ပါေA... ညည္း ပိုက္ဆံတက္ယူလိုက္။ နည္းနည္းလိုတဲ့ ဆီ တက္စုၾကည့္ပါUီးလား” “Aင္းပါ” “ဒီမယ္... ေနာက္ ထမင္းဝယ္ရင္ ငါးဖယ္ငါးဆုပ္ဟင္းပဲ ဝယ္ပါဟယ္။ ဟင္းရည္မ်ားမ်ား ဆမ္းခိုင္း ၾကားလား... မေန႔က ညည္းဝယ္တာ ေျခာက္ေျခာက္ႀကီး” “Aင္းပါ” မိန္းမရြယ္က တံတားေAာက္က Aျပင္ကိုထြက္လာသည္။ ဖိနပ္မပါေသာ သူမ၏ေျခေထာက္ေတြက ရႊံ႕ႏွစ္ေတြကို တစြက္စြက္ နင္းျဖတ္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ လက္ထဲမွာ ႏို႔မႈန္႔ဘူးခြံတစ္လံုး ပါလာသည္။ ေရျမႇဳပ္တစ္စ ပါသည္။ သူတို႔သားAမိကို ေငးၾကည့္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူမ သတိျပဳမိသြားသည္။ ၿပံဳ းျပသည္။ ထိုAၿပံဳးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သည္။ သူမက ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဆီတိုင္ကီေတြဆီက ိ ု သြားေနသည္။ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕၏ Aမည္ေတြ ေရးထိုးထားသည့္ ဆီတိုင္ကီေတြ ျဖစ္သည္။ ဆီပံုးေတြကို ေစာင့္ေသာလူတစ္ေယာက္ႏွင့္ သူမ စကားေျပာသည္။ ေထာင္တခ်ိဳ႕ လဲတခ်ိဳ႕ ဒီဇယ္ပံုးေတြက ဒီဇယ္ဆီေတြ ဖိတ္Aန္က်ေနတာ ရွိသည္။ သူမက ေရျမႇဳပ္ႏွင့္ စုပ္သည ္ ။ ႏို႔မႈန္႔ဘူးခြံထဲ ညႇစ္ထည့္သည္။ သေဘၤာႀကီး ထြက္ေတာ့မည္။ Aခ်က္ေပး ေခါင္းေလာင္းသံေၾကာင့္ လူေတြ ပိုမိုလႈပ္ရွား ေျပးလႊားေနၾကသည္။ ရန္ကုန္ျမစ္သည္ ဆည္းဆာေနေရာင္ျခည္ေAာက္မွာ ရယ္ေမာေနေလသည္။ * * * -၂- ေရျပင္ညီေနလံုးသည္ ျမစ္ေကြ႔ႏွင့္တည့္တည့္ Aနားစြန္းမ်U္းေၾကာင္းထဲမွာ နစ္ဝင္ေတာ့မည္။ ေလေတြ ပိုတိုက္လာသည္။ မည္းေမွာင္ကာ ပိုမို လႈပ္ခါ ပြက္ထေနသည္။ ဆိပ္ကမ္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြ၊ ထမင္းဆိုင္ေတြဆီက ကက္ဆက္ သီခ်င္းသံသည္ပင္ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္ေပါ့။ သည္ေနရာေလးမွာ လူရွင္းသြားၿပီး။ ဂိုဏ္းသိမ္းAလုပ္သမားတခ်ိဳ႕ ရွိေနသည္။ တခ်ိဳ႕က ပိုက္ဆံခြဲေနသည္။ လက္တြန္းေဈးသည္ေတြလည္း သိမ္းစျပဳၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ မျပန္ျဖစ္ေသး။ သ ည္ေနရာကေလးမွာ ေနလို႔ရသေလာက္ (ထိုင္လို႔ရသေလာက္) ထိုင္ေနUီးမည္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္သည္။ မိမိသည္ပင္ လာတုန္းက ငါးမွ်ားဖို႔သက္သက္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ငါးမမွ်ားျဖစ္၊ လူေတြ ကိုပဲ ထိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူမ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားက တမင္ကပ္ကာ သီခ်င္းညည္းရင္း တံတားေAာက္ကို ဝင္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ လွည့္ၾကည့္ကာ ၿပံဳးျပျပန္သည္။ လက္ထ ဲ ကႏို႔မႈန္႔ဘူးခြံထဲမွာ ဒီဇယ္တစ္ဝက္ေလာက္ ပါလာဟန္တူသည္။ တံတားေAာက္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေမွာင္ေနေလသည္။ ကေလးငိုသံႏွင့္ ကေလးေခ်ာ့သံေတြ ေမွာင္ထဲက လြင့္ပ်ံလာျပန္သည္။ သီခ်င္းက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ခဏခဏၾကားရေသာ စတီရီယိုသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ သူမ ျပန္ထြက္လာျပန္သည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြ ညိဳရ င့္ေနေAာင္ ဆိုးထားသည္။ Aဆီေတြျပန္ေနေသာ မ်က္ႏွာေပၚက ႏႈတ္ခမ္းနီသည္ Aဆက္Aစပ္မဲ့ လွပေနသည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ တည့္တည့္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ လက္ထဲမွာ ကၽြတ္ကၽြတ္Aိတ္တစ္လံုး။ “လာလည္မလို႔လား” “ဗ်ာ” ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေျပာလိမ့္မည္မထင္သျဖင့္ ဘာေျဖရမွန္း မသိ။ “ေၾသာ္... လာလည္မလို႔လား လို႔ပါ” “ဘယ္ကိုလဲ” “ေဟာေတာ့” သူမက ႐ုပ္ရွင္ထဲက မိန္းမပ်က္သ႐ုပ္ေဆာင္တစ္ေယာက္ႏွင့္ ပိုတူေနေလသည္။ ညိဳ႕ရီေသာ မ်က္ဝန္းေတြႏွင့္Aတူ Aတန္ငယ္ ဖြံ႔ထြားေသာ ကိုယ္ခႏၶာတစ္ခုလံုး လ ႈ ပ္ေနေAာင္ တမင္ ရယ္ေမာေနသည္ကလည္း ၾကည့္မေကာင္းလွေခ်။ “လာလည္မလား ဆိုတာ ရွင္မသိဘူးလား။ ဒါျဖင့္ ေလွစီးမလား ဆိုတာေကာ သိရဲ႕လား။ ဟင္း ဟင္း... ဒီတံတားေAာက္ကို လာလည္မလား လို႔ ေမးတာပါ” “ေၾသာ္... Aင္း...” “ေနUီး... ကၽြန္မ ထမင္းသြားဝယ္Uီးမယ္၊ ခဏေစာင့္ေနာ္” ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္မီမွာပင္ သူမသည္ သစ္ရြက္တစ္ရြက္လို ေျပးထြက္သြားသည္။ သိပ္မၾကာလွ၊ ခဏေလးAတြင္းမွာပဲ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ကၽြတ္ကၽြတ္Aိတ္ထဲမွာ ထမင္းေတြဟင္းေတြ ေရာေထြးထည့္လာသည္။ “လာေလ... လိုက္ခဲ့...” ကၽြန္ေတာ္က တံတားေAာက္ကို လိုက္ဖို႔မလိုက္ဖို႔ စU္းစားေနမိေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ တံတားေAာက္ကို လိုက္ျဖစ္သြားသည္။ တံတားေAာက္က Aတန္Aသင့္က်ယ္ေသာ ေဘာယာ ေပၚမွာ သူတို႔ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ တံတားေAာက္မွာ Aေတာ္ေမွာင္မည္းေနေလသည္။ မ်က္ႏွာကို ပထမUီးဆံုး လာေရာ က္တိုးထိ ႏႈတ္ဆက္သူေတြမွာ ျခင္ေတြျဖစ္သည္။ ကုန္းေပၚက လွမ္းမျမင္ရေသာ ပစၥည္းAခ် ိ ဳ ႕ တံတားေAာက္မွာ ေတြ႔သည္။ သံေသတၱာေဟာင္း တစ္လံုး၊ ထဘီေဟာင္းေတြက ျပန္႔က်ဲေနသည္။ Aသက္ႀကီးႀကီးAဘြားAိုက ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို ေပြ႔ခ်ီထားသည္။ တံတားသံေပ ါင္မွာ သံႀကိဳးတစ္ဖက္၊ Aဝတ္ႀကိဳးတစ္ဖက္ ခ်ည္ထားေသာ Aဝတ္ပုခက္၊ ေနာက္ သံပန္းက န္ျပား ႏွစ္ခ်ပ္ သံုးခ်ပ္၊ ပလတ္စတစ္ခြက္ကေလး တစ္လံုး။ သူမက ထမင္းAိတ္ကို AဘြားAိုလက္ထဲ ေ ပးလိုက္သည္။ “Aေမ... ဒီAစ္ကိုက သမီးတို႔ဆီ လာလည္မလို႔ တဲ့” သူ႔Aေမက သူမကိုတစ္လွည့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုတစ္လွည့္ ၾကည့္သည္။ ကေလးကို ပုခက္ထဲျပန္ထည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ AသာAယာ လႊဲေပးေနျပန္သည္။ “Aစ္ကို... Aခ်ိန္ရတယ္မဟုတ္လား” “ေၾသာ္... Aင္း... ရပါတယ္” “မဟုတ္ဘူး... ျမန္ျမန္ျပန္ခ်င္တာလား၊ ေAးေAးေဆးေဆးလား ေမးတာ” ကၽြန္ေတာ့္ကို သားAမိႏွစ္ေယာက္စလံုးက ေရျခားေျမျခား သတၱဝါတစ္ေကာင္လို ၾကည့္ေနၾကသည္။ သူမက သူ႔Aေမကိုၾကည့္ေတာ့ AဘြားAိုက တံတားေAာက္က ထြက္သြားသည္။ Aျပင္မွာ လံုးဝေမွာင္သြားၿပီ။ Aတြင္းမွာ ပိုမို ေမွာင္မည္းလာသည္။ ျမစ္ေရသည္ လက္တစ္ကမ္းမွာ ရွိေနသည္။ လူမဲ့ေလွေတြက ဆက္ကာဆက္ကာ ထိစပ္ရင္း ရွည္ေမ်ာေနသည္။ ေလွေတြကိုေက်ာ္၍ ျမင္ရေသာ ျမစ္ေရျပင္သည္ ေၾကာက္မက္ဖ ြယ္ ေကာင္းေနေသာ္လည္း ေရျပင္ေပၚကို ဖိတ္Aန္က်ေနေသာ Aလင္းေရာင္ေတြက ေရ ျပင္ကို တလက္လက္ Aေရာင္ထြက္ေနေစသည္။ “Aစ္ကို... လာေလ...” ကၽြန္ေတာ္က ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး ၿပံဳးျဖစ္သြားသည္။ ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုး ႏ ႈ တ္ခမ္းေတြကို သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရေသာ္လည္း တံတားေမွာင္ရိပ္ထဲမွာ ႏႈတ္ခမ္းနီရနံ႔သည္ မႊန္စူးေနသည္။ “မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ိုး႐ိုးလာလည္တာပါ” “ရွင္...” “ေၾသာ္... ကၽြန္ေတာ္ ႐ိုး႐ိုးလာလည္တာပါ လို႔...” “ဒီတံတားေAာက္ကို ႐ိုး႐ိုးလာလည္တယ္ ဟုတ္လား...” “တံတားေAာက္ ဆိုတာလည္း ခင္ဗ်ားတို႔Aိမ္ပဲ မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ေန စရာပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ခင္လို႔ လာလည္တာပါ” “ေဟာေတာ့္... Aေမေရ...” သူမက Aသံကိုျမႇင့္ေAာ္လိုက္သျဖင့္ AဘြားAို ျပန္ဝင္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ ထိုင္သည္။ သစ္သား မီးျခစ္ဆံတစ္ေခ်ာင္းကို ထုတ္ကာ ေဆးလိပ္ကို မီးညႇိသည္။ မရ။ ျပန္ျခ စ္သည္၊ ျမစ္ေလေၾကာင့္ မီးၿငိမ္းသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က Aိတ္ထဲက ဓာတ္ေငြ႔မီးျခစ္ကို ထုတ္ကာ လက္ႏွင့္ေလကြယ္ရင္း ျခစ္ေပးလိုက္သည္။ တံတားေAာက္မွာ ခဏကေလး လင္းက်င္းသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ေမွာင္သြားျ ပန္သည္။ “သမီးတို႔ဆီကို ႐ိုး႐ိုးလာလည္တာတဲ့ Aေမရဲ႕...” သူမက ရိတာလား၊ Aတည္လား မသိရသည့္ Aသံမ်ိဳးႏွင့္ ေျပာေနျခင္း ျဖစ္သ ည္။ “ေၾသာ္... လူေလးက လာလည္တာလား” “ဟုတ္ပါတယ္၊ Aေမ့သမီးက လာလည္မလား ဆိုတာနဲ႔ လာလည္တာပါ” သူမထံက ခစ္ခနဲ ရယ္သံ ၾကားရသည္။ “Aေမတို႔ Aရင္က ဘယ္မွာေနတာလဲ” “ၾကည့္ျမင္တိုင္ကမ္းနားက ေက်ာက္ကြင္းစပ္မွာ။ Aဲဒီကေန ဒီေရာက္လာတာ” “ဒီေနရာ ေရေရာက္တယ္ မဟုတ္လား” “ေရတက္ခ်ိန္တို႔၊ မိုးတြင္းတို႔ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေနရာကလည္း ျမင့္လာတာေပါ့။ ေရ က်ေတာ့ ေဗာႀကီးက လိုက္က်သြားျပန္ေရာ။ ေရျမင့္ေတာ့ ၾကာျမင့္ ဆိုသလိုေပါ့” ပုခက္ထဲက ကေလးငိုသံ ထြက္လာျပန္သည္။ မိခင္ျဖစ္ဟန္တူသူ မိန္းမရြယ္က ထမၾကည့္။ “ဟဲ့ေကာင္မ... ႏို႔တိုက္Uီး” “ေသာက္ကေလးက လုပ္ၿပီ...” “ညည္း တစ္ေန႔လံုး ႏို႔မတိုက္ရေသးပါဘူးေA။ က်ဳပ္ေျမးေလး ႏို႔ဆာေရာေပါ့။ ထပါေA...” ေရျပင္က ျပန္ဟပ္ေသာ Aလင္းေရာင္ပဲ ရွိသည္။ ျခင္ေတြက သဲသဲမဲမဲ။ ေလွေတြကို ေရတိုးသံက တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ျမည္ဟည္းေနသည္။ “ဒီေနရာမွာေနလို႔ ရလား” “ဘယ္ရမလဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုပဲ ေနရတာပဲ” “စားေတာ့ေကာ” “တစ္ခါတေလလည္း ခ်က္တာပဲ။ ဝယ္စားတာက မ်ားပါတယ္” “မဟုတ္ဘူး... ဝင္ေငြကိုေျပာတာ” “ဝင္ေငြလား... ေန႔ခင္းဘက္ ဆီ လိုက္စုတယ္။ ဟိုဘက္တံတားေတြမွာ ဘိလပ္ေျမ လိုက္စုတယ္။ ပဲေစ့ေတြ ေကာက္စုတယ္” ညေနတုန္းက ဆူညံပြက္ထေနေသာ သည္ေနရာက Aခုေတာ့ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ သေဘၤာUၾသသံAခ်ိဳ႕ကို ၾကားေနရသည္။ ရႊံ႕ႏွစ္နံ႔၊ ေျမာင္းပုပ္နံ႔၊ သစ္သီးပုပ္နံ႔၊ ညႇီၿပဲ့ၿပဲ့ရနံ႔... ရနံ႔ဆိုးေတြ ေဝ့ဝဲေနသည္။ “ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္... ခေလးဖို႔ မုန္႔ဖိုးေပးခ်င္လို႔” ကၽြန္ေတာ္က ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္တစ္ရြက္ ေပးေတာ့ AဘြားAိုက လွမ္းယူသည္။ ထမ င္းထုပ္ ဝယ္ထားေသာ္လည္း သူတို႔ ထမင္းမစားရေသးတာကို သတိရသည္။ “ထမင္းစားၾကUီးေလ” “ရပါတယ္... ေနာက္မွပဲ စားေတာ့မယ္” ကၽြန္ေတာ္ တံတားေAာက္က ထြက္လိုက္သည္။ Aသက္ကို တဝႀကီး ႐ွဴပစ္လိုက္သည္။ ေဗာတံတားေပၚကို ျပန္တက္လိုက္သည္။ ဆိပ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ ထိန္ည ီ းေနေလသည္။ တံတားေပၚႏွင့္ တံတားေAာက္၊ Aလင္းႏွင့္ Aေမွာင္က ရက္စက္စြာ စည္းျခားေနေလသည္။ * * * -၃- မာက်ဴရီမီးေရာင္ေAာက္က ကြမ္းယာဆိုင္ကေလးမွာ စီးကရက္တစ္ဘူး ဝယ္လိုက္သည္။ တစ္လိပ္ထုတ္ကာ ဓာတ္ေငြ႔မီးျခစ္ႏွင့္ ညႇိလိုက္သည္။ “Aစ္ကို... ျပန္ေတာ့မယ္ ဟုတ္လား” သူမ... AဘြားAိုက ကေလးတစ္ဖက္ကိုခ်ီကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရပ္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာၿပီး သူတို႔ ထြက္လိုက္လာမွန္း ကၽြန္ေတာ္ မသိ။ “Aင္း... ဟုတ္တယ္... သြားေတာ့မယ္... Aဲ... ေနပါUီး၊ ညေနက သံုးရာနဲ႔ေရာင္းမယ္ ဆိုတာေလ... ကၽြန္ေတာ္ၾကားတယ္။ Aဲဒါ မေမးမိေသးဘူး” စင္စစ္ သည္ေမးခြန္းက ႐ိုင္းသြားမွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိေသာ္လည္း ရင္ထဲမွာရွိေနသျဖင့္ ေမးလိုက္မိသည္။ တံတားေAာက္က သူတို႔Aိမ္ကေလးထဲမွာ သံုးရာတန္ဆိုလို႔ ဘာမွမေတြ႔ခဲ့ရ။ သူတို႔Aတြက္ ေငြသံုးရာသည္ မ်ားလွေသာေငြေၾကး ျဖစ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ ္ ေငြသံုးရာေလာက္ သူတို႔ဆီမွာရွိသည္ဆိုလွ်င္ပင္ Aထိုက္Aေလ်ာက္ Aဆင္ေျပႏိုင္သည္။ “AလကားပါAစ္ကိုရာ... AဲဒီAေၾကာင္းေျပာရင္ ေဒါသျဖစ္ရတယ္။ Aေမေပါ့... ကပ်က္ယပ်က္ သိပ္လုပ္တာ” AဘြားAိုက ကေလးကိုေပြ႔ခ်ီရင္း ျမစ္ျပင္ကို ေငးေနဆဲ။ တစ္ခြန္းတေလမွ ဝင္မေျပာ။ “Aင္းပါ... ပစၥည္းကိုေမးတာပါ။ ဘာပစၥည္းလဲ လို႔...” “ေၾသာ္... ကေလးပါ... ေဟာဒီ ကေလးပါ” သူမက ဘြားေAခ်ီထားေသာကေလးကို ေမးေငါ့ျပသည္။ ၿပီးေတာ့ ခံစားခ်က ္ မဲ့ မ်က္ႏွာျဖင့္ ဆက္ေျပာသည္။ “Aစ္ကို ဝယ္မလား။ ဝယ္ပါ Aစ္ကိုရဲ႕... သံုးရာပဲ ေပး။ မိန္းကေလးေတာ့ မိန္းကေလးေနာ္။ တစ္ေလာက ေရထဲက်ေသသြားတဲ့ ကေလးက ေယာက္်ားေလ။ ေခ်ာက ေခ်ာသန ဲ ႔ ။ Aစ္ကိုေတြ႔ရင္ သေဘာက်မွာ... ယူပါAစ္ကိုရဲ႕...” AဘြားAိုကမူ ေျမးငယ္ကို ပိုမိုတင္းရစ္စြာ ပိုက္ေပြ႔ထားသည္ဟု ထင္သည္။ ၿပီးေတာ့ တံတားေAာက္ထဲသို႔ ျပန္ဆင္းသြားသည္။ လမ္းေပၚက မာက်ဴရီမီးေAာက္မွာ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြရဲေနေAာင္ ဆိုးထားေသာသ ူ မ ရွိသည္။ တံတားေAာက္မွာေတာ့ သံေသတၱာေဟာင္း တစ္လံုးရွိမည္၊ သံပန္းကန္ ႏွစ္ခ်ပ္ရွိမည္၊ Aဝတ္ေဟာင္း ပုခက္တစ္လံုးရွိမည္၊ ကေလးေခ်ာ့ စတီရီယိုသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ရွိမည္၊ ျခ င္ေတြ ရွိမည္၊ ၿပီးေတာ့... မ်က္ရည္တခ်ိဳ႕ ရွိေနမည္။ မာက်ဴရီညထဲမွာ ရန္ကုန္ျမစ္ေရသည္ ထံုးစံAတိုင္း တသိမ့္သိမ့္ ရယ္ေမာေနေလသည္။ (၁၉၉၁-Eၿပီ၊ ရင္ခုန္ပြင့္ မဂၢဇင္း) သီေပါခင္ႀကိဳင္ -၁- တကယ့္ သူ႔နာမည္Aရင္းက ခင္ႀကိဳင္တင္ ရယ္။ လူက ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြး သဲ့သဲ့နဲ႔ ခပ္ႏြဲ႔ႏြဲ႔ ေနတတ္တယ္။ သူက သူ႔ကိုယ္သူ ဘဝစံုတယ္လို႔ လူထူရင္ ေျပာေနတတ္တဲ့လူ။ တကယ္လည္း စံုပါတယ္။ စာရင္းငွားလုပ္ဖူးတယ္၊ ေကာက္ရိတ္ဖူးတယ္၊ လက္သမားေလး ဘာေလး လုပ္ဖူးတယ္၊ ရြာစU္ကိုးေပါက္ ဖဲလည္႐ိုက္ဖူးတယ္၊ ဒိုးပတ္မင္းသား၊ ဗံုရွည္မင္းသား လိုတယ္ဆိုရင္လည္း သူပဲ။ ဖိုးစိန္ႀကီးသီခ်င္းမ်ား ဟဲရUီးမလား၊ Aဆိုေကာင္း။ AဲဒီAခံကေလးနဲ႔ ေတာဇာတ္ကေလးတစ္ဇာတ္မွာ ဆီးသီးေကာက္ ေခၚမလား ဝင္လုပ္တယ္။ Aမ်ားAား ျဖင့္ကေတာ့ သီေပါ ပါေတာ္မူ က,ရင္ သူက သီေပါ လုပ္ရတယ္။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ကၽြဲတီ၊ ကျပည ္ ့ ၊ ဇီးေတာ၊ လက္ပံႏြယ္၊ ေက်ာင္းစု၊ Uယ်ာU္က်စ္၊ ေညာင္က်ိဳး၊ မဲေဒါင့္၊ သမင္ၿခံ၊ မင္းဇံ စတ ဲ ့ ရြာေတြမွာ သူတို႔ဇာတ္က နာမည္ရတယ္။ ေတာဘုရားပြဲေတြဆိုရင္ သူတို႔ဇာတ္ပဲ ငွားတယ္။ ငွားတိုင္းလည္း ပါေတာ္မူ ပါေAာင္ က,တယ္။ က,တိုင္းလည္း သူက သီေပါပဲ။ Aဲဒီကတည္းက သူ႔နာမည္ သီေပါခင္ႀကိဳင္ ျဖစ္ေရ ာ။ သီေပါခင္ႀကိဳင္ လို႔ နာမည္တြင္တာလည္း မေျပာနဲ႔၊ ဘုရင္စာေတြလည္း သူက ပိုင္တယ္၊ က်က္လည္းက် က္တယ္။ ေလးတန္းစာေလာက္ တတ္ေပမယ့္ က်ပင္းဆရာဖီး တို႔၊ ဆရာခို တို႔၊ မင္းသားႀကီး ေက်ာ္Aုန္းလႈိင္ တို႔၊ ဆရာရွံ တို႔၊ ဝစနာဆရာလင္း တို႔ စာေတြကို ရွာလည္းရွာ၊ က်က္လည္းက်က္တဲ့ လူမ ် ိ ဳ း။ တျခားဇာတ္႐ုပ္ေတြက ကိုယ့္စာကိုယ္ ပိုင္ခ်င္ပိုင္ က်က္ခ်င္ က်က္၊ သူကေတာ့ ေသခ ် ာတယ္၊ က်က္တယ္။ ‘က်ဳပ္က Aႏုပညာသမား စစ္စစ္ဗ်’ လို႔ လူထူရင္ ေျပာရတာလည္း ခဏခဏ။ သိတဲ့Aတိုင္းပဲ ဇာတ္ဆိုေပမယ့္ ေတာဇာတ္ဆိုေတာ့ ေတာသူ ေတာင္သားေတြပဲ ၾကည့္တာ မဟုတ္လား။ ေတာသူေတာင္သား ဆိုတာက ဘယ္သူမွ ၿမိဳ႕မွာလို ပြဲၾကည့္ရင္း လတ္လ ် ားလတ္လ်ား ထြက္တာ တို႔၊ Aေၾကာ္ထြက္စားတာ တို႔၊ Aေပါ့Aပါးကို Aၾကာႀကီးသြားေနတာ တို႔ မရွိဘူး။ ဗလာဇာတ္ ဆိုေပမယ့္ AစAဆံုး ထုိင္ၾကည့္တာ။ တစ္ကြက္တေလမွ Aပ်က္မခံဘူး။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မ ွ Aလြတ္မခံဘူး။ စာတစ္လံုး၊ စကားတစ္လံုးမွ Aေက်ာ္မခံဘူး။ တစ္ခါတေလလာတဲ့ဇ ာတ္ ဝေAာင္ထိုင္ၾကည့္တာပဲ။ ေဝဖန္စရာရွိရင္လည္း Aားမနာဘူး။ ေျပာစရာရွိရင္လည္း ျပတ္ျပတ္ပဲ။ ၿမိဳ႕နဲ႔ေတာ့ ကြာတာေပါ့။ ၿမိဳ႕က ဝန္လည္း ျမန္ျမန္ထြက္၊ ဘုရင္လည္း ျမန္ျမန္လုပ္၊ ၿမိဳ႕တည္နန္းတည္ေတြ ဘာေတြလည္း သိပ္ Aာလူးမေပးနဲ႔၊ မၾကည့္ခ်င္ဘူး။ ႏ ွ စ္ပါးသြားသာ ျမန္ျမန္ထြက္။ ေတာနဲ႔ေတာ့ ကြာတယ္။ ေတာသူေတာင္သားက သီခ်င္းလည္း မွတ္တယ္၊ စာလည္း မွတ္တယ္။ ခင္ႀကိဳင္က ေတာဇာတ္ကဘုရင္ ဆိုေပမယ့္ ၿမိဳ႕ဇာတ္ဘုရင္လို မခိုဘူး။ ျဖစ္သလို စခ န္းမသြားဘူး။ ၾကာေတာ့ သူကလည္း သူ႔ကို ‘ခင္ႀကိဳင္’ ေခၚရင္ေတာင္ မႀကိဳက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ‘သီေပါခင္ႀကိဳင္’ ေခၚမွ ႀကိဳက္ေတာ့တယ္။ တြင္လည္း တြင္သြားတာပါပဲ၊ ဒီနားကရြာေတြမွာ သီေပါ ခင္ႀကိဳင္ပဲ။ ညီလာခံတို႔ဘာတို႔ ဆိုရင္လည္း ခပ္ညံ့ည့ံပန္းခ်ီဆရာနဲ႔ ဆြဲထားတဲ့ နန္းကားေရွ႕က ဇာတ္ေသတၱာေပ ၚ ထိုင္တဲ့ၿပီး... “ေျခာက္ေယာက္ကညာ၊ ျဗဟၼဏာတို႔ ခါေတာ္ဆက္သည့္ ပႏၷက္က်ိန္စာ၊ တIႏၵာ၏။ သိဂၤါနဖူး၊ မကိုဋ္Uီးဝယ္၊ ျဖဴးျဖဴးတည္တည္၊ ႐ႈတလီသို႔၊ စသည္ ပဋိညာU္၊ တိေသယU္သည္၊ ရာ ဇင္ပဝရ၊ နရပတိ၊ တြင္ရွိUကၠဌ္၊ ငါမင္းျမတ္သည္၊ ရွစ္ရပ္ရာဇဂုဏ္၊ ျပည္လႊမ္းၿခံဳ၍၊ ေရႊဘံုေရႊနန ္ း၊ ေရႊၾကငွန္းကို၊ သိမ္းျမန္းေတာ္မူသည့္ေန႔မွစ၍ ထြန္းပေၾကညာ၊ ႏိုင္ငံဝဠာေရႊမိုး၊ သံုးႀကိမ္ၿဖိဳ းလ်က္၊ မညႇိဳးသာယာ၊ ဝေျပာစြာျဖင့္၊ သတၱဝါဗိုလ္လူ ေပါပါေစ... ... ... သူခိုးမထ၊ ဒႏၲမုဒိမ္း၊ စစ္မက္ၿငိမ္း၍၊ ခပ္သိမ္းရန္သူ ေဝးေပါေစ... ... ... စတုမုခ၊ ၿမိဳ႕မမ်က္ႏွာ၊ ေလးဒီပါ၌၊ လူကာသဘင္၊ ေက ာင္းခ်ီးယင္၍၊ မြမ္းျဖင္မျပတ္၊ သဒၶါမေႏွး၊ Aစာေရးကို၊ ေကၽြးေမြးေပးကမ္း လွဴပါေစ... ... ...” တို႔ ဘာတို႔ ဆိုတာကို Aထစ္Aေငါ့မရွိ ရြတ္ႏိုင္တာ။ ရြတ္ေတာ့လည္း တစ္လံုးခ်င္း ဌာ န္နဲ႔ရြတ္တာ။ ဒါေပမဲ့ သူကသာ တခမ္းတနားရြတ္တာ၊ ဇာတ္က တခမ္းတနား မရွိႏိုင္ဘူးေလ။ ျဖစ္သလိုလုပ္ရတာေတြ ရွိတယ္။ ျဖစ္သလို ေျပာရတာေတြ ရွိတယ္။ ျဖစ္သလို ဝတ္ရစားရတာေတြ ရွိတယ္။ ဇာတ္႐ုပ္ေတြကို စာေတြခ်ထားေပမယ့္ Aရပ္သံုးစကားေတြနဲ႔ Aုပ္ထည့္လိုက္ရတာေတြ ရွိတယ္။ ခင္ႀကိဳင္ကေတာ့ ရွင္းတယ္။ ဇာတ္ခံုေပၚ ေရာက္ၿပီးမွ စာရင္းငွား ျပန္မလုပ ္ ခ်င္ဘူး။ လက္သမားေနာက္လိုက္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ညံ့လို႔ ဇာတ္ကထြက္ရတယ္ ဆိုတာ Aျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ႀကိဳးစားတယ္။ ဇာတ္ေသတၱာေပၚေရာက္ရင္ သူက ဘုရင္စိတ္ကို ဝင္သြားေတာ့တာ။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း သီေပါမင္း လို႔ ထင္ေတာ့တာ။ သူနဲ႔ တြဲကရတဲ့ မ်က္ခမ္းစပ္စပ္ ကေလး ေလးေ ယာက္Aေမ ျမသန္းၾကည္ကိုလည္း စုဖုရားလတ္ ေAာက္ေမ့ေတာ့တာ။ နားရြက္သနပ္ခါးတို႔ၿပီး စြပ္က်ယ္နဲ႔ဝန္Aက်ႌနဲ႔ လူျပက္ေတြကိုလည္း ‘ကင္းဝန္’ ေလာက္၊ ‘တိုင္တာ’ ေလာက္ ထင္ေတာ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ေပါ့၊ သူတို႔ဇာတ္ လာရင္ ‘သီေပါ ပါေတာ္မူ’ ပဲ။ ပါေတာ္မူမွာ သူပိုင္တဲ့Aကြက္တစ္ကြက္ ရွိတယ္။ ဗီ႐ိုလွည္းေတြနဲ႔ ဘာေတြနဲ႔။ Aဂၤလိပ္စစ္သားေတြက ဖမ္းမယ္ လုပ္ေတာ့ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္ရင္းက သူ႔ေနာက္က ျမသန္းၾကည္ကို ဖ်တ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္တဲ့ Aခန္း။ သီေပ ါမင္းကို တကယ္ဖမ္းတုန္းက ႀကိဳးေတြဘာေတြနဲ႔ မတုပ္ေပမယ့္ ဇာတ္ဆိုေတာ့ ဒီAခန္းက Aပူတိုက္ကိုး၊ ႀကိဳးနဲ႔တုပ္တယ္၊ ေဆာင့္ဆြဲတယ္။ ေAာက္က တီးဝိုင္းကလည္း ေရႊဆိုင္ၫြန္႔ရဲ႕ ပ ါေတာ္မူ သီခ်င္းထဲက ‘ျမန္မာျပည္ ဇာတ္လမ္း႐ႈပ္သမွ်မွာ ေရႊကညစ္နဲ႔ ေရးကာ စာကိုစီ ... ရာဇဌာနီ ျမနန္းAယုတ္ဇာတ္မွာ Eကရာဇ္နဲ႔ ေဝးတာ ၾကာေလၿပီ... တို႔၊ စၾကာသိုက္ ထဲက ‘ေAာင္ပင္လယ္မေတာ့... ေရညိဳေျခာက္ခဲ့ေလၿပီ... ေဆာင္ပလႅင္ ကြယ္ၿပီးေတာ့... ေရႊဗဟိုရ္ ေပ်ာက္ခဲ ့ ေလသည္...’ တို႔ ဘာတို႔မ်ား ေၾကးသံကေလးနဲ႔ ပို႔ေပးရင္ တခ်ိဳ႕ဆို မ်က္ရည္ကို က်ေတာ့တာ။ ဒါက ဇာတ္သမာၻကိုး။ ဇာတ္ခြင္ကိုး။ သဘာဝ က်တာ မက်တာ ေဘးဖယ္ထား၊ ကိုယ့္Aရပ္နဲ႔ ကိုယ့္ဇာတ္ ဟန္ကိုက်လို႔။ မနက္လင္းေတာ့ ‘သီေပါခင္ႀကိဳင္ ေကာင္းခ်က္က ရက္စက္သ ယ္’ ျဖစ္ေရာ။ * * * -၂- Aခုေတာ့ သီေပါခင္ႀကိဳင္ ဇာတ္မကရတာ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ ရွိေရာ့မယ္။ ဇာတ္လည္း ေခါင္းကြဲသြားတာ ၾကာၿပီ။ ဇာတ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း နားကုန္ၾကၿ ပီ။ ၿမိဳ႕ကဇာတ္ႀကီးေတြေတာင္ မကႏိုင္တဲ့ ဇာတ္က မကႏိုင္ေတာ့တဲ့Aခါ ေတာဇာတ္ကေလးေတြက ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ စU္းစားသာ ၾကည့္ေတာ့။ ဒီေတာ့ တခ်ိဳ႕လည္း ဘဝေဟာင္း ျပန္ေရာက္ကုန္ေရာ။ တခ်ိဳ႕လည္း ပ်ိဳးႏ ု တ္၊ ပဲႏုတ္၊ စားရင္းငွားလုပ္၊ ဆိတ္ေက်ာင္း၊ သိုးေက်ာင္း၊ တခ်ိဳ႕လည္း ထန္းတက္၊ ေလ ွ လိုက္ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ သူကေတာ့ ေတာက္ေလွ်ာက္ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွာ သီေပါခင္ႀကိဳင္ လုပ္လာတဲ့လူ ဘ ယ္လိုလုပ္ Aဲဒါေတြ ျပန္လုပ္ပါေတာ့မလဲ။ သူ႔ရြာမွာလည္း သူ မေနဘူး။ တျခားရြာတစ္ရြာမွာ ေက်ာင္းႀကီးရခိုင္နဲ႔ သီတင္းသံုးေနတဲ့ ဘေထြးဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းမွာ ဝင္ခိုတယ္။ ဘေထြးဘုန္းႀကီးကလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ေက်ာင္းေဝယ်ာဝစၥကေလး လုပ္ ေပ ါ့၊ တံျမက္စည္းကေလး ဘာေလး လွည္း ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေနသာေနရတာ သူ မေပ်ာ္ဘူး။ AေျခAေနမေပးလို႔သာကိုး၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဇာတ္ပဲ က ခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား။ သူက... Aႏုပညာသမား မဟုတ္လား၊ သီေပါခင္ႀကိဳင္ မဟုတ္လား။ နစၥ၊ ဂီတ၊ ဝါဒိတ ဆိုတဲ့ေနရာနဲ႔ သူနဲ႔ မAပ္စပ္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း တံျမက္စည္း လွည္းရမယ့္လူ၊ ေဝယ်ာဝစၥ လုပ္ေနရမယ့္လူ၊ ဆြမ္းဟင္းေႏႊး ကပ္ရမ ယ့္လူ၊ မနက္ေစာေစာထၿပီး A႐ုဏ္ဆြမ္း ကပ္ရမယ့္လူAျဖစ္ မေနခ်င္တာကတစ္ေၾကာင္းဆ ိ ု ေတာ့ သူ မေပ်ာ္ဘူး။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္၊ သူ ဇာတ္ကထြက္လာေတာ့ သူနဲ႔Aတူ ထင္း႐ွဴးေသတၱာေသးေသးတစ ္ လံုး ပါလာတယ္။ AဲဒီAထဲမွာ ဘာပါသလဲ ဆိုေတာ့ ၾသဘာ မယ္ဒလင္ကေလးတစ္လံုး ပါတယ္။ ထြင္းAိုးကေလး။ Aသံထြက္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ တိုက္ႏွစ္လံုးႀကိဳးသစ္ကေလးမ်ား လဲလိုက္လို႔ကေတာ ့ ေစာင္းသံကို ထြက္ေနတတ္တာ။ ေနာက္ ခါးရွည္ မင္းသားဝတ္Aက်ႌ ႏွစ္ထည္(ရိေတာ့ ရိေနၿပီ)၊ မင္းသားပ ု ဆိုးက တစ္ထည္၊ ေနာက္ ေဘာ္ၾကယ္မြဲမြဲ ေလးငါးလံုးပဲ က်န္ေတာ့တဲ့ ရွင္ဘုရင္ေဆာင္းတဲ့ ယုန္နားရြက္ တစ္စေထာင္ေဖာ့လံုးကိုလည္း စိတ္ကူးရရင္ စြပ္စြပ္ၾကည့္ရတာ Aေမာ။ ေနာက္တစ္ခုက သစ္သား သန္လ်က္တစ္ေခ်ာင္း။ ထားပါ၊ ေျပာခ်င္တာက မယ္ဒလင္ကေလး။ ဇာတ္ထဲတုန ္ းကေတာ့ ေမာင္းဆရာကိုခင္ေမာင္ ဆီက ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ‘ေဂ်ာင္ေဂ်ာင္ဂ်င္ဂ်င ္ ’ သင္ထားလိုက္မိတဲ့ သီခ်င္း သံုးေလးပုဒ္ ရထားတာ ရွိတယ္။ ‘ပဗၺတ ေဟမဝန္ေတာင္’ ရယ္၊ ‘ကကၠရ ေရႊစည္’ ရယ္၊ ‘ေဇယ်တု သဗၺမဂၤလ ံ ’ ရယ္၊ ေနာက္ ကာလေပၚက တစ္ပုဒ္ ႏွစ္ပုဒ္ ဆိုပါေတာ့။ တျခားသီခ်င္းေတြကိုလည္း ဟိုစမ္းစမ္း ဒီစမ္းစမ္း တီးႏိုင္ေပမယ့္ ဒီသီခ်င္းေ တြေလာက္ မပိုင္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာက တီးလို႔မျဖစ္ေတာ့ ခပ္ေဝးေဝးက ဘုရားပ်က္နား၊ ဇရ ပ္ပ်က္နား သြား သြားတီးရတယ္။ Aဝါေရာင္ေပါက္ေနတဲ့ လက္လွည့္ကီးျပားေလးေတြကို ဘယ္ဘက္လက္က လွည့္ရင္း ‘ဒံု နန္နန္... ဒံု နန္နန္...’ Aသံညႇိၿပီးရင္ ‘ပဗၺတ ေဟမဝန္ေတာင္’ ကို စကိုင္တာပဲ။ ၿပီးရင္ ‘ေဇယ်တု’ ကို တီးတယ္။ ‘ကကၠရ ေရႊစည္’ ကေတာ့ သိပ္တီးခ်င္မွ တီးတယ္။ သူက နည္းနည္း Aတီးကပ္ခ်င္တ ယ္။ Aဆိုကေလးနဲ႔မွလည္း ေကာင္းတယ္လို႔ သူ ထင္တာလည္း ပါတယ္။ ဒီ မယ္ဒလင္ကေလး ရွိေနလို႔ ေတာ္ေတာ့တယ္ လို႔လည္း တစ္ခါတစ္ခါ သူ ေတြးတယ္။ သူ႔မွာ မိန္းမလည္း မရွိဘူး၊ Aေပါင္းAသင္းလည္း မရွိဘူး။ ဘယ္ကာလသား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သက္သက္ လာလည္တယ္ ရွိမလဲ။ တစ္ခါတစ္ခါ ကိစၥရွိမွ လာၾကတာ မဟုတ္လား။ လူႀကီးေတြ လာတယ္ ဆိုUီးေတာ့၊ သူနဲ႔က ဓာတ္မက်ဘူး၊ ဘာသာစကားခ်င္း မတူဘူး ဆိုပါေတာ့။ သူ႔Aလုပ္က ေဝယ်ာဝစၥလုပ္ဖို႔ရယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါ ေဖာ့လံုး ေခါင္းစြပ္ၾကည့္ဖို႔ရယ္၊ မယ္ဒလင္ကို တိုင္ကျဖဳတ္ၿပီး ‘ပဗၺတ ေဟမဝန္ေတာင္’ တီးဖို႔ရယ္ ဒါကလြဲရင္ မရွိဘူး။ ၾကာေတာ့ ၿငီးစီစီျဖစ္လာတယ္။ ေၾကာင္တက္တက္ ျဖစ္လာတယ္။ လူလည္း ပိန္က် လာတယ္။ ဒီသီခ်င္းေတြလည္း တီးရဖန္မ်ားေတာ့ Aီလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ မတီးတာေတာ့ မဟ ု တ္ဘူး၊ သူ႔မွာ Aႏုပညာသမားရယ္လို႔ ဇာတ္ခံုေပၚတက္ၿပီး သီေပါ လုပ္ရတာမ်ိဳးကလည္း မရွိေတာ့ဘ ူ း မဟုတ္လား။ သည္ မယ္ဒလင္ေလးနဲ႔ စိတ္ေျဖရေတာ့တယ္။ သည္ေတာ့ တီးျဖစ္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ေနာက္တစ္ခုက သူ Aရက္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေသာက္ျဖစ္လာတာပဲ။ * * * -၃- ႏွစ္ကေလးနည္းနည္းရလာေတာ့ ေတာAရက္ေတြ Aလြန္Aကၽြံေသာက္လို႔နဲ႔ တူပါရဲ႕ AသားAေရေတြက နီေယာင္းေယာင္း ပြစိစိ ျဖစ္လာတယ္။ ခ်U္စုတ္စုတ္ ခၽြဲတဲတဲ ျဖစ္လာတယ္။ ကိုယ္ေရ တစ္ဝက္ေလာက္ ခ်ံဳးက်သြားတယ္။ ဆံပင္ေတြ ျဖဴလာတယ္။ ဘေထြးဘုန္းႀကီးက ဆူတယ္၊ မရဘူး။ က်ိန္းတယ္ မျဖစ္ဘူး။ ေခ်ာ့တယ္၊ တရာ းျပတယ္ မတိုးေတာ့ဘူး။ သူလုပ္ေနက် ခါးေတာင္Aက်ႌေတြ၊ သန္လ်က္ေတြ၊ ေဖာ့လံုးေတြ ထုတ္ၾကည့္တဲ့ Aလုပ္လည္း မလုပ္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီ။ မိုးခ်ဳပ္ရင္ ဘံုဆိုင္ကို ေျပးေတာ့တာပဲ။ ပိုက္ဆံကေတာ့ ေက်ာင္းကိုလာတဲ့ လူေတြဆီက ေတာင္းလိုက္၊ ဆရာေတာ္ဆီက တျခားAေၾကာင္းျပၿပီး ေတာင္းလိုက္ေပါ့။ တစ္ခု တိုးတက္လာတာကေတာ့ ရွိတယ္။ Aဲဒီရြာက ကာလသားေတြက သူ႔ကို တစ္ခ်ိန္ကနာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ ‘သီေပါခင္ႀကိဳင္’ ဆိုတာ သ ိ လာၾကတာပဲ။ သူကလည္း ဇာတ္ခံုေပၚက သီေပါခင္ႀကိဳင္ရဲ႕ ဘဝေဟာင္းကို မထပ္ေAာင္ ေျပာ တယ္။ ၾကာေတာ့လည္း သူ႔ရဲ႕ ၾသဘာ ထြင္းAိုးမယ္ဒလင္ကေလးနဲ႔ ‘ပဗၺတ ေဟမဝန္ေတာင္’ ကို စြဲလမ္းလာၾကတယ္။ ဒီေတာ့ Aရက္ဝယ္လာၾကတယ္။ ေက်ာင္းနဲ႔ေဝးေဝးမွာ တီး ၾကတယ္။ ေက်ာင္းရဲ႕ ဆြမ္းစားေဆာင္ ေဘးက သူ႔Aခန္းကေလးမွာ စုၾကတယ္။ စကားေတြ ေျပာၾကတယ္။ ေျပာၾကတယ္ဆိုတာက နားေထာင္ၾကတာပါ။ သူ႔ေသတၱာထဲက ေဖာ့လံုးကို ထုတ္ျပတယ္။ သန္လ်က္ေတြ၊ ပုဆိုးေတြကို ျပတယ္။ ကာလသားေတြကလည္း ေငးလို႔။ တစ္ညေတာ့ ကာလသားတစ္ေယာက္ သူ႔Aခန္းက်U္းကေလးထဲကို ေရာက္လာတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးလည္း ေတာ္ေတာ္မူးေနၾကၿပီ။ ကာလသားက တိုင္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ မ ယ္ဒလင္ကေလးကို ေတြ႔သြားတယ္။ “ကိုခင္... Aဲ... သီေပါခင္ႀကိဳင္ကေတာ့ တကယ့္ Aႏုပညာသမားစစ္စစ္ပဲဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ရြာမွာ မယ္ဒလင္မရွိဘူး။ တီးတတ္တဲ့လူလည္း မရွိဘူး။ ခင္ဗ်ား ဇာတ္ကတုန္းက က်ဳပ္တို႔က ငယ္ငယ္ရယ္။ Aေဖတို႔ေျပာတာကေတာ့ ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ေကာင္း ဆိုပဲ” “ဒီလိုေပါ့ကြာ... Aႏုပညာသမားဆိုတာ က်ရာေပါ့။ လုပ္ရတာေပါ့။ ေသတၱမ်ား ဆြဲေမွာက္လိုက္လို႔ က်တဲ့A႐ုပ္ ေကာက္ကိုင္ႏိုင္ရတယ္ ဆိုသလိုေပါ့” “ဒါနဲ႔မ်ားဗ်ာ... ဒီပညာေတြတတ္ရဲ႕နဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေရညႇိတက္ခ ံ ေနရသလား” Aဲဒီကာလသား ျပန္သြားေတာ့ သူ ငိုင္ၿပီး က်န္ရစ္တယ္။ Aၾကာႀကီးလည္း စ U္းစားတယ္။ ဟုတ္သားပဲ၊ တစ္ခ်ိန္က သည္နယ္မွာ သီေပါခင္ႀကိဳင္ ဆိုရင္ ကေရာင္း႐ိုက္တာနဲ႔ လူေတြ ညိဳ႕ေနရတာ။ ရြာဝင္တာနဲ႔ ‘ပါေတာ္မူ’ တင္ရေတာ့တာ။ ေရညႇိတက္ခံေတာ့မလား တဲ့။ ဒီပညာေတြ တတ္ရဲ႕နဲ႔ တဲ့။ ဆြမ္းစားေက်ာင္းေဘးက မီးခိုးလံုး႐ိုက္ေနတဲ့ Aခန္းကေလးထဲ ေသတၱာေဟာင္း တစ္လံုးနဲ႔ ဘဝ ဆံုးရေတာ့မလား။ ၾကည့္စမ္း... ဒီစကားမ်ိဳး ဘယ္သူမွ မေျပာဖူးဘူး။ မၾကားရတာပဲ Aႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ၿ ပီ။ ထင္းပံုၾကားမွာ ဝွက္ထားတဲ့ ေတာပုလင္းကို ထုတ္တယ္၊ ထပ္ေသာက္တယ္၊ ပုလင္းတစ္ဝက္က်ိဳးေတာ့ မယ ္ ဒလင္ကို ထ ျဖဳတ္တယ္၊ ႀကိဳးေတြကို စစ္တယ္၊ က်ေနတဲ့ႀကိဳးေတြကို ျပန္ညႇိတယ္၊ မယ္ဒလင ္ ကို ရင္ဘတ္ေပၚတင္ၿပီး ခဏမွိန္းေနတယ္။ မ်က္လံုးေတြက ေသတၱာကေလးကို သြားေတြ႔တယ္။ ေငါက္ခနဲ ထ ,ထိုင္တယ္။ ဆံုးလည္း ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေရညႇိတက္ေနတဲ့ဘဝကို တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာရမယ္၊ Aတိုင္းAဆမဲ့ သူ႔Aႏုပညာေတြကို Aေရာင္ျပန္တင္ရမယ္။ ကေန႔ညမွာပဲ လုပ္ရမယ္၊ မနက္ျဖန္ Aကူးမခံဘူး၊ ကေန႔ညပဲ။ ေျပာသာေျပာရတာ၊ သူတစ္ေယာက္တည္း ပါေတာ္မူ က,ေနလို႔ မရဘူး။ သူတစ္ေယာက္တည္း ‘ပဗၺတ ေဟမဝန္ေတာင္’ လုပ္ေနလို႔ မရဘူး။ ခံစားသူ ရွိရမယ္၊ နားလည္သူ ရွိရမယ္၊ Aကဲျဖတ္သူ ရွိရမယ္၊ ေဝဖန္ဆစ္ပိုင္းသူ ရွိရမယ္၊ ဒါဆိုရင္ ပရိသတ္ ရွိရမယ္၊ ဘယ္မလဲ ပရိသတ္... ပရိသတ္... သူ႔ေသတၱာကေလးကို တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ လက္ေတြနဲ႔ ဖြင့္တယ္။ * * * -၄- သူေရာက္သြားေတာ့ နာရီျပန္တစ္ခ်က္ေလာက္ရွိၿပီ။ ေတာေက်းလက္က ညဆိုတာက လ ရွိရင္ရွိ၊ မရွိရင္လည္း ကိုယ့္လက္ကိုယ္ေတာင္ ျမင္ရတာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကေတာ့ ထားပါေတာ့၊ ဆိုးတာက Aဲဒီညက ေလေတြတိုက္ေနတယ္။ ေလသံကလြဲလို႔ တျခားAသံ မၾကားရဘူး။ သူ မေၾကာက္ဘူး။ သူ ရည္ရြယ္ခဲ့တဲ့ေနရာပဲ။ လမ္းေျမႇာင္ကေလးကို ေတာ္ေတာ္ဝင္မိေတာ့ ေညာင္မုတ္ဆိတ္ပင္ေAာက္ကို ေရာက္တယ္။ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ ဇရပ္ပ်က္ ေစာင္းေစာင္းႀကီးက သူ႔ကိုၾကည့္ေနတယ္လို႔ ထင္တယ္။ ေဝါခနဲ ထပ်ံတဲ့ ငွက္တခ်ိဳ႕ကလြဲရင္ ေလတိုးသံေတြပဲ ရွိတယ္။ ဝိုးတဝါးျမင္ရတဲ့ ေျမမို႔မို႔ေတြကို သူ စမ္းၿပီး ေက်ာ္ျဖတ္လိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕ မွတ္တိုင္ေတြကို Aားျပဳရတယ္။ သူ႔နားထဲကလည္း ေလေတြ တAားတိုးထြက္ေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္ဝင္မိေတာ့မွ Aုတ္ဂူတစ္လံုးကို သူ ေတြ႔တယ္။ ဒီသခ်ႋဳင္းကို သူ တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးဘူး။ သူ႔ရြာက သူ႔သခ်ႋဳင္းလည္း မဟုတ္ဘူး။ Aုတ္ဂူေပၚ တက္လိုက္တယ္။ ေဖာ့လံုးကို စြပ္တယ္၊ သန္လ်က္ကို ကိုင္တယ္၊ လက္တစ္ဖက္က မယ္ဒလင္ကေလးကို ခပ္တင္းတင္း ကိုင္ထားတယ္၊ ၿပီးမွ ေျမကမူ ေျမပံုေတြဘက္ကို လွည့္တယ္။ “Aဟမ္း... ဒီည က်ဳပ္ ဒီကိုလာရတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ စကားနည္းနည္း ေျပာမယ္။ က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို သနားတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ Aထီးက်န္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္ သိတ ယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔Aထဲက က်ဳပ္ကို သီေပါခင္ႀကိဳင္ဆိုတာ တခ်ိဳ႕ မွတ္မိလိမ့္မယ္” သူက ခဏနားၿပီး နားေထာင္ၾကည့္တယ္။ ေလသံကလြဲလို႔၊ ဇရပ္ပ်က္ဆီက သြပ္ျပ ား႐ိုက္သံ တဖန္းဖန္းကလြဲလို႔ ဘာသံမွ မၾကားရဘူး၊ ၿငိမ္လို႔။ သူ ေက်နပ္သြားတယ္။ သူ႔စ ကားကို AေလးAနက္ထားၾကတယ္ လို႔ သူ ထင္တယ္။ “ဒီေတာ့ ဒီည က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေဖ်ာ္ေျဖမယ္။ က်ဳပ္ရ ဲ ႕ Aႏုပညာနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖမယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕ ေၾကးေတြေညႇာ္ေတြနဲ႔ Aႏုပညာကို ဒီည ပြတ္တိုက္ေ ဆးေၾကာမယ့္ကာလနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ တိုက္ဆိုင္တာဟာ ခင္ဗ်ားတို႔Aဖို႔ သိပ္ကံေကာင္းတယ္” ‘ခင္ဗ်ားတို႔ သိပ္ကံေကာင္းတယ္’ ဆိုတဲ့Aသံဟာ သခ်ႋဳင္းထဲမွာ က်ယ္ေလာင္သြ ားတယ္။ “ကိုင္း... ေဘရီတဖန္မွာ ေရႊျပည္မသန္ကတည္းက ေရႊစည္သံ ဆိုတာလည္း ေပ်ာက္ခဲ့ၾ ကၿပီ။ Aဲဒါေၾကာင့္ ေနာက္ေနာက္က ၾကငွန္းေမွ်ာ္႐ႈၿပီး နန္းေတာ္Aတု Aခ်ဳပ္ႀကံတ ဲ ့ သူက... ဟဲ့... စမုခ္ခံတီး... ...” * * * * * * * * * * * * -၅- မနက္လင္းေတာ့ သခ်ႋဳင္းစပ္ ယာတဲမွာေနတဲ့ ကိုေမႊးဆိုတဲ့လူ သီေပါခင္ႀကိဳင္က ိ ု စေတြ႔တယ္။ သူႀကီးကေတာ္ Aုတ္ဂူေဟာင္းေဘးမွာ နန္းဝတ္နန္းစားႀကီးနဲ႔ လဲလို႔။ လက္တစ္ဖက္မွာ ၾသဘာ ထြင္းAိုးကေလး။ သန္လ်က္ကေတာ့ ခပ္ေဝးေဝးေျမပံုတစ္ခုေပၚမွာ တင္လို႔ တဲ့။ ထံုးစံAတိုင္းေပါ့... လူေတြဆိုတာကေတာ့ ေျပာၾကဆိုၾကတာေပါ့။ တခ်ိဳ႕က Aန္ဖတ္ဆို႔တာ တဲ့၊ တခ်ိဳ႕က သရဲ ကုပ္ခ်ိဳးတာ တဲ့၊ တခ်ိဳ႕က AေAးပတ္တာေနမွာပါ တဲ့။ သူ႔ဘေထြးဘုန္းႀကီး Aမိန္႔ရွိတာကေတာ့ “သီေပါခင္ႀကိဳင္ ဆိုတဲ့ေကာင္ ဘဝင္ေလဟပ္သြားတာ” တဲ့။ (AာကာUီး မဂၢဇင္း၊ Aတြဲ-၁၊ Aမွတ္-၂။ ၁၉၉၀-ဇန္နဝါရီလ) Aေတာင္ကၽြတ္ငွက္ -၁- ပိန္းပိန္းပိတ္ပိတ္ ေမွာင္ေနသည္လည္း မဟုတ္။ ေလ်ာ့ပါးေသာAလင္း ယဲ့ယဲ့ကေလ း ရွိေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သည္ေနရာမွာမဟုတ္၊ သည္ကမာၻမွာပင္ မဟုတ္ ဟု ထင္သည္။ ကမာၻေျမႏွင့္ ေဝးလ်ားေသာ လြင့္ေမ်ာUကၠာခဲတစ္ခုႏွင့္ တစ္ခုAစပ္ၾကား ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေကာ င္တည္း မဟုတ္၊ ႏွစ္ေကာင္။ တစ္ေကာင္က ႏုနယ္ေသးေကြးလြန္းသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔Aေတာင္ႏွင့္သူ ပ်ံႏိုင္တာလည္း မဟုတ္။ တစ္ေကာင္၏ေက်ာေပၚမွာ ႏုမွ်င္ ေသးေကြးေသာ Aေတာင္ပံမ်ားႏွင့္ သိုင္းဖက္ကာ ပါလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ကာလမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ Aေတာင္ေတြလည္း ေညာင္းလွၿပီ။ Aေတာင္Aလက္Aခ်ိဳ႕ က်ိဳးပဲ့ပ်က္စီးကုန္သ ည္။ တခ်ိဳ႕ ျပဳတ္က်က်န္ရစ္သည္။ ငံုးတိတိ ေျပာင္မြဲမြဲ Aေရျပားနီက်င္က်င္တို႔ပင္ ေ ပၚေနၿပီ။ Aေတာင္ပံမွ ငွက္ေမြးငွက္ေတာင္တို႔ ျပည့္စံုစြာ မရွိသျဖင့္ ခတ္Aားမေကာင္းလွ။ ၿငိမ္းခ်မ္း ေAးျမေသာ ေနရာကေလးတစ္ခုမွာ နားခ်င္လွၿပီ။ သို႔ေသာ္ နားေနရန္ေနရာ မရွိ။ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေလ၊ မရွိ၊ ဘာမွ်မရွိ... Aေမွာင္သာလွ်င္ရွိ၏။ Aလင္းဖန္႔ဖန္႔ကေလးသာလွ်င္ ရွိ၏။ Aလင္းမွ်င္မ်ားေပၚတ ြင္ ငွက္တစ္ေကာင္ နားႏိုင္သည္လား... Aေတာင္ခတ္Aား က်လာၿပီ။ ေရွ႕ခရီးကို တစိုက္စူးစူး ၾကည့္ေ နရေသာ မ်က္လံုးေတြက ေသြးစမ်ား စီးက်လာသည္။ ေလတိုက္ႏႈန္းက ပိုမိုျပင္းထန္လာသည ္ ။ ေလ... ေလတိုက္ေနသည္လား။ ေလတိုက္လွ်င္ ေလက ဘယ္က လာသလဲ။ သစ္ရြက္သစ္ခက္ေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈက လာသလား။ ဒါဆိုလွ်င္ နားစရာတြယ္စရာ ရွိေနသည္ေပါ့။ မေတြ႔၊ ဘာဆိုဘာမွ မေတြ႔။ သို႔ေသာ္ ေလသည္ ဝူးဝူးေဝါေဝါ တိုက္ေနဆဲသာ ျဖစ္သည္။ ေလက ေAာ္သံေတြ ပါ ပါ လာသည္။ ေၾကာက္မက္ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ တိုက္ခတ္လာျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေလဆန္။ ပ်ံေနရျခင္းသည္ပင္ ေလဆန္။ ပိုၿပီး Aားကုန္လာသည္။ ေက်ာေပၚက ငွက္ကေလး ကေတာ့ Aေတာင္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သိမ္းကုပ္ဖက္တြယ္ထားဆဲ ျဖစ္သည္။ ငွက္ကေလးရယ္... ေလွ်ာ့ပါUီး ဟု ေျပာခ်င္သည္။ ေျပာ၍ မရေခ်။ ေျပာ ၍မရ။ Aေတာင္ပံေပၚမွာ ငွက္Aေတာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပဳတ္က်သြားျပန္သည ္ ။ လွပေသာ ငွက္တစ္ေကာင္ မဟုတ္ေတာ့။ Aက်ည္းတန္ေသာ က်က္သေရမဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္။ ဒါမွမ ဟုတ္ လင္းတတစ္ေကာင္ႏွင့္ တူေနသည္။ ဟိုး ေရွ႕မွာ ၿပိဳးျပက္ေသာၾကယ္ပြင့္ေတြကို ေ တြ႔ေနရသည္။ နီးသည္ ဟု ထင္ရေသာ္လည္း Aလင္းႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပ်ံရUီးမည္ ထင္သည္။ ခရီးတစ္ေ လွ်ာက္ ႐ိုက္ခတ္လာခဲ့ေသာ Aဟုန္၊ ခြန္Aားႏွင့္ မာန္မ်ား ေလ်ာ့ပါးလာခဲ့ၿပီ။ နာ းခိုAိပ္စက္ရန္ တစ္ေနရာသို႔ ေရာက္ခ်င္ၿပီ။ ေAာက္ကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္သည္။ ဘာမွ်မရွိ... ေမွာင္။ ေလက ပိုမိုတိုက ္ ခတ္လာသည္။ ရင္ဝကိုေဆာင့္တြန္းလိုက္သလို ခံစားရသည္။ ထိုAခါ Aရွိန္ႏွင့္ ေAာက္ကိုျပဳတ္က်သြာ းသည္။ Aရွိန္ႏႈန္း ျမင့္မားစြာ ျပဳတ္က်ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ငွက္ငယ္ကေလးက တAားသိမ္းဖက္ထာ းဆဲ။ မဆံုးႏိုင္ေသး... က်ဆဲ... က်ဆဲ။ ငွက္ကေလးက ေၾကာက္လန္႔တၾကား စူးစူးနစ္န စ္ ေAာ္ဟစ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ျပဳတ္ထြက္မသြားေသး။ ေလတိုက္သံႏွင့္ ေAာ္သံတို႔ ၿပိဳ င္စူးသြားသည္။ Uီးေစာက္ကၽြမ္းျပန္ က်ေနသည္။ ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ထိုးက်ေနသည္။ ငွက္ငယ္၏ သိမ္းဖက္ထားေသာ Aေတာင္ကေလးႏွစ္ဖက္ ျပဳတ္ထြက္သြားသည္၊ က်ေတာ့မသြားေသး။ က်ိဳးက်ဲ က်ဲAေတာင္တခ်ိဳ႕ႏွင့္ ငွက္ငယ္၏ေျခသည္းမ်ား ခ်ိတ္စူးေနဆဲ ျဖစ္သည္။ Aားကို တင္းလိုက္သည္။ မ်က္ဝ န္းထဲက ေသြးေတြ လွ်ံက်လာျပန္သည္။ ေလထဲမွာ မိမိကိုယ္ကို တန္႔သြားေAာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္သည္၊ မရ။ Aရွိန္ကို မတြန္းလွန္ႏိုင္။ က်ေနသည့္ Aရွိန္ကမ်ားသည္။ Aေတာင္ဖ်ားတခ်ိဳ႕မွ မီေလာင ္ ေညႇာ္နံ႔ နံလာသည္။ ထိုAခါ ဝမ္းနည္းစြာ ငိုခ်လိုက္သည္။ မ်က္လံုးAိမ္မွ ေသြးစက္တို႔က မည္းေမွာင္ နက္႐ႈိင္းေသာ ဟိုး ေAာက္သို႔ တစ္ေပါက ္ ခ်င္း တစ္ေပါက္ခ်င္း က်ေနေလသည္။ * * * -၂- ေသြးပုလင္းမွ ေသြးစက္တို႔ တစ္ေပါက္ခ်င္း တစ္ေပါက္ခ်င္း က်ေနေလသည္။ တစ္ကိုယ္လံုး ေလာင္ၿမိဳက္ကၽြမ္းခ်စ္ေနသည္။ Aပူရွိန္ေၾကာင့္ ေရငတ္ေနသည္။ လ ည္ေခ်ာင္း႐ိုးတို႔ တစ္စစီ က်ိဳးပဲ့ေငါထြက္ေနၿပီ ဟု ထင္သည္။ လည္မ်ိဳႁပြန္ဝAတြင္းသို႔ တံေတြးပင္ ဝင္၍မရခ်င္ေတာ့။ လည္မ်ိဳတစ္ခုလံုး ထ က္ျမေသာ ဓားပါးပါးေလးျဖင့္ မႊန္းထားသလို Aက္ေၾကာင္းရာ မြမြထေနၿပီ။ တံေတြးတစ္ခ်က္ မ်ိဳၾကည့္သည္၊ ထိထိခိုက္ခိုက္ နာက်င္သြားသည္။ ရင္ထဲမွာ ေမာဟိုက္ေနသည္မွာလည္း ေျပာစရာပင္မရွိေတာ့။ မ်က္လံုးေတြကို ႀကိဳးစားဖြင ္ ့ ၾကည့္သည္၊ မရ။ ပါးစပ္ကေတာ့ ပြင့္ဟသြားမွန္း သိသည္။ ေAးစက္ေသာေရAခ်ိဳ႕ ဝင္လာသည္။ ေရ... ေရ... ေရဆာေနသည္ပဲ၊ ေရဆာေနတာကို သတိရသြားျပန္သည္။ Aငမ္းမရ မ်ိဳခ်လိုက္သည္။ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးကို ဆြဲညႇစ္လိုက္သလို နာက်င္သြားသည္။ ေရငတ ္ ေျပသြားသည္။ မ်က္လံုးေတြကို ဖြင့္ဖို႔ Aားတခ်ိဳ႕ ရလာသည္။ မ်က္ခြံေတြက မို႔ပိတ္ေနသည္။ မ ် က္ခြံေတြပြင့္ဟဖို႔Aတြက္ပင္ မ်က္ေၾကာမွ်င္ကေလးေတြ ဆိုင္းေနၿပီလား။ Aရည္မဲ့ မ်က္ဝန္းေတြက ေနေရ ာင္ေAာက္က ေက်ာက္ခဲတစ္လံုးလို ေသြ႔ေျခာက္မာေက်ာေနေရာ့မည္။ “သတိရၿပီလား ေမစီ...” နားထဲက ေလပူေတြ တရွဲရွဲ တိုးထြက္ေနသည္။ မနည္း ႀကိဳးစားနားေထာင ္ ေနရသည္။ ဆရာမကေလးက ငံု႔ၾကည့္ေနမွန္း၊ ႏႈတ္ခမ္းစပ္က ေရစက္ေတြကို တယုတယ သုတ္ေပးေနမွန္း သိေနသည္။ ေရမခ်ိဳးရတာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ကိုယ္ခႏၶာက Aနံ႔ဆိုးေတြထြက္ေနမွန ္ း သိသျဖင့္ ဆရာမကေလးကို ေဝဒနာၾကားက Aားနာေနသည္။ ဆရာမကို တားခ်င္ေသာ္လည္း Aသံမထြက္ႏိုင္။ “ေမစီ... သက္သာတယ္မဟုတ္လား။ ေပ်ာက္သြားမွာပါ။ စိတ္ကလည္း Aေရးႀကီး တယ္။ စိတ္လည္း တင္းထားမွေပါ့” ေထာက္ကန္ဖြင့္ဟထားေသာ မ်က္ေၾကာမွ်င္ေတြက ၾကာရွည္ခြင့္မျပဳျပန္ေတာ ့ ။ မ်က္ခြံေတြကို ပိတ္လိုက္ရျပန္သည္။ နားထဲက ေလေတြ တAူAူထြက္ေနဆဲ။ ဘာဆိုဘာမွ မၾကားရ။ မွန္းေနလိုက္သည္။ လြင့္ေမ်ာေနေသာ ငွက္သားAမိကို သတိရသြားျပန္သည္။ ငွက္တစ္ေကာင္... ၿပီးေတာ့ သူ႔ေက်ာေပၚမွာ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္။ ဟင္းလင္း စၾကဝဠာထဲကို Uီး ေစာက္ကၽြမ္းျပန္ က်ေနေသာ ငွက္ ႏွစ္ေကာင္။ ျပဳတ္လုတဲတဲ ငွက္ကေလးက ဘာျဖစ္သြားသည္လဲ။ မီးေလာင္သြားသလား၊ ဒ ါမွမဟုတ္... “ေမစီ... ေမစီ...” Aသံ... Aသံေတြက တုန္ခါေနသည္။ ဘယ္က Aသံေတြပါလိမ့္။ တိုးညင္းေသာAသံထဲမွာ က႐ုဏာAမွ်င္ကေလးေတြ ပါေနသည္။ Aင္မတန္ရွားပါးသည့္ သည္Aမွ်င္ကေလးေတြ ကေကာ ဘယ္ကက်လာသလဲ။ ထူးခ်င္ေသာ္လည္း မရေခ်။ သူနာျပဳဆရာမကေလးပဲ ထင္သ ည္။ “ေမစီ... ဒီမွာ နင့္သားေလး လာၿပီေလ” Aို... သားေလး... သားေလး... ငွက္ကေလးထင္ပါရဲ႕။ ဟုတ္ႏိုင္သည္။ သားေလးဟာ ငွက္ကေလးပဲေပါ့... လင္းတနဲ႔တူတဲ့ငွက္ဟာ၊ Aေတာင္ကၽြတ္ငွက္ဟာ၊ Uကၠာခဲေတြၾကားက နားစရာမဲ့ ခရီးသည္ငွက္ဟာ... မ်က္လံုးေတြ ပြင့္ဟသြားျပန္သည္။ ေၾကမြေနေသာ လည္ေခ်ာင္းႁပြန္ဝထဲ က Aသံတစ္စ ထြက္ဖို႔ ခဲယU္းလွသည္ေကာ။ “သားေလး...” “ဗ်ာ” ခုတင္ေဘး ရပ္ေနသည့္ မ်က္လံုးေစာင္းေစာင္းႏွင့္ သားကေလး၊ ဆံပင္ေတြက န ီ က်င္ေနသည္။ Aသားေတြက ညိဳမႈိင္းေနသည္။ “သားေလး ဘယ္သြားေနတာလဲ” “သား ပိုက္ဆံေတြသြားရွာေနတာေပါ့ ေမေမ... ေမေမ ဘာစားခ်င္သလဲ၊ သ ား ေပါင္မုန္႔ေလးခ်ပ္ ဝယ္လာတယ္။ သားမွာ တစ္ဆယ္ေတာင္ ရွိတယ္။ သား ခိုးလာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ဘဘUီးလွထြန္းတို႔ ေပးလိုက္တာဗ်” “ပိုးရယ္... ေတာင္းရမ္းလာရသလား” ေလသံေတြထဲမွာ ေဒါသေငြ႔ေတြ ပါသြားသည္ဟု ထင္သည္။ ရွစ္ႏွစ္သားAရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္၏ တရားသျဖင့္ ေငြရွာနည္းမွာ ေတာင္းရမ္းျခင္းကလြဲလွ်င ္ Aျခားမျဖစ္ႏိုင္။ “ဟုတ္တယ္... ေတာင္းလာတာပဲ။ ေမေမပဲ မခိုးရဘူး ဆို၊ ေတာင္းရမယ္ ဆို...” မ်က္လံုးေတြကို ပိတ္လိုက္သည့္Aခါ မ်က္ရည္ပူေတြ စီးက်လာသည္။ ေငြရွာသြား တာတဲ့လား ပိုးရယ္။ မ်က္ဝန္းမွ ပါးျပင္ကိုျဖတ္ကာ နားထင္စပ္ဆီသို႔ က်ေနေသာ မ်က္ရည္၏လိမ့္ဆင္း မႈကို သိေနသည္။ ရင္ထဲမွာ လႈိက္၍လႈိက္၍ တက္လာသည္။ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်လိုက္ခ်င္သည္။ င ိ ု ၍မရ။ ငိုလိုက္ဖို႔ပင္ Aားမရွိ။ ရင္ထဲမွာ ထြက္ေပါက္မဲ့ ဆို႔က်ပ္လာသည္။ မ်က္ရည္ေတြ ပ ိ ု မိုသြန္က်လာသည္။ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး Aသားႀကိတ္စက္ထဲက ထြက္လာေသာ Aသားစေတြလို တစ္စစီ တစ္မွ်င္စီ ျဖစ္ကုန္ၿပီ ထင္သည္။ “ေမေမ... ေမေမ...” ပိုး၏Aသံကေလးကို တိုးတိုးကေလး ၾကားေနရသည္။ ေနာက္ ေဝး၍ ေဝး၍ သြားသည္။ Aာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခိုက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ က်ေနမွန္းလည္း သိေနသည္။ ေဝးလြင့္သြားမည့္ Aာ႐ံုေတြကို လႊတ္ေပးလိုက္ခ်င္သည ္ ။ ပိုးေခၚသံ တိုးတိုးမွ်င္မွ်င္ကေလးကိုေတာ့ ၾကားေနရသည္။ “ေမေမ...” Aသံလာရာဘက္သို႔ လက္ကို ဆန္႔ထုတ္လိုက္သည္။ ပိုး၏ ဆံစကေလးေတြကို ပြတ္သပ္ေနခ်င္သည္။ လက္ကို ႐ုတ္တရက္ မ၍ မရ။ Aေတာ္ႀကိဳးစား၍ မ ယူရသည္။ သားဆံပင္ေတြက ၾကမ္းၿပီး ေျခာက္ေနလိုက္တာကြယ္။ “သားေလး... ပိုး...” “ဗ်ာ” “ေမေမ မရွိေတာ့ရင္...” “ေမေမ... ဒါကိုမေျပာပါနဲ႔” တတ္လိုက္တဲ့ လူကေလးရယ္...