'Elke keer als ik de agent zie, heb ik het gevoel dat hij in mijn hart schiet' De Standaard* - 21 Nov. 2020 Pagina 18 * De Standaard/West-Vlaanderen, De Standaard/Oost-Vlaanderen, De Standaard/Antwerpen, De Standaard/Vlaams-Brabant/Brussel, De Standaard/Limburg 'De politie had het busje kunnen klemrijden en tegenhouden. Maar waarom was het nodig om te schieten? De agent heeft een grove fout gemaakt', zeggen de ouders van Mawda. Ze gaan met een gevoel van wantrouwen naar het proces. Nog elk weekend gaan de ouders van Mawda naar het graf van hun dochtertje, op de gemeentelijke begraafplaats in Evere. 'Als we haar graf niet bezoeken, voelen we ons niet goed', zeggen Shamdin Ahmed (27) en Prhast Ako (26). Hun tijdelijke appartement in Sint- Lambrechts-Woluwe, dat ze destijds met behulp van vrijwilligers hebben gevonden, hangt vol herinneringen aan hun dochter. 'Als we haar graf bezoeken, praten we met haar', zegt Shamdin. 'Dan zeg ik altijd weer dat ze voor altijd diep in mijn hart zit, dat ik dezelfde liefde voor haar voel als voor Mohammed en Shahin, maar ook dat ik spijt heb dat ik haar niet heb kunnen beschermen en dat ik haar niet het leven heb kunnen geven dat ze verdiende.' Met de kleine Mohammed gaat het nu goed, zeggen ze. Die noodlottige nacht was hij amper vier jaar. 'Hij is nog altijd bang van de politie', zegt zijn vader. 'Vorig jaar zei zijn juf dat hij zeer afstandelijk was, dat hij met niemand wilde praten. Maar nu is hij veel socialer, een open kind. Hij praat veel over zijn zusje. Soms wordt hij wakker en zegt hij: “Ik heb Mawda gezien. Ze is bij mij geweest.” Als we Mawda bezoeken, probeert hij haar graf altijd te omhelzen. Hij zegt dat niemand slecht mag praten over zijn zusje.' Hun jongste zoontje Shahin is veertien maanden oud en lijkt als twee druppels water op Mawda. 'Er zijn veel mensen die ons dat zeggen', zegt Shamdin met een grote glimlach. 'Ook in zijn gedrag doet hij ons altijd aan Mawda denken. Toen hij geboren werd, voelde ik mijn dochter zeer dicht bij mij. In hem is ze nog altijd aanwezig.' Maandag start het proces. Met welk gevoel gaat u naar de rechtbank? Shamdin Ahmed: 'Het wordt een belangrijke dag. Hier hebben we lang op gewacht. Maar ik weet niet hoe het zal aflopen. We gaan met een gevoel van wantrouwen naar de zitting, omdat door veel mensen van alles is gezegd om maar niet te moeten toegeven dat ze een fout hebben gemaakt. Eerst werd beweerd dat Mawda niet is gestorven door een schot, maar door een botsing. Er zijn veel tegenstrijdige verklaringen afgelegd en er is veel gelogen, zowel door de politie als door de smokkelaar. Wij zijn de enigen die altijd bij onze verklaring zijn gebleven. Ik hoop dat de rechter dat zal zien. Maar we weten niet wat hij zal beslissen.' Wat verwacht u van het proces? Welke antwoorden wilt u horen? 'Ik wil dat de rechtbank de politieagent die op de bestelwagen heeft geschoten, schuldig bevindt, zodat geen enkele politieagent nog zomaar zijn wapen zal gebruiken. Wie een fout maakt, moet worden gestraft. Dit gaat niet alleen over ons kind, maar over alle kinderen die bescherming verdienen. Over menselijkheid.' Bent u klaar om de politieagent te ontmoeten en recht in de ogen te kijken? 'We hebben hem al verscheidene keren in de rechtbank gezien. Elke keer als ik die agent zie, heb ik het gevoel dat hij in mijn hart schiet, dan voel ik zoveel pijn. Maar het is niet aan mij om het recht in eigen handen te nemen. Het is aan de rechter om te oordelen.' Hij wordt vervolgd voor onvrijwillige doodslag. Neemt u hem iets kwalijk? 'Er zaten veel mensen in het busje. De politie wist dat er kinderen aan boord waren. De politie had het busje kunnen klemrijden om het tegen te houden. Maar waarom was het nodig om te schieten? Hij heeft een grove fout gemaakt.' U zei eerder in een interview dat het verdriet draaglijker zou zijn als hij u een brief zou schrijven. Wilt u dat nog altijd? 'Het is nu 2,5 jaar geleden. Hij had ons tenminste een brief kunnen sturen of naar ons kunnen komen en sorry zeggen, maar dat heeft hij niet gedaan. Als een Koerd een fout maakt of iemand onopzettelijk doodt, gaat hij zich excuseren. Ik zou de agent nog heel graag eens willen ontmoeten. Ik zou hem heel veel willen zeggen. Dat hij ons kind, mijn liefste baby, van ons heeft afgenomen. Ik weet niet of ik hem zal kunnen vergeven, maar ik zal hem heel vriendelijk ontvangen.' Ook de vermoedelijke chauffeur en vermoedelijke smokkelaar staan maandag terecht. Neemt u hen iets kwalijk? 'Iedereen die in deze zaak is opgepakt en opgesloten zit, moet worden gestraft.' De chauffeur heeft iedereen in gevaar gebracht met zijn roekeloze rijgedrag. Had hij moeten stoppen?' 'Ja. Dat heeft hij niet gedaan. Maar de politie wist dat er onschuldige mensen aan boord waren. We zaten niet in een vliegtuig, maar in een auto. De politie kon de auto toch op een andere manier doen stoppen? Ik heb de politieagent gezien toen hij zijn wapen toonde. Die nacht is heel pijnlijk voor ons geweest. Het is al 2,5 jaar geleden, maar ik moet nog elke dag aan die nacht terugdenken.' Kunt u nog eens vertellen waarom u in het busje bent gestapt? 'Ik probeerde met mijn familie naar het VK te gaan. We verbleven in Duinkerke. Daar maakt iedereen gebruik van een smokkelaar om in een vrachtwagen het Kanaal over te steken. Ik heb elke avond geprobeerd om te vertrekken. In 2016 was het ons al eens gelukt om het Kanaal over te steken, maar zijn we teruggestuurd naar Duitsland omdat ze daar onze vingerafdrukken hadden. We hadden in Copyright © 2020 Belga. Alle rechten voorbehouden Duitsland asiel aangevraagd, maar een negatief antwoord gekregen. We woonden daar in een kleine kamer. De kinderen konden niet meer naar school. Onze situatie was heel slecht. Daarom wilde ik naar het VK gaan.' Veel mensen kunnen niet begrijpen dat u bereid was om zoveel risico's te nemen om in het VK te geraken. 'Ik heb mijn land verlaten uit vrees voor mijn leven. Het enige wat ik zocht, was een veilige plek voor mijn familie. Het maakte niet uit waar in Europa. Maar in Duitsland konden we niet meer blijven. Over België en andere Europese landen had ik ook veel slechte dingen gehoord, dat het geen goede plek was om asiel te vragen, dat de mensen vluchtelingen niet graag hebben, dat het beter was om het in het VK te proberen. Ik weet nu dat het niet waar is. De mensen zijn hier zo vriendelijk. Ik krijg veel steun en vriendschap. Daar ben ik dankbaar voor. Maar in de jungle van Calais en Duinkerke wordt zoveel gezegd.' Hoe kijkt u naar uw toekomst? 'Het gaat goed met ons en met de kinderen. We leren Frans. Ik volg een opleiding tot kapper. Ik doe mijn best om te integreren, de taal te leren en te werken. Ik zou hier heel graag blijven. Ik hoop dat de overheid onze verblijfspapieren ( het gezin is tijdelijk geregulariseerd, red.) niet weer afneemt en ons niet naar ons land terugstuurt. Daar ben ik nog altijd een beetje bang voor.' Yves Delepeleire Copyright © 2020 Mediahuis. Alle rechten voorbehouden Copyright © 2020 Belga. Alle rechten voorbehouden
Enter the password to open this PDF file:
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-