ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ & ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ Α' ΕΞΑΜΗΝΟ ΟΙ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΔΕΝ ΥΠΟΚΑΘΙΣΤΟΥΝ ΤΙΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ Ή ΤΗΝ ΥΛΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ Φροντίδα VS Έλεγχος. Η κοινωνική εργασία έχει διαφορές με άλλα επαγγέλματα φροντίδας. Κοινωνική εργασία: επάγγελμα στενά συνδεδεμένο με φροντίδα και βοήθεια (π.χ. Ηλικιωμένου, χρόνιας αρρώστιας, ατόμου με αναπηρία, εξασφάλιση ενός παιδιού σε κατάσταση κινδύνου κλπ) Η φροντίδα και η βοήθεια παραπέμπουν σε κάποια μορφή κοινωνικού ελέγχου. Αυτό συμβαίνει γιατί η κοινωνική εργασία εστιάζει στην προαγωγή και την προστασία της ευημερίας όχι μόνο του ατόμου αλλά της ευρύτερης κοινότητας, μια διττή ευθύνη που συχνά οδηγεί σε εντάσεις και συγκρούσεις. Φροντίδα VS Έλεγχος Ο κοινωνικός λειτουργός έχει δύναμη απέναντι στους εξυπηρετούμενους, οι οποίοι βρίσκονται σε ευάλωτη θέση (αδύναμοι, ευάλωτοι, σε απόγνωση) και καλούνται να μιλήσουν σε έναν “ειδικό” άγνωστο, για προσωπικά τους θέματα. Ο κοινωνικός λειτουργός βρίσκεται σε θέση ισχύος και το ζήτημα είναι το πώς θα κάνει χρήση της δύναμης αυτής. Τι είναι το ιδεατό να κάνει δε μπορούμε να το ορίσουμε. Υπάρχει διαφορά φροντίδας και προστασίας. Πρέπει να επιδιώκουμε την ισορροπία. Φαίνεται η ανάγκη της ισορροπίας γιατί αν αρκεστούμε στη φροντίδα, στο μέλλον θα χρειαστούμε περισσότερη προστασία. Ο κοινωνικός λειτουργός έχει την ιδιότητα του “ειδικού”, και σαν ειδικός έχει τον πρώτο λόγο. Ο κοινωνικός λειτουργός κάνει πράγματα με τους ανθρώπους, όχι για τους ανθρώπους. Προσπαθεί να κινητοποιήσει τους ίδιους ώστε να δράσουν. Άτομα-Κοινωνία Πολλά προβλήματα που θεωρούνται ατομικά είναι στην πραγματικότητα και κοινωνικά. Η ανεργία πχ είναι ένα κοινωνικό πρόβλημα που οφείλεται στην οικονομική κατάσταση μιας χώρας. Η σχέση μεταξύ ατόμου και κοινωνίας προκύπτει μοιραία. Είναι όμως σημαντικό να κατανοήσουμε τη διαφορά ώστε να μην ενοχοποιήσουμε το ίδιο το θύμα. Πρέπει να θέτουμε ένα πλαίσιο στις παρεμβάσεις μας, να θέτουμε ένα πλαίσο στο οποίο θα γίνεται η παρέμβαση. ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ Υπάρχουν αλλαγές στη ζωή και στην πορεία του ατόμου. Ήδη η παρέμβαση του κοινωνικού λειτουργού φέρνει αλλαγές τις οποίες πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη και να αντιλαμβανόμαστε τη μοναδικότητα κάθε περίπτωσης. Η κοινωνική εργασία είναι δύσκολο επάγγελμα όχι μόνο λόγω του αντικειμένου αλλά και εξαιτίας της ανεπάρκειας της Πολιτείας (έλλειψη ιδρυμάτων, υποδομών κ.α.) Κοινά σημεία με άλλα επαγγέλματα: • ανθρωπισμός • επαγγελματική γνώση • αξίες (ηθική κ.α.) • επαγγελματική κρίση ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ; Η κοινωνική εργασία είναι μια πολιτική οντότητα και υπάρχουν πολλοί ορισμοί: Karl De Schweinitz: Τέχνη της βοήθειας Mary Bichmond: πάλι τέχνη Αυτή η αναφορά στην τέχνη παραπέμπει στην αρχή της κοινωνικής εργασίας. Η επικύρωση του ορισμού έγινε το 2004: 1η ατομιστική: επικεντρώνεται στο άτομο 2η σοσιαλιστική: ο κοιν.λειτ. Στηρίζει τις κοινωνικές ομάδες ώστε να διεκδικήσουν δικαιώματα 3η θεραπευτική: αποσκοπεί στο να βοηθάει το άτομο να αντιμετωπίσει μια απώλεια. Κοινωνική εργασία VS Κοινωνική Πρόνοια Η κ.ε. Έχει να κάνει με τις λιγότερο προνομιούχες ομάδες που υπολύπονται των άλλων. Οι κοινωνικές υπηρεσίες εργάζονται με έναν συγκεκριμένο τρόπο. ΙΣΤΟΡΙΑ Κίνημα κοινωνικής αποκατάστασης (άνθρωποι, φτωχοί, ξένοι, μετανάστες). Εστίες με εύπορους ανθρώπους και αναπτύσσονται δράσεις για βοήθεια. ΒΑΣΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ Ανθρώπινη ανάπτυξη • Νηπιακή ηλικία: Σύμφωνα με τον Φρόυντ πρόκειται περί κρίσιμης ηλικίας, το άτομο είναι εξαρτημένο. • Παιδική ηλικία: Επίσης εξαρτημένη • Εφηβία: Σημαντικό στάδιο, ξεκινούν τα σχέδια και οι στόχοι για το μέλλον. • Πρώιμη ενήλικη ζωή: το άτομο εντάσσεται στους ενηλίκους. • Μέση ηλικία: το άτομο έχει κατασταλλάξει, χαρακτηρίζεται από σταθερότητα. • Γηρατειά: περίοδος αδυναμίας και ανικανότητας των ηλικιωμένων. • Θάνατος: είναι ένα πολύ σημαντικό στάδιο στην πορεία ζωής του ανθρώπου. Είναι σημαντικό να κατανοούμε τα στάδια του κύκλου ζωής γιατί: 1. Για να καταλάβουμε το άτομο πρέπει να γνωρίζουμε εμπειρίες, καταστάσεις. 2. Για να καταλάβουμε τα στάδια της ζωής του και τα προβλήματα προσαρμογής απ'το ένα στάδιο στο άλλο. 3. Το πλαίσιο ζωής κάθε ατόμου και την επιρροή άλλων κοινωνικών παραγόντων. Ο κοινωνικός λειτουργός αξιολογεί την κοινωνική λειτουργικότητα του ατόμου, κατα πόσο ανταποκρίνεται σε ορισμένους κοινωνικούς ρόλους. Οι κοινωνικοί λειτουργοί δεν λειτουργούν αυθαίρετα ωστόσο, θα πρέπει να βλέπουμε και πέρα από αυτό που ορίζει η κοινωνία. Η θρησκεία και η πνευματικότητα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη απ'τον κοινωνικό λειτουργό, ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει την κάθε περίπτωση και να κατανοήσει το άτομο. Η διαδικασία (άσκηση) της Κοινωνικής εργασίας. Η κοινωνική εργασία είναι μια εφαρμοσμένη επιστήμη, χρειάζεται να θέτουμε στόχους κι έπειτα να αναζητάμε τρόπους και στρατηγικές. Χρειάζεται μια διαδικασία 5 βημάτων: Εκτίμηση, παρέμβαση, επανεξέταση, λήξη, αξιολόγηση. Ένα βασικό της μέρος είναι η αλλαγή πληροφοριών. Δεν είναι όλοι όσοι έρχονται στο γραφείο μας εξυπηρετούμενοι. Κάποιοι αναγκάζονται να έρθουν. Ωστόσο δεν είναι μόνο αλλαγή πληροφοριών αλλα και μια διαδικασία κατά την οποία επεξεργαζόμαστε τις πληροφορίες αυτές. Η εκτίμηση είναι μια διαδικασία που ξεκινά απ'την αρχή αλλα συμβαίνει και κατά τη διάρκεια καθώς μπορεί να υπάρξουν αλλαγές (εμείς από μόνοι μας σαν κοινωνικοί λειτουργοί αποτελούμε αλλαγή στη ζωή του ανθρώπου). Η εκτίμηση συνιστά μια πολύπλευρη διαδικασία, μια πανοραμική θεώρηση γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα ήταν σπατάλη χρόνου και ενέργειας. Οι άνθρωποι έρχονται με μια κατάσταση που οι ίδιοι θεωρούν πρόβλημα και με ένα αίτημα. Ενδεχομένως φυσικά στην πορεία να προκύψουν κι άλλα ζητήματα.του Τα άτομα που έρχονται είναι διπλά ευάλλωτα. Και γιατί αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα και γιατί έρχονται σε εμάς (αντίληψη της κοινωνίας όσον αφορά την επίσκεψη σε τέτοιους φορείς). ΕΚΤΙΜΗΣΗ: 1. ορισμός του απευθυνόμενου (γονέας-άτομο κλπ) 2. εκτίμηση περιβαλλοντικών παραμέτρων (μικρό-μέσο-μακρό), πως έχει επηρεάσει τις κοινωνικές-οικογενειακές σχέσεις. 3. Εξετάζουμε το ιστορικό, τις προηγούμενες σχέσεις, ενδοπροσωπική, διαπροσωπική και εκτιμούμε την κατάσταση. 4. Ορίζουμε τα δυνατά σημεία του ατόμου (χαρακτήρας, στοιχεία- χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του, το επίπεδο υποστήριξης του περιβάλλοντος του) Δεν κάνουμε εμείς πράγματα για τους ανθρώπους αλλά με τους ανθρώπους. Υποστηρίζουμε, συμβουλεύομε το άτομο ώστε να μπορέσει το ίδιο να ξεπεράσει τα προβλήματα του. Ακόμη και η διαδικασία της εκτίμησης είναι μια υποστηρικτική διαδικασία. ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ: Δρομολογούνται οι διαδικασίες για την επίλυση του προβλήματος. ΕΠΑΝΕΞΕΤΑΣΗ: Τα πράγματα αλλάζουν ακόμα και με τη δική μας παρέμβαση, λόγω διαφόρων εξελίξεων. Πρέπει να γυρίσουμε πίσω, ώστε να σιγουρευτούμε πόσο σωστή είναι η διαδικασία ως το σημείο που την ακολουθήσαμε. ΚΛΕΙΣΙΜΟ: Είναι χρήσιμο και επιβάλλεται να έχουμε ένα χρονοδιάγραμμα της διαδικασίας. Στόχοι-μέσα-λόγοι ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: Είναι μια διαδικασία που μπορεί να μας δώσει πολύ σημαντικές πληροφορίες για τα μέσα που χρησιμοποιήσαμε και τον τρόπο που χειριστήκαμε την κατάσταση. Έχει ενα εκπαιδευτικό χαρακτήρα και για εμάς τους κοινωνικούς λειτουργούς. Γίνεται σε όλη τη διαδικασία όχι μονο στο τέλος. Υπάρχει το απόρρητο το οποίο μπορούμε να επικαλεστούμε και στο δικαστήριο. Το σπάμε μόνο σε πολύ σοβαρές περιπτώσεις, επομένως χτίζουμε πάνω σε αυτό την εμπιστοσύνη, την οποία πρέπει να κερδίσουμε. Δίνουμε χρόνο στο άτομο, δεχόμαστε τη σιωπή και δεν τη βιώνουμε σαν ανασφάλεια, ότι δηλαδή φταίμε εμείς. Το άτομο δεν είναι έτοιμο να δεχθεί τα πάντα. Δεν υπάρχει κάποια φόρμουλα ώστε να ακολουθήσουμε συγκεκριμένα βήματα, ωστόσο μπορούμε να οδηγήσουμε το άτομο στη διαδικασία αυτή ακόμη κι αν δεν το θέλει. ΘΕΩΡΙΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝ. ΕΡΓΑΣΙΑΣ Για το πώς δημιουργούνται τα προβλήματα κι οι ανάγκες, πρέπει να γνωρίζουμε τις διαφορετικές θεωρητικές οπτικές που υπάρχουν. Μια πρώτη οπτική που επηρεάζει την κοινωνική εργασία είναι η ψυχαναλυτική θεωρία του Φρούντ. Υπήρχε προσφορά υλικής βοήθειας αλλά δεν υπήρχε λύση και αυτό δημιουργούσε προβληματισμό για το τι συνέβαινε. Την απάντηση ήρθε να δώσει η ψυχανάλυση. Έδωσε μια πιο επιστημονική θεώρηση σε αυτό που συνέβαινε. Σύμφωνα με τον Φρόυντ, ο ψυχισμός χωρίζεται σε 3 μέρη. Το “Αυτό”, ενορμήσεις, παρορμήσεις, σε ασυνείδητο επίπεδο. Όλες αυτές οι ανάγκες τείνουν προς την ηδονή. Διαθέτει μηχανισμούς ώστε να αντιμετωπίζει τα εμπόδια ανάμεσα στην εκπλήρωση. (πχ. Φαντασία) Το “Εγώ”, εμφανίζεται όσο το βρέφος γίνεται παιδί. Ρυθμιστής ανάμεσα στο “Αυτό” και τον έξω κόσμο, ρυθμίζει την παρόρμηση που προέρχεται από το “Αυτό”. Το “Εγώ” είναι κομμάτι του “Αυτό” και δεν υπάρχει χωρίς εκείνο. Οι περισσότερες λειτουργίες του είναι συνειδητές αλλά υπάρχουν και ασυνείδητες, όπως είναι οι άμυνες (*απώθηση: η απαγόρευση έκφρασης μιας ανεπίτρεπτης επιθυμίας), (*άρνηση: απώθηση δυσάρεστων και επώδυνων συναισθημάτων στο ασυνείδητο. ) Αυτό, οδηγεί στην παθολογία και η δουλειά του ψυχαναλυτή, είναι να εντοπίσει το γεγονός αυτό και να το φέρει στο συνειδητό. Το “Εγώ” προστατεύεται ώστε να μην συνειδητοποιήσει τα δυσάρεστα γεγονότα. (πχ άρνηση του καρκίνου) (*εκλογίκευση: προσπαθούμε να δώσουμε μια λογική εξήγηση για τα γεγονότα, που δεν ανταποκρίνεται στα πραγματικά κίνητρα) Προβολή: το να πιστεύω ότι νιώθει το άτομο αυτά που στην πραγματικότητα νιώθω εγώ. Ενδοβολή: Ενσωμάτωση (πχ θανάτου) από το άτομο των ιδιοτήτων άλλων ατόμων, καθώς και συνηθείων κι άλλα (πχ ζευγάρι, το άτομο που έμεινε μετά το θάνατο) Ταύτιση: Η ασυνείδητη διαδικασία ταύτισης του εαυτού με άλλα άτομα. Αν ένας κοιν. Λειτουργός πχ θύμα κακοποίησης τότε είναι εύκολο να ταυτιστεί, αυτό όμως αναιρεί την αντικειμενικότητά του, γιατί λόγω της ταύτισης βλέπει κι αυτός τα πράγματα απ'τη σκοπιά του θύματος. Υπεραναπλήρωση: ασυνείδητη προσπάθεια αντικατάστασης συναισθημάτων με τα αντίθετα από αυτά που αισθάνεται. Μια μητέρα με παιδί που έχει νοητικά προβλήματα, που στην πραγματικότητα δεν μπορεί να το αποδεκτεί, προσπαθεί έτσι να καλύψει την απόρριψη της προς αυτό. Μετάθεση: εκτόνωση των συναισθημάτων που έχουμε για ένα α άτομο προς ένα β ατομο και όχι στο ίδιο. Παλινδρόμηση: Επιστροφή σε προηγούμενη εξελεκτική φάση (πχ παιδί που αποκτά αδερφάκι) προκειμένου να αποφύγει το άγχος που του προκαλεί η τωρινή του κατάσταση. Το άτομο μπορεί να κερδίσει χρόνο ώστε να αντιμετωπίσει την κατάσταση αλλά κι ώστε να δώσει μήνυμα (πχ στους γονείς) Μετουσίωση: μετατροπή μιας μη κοινωνικά αποδεκτής ενόρμησης σε κοινωνικά αποδεκτή (πχ πάθος για βία, γίνεται μποξέρ) δεν αλλάζει όμως τα αίτια. Σωματοποίηση: ενώ δεν υπάρχει οργανικό αίτιο, εμφανίζουμε συμπτώματα μιας πάθησης η οποία όμως δεν έχει αντικειμενικό αίτιο, λειτουργούν ως αντικατάστατα αγχογόνων συναισθημάτων. Εξιδανίκευση: υπερεκτίμηση της αξίας ενός προσώπου (πρότυπο) πέρα απ'τη ρεαλιστική του υπόσταση. Χρησιμοποιείται και για προσαρμοστικούς αλλά και για διαπροσαρμοστικούς λόγους. Το “υπερεγώ” όταν δεχθεί πίεση εμφανίζει ενοχή και ψυχικές διαταραχές. Ψυχοκοινωνική θεωρία: αποτελεί μετεξέλιξη της ψυχοδυναμικής θεώρησης, όμως εξετάζουμε για πρώτη φορά και το περιβάλλον. Τα προβλήματα των ανθρώπων είναι από 3 παράγοντες: Πίεση του περιβάλλοντος, ανωριμότητα στη λειτουργία του Εγώ, υπερβολική Έννοια της σχέσης: δε μπορεί να υπάρξει αλλαγή στο άτομο, χωρίς να υπάρξει αλλαγή στην οικογένεια. Συστημική προσέγγιση. Η θεωρία των γενικών συστημάτων: • άτυπα • επίσημα • κοινωνικά Προσέγγιση των δυνατών σημείων: • Δώστε προτεραιότητα στο άτομο (πώς βλέπει την κατάστασή του) • Δείξε εμπιστοσύνη • Ανακάλυψε τι θέλει ΜΕΘΟΔΟΙ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ Κ.Ε. Η κοιν. Εργασία με άτομο καθορίζεται εν μέρει από την ψυχανάλυση, έχει πλήρως διαφοροποιηθεί και έχει δικούς της τρόπους προσέγγισης του ατόμου. Σχέση κοινωνικής εργασίας/επαγγελματική σχέση: αφορά τον συναισθηματικό και κοινωνικό δεσμό μεταξύ του ατόμου και του επαγγελματία. Είναι δυαδική, αναπτύσσεται, δοκιμάζεται (ζήτημα εμπιστοσύνης). Ο κοινωνικός λειτουργός πρέπει εκτός από γνώσεις, να έχει πολιτισμική επάρκεια σε έναν βαθμό, αυτή η γνώση δε μπορεί να είναι στατική. Θα πρέπει κανείς να είναι σε εγρήγορση για το άτομο που είναι απέναντί του. *προσπαθούμε να έχουμε οριοθετημένη επαφή στο γραφείο μας (κάποιες φορές υπάρχουν διαφορετικές συνθήκες) *προϋποθέτει όρους τους οποίους αν δεχτεί το άτομο ξεκινά η επαγγελματική σχέση (ένα σύμφωνο κατά κάποιο τρόπο) και αυτό συνεισφέρει στην επαγγελματική διάσταση αυτού που κάνουμε Η σχέση που διαμορφώνεται μεταξύ επαγγελματία και απευθυνόμενου έχει ένα πρότυπο το οποίο ο απευθυνόμενος μπορεί να υιοθετήσει και στις άλλες σχέσεις του. Ένα θεσμικό πλαίσιο (νόμος κ.α.) πιθανόν μπορεί να περιορίσει αυτό που μπορεί να δώσει ο φορέας στον απευθυνόμενο. Μέσα άσκησης: • επαγγελματική σχέση • οι πόροι από το περιβάλλον • οι πόροι από την υπηρεσία Υποδοχή του ατόμου και η διάκριση του προβλήματος, το κοινωνικό ιστορικό, εκτίμηση, σχεδιασμός αντιμετώπισης του προβλήματος, συνεχής αξιολόγηση, ενημέρωση συνεργατών, δημιουργία του αρχείου, κλείσιμο συνεργασίας, (πιθανή παραπομπή) Η στάση του κοινωνικού λειτουργού πρέπει να είναι αυστηρά σοβαρή και αντικειμενική. Θέρμη, να δείχνουμε ενδιαφέρον, διαθέτουμε χρόνο στον απευθυνόμενο (45 λεπτά με 1 ώρα), διάρκει που συνεισφέρει στην διατήρηση της επαγγελματικής σχέσης, οριοθέτηση της σχέσης, η χρήση του πληθυντικού αριθμού είναι καλό να επιδιώκεται, θέλουμε να μας εμπιστευθεί και να νιώσει καλά μαζί μας. Θέλουμε όμως και μια απόσταση που θα μας επιτρέψει να χρησιμοποιούμε μεθόδους σαν επαγγελματίες. Είναι σημαντικό να είναι οριοθετημένη η σχέση. Δεν εξυπηρετούμε τον απευθυνόμενο, δεν κάνουμε εμείς πράγματα για αυτόν. Ο κοινωνικός λειτουργός είναι εκεί για να υποστηρίζει, δεν επιπλήττει ακόμη κι αν διαφωνεί. Δεν παίρνουμε τον ρόλο γονέα, δεν θέλουμε μια σχέση εξάρτησης, γιατί ο απευθυνόμενος πρέπει να σταθεί μόνος του μετά την παρέμβασή μας. ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΣΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ Η ποιότητα της σχέσης κοινωνικού λειτουργού και απευθυνόμενου επηρεάζει την δεκτικότητα του απευθυνόμενου αλλά και το αποτέλεσμα. Η παρέμβαση στην κρίση: όταν αντιμετωπίζουμε μια κρίση, αναζητούμε εμπειρίες, γνώσεις, τρόπους αντιμετώπισης. (όταν δεν τα διαθέτουμε αυτά, οδηγούμαστε σε μια στρεσογόνα κατάσταση) Ο άνθρωπος δεν έχει τρόπο αντιμετώπισης, ο στόχος μας είναι να ελαχιστοποιήσουμε τον κίνδυνο, να επιλύσουμε την κρίση και να φέρουμε το άτομο σε μια πιο ισορροπημένη κατάσταση. ΣΤΑΔΙΑ: • Εκτίμηση της κατάστασης / κρίσης • Δημιουργία θετικής επικοινωνίας • Διάκριση προτεραιοτήτων • Ενθάρρυνση για έκφραση 1. Εφαρμογή σχεδίου δράσης 2. Ατομική παρακολούθηση ορισμός ομάδας: άτομα με κοινούς στόχους, χαρακτηριστικά, προβλήματα Το άτομο δεν παύει να είναι άτομο , χρησιμοποιείται η αλληλεπίδραση για την ανάδειξη του προβληματισμού κάθε ατόμου. Οι ομάδες σε πολλές περιπτώσεις λειτουργούν δοκιμαστικά για τρόπους έκφρασης. Πιλοτική δοκιμή, πού μπορούν να βοηθήσουν στη ζωή του ατόμου έξω απ'την ομάδα, ενίσχυση αυτοεκτίμησης ατόμου, αντλεί δεξιότητες, ενθάρρυνση μελών ομάδας ΦΑΣΕΙΣ Συγκρότηση της ομάδας (ποιοι θα συγκροτήσουν την ομάδα), κριτήρια που επιλέγει κανείς Συμβόλαια συμμετοχής, όροι με τους οποίους συμμετέχουν σε αυτήν την ομάδα, δέσμευση όρων, ώστε να υπάρχει δέσμευση απέναντι στον κοινό σκοπό. Ομάδες Αυτοβοήθειας τις συγκροτούν άτομα (πχ αλκοολικοί, ναρκωμανείς, καρκινοπαθείς, οροθετικοί) μοιράζονται εμπειρίες, έχουν αντίστοιχες ανάγκες και προβήματα (δύναμη, κουράγιο, συμπαράσταση, αισθάνεται ότι μπορεί να κάνει πράγματα για τον εαυτό του, διεκδικεί, κάνει επιλογές). Δεν είναι απαραίτητο να συμμετεχει ο κοινωνικός λειτουργός σε αυτές τις ομάδες, μπορεί όμως να συνεισφέρει στη δημιουργία και στην οργάνωση τέτοιων ομαδών και να προσφέρει νέες ιδέες και τρόπους, να προσφέρει πληροφόρηση. Οι ομάδες δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένος τρόπος στην Ελλάδα. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ (Κοινοτική Εργασία) Κίνημα Κοινωνικής Αποκατάστασης (Social Settlements Movement) Ως ορισμό θα μπορούσαμε να πούμε ότι παραπέμπει σε μια επιστημονική και επαγγλεματική παρέμβαση στην οποία προσπαθεί να βοηθήσει ο επαγγελματίας να σκεφτούν και να καλύψουν τις ανάγκες τους. Θεωρείται και κλάδος της διαμεθοδικής κοινωνικής εργασίας.
Enter the password to open this PDF file:
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-