1 Wat een kleine ruimte met mensen doet ... We zouden verhalen vertellen en fier onze stad tonen aan de hand van een stukje stripmurenwandeling, dit als afsluiting van een mooi en intens werkjaar. Verhalen om onze taal te leren smaken, om te proeven van mooie woorden , mondjesmaat te nippen van zinnen en zo honger te krijgen naar meer. Een wandeling werd uitgestippeld, niet te lang, niet te kort, met de nodige aandacht voor bijzondere gebouwen , plekken en standbeelden in onze stad. We wilden ook een kort bezoekje brengen aan de zogenaamde multi faith - ruimte van de Antwerpse universiteit, een ruimte toegankelijk en open voor iedereen , wat zijn of haar geloof ook is. In werkelijkheid gaat het maar om een kleine ruimte omgebouwd tot een rustige plek , tussen de drukte van de straat en de hogere sferen van de oude kapel. Een groene muur, een zonnig plafond, gekleurde kraalsnoeren uitnodigend aan de inkom, houten banken rondom en in de hoek een prachtig uitgesneden boom. Aan zijn takken bengelen kaartjes, bevestigd aan haakjes met allerlei wensen , gedachten en gebeden er op . Er zijn ook kleine oplaadbare kaarsjes die je kan ontsteken. Aarzelend en een beetje schroomvol loodsen wij onze cursisten naar binnen. We zetten ons neer. We vertellen over het opzet van deze plek, maar dat blijkt bijna overbodig. De rust daalt over ons neer, raakt onze diepste kern. We bewonderen de mooiheid van deze plek. Wat volgt , zijn kostbare momenten waarin de é chte verhalen naar boven komen. I n het best mogelijke Nederlands, soms zoekend of hakkelend, wat Frans of Engels ertussen, een vriendin die te hulp schiet. Met veel begrip en geduld luisteren we naar elkaar, naar wat gezegd en niet gezegd wordt, naar de stilte en de aarzeling tussen de woorden. Over kiezen voor ongeboren leven, over baby’s en kinderen, over namen geven en krijgen, over zien en graag zien, over familie en traditie, over rituelen, vaderland en moedertaal, over loyauteit en fierheid , over vreugde en verdriet, moeilijkheden en twijfel. 2 Bij de cursisten van de tweede groep vraagt er iemand of hij ook een kaartje mag schrijven? Ja, natuurlijk mag dat. Anderen volgen hem. In hun eigen taal, hun eigen schrift, met de hulp van gsm of elkaar verwoorden zij hun diepste wensen en dromen, lezen ze die voor en hangen ze die fier op aan de takken van de levensboom: een Belgische identiteitskaart, een goeie job, een mooi leven, la paix pour nous tous, may the Lord bless us, dank voor alles, une bonne santé , een nieuwe familie, lof voor Allah ... Hun enthousiasme is ontroerend, aandoenlijk en aanstekelijk. We verstaan elkaar, zijn verbonden met elkaar ondanks en met alle verschillen. We voelen ons gezien en beluisterd in wat we ten diepste verlangen, in wat we allemaal als mens delen. Zegen en zegening, dat ge ven we aan en krijgen we hier van elkaar. Een magische plek! T wee groe p en van cursisten bij D e Loodsen , juni 2024