Architektura wczesnochrześcijańska Pojawia się nowa symbolika, mozaiki przedstawiające rzymskich bogów zostają zastąpione mozaikami o tematyce chrześcijańskiej. Okna były ważnym elementem. Ważne było, aby pomieszczenie było dobrze doświetlone, dlatego okna były duże, najczęściej zdobione witrażami. Ściany i podłogi wielu kościołów ozdobione są mozaikami z kolorowych marmurów tworzących ozdobny wzór geometryczny. Bazylika była najpopularniejszym rodzajem architektury wczesnochrześcijańskiej. Ważnymi częściami bazyliki były - prostokątne budynki, bazylika posiada trzy typy naw - środkową i dwie boczne. Nawy boczne są dwukondygnacyjne. Cały budynek pokrywają drewniane krokwie. Całkowita szerokość powinna wynosić od jednej trzeciej do połowy długości. W wielonawowej bazylice nawy oddzielone są podłużnymi rzędami kolumn lub filarów, z niezależnymi dachami Nawa główna jest zwykle szersza i wyższa, oświetlona oknami drugiej kondygnacji. Ze względu na brak okien w drugiej kondygnacji nawy głównej, budowla należy do typu pseudobazylikowego, będącego rodzajem świątyni halowej. Charakterystyka artystyczna kościołów opierała się w dużej mierze na wartości materiału, z którego wykonano kolumny, chodniki i okładzin ściennych, a także przepychu mozaik zdobiących wnętrza. Bazylika, która powstała jako kościół wspólnoty rzymskiej, była kościołem w sensie wspólnego domu modlitwy: nie było grobu żadnego świętego, któremu by poświęcił kult pogrzebowy.