kantkawmying - YA THA

Please enable JavaScript to view the full PDF

mmcybermedia. com ua hH umNf rKd ifpmwe;f pma&;q&mtpkH mmcybermedia. com စာAုပ္စာတန္းစာနယ္ဇင္း ႀကိဳတင္ပံုႏွိပထု ္ထတု ္ေဝခြ ဝခြင့္ျပဳAမွတ္ [၂၇၀/၉၇ (၅)] စာAုပ္စာတန္းမ်က္ႏွာဖံုး ႀကိဳတင္ပံုႏွိပထု ္ထတု ္ေဝခြ ဝခြင့္ျပဳAမွတ္ [၄၀၃/၉၇ (၇)] မ်က္ႏွာဖံုး ေဇာ္ေမာင္ ပံုႏွိပ္ျခင္း ပထမAႀကိမ္ - ၁၉၆၄ (ပုဂံစာAုပ္တုိက္) ဒုတိယAႀကိမ္ - ဇူလိုင္၊ ၁၉၆၅ (ပုဂံစာAုပ္တုိက္) တတိယAႀကိမ္ - ၾသဂုတ္၊ ၁၉၉၇ Aုပ္ေရ (၁၀၀၀) စာAုပ္ခ်ဳပ္ ကိုျမင့္ ေမာင္စိုးျမင့္ (၀၁၁၀၀)၊ ခရမ္းေရာင္စာစU္ Aမွတ္ ၂၇၊ စကားဝါလမ္း၊ သဃၤန္းကၽြန္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ ထုတ္ေဝ၍ ေဒၚခင္လွ (၀၁၅၇၈)၊ စာေပေလာက ပံုႏွိပ္တုိက္ Aမွတ္ ၁၇၃၊ ၃၃ လမ္း၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ မ်က္ႏွာဖံုးႏွင့္ Aတြင္းစာသားမ်ားကို ပံုႏွိပ္သည္။ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 1 mmcybermedia. com မာတိကာ -ေဇာ္ဂ်ီ၏ မိတ္ဆက္Aမွာစာ ၁။ ေဇာ္ဂ်ီ - ေႏြUီးက်က္သေရ - ကဗ်ာဝိုင္းစာဝိုင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ - ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၂။ မင္းသုဝဏ္ - Aိုးစည္သံ - Aလြမ္းရယ္တ့ဲ ၁၂ ေထြ -လူလည္းတေထြ ေရလည္းတျခား ၃။ ႏြယ္စိုး - ကုသိုလ္ဆက္ - စိမ္းလန္းေသာ ေတာင္ကုန္းမ်ား ၄။ တုိက္စိုး - သုခုမ - ေဇာ္ဂ်ီႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆး - ေနဝင္ျမင္သည္ ဝေရႊျပည္ ၅။ မင္းယုေဝ - တစ္ႏွစ္တစ္ခါ - ပိုင္ဆုိင္ျခင္း - Uီးရာေက်ာ္ေကာင္းမႈ ၆။ ေAာင္သင္း - AနီးAေဝး - ခ်ိဳတကူးႏွင့္ ဂုဏ္ရည္မတူ - ေရႊယုန္ႏွင့္ ေရႊက်ား ၇။ တကၠသိုလ္ ဝင္းမြန္ - ဗမာစြန္ - မိျဖဴ - ဆားဒယ္ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 2 mmcybermedia. com ၈။ ေမာင္ေဇာ္ - မနက္ေစာေစာ - သိဂါၤ ရ ရသ ၉။ တင္မိုး - သခ်ဳႋင္းကုန္းမွာ ၁၀။ ေမာင္ေဖသန္း - ထင္း႐ူးပင္ငယ္ ပံုပမာ - သီခ်င္းညည္းတတ္သည့္ Aေလ့ - စေလာင္းဖံုး တစ္ခ်ပ္ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 3 mmcybermedia. com ေဇာ္ဂ်ီ၏ မိတ္ဆက္Aမွာစာ ဤစာေစာင္တြင္ စာတန္း ၂၆ ပုဒ္ ပါ ပါသည္။ ဤစာတန္းမ်ားသည္ Aဆန္း မဟုတ္ပါ။ ယခင္ကေသာ္ ဤစာတန္း AေရးAသားမ်ိဳးကို စာသင္ေက်ာင္းေလာကတြင္ စာစီစာကံုးဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ သတင္းစာ မဂၢဇင္းေလာကတြင္ ေဆာင္းပါးဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ Aစမ္းစာဟူ၍ လည္းေကာင္း သိသလိုလို ျဖစ္ေနၾကေသာ စာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ စာစီစာကံုးဟု ေခၚတတ္ျခင္းမွာ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဆရာျဖစ္သူက Aေၾကာင္း တစ္ရပ္ကို စာစီကံုးပါဟု တပည့္မ်ားကို Aေရးခိုင္းရာမွ Aစ စာစီစာကံုးဟူေသာ Aမည္ တြင္လာျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ ေဆာင္းပါးဟု ေခၚတတ္ျခင္းမွာ ေယဘုယ်Aားျဖင့္ သတင္းစာ မဂၢဇင္းတို႔သို႔ သတင္းေရးပို႔ျခင္း၊ ဗဟုသုတ ျဖန္႔ေဝျခင္း၊ သေဘာAယူAဆ တင္ျပျခင္းတို႔ကို Aေၾကာင္းျပဳလ်က္ စာမတိုမရွည္ ေရးလာၾကရာမွAစ ေဆာင္းပါးဟူေသာ Aမည္တြင္လာျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ Aစမ္းစာဟု ေခၚတတ္ျခင္းမွာ မူလ ျပင္သစ္ဘာသာစကားျဖစ္ေသာ Essai မွ Aဂၤလိပ္ဘာသာစကားတြင္ Essay ျဖစ္လာၿပီးေနာက္ ထို Essay ၏ Aဘိဓာန္Aနက္ျဖစ္ေသာ စမ္းသပ္ျခင္း၊ စမ္းၾကည့္ျခင္းကို Aေၾကာင္းျပဳလ်က္ ျမန္မာဘာသာ Aစမ္းစာဟု ျမန္မာျပည္ဆိုလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ စာစီစာကံုးဟု ေခၚၾကရာ၌ စာသင္ေက်ာင္း Aေငြ႔Aသက္ မေပ်ာက္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္ေနသည္ဟု ေတြးမိပါသည္။ ဤစာေစာင္၌ ပါေသာ စာမ်ားတြင္ကား စာသင္ေက်ာင္း Aေငြ႔Aသက္ထက္ ရင့္က်က္ေသာ သေဘာပါသည္ဟု ယူဆပါသည္။ တဖန္ စာစီစာကံုးဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ စာသင္တပည့္မ်ားကိုသာ ျမင္မိၾကရာသည္။ စာတန္းဟု ဆိုလိုက္လွ်င္မူကား စာသင္တပည့္မ်ားကို ျမင္ခ်င္လွ်င္ ျမင္ႏုိင္ေသာ္လည္း ဝတၳဳဖတ္ ပရိသတ္၊ ကဗ်ာဖတ္ ပရိသတ္ကိုလည္း Eကန္မုခ် ျမင္ႏုိင္စရာ Aေၾကာင္းရွိ၏ဟု ေတြးမိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤစာေစာင္၌ ပါေသာ စာမ်ားကို စာစီစာကံုးAစား စာတန္း ဟူ၍ Aမည္တပ္လုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဆာင္းပါးဟု ေခၚၾကရာ၌ သတင္းေရးပို႔ဟန္ ဗဟုသုတ ျဖန္႔ေဝဟန္သေဘာ AယူAဆ တင္ျပဟန္သေဘာ သက္ေရာက္သလို ျဖစ္ေနသည္ဟု ေတြးမိသည္။ ဤစာေစာင္၌ပါေသာ စာမ်ားတြင္ ဆိုခ့ေ ဲ သာ ဟန္,တို႔Aျပင္ ရသသေဘာလည္း နည္းမ်ားမဆို ပါေနေသးသည္ဟု ယူဆပါသည္။ စင္စစ္မွာ ေဆာင္းပါးႏွင့္ စာတန္းတို႔သည္ Aေတာ္Aတန္ နီးစပ္သည္ဟု ထင္ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ စာတန္းဟုု ေခၚလုိက္ပါက သတင္းစာ မဂၢဇင္းမ်ား Aတြက္သာမက လံုးခ်င္းAတြက္လည္း Aက်ံဳးဝင္ႏိုင္သည္ဟု ထင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤစာေစာင္၌ပါေသာ စာမ်ားကို ေဆာင္းပါးAစား စာတန္းဟု Aမည္တပ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ Aစမ္းစာဟု ေခၚၾကရာ၌ Aဂၤလိပ္ ဘာသာစကားျဖစ္ေသာ Essay ၏ Aဘိဓာန္ Aနက္Aရေသာ္ ဆိုခ့သ ဲ ည့္Aတုိင္း စမ္းသပ္ျခင္း၊ စမ္းၾကည့္ျခင္း Aနက္ထင္သျဖင့္ Aစမ္းစာဟူေသာ Aမည္သည္ ကဗ်ာကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ ဝတၳဳကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ျပဇာတ္က့သ ဲ ို႔လည္းေကာင္း ရသစာေပ Aဖြ႔တ ဲ စ္ခု၏ Aမည္ျဖင့္ တစ္ခုခု လိုေနေသး သေယာင္ေယာင္ ေတြးမိပါသည္။ စင္စစ္မွာ Aဂၤလိပ္စာေပသမုိင္း၌ပင္ Essay ၏ Aနက္သည္ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 4 mmcybermedia. com တစ္ဆယ့္ငါးရာစုေခတ္မွ စ၍ ေခတ္Aဆက္ဆက္ စာတန္းဆရာမ်ား၏ ရည္ရယ ြ ္ခ်က္မ်ားကို လုိက္၍လည္းေကာင္း၊ Aေၾကာင္းAရာမ်ားကို လိုက္၍လည္းေကာင္း၊ ပံုသဏၭာန္မ်ားကို လိုက္၍ လည္းေကာင္း က်ယ္ဝန္းလာသည္ကို ေတြရ ႔ ပါသည္။ ယခုAခါ၌ဟု ဆိုလွ်င္ Aမ်ားပရိသတ္Aဖို႔မွာ က်ယ္ဝန္းေသာ Aနက္ကိုသာ Aေရးထား ဖြင့္ဆိုတတ္ၾကသျဖင့္ Aဂၤလိပ္စာေပေလာက၌ပင္ စမ္းသပ္ျခင္း၊ စမ္းၾကည့္ျခင္းAနက္ကို မျမင္ၾကေတာ့ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤစာေစာင္၌ပါေသာ စာမ်ားကို Aစမ္းစာAစား စာတန္းဟူ၍ Aမည္တပ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ စာတန္းဟူေသာ စကား AသံုးAႏႈန္းတြင္ AစU္Aလာလည္း ရွိသည္။ ကဗ်ာကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ ဝတၳဳကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ ျပဇာတ္က့သ ဲ ို႔ လည္းေကာင္း ရသစာေပAဖြ႔တ ဲ စ္ခု၏ Aမည္Aျဖစ္ျဖင့္ ဆို၍လည္း ေကာင္းသည္။ ထိုသို႔ ယူဆလိုသျဖင့္ စာတန္းဟူ၍ Aမည္တပ္လုိက္ျခင္းလည္း ပါ, ပါသည္။ စာတန္းဟူရာ၌ သတ္ပံုကိစၥကလည္း တစ္မႈ ျဖစ္သည္။ န,သတ္ႏွင့္လည္း ရွိခ့၍ ဲ မ,သတ္ႏွင့္လည္း ရွိခ့သ ဲ ည္ျဖစ္ရာ န,သတ္ရမည္ေလာ မ,သတ္ရမည္ေလာ။ တကၠသိုလ္ ျမန္မာAဘိဓာန္တြင္ န,သတ္စာတန္းကိုလည္း Aနက္ဖြင့္သည္။ မ,သတ္စာတန္းကိုလည္း Aနက္ ဖြင့္သည္။ န,သတ္စာတန္း၏ Aနက္သည္ က်ယ္ဝန္းသည္။ ဤစာေစာင္၌ပါေသာ စာမ်ား Aလိုကိုလည္း ျဖည့္စမ ြ ္းႏိုင္သည္ဟု ယူဆသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ န,သတ္ စာတန္းကို ယူလုိက္သည္။ Aေရးႀကီးဆံုးဟု ယူဆေသာ Aခ်က္သည္ ဤစာေစာင္၌ ပါေသာ စာတန္းAေရးAသားမ်ိဳး၏ သေဘာျဖစ္သည္။ ထိုသေဘာတြင္လည္း AေရးAႀကီးဆံုးဟု ယူဆေသာ Aခ်က္သည္ ရသ ျဖစ္သည္။ မည္သည့္ ရည္ရယ ြ ္ခ်က္ ရွိရွိ မည္သည့္ Aေၾကာင္းAရာကို ေရးေရး မည္သည့္ ပံုသဏၭာန္ကို ေဖာ္ေဖာ္ ထိုစာမတိုမရွည္သည္ စာဖတ္ပရိသတ္၌ ႏွစ္သက္မႈရသကို ျဖစ္ေစသင့္သည္။ ရသျဖစ္သည္ႏွင့္ Aတူတကြ ဘဝ သို႔မဟုတ္ ပတ္ဝန္းက်င္ AသိAျမင္ကိုလည္း ျဖစ္လာေစသင့္သည္။ ကဗ်ာေကာင္း တစ္ပုဒ္ကို ဖတ္လုိက္ရသကဲ့သို႔ ျဖစ္သင့္သည္။ ဤကား ျဖစ္ေစလိုေသာ စာတန္း AေရးAသားမ်ိဳး၏ ေယဘုယ်သေဘာ ျဖစ္သည္။ ထိုသေဘာပါမွလည္း စာတန္းသည္ ရသစာေပ Aဖြ႔တ ဲ စ္ခုAျဖစ္ျဖင့္ ျမန္မာစာေပ၌ ေနရာတစ္ေနရာ ရလာမည္ဟု ယူဆသည္။ သို႔ရာတြင္ ဗဟုသုတသက္သက္ကို ေရးေသာ စာမ်ိဳးကိုလည္း စာတန္းဟုပင္ ေခၚႏုိင္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ Aဂၤလိပ္ ဘာသာစကားျဖစ္ေသာ Essay သည္ တစ္ခါတစ္ရံ ဗဟုသုတ သက္သက္ေပးေသာ စာတန္းမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္၍ တစ္ခါတစ္ရံ ရသကိုပါ ေပးႏုိင္ေသာ စာတန္းမ်ိဳး ျဖစ္ႏုိင္သကဲ့သို႔ပင္။ ဤစာေစာင္၌ ထည့္ေသာ စာတန္းမ်ားသည္ Aမ်ားAားျဖင့္ မဂၢဇင္းမ်ား၌ ေဖာ္ျပၿပီးျဖစ္၍ ကံ့ေကာ္ၿမိဳင္ စာေပသမားတစ္စုက လက္လွမ္းမီရာ လြယ္ကူရာ ေရြးထားေသာ စာမ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါသည္။ ဤစာမ်ိဳး ေရးတတ္ၾကသူ Aမ်ားAျပားပင္ ရွိသည္။ ေကာက္ကာငင္ကာ ျပရေသာ္ ေမာ္ပီဆရာသိန္းႀကီး၊ ဆရာ ေဇယ်၊ Uီးရန္ေAာင္၊ Uီးသိန္းေဖျမင့္၊ Uီးထင္ဖတ္ (ေမာင္ထင္) စသည္တို႔ ျဖစ္သည္။ ေဇာ္ဂ်ီ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 5 mmcybermedia. com ေႏြUီးက်က္သေရ ေႏြေပါက္လာတိုင္း ရြက္သစ္ရက ြ ္ႏုမ်ားသည္ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ Aိမ္Aနီးရွိ ငုစပ္ပင္၌ AစီAရီ ထြက္လာၾကသည္။ ၾကည့္ရျမင္ရေသာAခါ ဝမ္းသာစရာ ေကာင္းသည္။ စိတ္ ႏုပ်ိဳလာသည္ဟုပင္ ထင္ရေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနမိသည္ကား ထြက္လာေသာ ရြက္သစ္ရက ြ ္ႏုမ်ား Aေၾကာင္း မဟုတ္။ ထိုရက ြ ္သစ္ရက ြ ္ႏုမ်ား ထြက္ရာျဖစ္ေသာ ငုစပ္ပင္ေAာက္က ေရခ်မ္းစင္ Aေၾကာင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထိုေရခ်မ္းစင္၌ လူတို႔၏ စိတ္သစ္ စိတ္ႏု၊ ေစတနာသစ္ ေစတနာႏုတို႔လည္း ေပါက္ေနၾကေလၿပီဟု ေတြးမိျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ တစ္ခါတုန္းက ေက်ာင္းသားတစ္စုသည္ ရန္ကုန္မွ Aထက္သို႔ ခရီးထြက္ၾကသည္။ ခရီးထြက္ျခင္း Aေၾကာင္းမွာ သေရေခတၱရာၿမိဳ႕ေဟာင္း၊ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းရွိ ေရွးဘုရား ဂူေက်ာင္းတန္ေဆာင္းတို႔၏ AလွAပကို ၾကည့္႐ႈရန္ ျဖစ္သည္။ ထိုေက်ာင္းသားတစ္စုတြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါသည္။ ရာသီကား ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တေပါင္းလ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေသာ ရာသီျဖစ္သည္။ ခရီးလမ္းသည္ မီးရထားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ျဖစ္၍ မီးရထားသည္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ တလႈပ္လႈပ္ ခုတ္ေနသည္။ ေနသည္ တျဖည္းျဖည္း တက္လာရာ ပူလာေလ၏။ မြန္းတည့္ခါနီးေလေလ ပူေလေလ ျဖစ္လာသည္။ ဒါနႏွင့္ သီလမပါ ေသခါမွသိသည္။ ေရဘူးႏွင့္ ဖိနပ္မပါ ေႏြခါမွသိသည္ဟူေသာ စကားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ စိတ္၌ ထက္ျမက္လာသည္။ ထိုမွ်ေလာက္ ပူျပင္းလွေသာ ရာသီတြင္ ခရီးသြားေနၾကေသာ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔မွာ ေရဘူး ပါမလာျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ဟန္တူသည္။ မြန္းတည့္ခါနီးေလေလ ပူေလေလ၊ ေရငတ္ေလေလ ျဖစ္လာသည္။ ထိုAခါ ေရဘူးယူမလာရေကာင္းလားဆို၍ Aခ်င္းခ်င္း သူ႔ကိုငါမဲ၊ ငါ့ကို သူမာန္ ျပဳကုန္ၾကေလသည္။ တစ္ေယာက္က “ေဟ့လူေတြ Aခုမွ ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာ လုပ္မေနၾကနဲ႔၊ ေရွ႕ဘူတာေရာက္ေတာ့ ေရေတာင္း ေသာက္ၾက႐ံုဘဲ ရွိတယ္” ဟု ေငါက္လိုက္ရာ ေရငတ္သျဖင့္ စိတ္တိုေနေသာ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔တစ္စုသည္ ၿငိမ္က်သြားရေလသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ တစ္ေထာင့္က Aေဖာ္တစ္ေယာက္က “ဘူတာကလဲ ေရာက္ခလ ဲ ုိက္တာဗ်ာ” ဟု မီးရထားကို Aားမရ၊ ညည္းလိုက္ေသးသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မီးရထားသည္ ဘူတာ႐ံုAနီးသို႔ ခ်U္းကပ္လာေလသည္။ ဘူတာေရာက္လွ်င္ ေရေသာက္လုိက္မဟဲ့ ဟူေသာ AမူAရာျဖင့္ မီးရထား ျပတင္းေပါက္တြင္ ေခါင္းျပဴတစ္ျပဴတစ္ လုပ္ရသည္မွာ Aေမာပင္ ျဖစ္သည္။ တေAာင့္ ၾကာေသာAခါ မီးရထား ရပ္သည္။ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ ေရမဲ့ ေရငတ္တစ္စုသည္ ဝမ္းသာ၍မဆံုး ျဖစ္ၾကရသည္။ သို႔ရာတြင္ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ တစ္စုသည္ မီးရထားမွ ဆင္းမည္ျပဳၿပီးမွ ကိုယ္ရွိန္ သတ္လုိက္ၾကရသည္။ လားလား မိန္းမပ်ိဳတစ္စုသည္ ေရAိုးကိုယ္စီ ရြက္၍ မီးရထား ျပတင္းေပါက္မ်ားဆီသို႔ လာ၍ “ေရAလိုရွိလွ်င္ ယူၾကပါရွင္၊ ေရလွဴပါတယ္ရွင္” ဟုဆို၍ ေရAိုးမ်ားကို ကမ္းေပးၾကပါသည္။ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ ေရမဲ့ေရငတ္တစ္စုသည္ ကမ္းေပးလုိက္ေသာ ေရAိုးကို လွမ္းယူ၍ ေရAငတ္ေျဖလုိက္ၾကပါသည္။ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ ေရေသာက္ရာျဖစ္ေသာ ဘူတာသည္ ေက်းရြာဘူတာ ခပ္ေသးေသးျဖစ္သည္။ ေရလာတိုက္ေသာ မိန္းမတစ္စုသည္ ေက်းရြာသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထမီကို ဒူးေလာက္ တိုတို ဝတ္ၾကသည္။ မ်က္ႏွာတြင္ သနပ္ခါး typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 6 mmcybermedia. com ထူထူပိန္းပိန္း လိမ္းထားၾကသည္။ ပံုပန္းမွာ ေကာက္စိုက္သမမ်ား ျဖစ္တန္ရာသည္။ မီးရထားသည္ ၾကာရွည္ရပ္ေနေလ့ မရွိသျဖင့္ ထိုမိန္းမတစ္စုသည္ ေရလိုေသာ မီးရထားခရီးသည္မ်ား ေရAေစ့Aငွ ရေAာင္ Aားထုတ္ၾကသည္။ ေနပူစပ္ခါးကို သူတို႔မသိ။ ေရလိုခ်င္သူ ေရမရလုိက္မည္ကိုသာ သူတို႔ သိၾကဟန္ တူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိန္းမသားတန္မ့ဲ AေျပးAလႊား ေရလုိက္ေပးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုေရဒါနရွင္ တစ္စုကို ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ ယခုထက္တုိင္ ျမင္ေနမိသည္။ သူတို႔ ဝတ္စားထားသည္မွာ ခ်ည္ထည္ တပတ္ႏမ ြ ္းမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ Aလုပ္ၾကမ္း လုပ္ၾကသူမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ ေတာင့္တင္းသည္။ ႐ုပ္ေရမွာ ေခ်ာသည္ လွသည္ဟု မဆိုသာ။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔၏ ေရAလွဴေစတနာ၊ ေရေဝAမူAရာတို႔ေၾကာင့္ေပလား မသိ။ သူတို႔၏ ႐ုပ္ေရသည္ ဝမ္းသာစရာ ေကာင္း၍၊ ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္း၍၊ ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းသည္ဟု ထင္မိသည္။ ထိုAခါက ကၽန ြ ္ေတာ့္ကိုယ္ကို ကၽန ြ ္ေတာ္ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ ရွပ္Aက်ႌ ျဖဴျဖဴစင္စင္ႏွင့္၊ ပိုးလံုခ်ည္ႏွင့္၊ လက္ပတ္နာရီႏွင့္၊ ဆီေမႊးလိမ္း ဘိုေကႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ဤAခ်င္းAရာတို႔သည္ ယU္ေက်းမႈေလာ။ ဤသို႔ ေမးၾကည့္သည္။ ဤAခ်င္းAရာတို႔သည္ ယU္ေက်းမႈဟု ဆိုလွ်င္ ထိုမိန္းမပ်ိဳတစ္စု၏ AမူAရာသည္ Aဘယ္နည္း။ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ သြားၾကည့္မည္ဟု Aားခဲလာခဲ့ေသာ ေရွးမြန္ျမန္မာတို႔၏ Aႏုပညာလက္ရာတို႔ကို ယU္ေက်းမႈဟု ဆိုလွ်င္ ထိုမိန္းမပ်ိဳတစ္စု၏ AမူAရာသည္ Aဘယ္နည္း။ ထိုေန႔မွစ၍ ယU္ေက်းမႈAေၾကာင္းကို ေတြးမိတုိင္း ေနပူႀကဲႀကဲတြင္ ေရလုိက္ေဝေသာ ထိုမိဆင္းရဲတစ္စု၏ AမူAရာကို ကၽန ြ ္ေတာ္ ထည့္မေတြးဘဲ မေနႏုိင္ေတာ့ၿပီ။ စင္စစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ မိမိတို႔၏ ယU္ေက်းမႈ AစU္Aလာတစ္ခုကို နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ေတြ႔ခ့ၿဲ ပီး ျဖစ္ေလၿပီ။ ေက်ာက္စာမဖတ္ရဘဲႏွင့္ ေတြ႔ခ့ၿဲ ပီး ျဖစ္ေလသည္။ ထိုAခါက ထိုေက်းရြာဘူတာ၌ ေတြ႔ျမင္ခ့ရ ဲ ေသာ ေရေဝAမူAရာသည္ ထိုေဒသက မိဆင္းရဲတစ္စု၏ ဒါနေစတနာသာ ျဖစ္ခ်ိမ့္မည္ဟု ထင္လိုက္မိသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုAမူAရာမ်ိဳးသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ Aျပန္႔Aႏွံ႔ သိန္းခ်ီေသာင္းခ်ီ၍ ရွိေလသည္။ ႏုိင္ငံ၏ ဓေလ့ထံုးစံတစ္ခုAေနႏွင့္ပင္ ရွိေလသည္။ ေႏြေပါက္လာလွ်င္ ထိုAမူAရာမ်ိဳးသည္ ပုန္းရာမွ ေပၚလာသည္။ Aိပ္ရာမွ ႏုိးလာသည္။ ႐ႈေလာ့၊ ေညာင္ပင္ရိပ္ေကာင္းေကာင္းရွိလွ်င္ သူ ရွိတတ္သည္။ ကုကၠိဳရိပ္ ေကာင္းေကာင္းရွိလွ်င္ သူ ရွိတတ္သည္။ ပိေတာက္ရိပ္ ေကာင္းေကာင္းရွိလွ်င္ သူ ရွိတတ္သည္။ ထိုသူကား Aျခားမဟုတ္။ သစ္ကိုင္းမွ ဆုိင္းႀကိဳးျဖင့္ တြလ ဲ ဲြခိုေနတတ္ေသာ ေရခ်မ္းAိုး ျဖစ္သည္။ မိန္းမေခ်ာ မိန္းမလွ ဒန္းစီးေနသည္ႏွင့္ပင္ တူေလသည္။ တဖန္ Aညာေဒသမ်ားတြင္ ထေနာင္းပင္ခြ ေကာင္းေကာင္းရွိလွ်င္ ခြၾကား၌ သူ ရွိတတ္သည္။ Aမိသည္ သူ၏ ခါးေစာင္းတြင္ သားငယ္ကို ခါးထစ္ခြင္ ခ်ီထားသည္ႏွင့္ပင္ တူေလသည္။ တဖန္ သစ္ပင္Aမွီ မရွိလွ်င္ ေလးတုိင္စင္ႏွင့္ ရွိတတ္ေလသည္။ ခရီးပန္းလာသူသည္ ေရမႈတ္ျဖင့္ ေရခပ္၍ ေသာက္သည္။ ေသာက္ၿပီးေသာAခါ ေရမႈတ္တြင္းက ေရက်န္ကို Aိုးခံ ကရြတ္ေခြ၌ သြန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မဟုတ္ေလာ။ ျမက္ပင္စိမ္းလဲ့လ့တ ဲ ို႔သည္ ကရြတ္ေခြတြင္ ဝိုင္းေခြ၍ ေပါက္လ်က္ ရွိတတ္သည္။ တဖန္ ခရီးပန္းလာသူသည္ ေရခ်မ္းစင္ ခါးပန္းတြင္ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 7 mmcybermedia. com ေရAလွဴရွင္၏ Aမည္ကို ဖတ္ၾကည့္ရာသည္။ Uီးဟဝါ၏ ေကာင္းမႈ။ ေဒၚဟဝါ၏ ေကာင္းမႈ။ တစ္ခါတစ္ရံ ေရခ်မ္းစင္ ခါးပန္းတြင္ ျမန္မာပီပီ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ လုပ္ခ်င္ေသာ စာတန္းကို သူ ျမင္ရာသည္။ ျမင္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ၿပံဳးရာသည္။ လူပ်ိဳႀကီး Uီးဟဝါ၏ ေကာင္းမႈ။ Aပ်ိဳႀကီး ေဒၚဟဝါ၏ ေကာင္းမႈ။ ကုသုိလ္ရွင္ လူပ်ိဳႀကီး မစြံႏုိင္လန ြ ္းေသာေၾကာင့္ Aိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားက ပ်က္ရယ္ျပဳထားၾကဟန္ တူသည္။ ကုသိုလ္ရွင္ Aပ်ိဳႀကီး ဟိုင္းေနၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ Aေဖာ္မ်ားက က်ီစယ္ထားၾကဟန္ တူသည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ ကုသိုလ္ရွင္ လူပ်ိဳႀကီး စြံခ်င္ရွာေသာေၾကာင့္ ေၾကာ္ျငာကမ္းထားဟန္ တူသည္။ ကုသိုလ္ရွင္Aပ်ိဳႀကီး Aိုခ်င္ရွာေသာေၾကာင့္ ေရခ်မ္းစင္ကို ရမယ္ရွာထားဟန္ တူသည္။ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔၏ ေရခ်မ္းAိုးသည္ ေသးေသးတာတာသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သတၱဝါခပ္သိမ္းကို ခ်စ္ခင္ေနသည္။ က႐ုဏာ သက္ေနသည္။ ေျပာင္ျပေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရခ်မ္းAိုးတည္ျခင္း ေရခ်မ္းစင္ ေဆာက္ျခင္းသည္ သဒၵါေစတနာႏွင့္ ျပဳသည္ဟု ဆိုလွ်င္လည္း ဟုတ္သည္။ ရယ္ခ်င္၊ ေမာခ်င္၊ ေျပာင္ခ်င္၊ ပ်က္ခ်င္၍ ျပဳသည္ဟု ဆုိလွ်င္လည္း ဟုတ္သည္။ ျမန္မာ ပီပါေပသည္။ ထိုAမူAရာမ်ိဳးသည္ ေႏြေပါက္တုိင္း ႏု၍ သစ္၍ ေပၚလာတတ္သည္။ ထိုAမူAရာမ်ိဳးသည္ ေႏြUီးက်က္သေရတစ္ခု ျဖစ္ေလသည္။ ထိုAမူAရာမ်ိဳးကို ျမန္မာႏုိင္ငံသားတို႔၏ ေရခ်မ္းစင္ ယU္ေက်းမႈဟု ေခၚထုိက္ေလသည္။ တဖန္ လူထုAတြက္ လူထုက ျပဳႏုိင္ေသာ AမူAရာမ်ိဳးျဖစ္သျဖင့္ လူထုယU္ေက်းမႈ ဟူ၍လည္း ဆိုႏုိင္ေလသည္။ ေႏြUီးက်က္သေရတစ္ခု က်န္ပါေသးသည္။ ေႏြေပါက္ၿပီဆိုလွ်င္ သူ႔Aသံကို ရပ္တုိင္းရြာတိုင္း ၿမိဳ႕တိုင္းလိုလို၌ပင္ ၾကားရတတ္သည္။ Aိုးစည္ဗံုေမာင္း သံႏွင့္Aတူ ၾကားရတတ္သည္။ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ကိုေဖဆိုေသာ လူတစ္ေယာက္ ရွိသည္။ ကိုေဖသည္ သူ႔Aလုပ္ သူ႔Aကိုင္ႏွင့္ ခပ္ေAးေAး ေနသူျဖစ္သည္။ ရပ္ရာြ တြင္ Aညၾတသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေႏြေပါက္၍ ပိေတာက္ပြင့္လွ်င္ သူ႔စိတ္လည္း ဖူးရာမွ ပြင့္လာသည္။ ကိုေဖသည္ ရပ္ရာြ တြင္ လမ္းသလားေလေတာ့သည္။ သူတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္။ Aေဖာ္သံုးေလးေယာက္ ပါတတ္သည္။ ေႁပြမႈတ္သူက မႈတ္သည္။ Aိုးစည္ တီးသူက တီးသည္။ လက္ခုပ္တီးသူက တီးသည္။ ကိုေဖက ေမ်ာခြက္ပိုက္လ်က္ Aိမ္ေပါက္ေစ့ဝင္၍ “ဇီဝိတဒါန ႏြားလႊတ္ပဲြAတြက္ တစ္ပဲ ႏွစ္ျပား နည္းမ်ားမဆို ကုသိုလ္ပါဝင္ၾကပါခင္ဗ်ာ” ဟု ႏိႈးေဆာ္သည္။ သူ႔Aသံဆိုသည္မွာ ထိုAသံကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ႏြားသတ္႐ံုက ႏြားသည္ သနားစရာ ေကာင္းသည္။ မ်က္ရည္ Aသြယ္သယ ြ ္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ကိုေဖ ေျပာေလ့ရွိသည္။ သူ႔စိတ္ထတ ဲ ြင္ ထိုသို႔ ျမင္ဟန္တူေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထက္လွစာြ ေသာ ဓားေAာက္ လည္ပင္းေရာက္ေနေသာ ႏြားကို Aရပ္က လွဴလုိက္ေသာ တစ္ပစ ဲ ု ႏွစ္ျပားစုႏွင့္ သူ ဝယ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်ိဳဖ်ားတြင္ ပိေတာက္ပန္းကို ဆင္သည္။ ႏြားတစ္ေကာင္လံုးကို သနပ္ခါး AေမႊးAႀကိဳင္ လိမ္းက်ံပက္ျဖန္းသည္။ ထို႔ေနာက္ ေႁပြသမား၊ Aိုးစည္သမားမ်ားႏွင့္ ဒုတိယမၸိ ရပ္ရာြ ကို လွည့္သည္။ ဤAခါတြင္ Aလွဴခံဖို႔ မဟုတ္။ လွည့္ျပဖို႔ ျဖစ္သည္။ ေသေဘးသို႔ ေရာက္ေနေသာ ႏြားကို ရပ္ရာြ ၏ AကူAညီျဖင့္ ေသေဘးမွ လႊတ္ခ့ေ ဲ ၾကာင္း သက္ေသျပဖို႔ ျဖစ္သည္။ ရပ္သူရာြ သားတို႔၏ ေစတနာကို ရပ္သူရာြ သားမ်ားသို႔ပင္ Aေကာင္Aထည္ ေဖာ္ျပလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ေစတနာကို ကုိယ္ျပန္ျမင္၍ ဝမ္းေျမာက္ေစခ်င္ေသာ သေဘာပင္ ျဖစ္သည္။ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 8 mmcybermedia. com ကုိေဖကို ကၽန ြ ္ေတာ္ ေစာဒကတက္ခ့ေ ဲ သာ Aခ်က္တစ္ခုကို ေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။ ထိုAခ်က္ကို ထည့္ေျပာမွ ေကာင္းမည္ထင္သည္။ ကိုေဖသည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့ေရွး႐ိုးစည္းကမ္း AစU္Aလာႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး လက္ပန ြ ္းတတီးေန၍ ႀကီးျပင္းလာသူ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေလာကဓာတ္ေက်ာင္းသား ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့ေရွး႐ိုး စည္းကမ္း AစU္Aလာ၏ သေဘာသကန္ကို ကိုေဖေလာက္ မသိသူ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ကိုေဖAား “ဗ်ိဳ႕ ကိုေဖရဲ႕၊ ခင္ဗ်ာ့ ႏြားလႊတ္ပက ဲြ ေကာင္းပါရဲ႕ဗ်ာ၊ ႏို႔ေပတဲ့ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ လႊတ္ရံုန႔ဲ ႏြားAားလံုး ဘယ္ခ်မ္းသာမွာတုန္းဗ်။ ေန႔တုိင္း၊ နာရီတုိင္း၊ မိနစ္တုိင္း လႊတ္ႏိုင္မွ ဟန္မယ္ဗ်” ဟု ေလွာင္လို ေျပာင္လိုေသာ သေဘာျဖင့္၊ ဝါ၊ မင့္ထက္ ငါ တတ္သည္ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ ေငါ့ေျပာလိုက္သည္။ ထိုAခါ ကိုေဖက “ျဖစ္မွျဖစ္ရပေလ ကိုရင္ရယ္၊ ကိုရင္ ေတြးသလို ေတြးမယ္ဆိုလွ်င္လဲ ေတြးသင့္ပါရဲ႕။ ႏို႔ေပတဲ့ ဒီလိုလဲ ေတြးၾကည့္Aံုးေလ။ တကယ္ဆိုေတာ့ သူ႔Aသက္ကို ကယ္ရမယ္ဆိုတ့ဲ တရားဟာ ႏြားAတြက္သာ ဘယ္ဟုတ္မလဲ သတၱဝါ ခပ္သိမ္းAတြက္ပဲ ျဖစ္သင့္တာေပါ့။ ဒီေတာ့ ႏြားလႊတ္ပဲြရဲ႕ သေဘာကို ဒီလို ယူၾကည့္စမ္းပါ။ ႏြားလႊတ္ပက ဲြ ်င္းပတဲ့Aခါတိုင္း ေဘးသင့္ေနတဲ့ သတၱဝါမွန္သမွ်၊ ဒုကၡိတသတၱဝါမွန္သမွ်ဟာ ကယ္Aပ္ ေစာင့္ေရွာက္Aပ္တ့ဲ သတၱဝါေတြပါလားလို႔ သတိတရား မျဖစ္ႏုိင္ေပဘူးလားဗ်ာ။ ဒီသတိတရားဟာ က်ဳပ္တို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ႏွစ္စU္ႏွစ္တုိင္း ေႏြေပါက္တိုင္း ႏိႈးေဆာ္ေနတာနဲ႔ မတူဘူးလားဗ်ာ။ ဒီေတာ့ က်င္းပတဲ့ပက ဲြ Aေရးမဟုတ္ပါဘူးဗ်။ က်င္းပတဲ့ ပြဲရဲ႕ သေဘာကသာ Aေရးပါ” ဟု ကိုေဖက ကၽန ြ ္ေတာ့Aား ေAးေAးေဆးေဆး ျပန္ေျဖလုိက္ပါသည္။ ဟုတ္သည္။ ကိုေဖ့Aေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ လူလည္ လုပ္မိၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းငံု႔ေနလုိက္ရပါသည္။ ျမန္မာျပည္ မလြတ္လပ္ခင္တုန္းက ႏြားလႊတ္ပတ ြဲ စ္ပက ဲြ ို ျမင္သျဖင့္ Aေႏွာင္Aဖြ႔ႏ ဲ ွင့္ ေနရတုန္းျဖစ္ေသာ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ကို ႏြားႀကီးကဲ့သို႔ လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္ေသာ စိတ္ကူး ကၽြန္ေတာ့မွာ ေပါက္ဖူးသည္။ လြတ္ေျမာက္ပါေစဟုလည္း ဆုေတာင္းဖူးသည္။ ယခုAခါ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေပၿပီ။ သို႔ရာတြင္ ႏြားလႊတ္ပက ဲြ ို ႏွစ္စU္ႏွစ္တိုင္း ေႏြေပါက္တုိင္း ျမင္ခ်င္ပါေသးသည္။ မေတာ္ေလာဘ Aေႏွာင္Aဖြ႔မ ဲ ွ၊ မေတာ္ေဒါသ Aႏွာင္Aဖြ႔မ ဲ ွ၊ မေတာ္မာန Aေႏွာင္Aဖြမ ဲ႔ ွ ျမန္မာျပည္သည္ ေဘးမဲ့ႏာြ းႀကီးကဲ့သို႔ လြတ္ေျမာက္ပါေစဟု ဆုေတာင္းျဖစ္ေAာင္ သတိလစ္၍ မေနခ်င္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ႐ႈေလာ့။ ေနာက္ဆံုးက Aိုးစည္ဝိုင္း။ Aိုးစည္သံ၊ ေႁပြသံ၊ လင္ကြင္းသံ၊ လက္ခုပ္သံ၊ သံခ်ပ္ထိုးသံတို႔သည္ ျမည္၍ လိုက္လာၾကသည္။ Aိုးစည္ဝိုင္း Aေရွ႕တြင္ ေဘးမဲ့ႏာြ းႀကီး။ ပိေတာက္ပန္းႏွင့္ သနပ္ခါးႏွင့္၊ သိကၡာႏွင့္၊ တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္း၍ ပါလာသည္။ ႏြားႀကီး၏ Aေရွ႕တြင္ ကိုေဖ၏ Aက။ ေကြး၍၊ ေကာ့၍၊ ယိမ္း၍၊ ယိုင္၍ ေရွ႕ဆံုးက သြားသည္။ ဤသို႔လွ်င္ ေမတၱာ AမူAရာ၊ က႐ုဏာ AမူAရာ၊ ဝမ္းေျမာက္ေသာ AမူAရာတို႔သည္ လမ္းတကာတြင္ စီတန္း လမ္းေလွ်ာက္ၾကေလသည္။ Aျမတ္ဆံုးေသာ စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ျခင္းမ်ိဳးေပတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏြားလႊတ္ပဲြ က်င္းပျခင္းသည္ သဒၵါေစတနာႏွင့္ ျပဳသည္ဟု ဆိုလွ်င္လည္း ဟုတ္သည္။ ကခ်င္ ခုန္ခ်င္၍ ျပဳသည္ဆိုလွ်င္လည္း ဟုတ္သည္။ ျမန္မာ ပီပါေပသည္။ ထိုAမူAရာမ်ိဳးကို ျမန္မာႏိုင္ငံသားတို႔၏ ႏြားလႊတ္ပဲြ ယU္ေက်းမႈဟု ေခၚထုိက္ေလသည္။ တဖန္ လူထုAတြက္ လူထုက ျပဳႏုိင္ေသာ AမူAရာမ်ိဳး ျဖစ္သျဖင့္ လူထုယU္ေက်းမႈဟူ၍လည္း ဆိုႏုိင္ပါသတည္း။ ေဇာ္ဂ်ီ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 9 mmcybermedia. com ကဗ်ာဝိ ကဗ်ာဝိုင္ ငး္ စာဝိ စာဝိုင္ ငး္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ “လက္ဖက္ေရ Aဖန္ေသာက္လွ်င္ျဖင့္၊ က်က္သေရAမွန္ ေရာက္ေပလိမ့္၊ ႀကံသေလာက္ ၿပီးတဲ့ေရ” Aထက္ပါ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္သည္ လက္ဖက္ရည္ Aဖန္ေသာက္ျခင္း၏ Aက်ဳိးကို ဖြ႔ဲဆိုထားေသာ မႏၲေလးေခတ္ ေလးဆစ္တစ္ပုဒ္မွ ေကာက္ႏုတ္ ေဖာ္ျပလိုက္ေသာ ပထမAခ်ဳိး ျဖစ္သည္။ သေဘာသြားကို ဆင္ျခင္လွ်င္ သေဘာက်စရာ ေကာင္းလွသည္။ လက္ဖက္ရည္Aဖန္ ေသာက္ေလ့ရွိျခင္းသည္ က်က္သေရရွိလွသည္ဟု ဆိုလိုဟန္တူသည္။ ျမန္မာတို႔၏ Aေလ့AလာAရ လက္ဖက္ရည္Aဖန္ ေသာက္ေသာ Aခ်ိန္သည္ နံနက္Aခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ေသာက္ရာေနရာသည္ Aိမ္Uီးခန္း ျဖစ္တတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္ Aဖန္ေသာက္သူသည္ က်က္သေရရွိသည္ဟု စာဆိုသူက ဆိုလိုဟန္တူသည္။ တဖန္ လက္ဖက္ရည္Aဖန္ေသာက္သည္ဆိုျခင္းသည္ Aမ်ားAားျဖင့္ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေသာက္သည္ထက္ သံုးေလးUီးဝိုင္းဖြ၍ ႔ဲ ေသာက္ျခင္းျဖစ္ရာ ေခါင္း သံုးေလးေခါင္း ဆိုင္မိၾကသျဖင့္ ဉာဏ္ သံုးေလးဉာဏ္ ဆံုမိၾကရာသည္။ ထိုAခါ ျပႆနာတစ္ခုကို ေျဖရွင္းရာ၌ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ကိစၥတစ္ခုကို ႀကံစည္ရာ၌ေသာ္လည္းေကာင္း၊ တစ္Uီးေခါင္း တစ္ပညာဆိုသကဲ့သို႔ ဝိုင္းဝန္းေျဖရွင္းခြင့္ရသျဖင့္ ျပႆနာ ေျပလည္ႏိုင္စရာAေၾကာင္း ရွိေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္Aဖန္ ေသာက္ျခင္းသည္ AႀကံAစည္လည္း ၿပီးသည္ဟု စာဆိုသူက Aထက္ပါAတိုင္း ဆိုလိုက္ဟန္တူသည္။ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္း ဆိုသည္မွာ တစ္နည္းAားျဖင့္ ေဆြးေႏြးပြတ ဲ စ္မ်ဳိး ျဖစ္သည္ဟု ဆိုရာသည္။ သို႔ရာတြင္ တစ္စိတ္Aားျဖင့္ ကြဲေသးသည္ဟု ထင္သည္။ ေဆြးေႏြးပြဲဆိုေသာ စကား၌ ႏိုင္ငံေရး ေဆြးေႏြးသေယာင္ေယာင္၊ မေစ့စပ္ခင္ Aကဲခတ္စကားေျပာဆို သေယာင္ေယာင္ Aနက္ထက ြ ္သည္ဟုလည္း ေAာက္ေမ့မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္က်U္းက်ပ္လွသည္ဟု ထင္သည္။ ရြံပင္ရံမ ြ ိသည္။ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းဟူရာ၌ကား ႏိုင္ငံေရးကိုလည္း မေတြးမိ။ Aခ်င္းခ်င္း Aကဲခတ္သည္ဟုလည္း မေAာက္ေမ့။ စည္းႀကီးကမ္းႀကီးႏွင့္ ေျပာရဆိုရမည္ဟုလည္း မယူဆ။ စိတ္လတ ြ ္လပ္ ေခ်ာင္က်ိသည္ဟု ထင္သည္။ စိတ္ ေပ်ာ္ရႊင္သည္။ ထိုမွ်သာ မကေသး။ Aခ်င္းခ်င္း AေပးAယူ ရွိတတ္သည္။ ေျပာမနာ ဆိုမနာ ျဖစ္တတ္သည္။ မကြယ္မဝွက္ ေျပာတတ္သည္။ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ဆိုတတ္သည္။ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းဟူေသာ စကား၌ ဤသို႔လွ်င္ Aနက္ထင္သည္ဟု ယူဆမိသည္။ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းဟူေသာ စကားခြန္းကို ၾကားရရံုမွ်ျဖင့္ လက္ဖက္ရည္Aိုးကို ဗဟိုျပဳ၍ ဝိုင္းထိုင္ၾကဟန္၊ Aခ်င္းခ်င္း ေလာကြတ္ျပဳၾကဟန္၊ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာေနၾကဟန္၊ မည္သူမဆိုဝင ို ္းထဲသို႔ ဝင္ေျပာႏိုင္ဟန္၊ မေျပာခ်င္လွ်င္ ထသြားႏိုင္ဟန္တို႔ကို ေျပးျမင္မိႏိုင္သည္။ Aမွန္မွာ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းသည္ စည္းကမ္းမရွိသေယာင္ေယာင္ႏွင့္ စည္းကမ္းရွိေနေသာ စကားဝိုင္းမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ စည္းကမ္းႀကီး သေယာင္ေယာင္ႏွင့္ စည္းကမ္းမႀကီးေသာ စကားဝိုင္းမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 10 mmcybermedia. com ထိုဝိုင္းမ်ဳိးတြင္ ဉာဏ္ရႊင္သည္။ Aာရႊင္သည္။ Aႀကံေကာင္း Aဖန္ေကာင္း ယိုစိမ့္လာႏိုင္သည္။ စကားေကာင္း စာေကာင္း ေပၚထြက္လာႏိုင္သည္။ ကြယ္ဝွက္ေနသည္တို႔ Aလင္းသို႔ေရာက္လာႏိုင္သည္။ ခဲကတ္ေနသည္တို႔ ေက်သြားႏိုင္သည္။ ဖုထစ္ ေနသည္တို႔ ေျပသြားႏိုင္သည္။ ျမဳပ္ေနသည္တို႔ ေပၚလာႏိင ု ္သည္။ ႐ႈပ္ေနသည္တို႔ ရွင္းလာႏိုင္သည္။ ထိုဝိုင္းမ်ဳိးတြင္ Aဘိဓမၼာစကား၊ ရာဇဝင္စကား၊ ကဗ်ာစာေပစကား ေျပာေဟာေလ့ ရွိၾကသည္။ ထိုAေလ့Aလာသည္ ေရွးယခင္ကစ၍ ရရွိလာခဲ့ေသာ ျမန္မာတို႔၏ ယU္ေက်းမႈ Aေလ့Aလာ တစ္ခုျဖစ္သည္။ ထိုAေလ့Aလာကို သာမႈနာမႈမ႑ပ္မ်ား၌ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေက်ာင္းကန္ဇရပ္မ်ား၌ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ Aိမ္Uီးခန္းမ်ား၌ ေသာ္လည္းေကာင္း ေတြ႔ဖူး ျမင္ဖူး ၾကားဖူးသူတို႔ ယခုတိုင္ ရွိေနၾကေသးသည္။ မစၥတာေမာင္မႈိင္း မွာေတာ္ပံု ဝတၳဳထဲတြင္ ထိုAေလ့Aလာကို သာဓကAျဖစ္ ေတြ႔ႏိုင္သည္။ ဗားကရာလူထက ြ ္ Uီးေက်ာ္ေဒြး၊ Aဘိဓမၼာ ဆရာေAး၊ ေရႊမန္း ေမာင္ေမာင္ရြ၊ ေမာင္ဖုန္းျမင့္တို႔သည္ လက္ဖက္ရည္ ဝိုင္းေတာ္သားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဗားကရာလူထက ြ ္ Uီးေက်ာ္ေဒြးသည္ ထိုဝိုင္းတြင္ မ႑ိဳင္ျဖစ္သည္။ ေျပာႏိုင္သည္။ ေဟာႏိုင္သည္။ ေငါက္စရာရွိလွ်င္ ေငါက္ပစ္လိုက္သည္။ ေမာင္ဖုန္းျမင့္သည္ ရွာရွာေဖြေဖြ ေမးတတ္သည္။ စကား ေရလာေျမာင္းေပး လုပ္တတ္သည္။ ဆရာေAး၊ ေမာင္ေမာင္ရတ ြ ို႔သည္ တစ္ခါတစ္ရံ ဝင္ရႊန္းတတ္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ Aကတ္ကိုင္တတ္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ Uီးေက်ာ္ေဒြး၏ Aႏွိမ္ကို ခံၾကရတတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုလက္ဖက္ရည္ဝိုင္းသည္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွသည္။ Aၿငီး ေျပသည္။ ဉာဏ္ ပြားသည္။ စိတ္ေက်နပ္မႈ ရသည္။ တစ္ေန႔က လက္ဖက္ရည္ဝိုင္း တစ္ဝိုင္းတြင္ ကၽန ြ ္ေတာ္ ဝင္ထိုင္မိသည္။ Aမွန္မွာ ထိုဝိုင္းတြင္ လက္ဖက္ရည္Aိုး မရွိ။ ပန္းကန္မရွိ။ Aျမည္းမရွိ။ သို႔ရာတြင္ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္း သေဘာပင္ ျဖစ္သည္။ လက္ဖက္ရည္ပါလွ်င္ကား သာ၍ေကာင္းမည္ ထင္မိသည္။ ထိဝ ု ိုင္းတြင္ Aသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္လည္း ပါသည္။ ပင္စင္စားလည္းပါသည္။ ေက်ာင္းဆရာလည္းပါသည္။ စာေရးဆရာလည္း ပါသည္။ ေက်ာင္းသားလည္းပါသည္။ ထိုဝိုင္းတြင္ ေျပာၾကဆိုၾကေသာ Aေၾကာင္း၌ AစီAစU္ဟူ၍မရွိ။ ေတာေရာက္ ေတာင္ေရာက္ ႏိုင္လွသည္။ ေျပာၾက ဆိုၾကသူမ်ားသည္ ခ်ိန္းခ်က္ထား၍ ေရာက္လာၾကသူမ်ား မဟုတ္။ ေျပာမည္ဆိုမည္ ႀကံစည္၍ လာၾကသူမ်ားလည္း မဟုတ္။ ကိုယ့္ကိစၥႏွင့္ကိုယ္ သြားရင္းလာရင္း ဝိုင္းဝင္လာၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုဝိုင္းတြင္ တစ္ခါတစ္ရံ ရာဇဝင္ စိမ့္ၿမိဳင္ႀကီး၌ ခရီးသြားၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ စာေပ၏ မ်က္ႏွာတြင္ နံ႔သာပန္းမန္ ျခယ္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေရွးေဟာင္းစာေပ၏ Aရိပ္၌ ေနနား ဝင္ခိုၾကသည္။ ထိုဝိုင္းတြင္ ေျမႇာက္ေျပာသူလည္း ပါသည္။ ခ်နင္းသူလည္း ပါသည္။ ခပ္တည္တည္ ေျပာသူလည္း ပါသည္။ စပ္ၿဖဲၿဖဲ ေျပာသူလည္း ပါသည္။ ရြဲ႕ေျပာသူလည္း ပါသည္။ ဘု ေျပာသူလည္း ပါသည္။ ရယ္ေမာ ေခ်ပလိုက္သူလည္း ပါသည္။ ထိုဝင ို ္းတြင္ တစ္Uီးက Aစမွ စ၍ေတြးသည္။ တစ္Uီးက Aလယ္မွ ေဖာက္၍ ေတြးသည္။ တစ္Uီးက typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 11 mmcybermedia. com Aဆံုးမွ ဆန္၍ေတြးသည္။ တစ္Uီးက သူတတ္ေၾကာင္း ျပခ်င္သျဖင့္ သူတတ္သမွ် Aန္ထုတ္သည္။ တစ္Uီးက ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ နားေထာင္ရင္း ခ်က္ေကာင္းကိုင္၍ တြယ္လိုက္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ စာေပ၏Aႏွစ္သာရသည္ ျမဳပ္ရာမွေပၚလာ သည္။ ေပၚရာမွ ပ်ံတက္သည္။ တစ္နည္းAားျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းသည္ ဘဝပီတိ ရွာနည္းတစ္မ်ဳိးပင္ ျဖစ္ေလသေလာဟု ကၽန ြ ္ေတာ္ ေတြးေတာလာမိသည္။ ၾကက္ဝိုင္းသည္ ျမန္မာ့ Aေလ့Aလာ တစ္ခုျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္ Aႏွံ႔Aျပား ၾကက္ဝိုင္းေထာင္သူ Aလြန္မ်ားသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ၾကက္ဝိုင္း ေထာင္သကဲ့သုိ႔ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္း ေထာင္လွ်င္ ေကာင္းမည္ထင္သည္။ ၾကက္ဝိုင္းေထာင္လွ်င္ ရဲသားက ေစာင့္ဖမ္းတတ္သည္။ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္း ေထာင္လွ်င္ကား ဘယ္ရဲသားကမွ် ေစာင့္ဖမ္းမည္ မဟုတ္ေခ်။ သို႔ရာတြင္ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္း ေထာင္သူမ်ားသည္ စာေပနတ္၏ ဖမ္းစားျခင္းကိုကား မုခ်ခံၾကရေတာ့မည္။ စာေပနတ္ ဖမ္းစားျခင္းကို တကယ္ခံရသူသည္ စာ႐ူးျဖစ္တတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္း ေထာင္ခ်င္ၾကလွ်င္ AစကနUီးက ႀကိဳတင္၍ ၿမဲၿမဲစစ ဲြ ဲြ မွတ္ပိုက္ လက္ခံထားၾကရမည့္ Aခ်က္တစ္ခု ရွိသည္။ ထုိAခ်က္ကား တျခားမဟုတ္။ ဤေခတ္ထတ ဲ ြင္ တကယ္စ ့ ာ႐ူး ျဖစ္သည့္ေန႔မွ စ၍ Aသင္သည္ က်ပ္၊ မတ္၊ မူး၊ ျပား၊ ေပါင္၊ ရွီလင္၊ ပဲႏို၊ ေဒၚလာမ်ားကို ေငြစာရင္းAင္း ေစာက္ခ်၍ က်ားကုတ္က်ားယက္ မတြက္တတ္ေတာ့ၿပီ။ ဝါ၊ ေလာဘ ဗလဝႏွင့္ လူသားAခ်င္းAခ်င္း လည္ပင္းနင္း၍ ေငြေနာက္သို႔သာ တေကာက္ေကာက္ လုိက္ေနေသာ ေငြ႐ူး မလုပ္တတ္ေတာ့ၿပီ။ ဝါ၊ ေဒါသႀကီး မာနႀကီးႏွင့္ လူသားAခ်င္းခ်င္း ၿခိမ္းေျခာက္ေမာင္းမဲ၍ Aာဏာေနာက္သို႔သာ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနေသာ Aာဏာ႐ူး မလုပ္တတ္ေတာ့ၿပီ။ ေဇာ္ဂ်ီ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းတြင္ ၾကည္ညိဳစရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာ မ်ားပါေပသည္။ ၾကည္ညိဳစရာဆိုသည္မွာ သပၸါယ္လွေသာ ေရွးေဟာင္း ဘုရားေစတီမ်ားျဖစ္၍ ၾကည္ႏူးစရာဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံသစ္ တည္ခ့ေ ဲ သာ ေရွးေခတ္ ပုဂံသားတို႔ ျဖစ္သည္။ ၾကည္ညိဳစရာကို ဖူး၍၊ ၾကည္ႏူးစရာကို ေတြးရသည္မွာ ဖူး၍၊ ေတြး၍ကုန္ႏိုင္ပါေတာ့မည္လားဟု ကၽန ြ ္ေတာ္ေAာက္ေမ့မိသည္။ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္ တေလာက ေရာက္ခ့ၾဲ ကသည္။ ေရာက္ခ့ေ ဲ သာ ရာသီသည္ သီတင္းကၽြတ္Aကုန္၊ တန္ေဆာင္မုန္းAကူး ေဆာင္းUီးရာသီ ျဖစ္သည္။ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ေခါက္ Aလည္လာလွ်င္ ထိုရာသီမ်ဳိးတြင္ လာခ်င္သည္။ ထိုရာသီသည္ ပုဂံေကာင္းကင္၌ တိမ္ေတာင္၊ တိမ္လိပ္တို႔ ျမဴးခ်င္တိုင္းျမဴးေသာ ရာသီျဖစ္သည္။ ထိုရာသီတြင္ တိမ္ေတာင္ တိမ္လိပ္တို႔သည္ တစ္ခါတစ္ရံ ေရႊစည္းခံုကို Uီးတိုက္ ေနတတ္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ Aာနႏၵာ၏ ခ်ရားသီးAနီးတြင္ လဲေလ်ာင္းေနတတ္သည္။ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 12 mmcybermedia. com တစ္ခါတစ္ရံ ဓမၼရံႀကီး၏ေနာက္တြင္ တပိတပိုင္းေပၚေန တတ္ၾကသည္။ ထိုAခါ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းသည္ ပန္းခ်ီဗိမာန္ႏွင့္ပင္ တူေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းသို႔ ေရာက္ပံုသည္ မႏၲေလးမွတဆင့္ Eရာဝတီျမစ္ေၾကာင္းမွ စုန္၍ေရာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းသို႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ Aလည္လာလွ်င္လည္း ထိုေရာက္ပံုAတိုင္းပင္ ေရာက္ခ်င္သည္။ မႏၲေလးမွ စုန္လာလွ်င္ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းသို႔ ေရာက္ခါနီး၌ ျမစ္ညာ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေန၍ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းကို ပက္ပင္းပါျမင္ရမည္ဟု ထင္မိသည္။ သို႔ရာတြင္ ေညာင္Uီး နတ္သမီးကမ္းပါး ေဖြးေဖြးကိုသာျမင္ရသည္။ ေညာင္Uီးၿမိဳ႕၌ သေဘၤာကပ္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ၿမိဳ႕သို႔တက္၍၊ ထို႔ေနာက္ ၿမိဳ႕ကိုျဖတ္၍၊ ထို႔ေနာက္ ၿမိဳ႕စြန္သို႔ ေရာက္ေသာAခါမွာ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းကို ပက္ပင္းပါ ျမင္ရသည္။ ပက္ပင္းပါ ျမင္ရေသာAရာကို ပက္ပင္းပါ မျမင္ရဘဲ တေကြ႔ေက်ာ္ၿပီးမွသာ ျမင္ရေသာ တေကြ႔ေက်ာ္ ဘြားကနဲျမင္ Aရသာမ်ဳိးကို ခံစားလိုက္ရသည္။ တဖန္ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းကို မျမင္ရခင္ ေညာင္Uီးနတ္သမီး ကမ္းပါး ေဖြးေဖြးကို ႀကိဳတင္ျမင္ရျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်သည္။ ကမ္းပါးသည္ ေစာက္သည္။ ေAာက္တြင္ Eရာဝတီရွိ၍ Aထက္တြင္ Aခၽန ြ ္သံုးခု ရွိသည္။ ပုဂံေခတ္ ပန္းရံပ်ံတို႔သည္ ဘုရားေစတီ တည္ေသာAခါ ဘုရားပန္းတင္ခံုတြင္ စိန္ေတာင္ ထည့္ေလ့ရွိၾကသည္။ စိန္ေတာင္ဆိုသည္မွာ Aခၽြန္ပင္ျဖစ္သည္။ စိန္ေတာင္သည္ ပန္းတင္ခံုကို လွေစသည္။ ႂကြေစသည္။ ေညာင္Uီးနတ္သမီး ကမ္းပါးရွိ Aခၽန ြ ္သံုးခုသည္ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္း၏ စိန္ေတာင္ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းသို႔ သြားသူမ်ားသည္ Aနည္းဆံုး ေရႊစည္းခံုႏွင့္ Aာနႏၵာတို႔သို႔ ေရာက္တတ္ၾကသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ထိုဘုရားႏွစ္ဆူသို႔ မေရာက္လွ်င္ မျဖစ္ႏိုင္။ ေရာက္ၾကရမည္သာ။ ေရႊစည္းခံုေစတီေတာ္ကို မည္သည့္မုဒ္ဘက္က ဝင္၍ဖူးရလွ်င္ ေကာင္းမည္နည္းဟု ကၽြန္ေတာ္ ခ်ိနၾ္ ကည့္သည္။ ေညာင္Uီးၿမိဳ႕တြင္းရွိ Aေရွ႕မုဒ္ဘက္မွ ဝင္ရလွ်င္ ေကာင္းမည္ေလာ။ ေညာင္Uီးၿမိဳ႕ျပင္ရွိ ပုဂံၿမိဳ႕သြား လမ္းနံပါး ေတာင္ဘက္မုဒ္ဘက္မွ ဝင္ရလွ်င္ေကာင္းမည္ေလာ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေတာင္ဘက္မုဒ္မွသာ ဝင္ခ်င္သည္။ ေတာင္ဘက္မုဒ္မွဝင္လွ်င္ မုဒ္Uီးျခေသၤ့႐ုပ္ ႏွစ္ခက ု ို ရွင္းရွင္းျမင္ရမည္။ ေစတီ၏ပံုေတာ္သည္ ႀကံ့ခိုင္သည္ဟု ထင္ရသည္။ ထက္ျမက္သည္ဟု ထင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တက္ႂကြAားရျခင္း ျဖစ္မိသည္။ ျမန္မာတို႔ တည္ေလ့ရွိေသာေစတီတြင္ Aမ်ားAားျဖင့္ Aေျခ၌ ပန္းတင္ခံုထည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းေလာင္းပံု၊ သို႔တည္း မဟုတ္ သပိတ္ေမွာက္ပံု ထည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းေလာင္းေဖာင္းရစ္ ထည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ၾကာေမွာက္၊ ရြဲ၊ ၾကာလွန္တို႔ ထည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထီး၊ ငွက္ျမတ္နား၊ စိန္ဖူးတို႔ ထည့္သည္။ ထိုAရာတို႔သည္ ေစတီတိုင္းရွိ ျမန္မာဗိသုကာAဂၤါမ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုAဂၤါမ်ားကို Aခ်ဳိးက်ထည့္၍ ေစတီႏိုင္လွ်င္ ေစတီတိုင္းသပၸါယ္ရၿမဲျဖစ္သည္။ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 13 mmcybermedia. com ေရႊစည္းခံုေစတီေတာ္သည္ သပၸါယ္လွပါေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရႊစည္းခံုကို ၾကည္ညိဳေနရာမွ ေရႊစည္းခံုသပၸါယ္ပံုကို ဆင္ျခင္ေနမိသည္။ ေရႊစည္းခံု၏ သပၸါယ္ပံုသည္ ေရႊတိဂံု၏ သပၸါယ္ပံုႏွင့္ မတူပါေပတကား။ ယွU္ၾကည့္ေလေလ မတူေလေလပါတကား။ ဤသို႔လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိလာသည္။ ေရႊတိဂံု၏ပံုေတာ္သည္ ေျပျပစ္သည္။ ႏြ႔ေ ဲ ႏွာင္းသည္။ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ဖယ ြ ္ ျဖစ္သည္။ ေရႊတိဂံုကို မြမ္းမံတည္ေဆာက္ေသာ ေခတ္သည္ AေၾကAရပ္တြင္ စစ္မက္မရွိေသာ ေခတ္ျဖစ္သည္။ တိုင္းသူျပည္သားတို႔ စိတ္ေAးလက္ေAး ေနၾကရေသာ ေခတ္ျဖစ္သည္။ ယခုေခတ္ ဉာဏ္ေတာ္နီးပါးAထိ Uီးေဆာင္၍ မြမ္းမံတည္ေဆာက္ၾကေသာ သူတို႔သည္ ဟံသာဝတီမင္း ဗညားက်န္းႏွင့္ ဟံသာဝတီထီးနန္းကို စြန္႔ၿပီးေနာက္ ဟံသာဝတီ ေနျပည္မွ ဒဂုန္ေက်းသို႔ ႂကြလာ၍ တရားဘာဝနာႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေနလိုေသာ ဘုရင္မ ရွင္ေစာပုတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ကို ထိုသို႔ေသာေခတ္တြင္ ထိုသို႔ေသာမင္းတို႔က မြမ္းမံျပဳျပင္တည္ေဆာက္ခ့ျဲ ခင္း ျဖစ္သည္။ ေရႊတိဂံု၏ပံုေတာ္ ေျပျပစ္ျခင္း၊ ႏြ႔ေ ဲ ႏွာင္းျခင္း၊ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ဖယ ြ ္ျဖစ္ျခင္းတို႔သည္ ထိုေခတ္၏ သေဘာကိုလည္းေကာင္း၊ ထိုတိုင္းသူျပည္သားတို႔၏ သေဘာကိုလည္းေကာင္း၊ ထိုမင္းတို႔၏ သေဘာကို လည္းေကာင္း၊ မလြန္ဆန္ႏိုင္ေသာ ပန္းရံပ်ံတို႔၏ လက္ရာေၾကာင့္ဟူ၍ ဆိုႏိုင္သည္။ စင္စစ္ ေရႊတိဂံုသည္ ဗိသုကာပညာတြင္ AယU္Aႏုသေဘာျဖင့္ သပၸါယ္၍၊ ေရႊစည္းခံုသည္ Aခန္႔Aသန္႔သေဘာျဖင့္ သပၸါယ္သည္ဟု မဆိုေကာင္း ဆိုေကာင္း ဆိုလိုက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။ ေရႊစည္းခံုကို ရွင္Aရဟံႏွင့္ Aေနာ္ရထာမင္းႀကီးတို႔ Uီးေဆာင္၍ ပုဂံသားတို႔က ဝိုင္းတည္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ က်န္စစ္သားမင္းက ဆက္တည္သည္။ ထိုမင္းႏွစ္ပါးလက္ထက္မွ စ၍ ႏိုင္ငံေတာ္နယ္နမိတ္သည္ ပုဂံေဒသမွ ယခုေခတ္ ျပည္ေထာင္စု ေဒသနီးပါးAထိ က်ယ္ဝန္းလာသည္။ ဗုဒၶသာသနာေတာ္သည္ ပထမAႀကိမ္ တစ္ႏိုင္ငံလံုး၏ ျမတ္ႏိုးစံုမက္ျခင္းကို AညီAၫြတ္ ခံယူရရွိလာသည္။ တိုင္းသူျပည္သားတို႔သည္ ႏိုင္ငံေရး၊ သာသနာေရး၊ စိတ္ဓါတ္တက္ႂကြေနသူမ်ားျဖစ္သည္။ မင္းႏွစ္ပါးသည္ ႏုပ်ဳိထက္ျမက္သူမ်ားျဖစ္၍ ႏိုင္ငံတြင္ ကိုယ္ႏႈတ္ႏွလံုး တေျပးညီညာေAာင္ ေဆာင္ရက ြ ္ေနသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မုဒ္Uီး ျခေသၤ့႐ုပ္ ျပည့္ၿဖိဳးျခင္း၊ ခြန္Aားႀကီးျခင္းတို႔သည္ ထိုေခတ္၏ သေဘာကို လည္းေကာင္း၊ ထိုတိုင္းသူျပည္သားတို႔၏ မလြန္ဆန္ႏိုင္ေသာ ပန္းရံပ်ံတို႔၏ လက္ရာေၾကာင့္ ဟူ၍ဆိုႏိုင္သည္။ ေရႊစည္းခံုေစတီ၏ ပံုေတာ္ႀကံ့ခိုင္ျခင္း၊ ထက္ျမက္ျခင္း၊ တက္ႂကြAားရဖြယ္ျဖစ္ျခင္းတို႔သည္ လည္း ထိုသို႔ေသာ ပန္းရံပ်ံတို႔၏ လက္ရာေၾကာင့္ဟူ၍ပင္ ဆိုႏိုင္သည္။ ေရႊစည္းခံုတြင္ ထိုသို႔ဖူး၍ ထိုသို႔ေတြးေနရသည္မွာ ေကာင္းလွပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ေနနဲသာြ းမည္။ က်န္စစ္သားမင္းတည္ေတာ္မူေသာ Aာနႏၵာဘုရားသို႔ သြားလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ က်န္စစ္သားမင္းႀကီး လက္ထက္တြင္ ငရမန္သူပုန္ကို ေAာင္ျမင္ၿပီးသည္မွစ၍ ႏိုင္ငံေရး၌လည္း ရန္ေျပကုန္ၾကၿပီ။ တိုင္းျပည္သည္ ၿငိမ္ခ်မ္းေရးမွ တည္တံ့ခိုင္ၿမဲေရးသို႔ ခ်ီတက္ေနၿပီ။ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 14 mmcybermedia. com က်န္စစ္သားမင္းႀကီး ဆိုသည္မွာလည္း သတၱိ ဗ်တၱိရွိသူ ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို လုိလားသူျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံကို မွ်တစြာ Aုပ္ခ်ဳပ္လိုသူ ျဖစ္သည္။ Aတင့္Aတယ္ Aဖြယ္Aရာကိုႀကိဳက္သူျဖစ္သည္။ Aာနႏၵာတြင္ ထိုေခတ္သေဘာ၊ ထိုမင္း၏ သေဘာတို႔ကို ေကာက္ယူႏိုင္ေလသည္။ ေရႊစည္းခံုကို Eရာဝတီျမစ္ကမ္းပါး၌ တည္ထားသည္။ ေရႊစည္းခံုကို AညာAေၾက AေဝးAလံ Aရပ္မွ ဖူးျမင္ႏိုင္သည္။ ေရႊစည္းခံုေျခေတာ္ရင္း Aရပ္ေလးမ်က္ႏွာ၌ ျခေသၤ့႐ုပ္ႏွစ္႐ုပ္စီ Aေစာင့္ထားသည္။ ေရႊစည္းခံုသည္ ႏိုင္ငံAင္Aားကို ျပထားသည္ႏွင့္ပင္ တူသည္။ ရဲလွ်င္ ထြက္ခ့ၾဲ ကေဟ့ဟု ႀကံဳးဝါးေနသည္ႏွင့္ တူေလသည္။ Aာနႏၵာကို ပုဂံၿမိဳ႕Aတြင္းပိုင္း၌ တည္ထားသည္။ Aာနႏၵာကို ပုဂံၿမိဳ႕သို႔ ခ်ည္းကပ္လာေသာAခါမွာမွ ဖူးျမင္ႏိုင္သည္။ တံတုိင္းရံ၍ တံတိုင္းေလးမ်က္ႏွာတြင္ တံတိုင္းမုဒ္ ျပႆဒ္တစ္ေဆာင္စီ ေဆာက္ထားသည္။ တံတိုင္းAတြင္းတြင္ ဂူဘုရား သို႔မဟုတ္ တန္ေဆာင္းမဟူ၍ရွိ သည္။ တန္ေဆာင္းမ၏ ေလးမ်က္ႏွာတြင္ Aာ႐ံုခံမုဒ္ထက ြ ္ (မ႑ပ္)ေလးခု ရွိသည္။ တန္ေဆာင္းမ Aထက္တြင္ ပစၥယာAဆင့္ဆင့္တင္၍ ေစတီေပါက္ထားသည္။ Aာနႏၵာသည္ ႏိုင္ငံေတာ္ၿငိမ္းခ်မ္း တည္တံ့ေနမႈ၊ မွ်တမႈ၊ Aတင့္Aတယ္ Aဖြယ္Aရာရွိမႈတို႔ကို ခင္းက်င္းထားသည္ႏွင့္ တူသည္။ ခ်စ္သားတို႔၊ လာလွည့္ကုန္၊ စားလွည့္ကုန္ဟု ျမႇဴေခၚေနသည္ႏွင့္ပင္ တူေလသည္။ Aာနႏၵာ တန္ေဆာင္းမ Aတြင္းသို႔ ဝင္ၾကUီးစို႔၊ ဝင္လွ်င္ Aေရွ႕ဘက္တံတိုင္း မုဒ္ျပႆဒ္မွသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝင္လိုသည္။ ေတာင္ဘက္၊ ေျမာက္ဘက္၊ Aေနာက္ဘက္တံတိုင္း မုဒ္ျပႆဒ္တခုခုမွ ဝင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္၏ဝင္ျခင္းသည္ ေရွးပုဂံသားတို႔၏ဝင္ျခင္းႏွင့္ တူမည္မထင္။ ေရွးေခတ္ပုဂံသားတို႔ ခံစားရမည္ျဖစ္ေသာ ဘုရားဖူးAရသာမ်ဳိးကို ခံစားရမည္မထင္။ ေတာင္ဘက္၊ ေျမာက္ဘက္၊ Aေနာက္ဘက္တို႔တြင္ တံတိုင္းမုဒ္ျပႆဒ္ႏွင့္ တန္ေဆာင္းမ၏ Aာ႐ံုမုဒ္ထက ြ ္တို႔ Aၾကား ရင္ျပင္ကက ြ ္လပ္ဟူ၍ မရွိေတာ့ေခ်။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ တိုက္ေစာင္းတန္း နတ္လမ္းမ်ားက ဝင္၍ ကြယ္ေနၾကေလၿပီ။ Aေရွ႕ဘက္တစ္ခုတည္းသာလွ်င္ ပုဂံေခတ္မွာကဲ့သို႔ ရင္ျပင္ကက ြ ္လပ္ က်န္ေနေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ Aေရွ႕ဘက္တံတိုင္း မုဒ္ျပႆဒ္မွသာ ကၽြန္ေတာ္ဝင္လိုျခင္း ျဖစ္သည္။ Aာနႏၵာကိုတည္စU္က၊ က်န္စစ္သားမင္းႀကီးသည္ Aာနႏၵာဘုရားဖူးကို တံတိုင္းမုဒ္ ျပႆဒ္ တစ္ခုခုတြင္ တေAာင့္မွ်ေနနားေစလိုဟန္တူသည္။ ထို႔ေနာက္မွ တန္ေဆာင္းမAထက္၌ ေပါက္ထားေသာ ေစတီေတာ္ကို ေမာ္ဖူးေစလိုဟန္တူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တံတိုင္းမုဒ္ျပႆဒ္၏ မ်က္ႏွာတူ႐ူ၌ ရင္ျပင္ကက ြ ္လပ္ကို ခ်န္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ထိုဘုရားဖူးသည္ တန္ေဆာင္းမ၏ Aေရွ႕ဘက္မ်က္ႏွာရွိ Aာ႐ံုခံမုဒ္ထက ြ ္၏ Aထြတ္Aထိပ္သို႔ေရာက္ႏိုင္သည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ ေစတီAထြတ္ Aထိပ္သို႔ ေရာက္ႏိုင္သည္။ က်န္စစ္သားမင္းႀကီးသည္ Aာနႏၵာကိုတည္စU္ ထိုသို႔ပင္ Aလိုရွိေတာ္မူခ့ဟ ဲ န္ တူသည္။ ပုဂံေခတ္ ပန္းရံပ်ံတို႔ကလည္း မင္းႀကီး Aလိုရွိေတာ္မူခ့သ ဲ ည့္Aတိုင္းပင္ မိမိတို႔၏ ဉာဏ္စမ ြ ္းလက္စမ ြ ္းကို ျပခဲ့ဟန္တူသည္။ ထို႔ေနာက္ Aာနႏၵာဘုရားဖူးသည္ တံတိုင္းမုဒ္ျပႆဒ္မွခါြ ၍ တန္ေဆာင္းမAတြင္းသို႔ ဝင္ဖူးရန္ရွိေလသည္။ တန္ေဆာင္းမAတြင္းတြင္ Aေရွ႕Aေနာက္ေတာင္ေျမာက္ ေလးမ်က္ႏွာ၌ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 15 mmcybermedia. com မတ္ရပ္ ဆင္းတုေတာ္တစ္ဆူကို တည္ထားေလသည္။ ဤတြင္လည္း က်န္စစ္သားမင္းႀကီးသည္ ထိုဘုရားဖူးကို မတ္ရပ္ဆင္းတုေတာ္ဆီသို႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း ေရာက္ေစ၍ မတ္ရပ္ဆင္းတုေတာ္ ေျခရင္း၌ မာန္ကိုေလွ်ာ့ခ်ေစလိုဟန္ တူေလသည္။ ရတနာသံုးပါးသာလွ်င္ ကိုးကြယ္ရာ၊ မွီခိုရာ၊ လဲေလ်ာင္းရာ ျဖစ္ေပသည္တကားဟူေသာ သဒၵါတရားကို ပြါးေစလိုဟန္ တူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ Aာ႐ံုခံမုဒ္ထက ြ ္၏ မ်က္ႏွာၾကက္ကို Aျပန္႔မျပဳဘဲ Uကင္သဖြယ္ ဝဲဘက၊္ ယာဘက္တို႔သို႔ နိမ့္ေလွ်ာ ျပဳထားျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုAခါ မ်က္ႏွာက်က္ေခါင္ေၾကာင္းသည္ ျပတ္သားထင္ရွား၍ မုဒ္ဝမွ Aတြင္းဘက္သို႔ တန္းလ်က္ ဝင္သာြ းသည္။ ထိုမွတဆင့္ ထိုေခါင္ေၾကာင္းသည္ မတ္ရပ္ဆင္းတုေတာ္၏ မ်က္ႏွာတူ႐ူသို႔ ၫႊန္ျပေနဘိသကဲ့သို႔ ျဖစ္လာသည္။ ထိုေခါင္ေၾကာင္းသည္ Aာနႏၵာဘုရားဖူး၏ မ်က္စိကို ခ်ဴရန္ ျဖစ္သည္။ ခ်ဴမိလွ်င္ ထိုမ်က္စိကို မတ္ရပ္ဆင္းတုေတာ္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ဆီသို႔ ပို႔ေပးမည္ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ထိုမ်က္စိသည္ မ်က္ႏွာေတာ္သို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ႏိုင္သည္။ ေရာက္လွ်င္ Aသို႔ျဖစ္မည္နည္း။ မ်က္ႏွာေတာ္တူ႐ူတြင္ Aလင္းေပါက္ေဖာက္ထားၿပီးသည္ ျဖစ္ရာ ထုိဘုရားဖူးသည္ ဝန္းက်င္ဝိုးဝါးတြင္ မ်က္ႏွာေတာ္Aဝင္းAလဲ့ကို ျမင္ႏိုင္သည္။ တဖန္ မတ္ရပ္ဆင္းတုေတာ္ကို တစ္ဆယ့္ရွစ္ေတာင္Aျမင့္ တည္ထားသည္ျဖစ္ရာ၊ ထိုဘုရားဖူးသည္ ေျခေတာ္ရင္းတြင္ ကိုယ္ေတာ္၏ AကဲAမိုးကို ျမင္ႏိုင္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ထိုဘုရားဖူး၌ မာန္ေလွ်ာ့ျခင္း၊ သဒၵါျခင္းတို႔ကို ျဖစ္ေစသည္။ က်န္စစ္သားမင္းႀကီးသည္ Aာနႏၵာကိုတည္စU္က ထိုသို႔ပင္ Aလိုရွိေတာ္မူသည့္Aတိုင္းပင္ မိမိတို႔၏ ဉာဏ္စမ ြ ္းလက္စမ ြ ္းတို႔ကို ျပခဲ့ဟန္တူေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ AာနႏၵာAေရွ႕မ်က္ႏွာ တံတိုင္းမုဒ္ျပႆဒ္မွသာ ဝင္လိုသည့္Aတိုင္း ဝင္ခ့သ ဲ ည္။ ဖူးခဲ့သည္။ ေရွးပုဂံေခတ္ Aာနႏၵာဘုရားဖူးတို႔ကိုလည္း ေAာက္ေမ့သတိရခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ Aာနႏၵာမွ သရဗာၿမိဳ႕ေဟာင္းတံခါးသို႔ ေျပးလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ ထိုမွ ဗူးဘုရားသို႔ ကူးလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ ထိုမွ ပိဋကတ္တိုက္ သုိ႔ ျပန္လာခ်င္ေသးသည္။ ထိုမွ ေရႊဂူႀကီး၊ သဗၺညဳ၊ နတ္ေလွာင္ေက်ာင္း၊ ပုထိုးသမ်ား၊ ကန္ေတာ့ပလႅင္တို႔သို႔ ခုန္လိုက္ ခ်င္ေသးသည္။ ထိုမွ မဂၤလာေစတီ၊ မႏူဟာ၊ ဓမၼရံႀကီး၊ စူဠာမဏိ၊ ထီးလိုမင္းလို၊ Uပါလိသိမ္တို႔သို႔ လႊားလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ ထိုမွ Aပယ္ရတနာ၊ နဂါး႐ံု၊ ေလာကနႏၵာတို႔သို႔ ပ်ံလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ နႏၵပညာတြင္ ပန္းခ်ီကို ၾကည့္လိုက္ခ်င္ေသးသည္။ ျမေစတီ၌ ရာဇကုမာရ္ေက်ာက္စာကို ဖတ္လိုက္ခ်င္ေသးသည္။ တစ္ေခါက္တည္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေလာဘႀကီးလြန္းေနၿပီ။ ပုဂံကိုသိခ်င္လွ်င္ တစ္ေခါက္ႏွင့္လည္း မၿပီးႏိုင္၊ ႏွစ္ေခါက္ႏွင့္လည္း မၿပီးႏိုင္။ Aေခါက္ေခါက္ Aခါခါႏွင့္မွ ၿပီးႏိုင္မည္။ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔၏ ဘိုးဘြားမ်ားသည္ တစ္ခါတစ္ေခတ္ကေသာ္ ႏိုင္ငံထူေထာင္ေရး၌ Aလြန္ စိတ္ထက္သန္ခ့ၾဲ ကပါေပသည္။ သာသနာ ပြင့္လင္းေရး၊ Aလြန္စိတ္ထက္သန္ခ့ၾဲ ကပါေပသည္။ ေနာင္လာေနာက္သားတို႔ Aက်ဳိးAတြက္ Aလြန္Aလုပ္လုပ္ခ့ၾဲ ကေပသည္။ ေက်ာက္Aုတ္၊ ေျမAုတ္တို႔ျဖင့္ၿပီးေသာ Aထုႀကီး Aထည္ႀကီးတို႔ကို ကိုင္တတ္ၾကပါေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤသို႔ျမည္တမ္းလ်က္သာ သာဓုေခၚ၍ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းမွ ခြါခ့ဲသည္။ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 16 mmcybermedia. com ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းမွAျပန္တြင္ ေညာင္Uီးကို ျဖတ္သာြ းရသည္။ ေညာင္Uီးကို ျဖတ္သာြ းရသည့္ Aတူတူ ဆပဒေစတီသို႔ ဝင္ဖူးသြားခ်င္ျပန္သည္။ ေနာက္တစ္ေခါက္မွာမွ ဖူးလွ်င္လည္းျဖစ္ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ဆပဒသည္ ေညာင္Uီးေဈးေတာင္ဘက္ မေဝးလွေသာAရပ္၌ ရွိသည္ျဖစ္ရာ သြား၍ဖူးႏိုင္လွ်င္ေကာင္းပါသည္။ ဆပဒေစတီသည္ ဆပဒမေထရ္ တည္ထားကိုးကြယ္ေသာ ေစတီျဖစ္သည္။ ဆပဒမေထရ္သည္ ပုသိမဇ ္ ာတိျဖစ္သည္။ သီဟိုဠ္သို႔ သာမေဏဘဝႏွင့္ ပါသြားသည္။ သီဟိုဠ္၌ သဃၤာကံျပဳ၍ ပၪၨင္းခံသည္။ သီဟိုဠ္၌ ဆယ္ဝါခန္႔စာသင္သည္။ ထို႔ေနာက္ ပုသိမ္သို႔ျပန္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ပုဂံသို႔တက္ကာ သီတင္းသံုးသည္။ ဆပဒ မေထရ္သည္ ပိဋကတ္ေဆာင္ႏိုင္သူ ျဖစ္သည္။ ေနာင္Aခါပုဂံတြင္ သာသနာဂိုဏ္းသစ္ကို ေထာင္သည္။ ဂိုဏ္းသစ္ေထာင္လိုသျဖင့္ ဆပဒေစတီကို တည္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆပဒေစတီ၏ ပံုေတာ္သည္ သီဟိုဠ္ပံု ျဖစ္လာသည္ဟု ထင္မိသည္။ ဆပဒေစတီကို ကၽြန္ေတာ္ဖူးရေသာAခါ ဖူးရင္းပင္ ေရွးပုဂံေခတ္က ျမန္မာႏိုင္ငံတို႔၏ ကိုယ္ႏႈတ္၊ ႏွလံုး၊ AမူAရာတို႔ကို Aံ့Oမဆံုးျဖစ္ခ့ရ ဲ သည္။ ပုသိမ္ေက်းက ႏိုင္ငံသားတစ္Uီးသည္ ေနျပည္ေတာ္ပုဂံတြင္ ေခါင္းေဆာင္တစ္Uီး ျဖစ္လာႏိုင္ပါေပသည္။ ပုဂံသာသနာ Aားႀကီးရာ ေဒသတြင္ သီဟိုဠ္ဂိုဏ္းသစ္ကို ေထာင္ရပ ဲ ါေပသည္။ ဆပဒေစတီၾကည္လင္ ျပတ္သားျခင္းသည္ ထိုAေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္တန္ရာသည္။ တဖန္ ထို႔ထက္ Aံ့Oဖြယ္ ေကာင္းသည္ကား ေနျပည္ေတာ္ပုဂံက ႏိုင္ငံသားမ်ားကလည္း ပုသိမ္ေက်းက ႏိုင္ငံသားတစ္Uီး၏ ေခါင္းေဆာင္မႈကို လက္ခံတတ္ၾကပါေပသည္။ ေလွကားႏွင့္ မုဒ္ႏွင့္ ဆပဒေစတီ သာသာယာယာရွိျခင္းသည္ ထိုAေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္တန္ရာသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆပဒေစတီကို ဖူးေျမာ္သည့္ေနာက္ ေရွးပုဂံေခတ္က ျမန္မာႏိုင္ငံသားတို႔သည္ ႏိုင္ငံသားစိတ္ ေမြးတတ္ၾကေပသည္တကား။ ျပဳရဲေသာ သတၱိရွိၾကေပသည္တကား။ Aၾကည္Aသာ ခြင့္ေပးတတ္ေသာ ေစတနာျမတ္ ထားတတ္ၾကေပသည္တကားဟု ျမည္တမ္း၍ ေညာင္Uီးမွ ခြါခဲ့ပါသတည္း။ ေဇာ္ဂ်ီ Aိုးစည္သံ “ရွမ္းေဗထံု၊ မီးဆာလႈံ၊ မီးဆာလႈံ၊ ရွမ္းေဗထံု” ဟု ဟစ္ေAာ္ေႂကြးေၾကာ္ရင္း မ်က္စိကမိုးကိုေမွ်ာ္၍၊ လက္က Aိုးစည္ကိုထုလ်က္ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔သည္ ငယ္စU္Aခါက ေပ်ာ္ပါးခဲ့ၾက၏။ ရြာလမ္းမတြင္ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔၏ Aိုးစည္သံႏွင့္ ေတးသံတို႔သည္ သူသာ ငါႏိုင္ၿပိဳင္ဆိုင္ခၾ့ဲ က၏။ သစ္ရိပ္ေကာင္းေကာင္းမွေန၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ Aိုးစည္သံႏွင့္ ေတးသံတို႔ျဖင့္ ေနမင္းကိုပူေဇာ္ခ့ၾဲ က၏။ တလင္းေျပာင္ေျပာင္မွေန၍ လမင္းကို ပူေဇာ္ခ့ၾဲ က၏။ ေနမင္း လမင္းတို႔ေပးေသာဆုတြင္ ခိုလႈံလ်က္ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔သည္ ခုန္ေပါက္သီကကာ ေပ်ာ္ပါးခဲ့ၾက၏။ က်န္းမာခဲ့ၾက၏။ သန္စမ ြ ္းခဲ့ၾက၏။ ထိုသို႔ျဖင့္ Aမိႏို႔ရည္သည္ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔၏ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 17 mmcybermedia. com ေသြးသားႏွင့္ ေရာေႏွာေပါင္းစပ္ေနသကဲ့သို႔ Aိုးစည္သံ၊ ေတးသံတို႔သည္လည္း ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔၏ AေသြးAသားႏွင့္ ေရာေႏွာေပါင္းစပ္လ်က္ ရွိေလေတာ့သည္။ ေန႔ေရာညပါ ရြာလမ္းတြင္ ေပ်ာ္ပါးေသာ Aုိးစည္ကေလး လက္သီးဆုပ္၏Aသံကို Aားက်သည့္Aလား ဝါလသီတင္းကၽြတ္တြင္ Aိုးစည္ႀကီးမ်ား၏ Aသံသည္ ေပၚထြက္လာေလသည္။ ရြာထိပ္မွလည္း ေပၚထြက္လာသည္။ ရြာေတာင္မွလည္း ေပၚထြက္လာသည္။ ရြာေျမာက္မွလည္း ေပၚထြက္လာသည္။ ရြာကေလးတြင္ Aိုးစည္သံ သည္ မိုးမႊန္ေလၿပီ။ ညUီးလေရာင္ေAာက္တြင္ ရြာကေလးကို ထုတ္ခ်င္းခတ္ ျမည္ဟိန္းသြားေသာ မံု႔ဆန္းေထာင္း လက္ဆံုသံသည္ Aိုးစည္သံႏွင့္ သမီးေမာင္ႏွံပမာ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္Aတူ ထြက္ေပၚလာေလသည္။ Aိုးစည္သံႀကီးတို႔သည္ ပုေလြႏွင့္ လင္းကြင္း၊ လက္ခုပ္ႏွင့္ ေမာင္းတို႔ကိုလည္း Aေဖာ္ေခၚခဲ့ၾကေသးသည္။ ၎ရဲေဘာ္ တစ္စုတို႔သည္ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေန႔၌ ပေဒသာပင္မ်ားတြင္ ရံ၍ ဘုန္းႀကီးကန္ေတာ့သာြ းၾကသည္။ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ ေန႔တြင္ ကထိန္သကၤန္းကပ္ရန္ ထြက္ၾကျပန္၏။ ေတာင္ပိုင္းAိုးစည္ႏွင့္ ေျမာက္ပိုင္းAိုးစည္၊ Aေရွ႕ပိုင္း Aိုးစည္ႏွင့္ Aေနာက္ပိုင္း Aိုးစည္တို႔ သည္ ေက်ာင္းပရဝဏ္Aတြင္းတြင္ ေပ်ာ္ပက ဲြ ိုက်င္းပၾက၏။ ထို႔ေနာက္ နတ္ေတာ္ျပာသို ၂ လတြင္ Aိမ္တြင္း၌ ခဏေကြးၾက၍ တပို႔တလ ဲြ ျပည့္ဆီသုိ႔ ေရာက္ျပန္ ေသာAခါ ထြက္လာၾကျပန္ ၏။ ထိုAခါတြင္ကား ေက်ာင္းသို႔မသြား။ ညလသာသာ Aိမ္ေရွ႕တလင္းတြင္ရွိ မီးဖိုနား၌ ေပ်ာ္ပါးေၾကာ္ေႂကြးၾကေလသည္။ ထမႏွထ ဲ ိုးေသာ သူမ်ား၊ ေဝေသာသူမ်ား၊ စားေသာသူမ်ားသည္ Aိုးစည္သံျဖင့္ က,ရေတာ့မလိုလို၊ ခုန္ရေတာ့မလိုလို၊ တ႐ိုး႐ိုး တရြရျြ ဖစ္ေနၾကကုန္၏။ သီတင္းကၽြတ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလဆီတြင္ လႊတ္ခ့ေ ဲ သာ မီးပံုးပ်ံႀကီးမ်ား မိႈင္းဝေသာAခါ တရြရြ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနသည္ႏွင့္ တူေလေတာ့သည္။ တေပါင္းလတြင္ ခဏAနားယူၾကျပန္၏။ Aားေမြးၾကျပန္၏။ တန္ခူးလ သႀကၤန္တြင္းသို႔ ေရာက္ေသာAခါ တစ္စုတေဝးႀကီး ထြက္လာၾကျပန္၏။ ထိုAခ်ိန္ကား ေႏြေခါင္ေခါင္တည္း။ ေရလည္းပူ၏။ ေလလည္းပူ၏။ သစ္ပင္တို႔သည္လည္း က်ဳိးတိက်ဳိးတဲႏွင့္ ခပ္မမ ဲြ ပ ဲြ င္ရွိၾက၏။ ရြာလမ္းတို႔သည္ ဖုတ္တေထာင္းေထာင္းႏွင့္ ျဖစ္ေလသည္။ Aထက္ပူ ေAာက္ပူ ေရွ႕ပူ ေနာက္ပူ ဝဲယာႏွစ္ဖက္လည္း ပူေသာ တန္ခူးလAပူထတ ဲ ြင္ Aိုးစည္ Aသံ စီညံညံသည္ ရြာ႐ိုးတြင္ ျမည္ဟိန္းျပန္၏။ သႀကၤန္ထမင္းေကၽြးေသာ Aိမ္ေရွ႕ဆီကလည္း ျမည္၏။ လူေမ်ာက္ပဲြ ဆီကလည္း ျမည္၏။ ေဘးမဲ့ႏာြ းႀကီးAတြက္ Aလွဴခံသည့္ဆီကလည္း ျမည္၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ညိဳေသာAသားေရာင္သည္ ျမန္မာတို႔၏ Aမ်ဳိးသားAေရာင္ ျဖစ္သကဲ့သို႔ Aိုးစည္သံသည္လည္း ျမန္မာတို႔၏ Aမ်ဳိးသား တူရိယာသံ ျဖစ္ေလသည္။ Aိုးစည္သံကို ၾကားရ၍ စိတ္မတုန္လႈပ္ေသာ ျမန္မာကား ရွားေလမည္။ ဤေျမမ်က္ႏွာေပၚတြင္ Aိုးစည္သံ မေပ်ာက္ေသးသမွ် ျမန္မာAမ်ဳိးတိမ္ေကာ ေပ်ာက္ပ်က္ရန္ ခဲယU္းေလမည္။ “Aိုးစည္ Aိုးစည္ Aိုးစည္သားဗ်။ လူေရ႕၊ လူေရ႕၊ လူေရျခားစ” ဟူေသာ ေပ်ာ္ေရးရႊင္ေရး လမ္းေၾကာင္းႀကီးသည္ ျဖဴးလ်က္ပင္ ရွိေလUီးေတာ့မည္တည္း။ မင္းသုဝဏ္ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 18 mmcybermedia. com Aလြမ္းရယ္တဲ့ ၁၂ ရယ္ တစ္ေန႔ေသာ္ ကၽန ြ ္ေတာ္သည္ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္၌ ဆံပင္ညႇပ္ေနပါသည္။ Aခ်ိန္မွာ နံနက္ခင္း Aျပင္တြင္ ေနေရာင္ႏုကေလးသည္ စိမ္းလန္းေသာသစ္ပင္ေပၚတြင္ ေျပေျပကေလး ေတာက္ပလ်က္ရွိပါသည္။ ဤသို႔ သာယာေသာ Aခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ လူ႔စိတ္သည္မ်ားေသာAားျဖင့္ သာယာတတ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လားမသိ။ ဆံပင္ညႇပ္ဆရာသည္ AသံေနAသံထားႏွင့္ ေႏြရာသီဖ႔တ ဲြ စ္ပုဒ္ကို ဆိုပါသည္။ ေႏြUတုAခါ သစ္ရက ြ ္ေႂကြပံု၊ ရြက္ႏုေလာင္းပံု၊ UOတြန္ပံု၊ ျမဴမင္းလြင္ ဝဲပံု၊ စာဆို၏စိတ္တြင္း၌ ၿငီးေငြ႔ပံု၊ လြမ္းဆြတ္ပံု စေသာ ေလာက၏AေျခAေနတို႔ကို ထိုAဖြ႔တ ဲ ြင္ ေကာင္းစြာၾကားေနရပါသည္။ ျမင္ရပါသည္။ ဆံပင္ညႇပ္ကတ္ေက်းသံသည္ တခ်က္ခ်က္ႏွင့္ စည္းလိုက္လ်က္ရွိပါသည္။ Aျပင္က ေနေရာင္ႏုသည္လည္း ဤေတးသံကို တည္ၿငိမ္စာြ နားေထာင္လ်က္ ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ထထႂကြႂကြႏွင့္ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္ရွိေသာ စိတ္သည္လည္း ဤေပ်ာ့ေပ်ာင္းၿငိမ့္ေလးေသာ ေတးသံႏွင့္ ေရာ၍ေမ်ာေနခ်င္ပါေတာ့သည္။ ထိုAခါက်မွပင္ ေက်ာင္းေနစU္က သူငယ္ခ်င္းတစ္Uီး စာမက်က္ ေပမက်က္ႏွင့္ ေက်ာင္းထြက္သာြ းရေသာ Aေၾကာင္းရင္းကို သိရပါေတာ့သည္။ Aဆိုပါ သူငယ္ခ်င္းမွာ မဂၢဇင္း ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ပါေသာ ရာသီဖ႔၊ဲြ Aလြမ္းဖြ႔၊ဲ မယ္ဖ႔မ ဲြ ်ားကို ရွာေဖြကူးယူ Aလြတ္ရေAာင္က်က္မွတ္၊ ပ်င္းပ်င္းရွိတိုင္း ဆိုညည္းလ်က္ေနတတ္ သည္။ ေက်ာင္းလႊတ္၍Aားလွ်င္ သူ႔ကိုAိပ္ရာထက္၌ လဲေနသည္ကို မ်ားေသာAားျဖင့္ ေတြ႔ရသည္။ Aိပ္ရာထက္၌ ေတြ႔ရလွ်င္ သီခ်င္း ညည္းေနသည္ကိုသာ မ်ားေသာAားျဖင့္ ၾကားရသည္။ သူ႔ကိုယ္ထတ ဲ ြင္ ေသြးတိုးလ်က္ မရွိသကဲ့သို႔ပင္ Aၿမဲၿငိမ္လ်က္ သာယာၿငိမ့္ေညာင္းလ်က္ မလႈပ္မယွက္ေနသည္ကိုသာ ေတြ႔ျမင္ရသည္။ သူသည္ ဤေပ်ာ့ေပ်ာင္း ႏြ႔လ ဲ ်သာယာေAးခ်မ္းလွေသာ ေတးမ်ားကိုစု၍ က်က္၍ သာယာ၍သာ Aခ်ိန္ကို ကုန္လန ြ ္ေစရာ ႏွစ္ဆံုးေသာAခါ၌ စာေမးပြဲ မေျဖႏိုင္ျခင္း၊ Aတန္းမတက္ရျခင္းAက်ဳိးကို ခံစားရရွာေလသည္။ သူသည္ Aလြမ္းဖြ႔ဲ မ်ားကိုဆို၍ Aေၾကာင္းမဲ့ လြမ္းနာက်ေနခဲ့ပါသည္။ Aေဆြးဖြ႔မ ဲ ်ားကိုညည္းလ်က္ Aေၾကာင္းမဲ့Aေဆြးနာ က်ေနခဲ့ပါသည္။ သီခ်င္းမ်ားသည္ သူ၏ ထႂကြလႈပ္ရွားေနေသာ ေသြးသားကိုၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေAာင္ မလုပ္ခ်င္ မကိုင္ခ်င္ ထိုင္းမႈိုင္း၍သာ ေနခ်င္ေAာင္ ထံုေဆးထိုးေပးလ်က္ရွိပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ခမ်ာမွာ ေက်ာင္းထြက္သာြ းရရွာပါသည္။ ယခုလည္း Aထက္ပါဆံညႇပ္ဆရာ၏ ေႏြရာသီဖ႔က ဲြ ို ၾကားရေသာAခါ ကၽန ြ ္ေတာ့္မွာ Aိမ္သို႔ျပန္၍ ခုတင္ထက္တြင္ ေလ်ာင္းစက္ကာ Aၿငိမ့္သား Aၿမိန္႔သားပ်င္း၍ ေနခ်င္လာပါေတာ့သည္။ ယခုAခါကဲ့သို႔ေသာ ေန႔နာရီ ညနာရီဆက္ေAာင္ Aလုပ္မေရြး Aခ်ိန္မေရြး လုပ္ရကိုင္ရ ႀကိဳးစားရေသာ ဤေခတ္Aခါမ်ဳိးတြင္ Aလြမ္းဖြ႔ဲ Aေဆြးဖြ႔မ ဲ ်ားကို ညည္း၍ပ်င္းေနသင့္ မေနသင့္ဆိုေသာ ျပႆနာမွာ ကၽန ြ ္ေတာ့္ဉာဏ္တြင္ ေပၚလာပါသည္။ တစ္ညေသာAခါလည္း ကၽန ြ ္ေတာ္သည္ လမ္းေလွ်ာက္ေနပါသည္။ ေကာင္းကင္သည္ စင္ၾကယ္လ်က္။ လမင္းသည္ ထြန္းလင္းလ်က္။ ေလာကသည္ ဆိတ္ၿငိမ္လ်က္။ Aလြန္သာယာေသာ ညAခါျဖစ္ပါသည္။ ထုိAခိုက္ Aမွတ္မထင္ေသာAရပ္မွ သီခ်င္းသံတစ္ခုကို ၾကားရပါသည္။ AသံAလြန္ေကာင္းပါသည္။ Aဆို Aလြန္ပိုင္ပါသည္။ စကားသား Aလြန္ထိပါသည္။ သီခ်င္း၏Aနက္မွာ မမွီသည့္ပန္းကို တံုးခု၍လွမ္းရေသာ ဒုကၡပင္ ျဖစ္ပါသည္။ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 19 mmcybermedia. com သို႔ေသာ္လည္း ဒုကၡကို ဒုကၡဟုမမွတ္။ ႀကိဳးစားမည္ ေAာင္ျမင္မည္ဟူေသာ ဇြဲသံ၊ သတၱိသံမပါ။ သူသနားမွ ကိုယ္သက္သာမည္ဆိုေသာ Aားေလွ်ာ့သံ Aားေပ်ာ့သံမ်ားသာ ပါသည္။ “ကိုယ္ခ်မ္းသာရေၾကာင္း ငယ္ေငါင္းႏု႔ံန႔ဲ စုတ္ပ့ေ ဲ သာ စကားမ်ားကို ေမ့မွား၍ ဆိုမိလွ်င္ လွ်ာတိုေAာင္ ရိတ္ခ်င္ရဲ႕ ”ဆိုေသာ Uီးပုညတို႔၏ သတၱိမ်ဳိးႏွင့္ ဖီလာဆန္႔က်င္ ျဖစ္ေနပါသည္။ ဤသတၱိကင္းေသာ ေAာက္တန္းက်ေသာ သီခ်င္းမ်ဳိးသည္ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္Aား Aထက္တန္းမွ ေAာက္တန္းသို႔ ဆြဲခ်ခဲ့သည္ကို မသိႏိုင္ပါ။ ထိုAခါ၌လည္း ဤAားေပ်ာ့ေသာ သီခ်င္းမ်ဳိးကို ယခုက့သ ဲ ို႔ႀကံစည္ႀကိဳးစား ထႂကြရမည့္Aခါမ်ဳိးတြင္ ဆိုသင့္ မဆိုသင့္ဟူေသာ ျပႆနာသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဉာဏ္တြင္ ေပၚေပါက္လာပါသည္။ Aေျဖကိုကား Aမ်ားေျဖမွ ျဖစ္ေပမည္။ Aထူးသျဖင့္ စာေရးဆရာမ်ား၊ သီခ်င္းေရးဆရာမ်ား၊ ကဗ်ာဆရာမ်ား၊ Aသံလႊင့္ဆရာမ်ား ပိုမိုစU္စားကာ ေျဖၾကားသင့္သည္ ထင္မိပါသည္။ ေတာင္ငူဘုရင္ နတ္ရွင္ေနာင္က့သ ဲ ို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္ထူးတို႔Aတြက္ Aလြမ္းဓါတ္ Aေဆြးဓါတ္သည္ ထႂကြလံု႔လရွိေစ၍ စြန္႔စားတိုက္ခိုက္ေသာ သတိၱိထူးမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း Aလုိလိုပ်င္းခ်င္၊ Aေၾကာင္းမဲ့ေဆြးခ်င္၊ Aရမ္းမဲ့ လြမ္းခ်င္ေနေသာသူတို႔Aဖို႔ ေကာင္းျမတ္ေသာ သတၱိထူးမ်ား ျဖစ္ပါမလားဟူေသာ ျပႆနာသည္လည္း Aမ်ားေျဖသင့္သည့္ ျပႆနာႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ပါသတည္း။ မင္းသုဝဏ္ လူလည္းတေထြ ေရလည္းတျခား မီးဖိုထတ ဲ ြင္ မီးလွ်ံတို႔သည္ တိုးေဝွ႔ခုန္ကလ်က္။ ေဆာင္းေလၾကမ္းသည္ ေမွာင္ထတ ဲ ြင္ ဟိုတိုက္ သည္ခိုက္ကာ မီးခိုးေခါင္းတိုင္တြင္းသို႔ ေရာက္လာ၍ မီးခိုးမီးေငြ႔တို႔ႏွင့္ သတ္လံုးလ်က္။ ငါကား မီးဖိုနားတြင္ Aိပ္ငိုက္လ်က္။ သူတို႔စကားကို ႀကိဳးစား၍ ငါနားေထာင္၏။ နားမလည္ႏိုင္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တခဏမွ်ေတြးယူမွ Aနည္းငယ္ နားလည္သည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ နားလည္ကၽြန္ျပဳကာ သူၿပံဳးလွ်င္ ၿပံဳးခ်င္း၊ သူမ့လ ဲ ွ်င္ မဲ့ခ်င္း ၿပံဳးမဲ့လိုက္ ရသည္။ Aရသာ မရွိ။ ငါ့စကားကိုလည္း ထိုနည္းတူ သူတို႔မွတ္ယူAံ့။ ငါတို႔ကား မိ႐ိုးဖလာAလိုက္ ထမင္းစားပြတ ဲ ြင္ လူႀကီးAားUီးခ်၏။ Uီးေပါင္းကို ေပး၏။ သူတို႔ကား စားမဲAုပ္ကို ငါ့ထံသို႔Uီးစြာပို႔သည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ငါ မ်ဳိမက်။ ငါခူးခပ္ၿပီးAႂကြင္းကို လူႀကီးသူမမ်ား စားရသည္။ ခက္စြ။ ငါတို႔ကား ဟင္းရည္ကိုေသာက္ကာ ဟင္းဖတ္ကိုျမႇဳပ္ကာ Aလုပ္Aေလြးစား႐ိုး။ သူတို႔ကား ဟင္းရည္ကို Aကုန္ေသာက္ၿပီးမွ Aသားျပဳတ္စသည္တို႔ကို စား၏။ ဆားလည္းမသင့္။ ဆီလည္းမသင့္။ မန္က်ည္းမွည့္ Aရသာကို တမ္းတမိသည္။ ထမင္းျဖဴျဖဴ ဟင္းပူပူကိုလမ ြ ္းတမိသည္။ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 20 mmcybermedia. com ငါတို႔ကား ကိုယ့္သေဘာAေလ်ာက္ ဟိုပန္းကန္လွမ္းယူ။ သည္ပန္းကန္ လွမ္းႏႈိက္။ ကိုယ္ၿမိန္သလို ေကာင္းႏိုးရာရာ ႀကံဖန္စားၾကသည္။ လြတ္လပ္စြ။ သူတို႔ စားပြတ ဲ ြင္းကား “ေက်းဇူးျပဳ၍ ဆားAနည္းငယ္ ယူပါရေစ” “Aခြင့္လႊတ္ပါ” “ေက်းဇူးတင္ပါ၏” တို႔ကို ထပ္တလဲလဲ မေျပာလွ်င္ဝမ္းမဝ။ ဤေလာကြတ္စကားတို႔လည္း ငါ့ႏႈတ္မွ Aလိုေလ်ာက္ မထြက္ၾကသည္။ “ေက်းဇူးတင္ပါ၏” ဟု လုပ္၍ ေျပာရျခင္းထက္ Aေၾကာင္းAားေလ်ာ္စာြ ၿပံဳး၍ျပရျခင္းက ျမတ္သလိုလို။ ငါ မဆံုးျဖတ္တတ္။ ငါ့စကားကို သူတို႔စကားျဖစ္ေAာင္ စိတ္ထတ ဲ ြင္ ဘာသာျပန္ကာ ထုတ္၍ေျပာရျခင္းသည္ မလြယ္ကူ။ သူတို႔စကားကို ငါ့စကားျဖစ္ေAာင္ ဘာသာျပန္၍ကာ နားလည္ရသည္လည္းခက္စြ။ “ဘုန္းႀကီး” ဆိုေသာ ငါ့စကားကို သူတို႔နားလည္ေAာင္ ငါဘာသာမျပန္တတ္။ သူတို႔စကားတစ္လံုးကို ငါ့သေဘာAေလ်ာက္ “နတ္”ဟု ဘာသာျပန္ၾကည့္ေသာAခါ မမွန္သည္ကို ေတြ႔ရ၏။ မိုးေသာက္ထမွ Aိပ္ရာဝင္တိုင္ေAာင္ သည္ကိုယ္သည္လက္ သည္ေျခေထာက္တို႔ကို ထုပ္ကာ၊ ပတ္ကာ ခ်ည္ေႏွာင္ကာ ထားရျခင္းသည္လည္း က်U္းက်ပ္စြ။ ေက်ာေတာင့္ ရင္ေAာင့္မသက္သာ။ သိုးေမႊးထည္ကား ယားက်ိက်ိ။ ေဆာင့္ေၾကာင့္လည္း မထိုင္ရ။ ေျခလည္းမဆင္းရ။ ေက်ာလည္း မခင္းရ။ တစ္ေန႔လံုးလံုး ငံု႔ခ်ည္မွီခ်ည္ တြန္႔လိမ္ကာ ေနရျခင္းသည္ မခ်မ္းသာ။ လူကယ ြ ္ရာတြင္ တင္ပလႅင္ခ်ိတ္ရန္ ႀကိဳးစားျပန္လည္း ေဘာင္းဘီက Aခြင့္မျပဳ။ ဟိုAရပ္ သည္Aရပ္ လည္ပတ္ျပန္လွ်င္လည္း ကေလးမ်ားက ဝိုင္းၾကည့္။ လူႀကီးAခ်ဳိ႕က Aမွတ္မ့ျဲ ပဳ။ လူ႐ိုး႐ိုးမွန္ပါလ်က္ႏွင့္ Aၾကည့္ခံရျခင္းသည္ ဆိုးစြ။ သူတို႔ ဓေလ့ထံုးစံကို သတိထားျပန္လွ်င္ ငါ့Aလုပ္လစ္ဟင္းသည္။ ငါတို႔ ဓေလ့Aလိုက္ ေနျပန္လွ်င္လည္း သူတို႔Aၿပံဳးကိုခံရ၏။ ငါတို႔ ဓေလ့ကိုသူတို႔ ဂ႐ုမျပဳ။ သူတို႔ ဓေလ့ကို ငါတိ႔ဂ ု ႐ုျပဳရသည္။ ငါတို႔ ဝန္ထုပ္ကားေလးလွစြ။ Aျဖဴလည္း AဝါAေၾကာင္း၊ Aဝါလည္း AျဖဴAေၾကာင္းကို နားလည္ေAာင္ႀကိဳးစားက မသင့္ေပေလာ။ ဆန္လည္း ဆန္Aေလ်ာက္ Aာဟာရကိုေပးသည္။ ဂ်ဳံလည္း ဂ်ဳံAေလ်ာက္ Aာဟာရကို ေပးသည္ပင္။ မီးဖိုထတ ဲ ြင္ မီးလည္းဖုတ္ဖုတ္က်ေလၿပီ။ ေဆာင္းေလၾကမ္းကလည္း ၿငိမ္ေလၿပီ။ ညU့္လည္း နက္ေလၿပီ။ ငါလည္း ေရေႏြးAိတ္ကို Aေဖာ္ျပဳကာ ထူလွေသာ ေစာင္လႊာမ်ား ေAာက္သို႔ လွ်ဳိးဝင္လ်က္ ေလွာင္ေသာ Aခန္းထဲတြင္ Aိပ္ေပ်ာ္ရန္ႀကိဳးစားရေလသတည္း။ မင္းသုဝဏ္ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 21 mmcybermedia. com ကုသိုလ္ဆက္ ကၽြန္ေတာ္၏ Aိမ္ေရွ႕ရွိ သနပ္ပင္ႀကီးကား ႏွစ္ကာလ ၾကာရွည္လွၿပီျဖစ္၍ သက္ႀကီးရြယ္ရင့္တို႔ဘာဝ ေကြးေကာက္ကိုင္းၫႊတ္ေသာ ကိုယ္ႏွင့္ ရင့္ေရာ္ၾကမ္းခက္ေသာ Aရြက္မ်ားျဖင့္ မလွေသာAသြင္ကို ေဆာင္ေတာ့၏။ ဤသနပ္ပင္ႀကီးကဲ့သို႔ ေကြးႏိုင္၊ ေကာက္ႏိုင္၊ ကိုင္းႏိုင္သည့္ Aပင္မ်ဳိးရွိမည္မထင္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ Aိမ္ကေလးေပၚသို႔ မိုးႏိုင္ေAာင္ပင္ မျမင့္ေသာ္လည္း ပင္စည္ကို ဘီလူးလက္မ်ားျဖင့္ ဆြဲ၍ ဆန္႔လိုက္ပါမူ ယခုရွိေသာAျမင့္ထက္ ႏွစ္ဆေလာက္တိုး၍ ျမင့္ေပလိမ့္မည္။ ဤပင္Aိုႀကီးသည္ ယခင္ေရွးက ပင္ပ်ဳိပင္ႏုျဖစ္ခ့၏ ဲ ။ လန္းဆန္းေဝဆာခဲ့၏။ ေႏြရာသီUီး ရြက္ေဟာင္းေႂကြ၍ ရြက္သစ္ေတြဖူးသည့္ Aခါတြင္ ႏုထတ ြ ္စိမ္းဖတ္သည့္ Aၫြန္႔Aရြက္ကေလးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္စU္က ႏွစ္တိုင္းႏွစ္တိုင္းခူးကာ ခ်ဴကာ ခ်U္ေရဟင္းခ်က္၍ ၿမိန္ၿမိန္ရွက္ရွက္ႀကီး စားေသာက္ခ့ၾဲ က၏။ ယခုကားရြက္ၫန ြ ္႔ ရြက္သစ္မ်ားေဝဆာျခင္း မရွိေတာ့ေပ။ သိသိသာသာ ရြက္သစ္လျဲ ခင္း မရွိေတာ့ေပ။ ေရွးAခါက ေနမင္းပူရွိန္သည္ ေႏြခါခ်ိန္တြင္ ထူထပ္ေပါမ်ားေသာ Aရြက္တို႔၏ တန္ခိုးေၾကာင့္ က်ယ္ဝန္း စိမ့္ေAးေသာAရိပ္ျဖင့္ ဝင္ေရာက္ခိုလႈံသူ ခရီးသည္တို႔Aား ႏွစ္သိမ့္ေစခဲ့၏။ ယခုကား က်ဳိးတိုးက်ားတားရွိေသာ Aရြက္တို႔ကို ေနမင္း၏ပူရွိန္ေသာ Aေရာင္တို႔သည္ Aလြယ္တကူ ထိုးေဖာက္ကာ သစ္ပင္ေAာက္ရွိ Aရိပ္ကို ကြက္တိကက ြ ္က်ားေနေAာင္ ဖန္တီး၏။ ျဖတ္သန္းသြားလာေသာ ခရီးသည္တို႔သည္ ခိုလႈံရပ္နားစရာ Aရိပ္ရွိသည္ဟုပင္ မသိမမွတ္ၾကေတာ့ေပ။ ဤသနပ္ပင္ႀကီးကား သဘာဝဓမၼAတိုင္း တျဖည္းျဖည္း Aိုမင္းမစြမ္း ရွိခ့ရ ဲ သည္ မဟုတ္ရွာေပ။ လူတို႔၏ စိတ္လိုရာကို ျဖည့္စမ ြ ္းႏိုင္ေစျခင္းငွာ ဖန္တီးႀကံစည္ထားသည့္ ေလာကဓါတ္ပညာ၏ Aသိုင္းAဝိုင္း AေစAပါးတို႔ေၾကာင့္ ညႇU္းဆဲျခင္းခံခ့ရ ဲ ရွာ၏။ ႏွစ္တိုင္းပင္ ဓာတ္ႀကိဳးဖက္မွ၎၊ ျမဴနီစီပယ္ဖက္မွ၎၊ လက္နက္ Aျပည့္Aစုံႏွင့္ ကုလားမ်ားလာ၍ ဓာတ္ႀကိဳးမ်ား သြယ္ထားေသာ လမ္းဖက္ရွိ Aရြက္Aခက္ ကိုင္းႀကီးကိုင္းငယ္မ်ားကို ျဖတ္ေတာက္ခုတ္ထစ္ သုတ္သင္ပစ္ၾကကုန္၏။ Aပင္ႀကီးကား သနားစရာ။ Aိမ္ဖက္ကလည္း Aလင္းေရာင္မရ။ လမ္းဖက္ကလည္း ခုတ္ပစ္။ Aေရွ႕ဘက္ကလည္း Aိမ္သို႔သယ ြ ္ထားေသာ ဓာတ္ႀကိဳးေၾကာင့္ Aကိုင္းAခက္မထုတ္ရ။ သံုးဖက္မွ Aႏွိပ္စက္ကို ခံရရွာသျဖင့္ က်န္တစ္ဖက္သို႔ ကိုင္းထြက္ကာ ေကာက္ေကြးျခင္းဘဝသုိ႔ ေရာက္ရရွာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏Aဖြားသည္ ေရAိုးစင္တည္၍ ေရကုသိုလ္ျပဳရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ ေရAိုးစင္ ပံုပန္းသဏၭာန္ႏွင့္ ေဆာက္လုပ္ပံုကို စီမံသူကား ကၽန ြ ္ေတာ္၏ဖခင္။ လက္စိုက္၍လုပ္ကိုင္သူကား တပည့္ေက်ာ္ ျမသီး။ ကၽန ြ ္ေတာ္ကား နံေဘးမွရပ္လ်က္ AားေပးAားေျမႇာက္ျပဳကာ မေနာကံ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 22 mmcybermedia. com ၀ဝစီကံျဖင့္ ကူညီ၏။ ေရAိုးစင္ကေလး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိေပၿပီ။ ခိုင္ခိုင္ခန္႔ခန္႔ တည္ထားေပၿပီ။ သေဘၤာေဆးျဖဴ သုတ္ထားသည့္ Aမိုးႏွင့္ေျခတံတို႔ေၾကာင့္ က်က္သေရပဝင္းလ်က္ ေရေသာက္သူမ်ား ေရမြတ္သိပ္ျခင္းကို ေျပေပ်ာက္ေစ႐ံုသာမက သနပ္ပင္ႀကီးေAာက္မွလဲြ၍ Aဘယ္ေနရာ၌ ထားပါAံ့နည္း။ ေရေသာက္သူမ်ားကား ေရကိုAားရပါးရ ခပ္ယူၾက၏။ ေသာက္၍မကုန္ႏိုင္သည့္Aခါ သစ္ပင္ရင္းသို႔ ပက္သန ြ ္ခ့ၾဲ က၏။ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔၏ ကုသိုလ္ကို ပြါးမ်ားေစလိုၾကဟန္တူ၏။ တစ္ေန႔ေသာAခါ သနပ္ပင္ႀကီး၏ ေAာက္ေျခမွ သနပ္ပင္ပ်ဳိကေလးတစ္ပင္ ေျမနားတြင္ ကပ္လ်က္ ေပါက္လာ၏။ ဤသနပ္ပင္ႀကီးကို ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကင္းေသာ ဘဝ၊ သစ္သစ္လြင္လြင္ ဖန္တီးႏိုင္ရန္ ေပးေသာဘဝသို႔ ေရာက္ရွိေလၿပီဟု မွတ္ယူထား၏။ မည္သည့္မိုးUီးေလUီး တိုက္ရာတြင္ လဲၿပိဳမည္နည္းဟု ေစာင့္စားခဲ့၏။ မလဲၿပိဳေစခ်င္။ သို႔ေသာ္ ေလာကသဘာဝAတိုင္း ဤတလႈပ္လႈပ္ တကုပ္ကုပ္ရွိေသာ ပင္Aိုသည္ လဲၿပိဳျခင္းသေဘာကို လြန္ဆန္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေတာ့ဟု ထင္မိခ့၏ ဲ ။ ဤမြဲေျခာက္ေျခာက္ ေရာ္ရင့္ရင့္ရွိေသာAပင္သည္ သက္တမ္းေစ့လုနီးၿပီ ျဖစ္ရကား၊ ခက္ႏုကိုင္းပ်ဳိ ေပါက္ေရာက္ထိုးထြက္ရန္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ Aားကုန္ခ့ၿဲ ပီဟု ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔မွတ္ယူခ့၏ ဲ ။ ယခုကား ဤAပင္၏ ကိုယ္လံုးပင္ေျခAရင္းနားမွ Aသက္သစ္ျဖစ္ေသာ ပင္ပ်ဳိ ကိုင္းခက္ကေလး ထြက္လာ၏။ ထြက္လာ႐ံုသာမက တစ္ေန႔တျခား ႀကီးထြားလာ၏။ Aရြက္Aခက္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုလာ၏။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ျမင့္လာ၏။ ေကာင္းကင္Aထိ တက္ရန္ပင္ တာဝန္ေလးလွမည္ မဟုတ္ဟူေသာ သေဘာမ်ဳိးရွိေလေရာ့သလားမသိ။ Aၫြန္႔တလူလူႏွင့္ ေထာင္လႊားကာ ႏုမာန္ပ်ဳိးလ်က္ရွိ၏။ လူမခ်ဳိး၊ ႏြား,မစား၊ ဆိတ္မညႇU္းပဲ ဝဋ္ကင္းလာခဲ့၏။ ယခုAခါ ဤAပင္ကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ တစ္ရပ္ရွိေပၿပီ။ Aပင္ကေလးဟု ကၽြန္ေတာ္ဆို၏။ ပင္စည္လံုးမွ ေပါက္လာေသာ Aကိုင္းကေလးပင္ စင္စစ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေျမနားမွကပ္ေပါက္သည္ တစ္ေၾကာင္း၊ တည့္တည့္မတ္မတ္ တဟုန္တည္းထုိး၍ Aပင္မ်ားကဲ့သို႔ ေပါက္လာသည္ တစ္ေၾကာင္း၊ ဤAေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ Aပင္ကေလးႏွင့္ တူေန၏။ ပင္ပ်ဳိကေလး၏ Aရြက္ႏုကေလးမ်ားကို ျမင္ရတိုင္း ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္သည္ ႏုပ်ဳိသစ္လြင္လာ၏။ မေတြးဘူးေသာ Aႀကံမ်ား၊ မႀကံဳဘူးေသာ စိတ္ကူးမ်ား၊ စိတ္မကူးဘူးေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား၊ မေမွ်ာ္လင့္ဘူးေသာ ဉာဏ္သစ္မ်ားသည္ ေပၚေပါက္ေဝဆာလာ၏။ ပင္ပ်ဳိကေလး၏ စိမ္းစိုႏုဖတ္ေသာAဆင္သည္ ေလာကႀကီးကို တန္ဆာဆင္ေတာ့၏။ ပင္ပ်ဳိကေလး၏ မေၾကာက္မရြံ႕၊ မထိတ္မလန္႔၊ မေၾကာင့္မၾက၊ မစိုးရိမ္ေသာAသြင္သည္ ကၽြန္ေတာ့္Aား Aားေပးလ်က္ရွိ၏။ ဤပင္ပ်ဳိ၏ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္၏ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း။ ဤပင္ပ်ဳိ၏ ရဲဝံ့ျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ရဲဝံ့ျခင္း။ ဤပင္ပ်ဳိ၏ ႏုပ်ဳိေတာင့္တင္း ေဝဆာျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ႏုပ်ဳိေတာင့္တင္းေဝဆာျခင္း။ ဤပင္ပ်ဳိခရီးသည္ ကၽန ြ ္ေတာ္၏ ခရီး။ ဤပင္ပ်ဳိကား ကၽြန္ေတာ္၊ ကၽန ြ ္ေတာ္ကား ဤပင္ပ်ဳိဟု ဆိုရမတတ္ ဤပင္ပ်ဳိသည္ ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္ကို ဖံုးလႊမ္းစိုးမိုးေလေတာ့သည္။ ႏြယ္စိုး typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 23 mmcybermedia. com စိမ္းလန္းေသာေတာင္ကုန္းမ်ား စိမ္းလန္းစိုေျပေသာျမက္ခင္းတို႔ျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းကာရွိေသာ ေတာင္ကုန္းတို႔၏Aၾကားတြင္ သပၸါယ္လွစာြ ေသာ ေစတီေတာ္သည္ ၿငိမ္ဆိမ္တိတ္ဆိတ္ျခင္း တည္းဟူေသာ Aသေရကို ေဆာင္ကာ တည္ရွိ၏။ နိမ့္ခ်ည္တစ္ခါ ျမင့္ခ်ည္တစ္လွည့္ရွိေသာ ေတာင္ကုန္းတို႔ကို ေက်ာ္လန ြ ္၍ ဤေစတီေတာ္ျမတ္သို႔ လာေရာက္ဖူးျမင္သူမ်ားသည္ ၾကည္လင္ေသာစိတ္ထား ရႊင္လန္းေသာ Aာ႐ံုျဖင့္ ခ်U္းကပ္ၾကသည္သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမတစ္စုကား ေစတီျမတ္Aား ဖူးေမွ်ာ္Aံ့ဟု ေၾကညာ၍ Aိမ္မွထက ြ ္လာၾကေသာ္လည္း စင္စစ္မွာမူ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္စာြ မိမိတို႔ခ်ည္း သြားလာလည္ပတ္ရျခင္းကို Aဓိကထားသူ မ်ားျဖစ္ၾက၏။ ေန႔လယ္စာကို Aိမ္၌မစားေသာက္ဘဲ သာယာေသာ တစ္ေနရာရာတြင္ ေပ်ာ္ပစ ဲြ ားသဖြယ္ ယူေဆာင္၍ စားေသာက္လိုၾကရကား ေစတီေတာ္ျမတ္၏ ပတ္္ဝန္းက်င္ရွိ ကုန္းကေလး၊ ခ်ဳိင့္ကေလး၊ ေျမညီျမက္ခင္းကေလး၊ စမ္းကေလးမ်ားရွိရာသို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ တညီတၫြတ္တည္း မ်က္ႏွာမူၾက၏။ ‘ဘုရားဖူး သြားမလို႔’ဟု Aားရဝမ္းသာ စိတ္ထက ဲ ေAာက္ေမ့ၾက၏။ ေျမညီလမ္းတြင္ ေလွ်ာက္လာစU္ ခပ္ေဝးေဝးမွ ေစတီေတာ္ျမတ္Aား ျမင္ေတြ႔ရ၏။ စိမ္းလန္းေသာ ေတာင္ကုန္းျမင့္မ်ား၏ ေျခရင္းသို႔ ေရာက္ေသာAခါ ေစတီေတာ္ျမတ္Aား မျမင္ႏိုင္ေပ။ ဤေတာင္ကုန္းမ်ားသည္ သာယာလွ၏။ ၾကည္ေAးေသာေရကို ငတ္မတ ြ ္ေမာပန္းေသာ ခရီးသည္, သည္ မဝႏိုင္၊ မေတာ္ႏိုင္၊ Aားမရႏိုင္ေAာင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး ေသာက္သကဲ့သို႔ ဤေတာင္ကုန္းမ်ား၏ စိမ္းလန္းေသာ Aေရာင္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ မ်က္စိAာ႐ံုကို တင္းတမ္ေစျခင္းငွာ မတတ္ႏိုင္။ သာယာေသာသဘာဝ၏ Aရသာကို ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမတစ္စုသည္ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္စာြ ခံစားၾက၏။ ျမင့္ေသာေတာင္ကုန္းကို ေျပးတက္ၾကကုန္၏။ နိမ့္ေသာခ်ဳိင့္ဝွမ္းသို႔ ေျပးဆင္းၾကကုန္၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား ငယ္ရယ ြ ္၏။ သန္စမ ြ ္း၏။ က်န္းမာ၏။ ႏုပ်ဳိ၏။ ၿငိဳျငင္ျခင္း၊ ပူပန္ျခင္း၊ စိုးရိမ္ျခင္းတည္းဟူေသာ စိတ္၏ Aေႏွာင့္Aယွက္မ်ားမွ လြတ္ကင္း၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔Aထဲတြင္ ခင္လွကား Aေပ်ာ္ဆံုးတည္း။ စိတ္Aား Aထက္သန္ဆံုးတည္း။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စခန္းခ်မည့္ ေစတီေတာ္ျမတ္ထံသို႔ Aလ်င္Aျမန္ဆံုး ေရာက္ခ်င္သူတည္း။ ခင္လွသည္ ၁၃ ႏွစ္Aရြယ္ ကၽြန္ေတာ့္ညီမေလးျဖစ္၏။ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔၏ ေရွ႕ဆံုးမွေန၍ လႊားကနဲ၊ လႊားကနဲေနေAာင္ Aျမန္ေလွ်ာက္ကာ မိမိ၏ လ်င္ျမန္ထက္သန္ေသာ စိတ္ကိုထင္ရွားေစ၏။ ခင္လွ၏ သန္မာႏုပ်ဳိေသာ ကိုယ္လံုး ကေလးသည္ စိမ္းလန္းစိုေျပေနေသာ ျမက္ခင္းေပၚတြင္ တစ္လွမ္းစီေလွ်ာက္ေနသည္ဟု မထင္ရ။ Aားမစိုက္ရဘဲ လ်င္ျမန္စာြ Aလိုလို ေရြ႕သြားသည္ဟု ထင္ရ၏။ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 24 mmcybermedia. com ခင္လွကား မိမိသာြ းလိုရာAရပ္သို႔ ခ်က္ခ်င္းပင္ေရာက္လို၏။ ေရာက္ေAာင္လည္းသြား၏။ စိတ္သာြ းတိုင္း ကိုယ္ပါ၏။ ခင္လွကုသိုလ္ေကာင္း၏။ ခင္လွသည္ ေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔Aား လွည့္ၾကည့္၍ ‘ကိုကိုေလးတို႔က ေႏွးလိုက္တာ’ဟု ၿပံဳးလ်က္ေAာ္ေျပာ၏။ ေနာက္က်ေနေသာ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမတစ္စုသည္ ခင္လွႏွင့္ Aမွီ လိုက္ရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား စိတ္၏ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို မ်ဳိသိပ္မထား။ သီခ်င္းဆိုၾက၏။ ရယ္စရာေျပာ၍ ရယ္ၾက၏။ ရယ္စရာမေျပာဘဲလည္း ရယ္ၾက၏။ ေတာင့္တင္းႀက့ံခိုင္ေသာ ေျခတံတို႔သည္ ႏုပ်ဳိရႊင္လန္းေသာ စိတ္၏ Aခိုင္းAေစကို တာဝန္ေက်ပြန္စာြ ေဆာင္ရက ြ ္ေပး၏။ ေစတီေတာ္ျမတ္သို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာက္ေသာAခါ မည္သူမွ် ေမာသည့္လကၡဏာျဖင့္ ဟီးမခ်။ မည္သူမွ် ပန္းသည့္လကၡဏာျဖင့္ ပစ္မလွဲေခ်။ ဆူညံစာြ စားေသာက္ၾက၏။ ခင္လွ၏ ပါးစပ္မွ တတြတ္တတ ြ ္ေျပာေသာ စကားသံတို႔သည္ စမ္းငယ္မွစီးဆင္းေသာ ေရသံတို႔ျဖင့္ ေရာေႏွာကာ ေလထဲတြင္ လြင့္ပါသြား၏။ ေစတီေတာ္ျမတ္Aနားတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔စခန္းခ်ေသာ္လည္း ဘုရားဝတ္ျပဳရန္ကား ႐ုတ္တရက္ သတိမရၾကေခ်။ ‘မေထြး ဘုရားကန္ေတာ့Uီးေလ’ ဟု ခင္လွAား ကၽြန္ေတာ္က သတိေပးရေလသည္။ ခင္လွAား တစ္ခါတစ္ရံ မေထြး၊ တစ္ခါတစ္ရံ Aေထြးဟု ကၽန ြ ္တာ္ကေခၚေလ့ရွိ၏။ Aေထြး၊ မေထြးဟု ေခၚျခင္းကို ကေလးဘဝတြင္ ခင္လွသည္သေဘာမက် မရွိခ့ေ ဲ သာ္လည္း ယခုကား ၁၃ႏွစ္Aရြယ္ရွိၿပီျဖစ္၍ မိမိကိုယ္ကို မိမိ လူႀကီး ျဖစ္ၿပီဟု မွတ္ယူကာ သေဘာမက်လွေခ်။ Aစ္ကိုျဖစ္သူ ကၽန ြ ္ေတာ္ကိုကား မေခၚပါႏွင့္ မတားျမစ္ဝံ့ေခ်။ သို႔ေသာ္ စကားေျပာလွ်င္ ခင္လွ၊ ခင္လွဟု မိမိနာမည္ကို ထည့္၍ေျပာ၏။ Aျခားသူမ်ားက ‘ခင္လွ’ဟု ေခၚမွ ႀကိဳက္၏။ ‘ခင္လွ ဘာဆုေတာင္းရမလဲ’ဟု ကၽန ြ ္ေတာ္ကိုေမး၏။ ေမာင္ႏွမတစ္စု ဝိုင္းရယ္ၾက၏။ တစ္ေယာက္ တစ္မ်ဳိး Aႀကံေပးၾက၏။ ခင္လွကား နားပိတ္၍ေျပးေလၿပီ။ ေစတီေတာ္ျမတ္ေရွ႕တြင္ ခဏေတြေဝေန၏။ ပုဆစ္ဒူးခ်လ်က္ ခပ္သုတ္သုတ္ဝတ္ေက်ဝတ္ကုန္ Uီးသံုးႀကိမ္ခ်၏။ Uီးေခါင္းေမာ့လ်က္ ဆုေတာင္းဟန္ရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထံ ျပန္လာေသာAခါ ေမာင္ႏွမတစ္စုက ‘ခင္လွ ဘာဆုေတာင္းခဲ့သလဲ’ ဟု ေမးၾက၏။ ခင္လွ ဆုေတာင္းတာေလ၊ ေျပာမယ္၊ ခင္လွေလ၊ Aသက္Aရွည္ႀကီးေနခ်င္တယ္။ Aသက္ရွည္ ေနရတာ သိပ္ေကာင္းတာပဲေနာ္။ ခင္လွ ခုနကေလွ်ာက္လာတုန္းက ေAာ္လာတာ ၾကားရလား။ ခင္လွစိတ္ထမ ဲ ွာ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ။ Aသက္ရွင္ေနရတာ သိပ္ေက်းဇူးတင္တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ခုနက ‘ေျမ၊ ေျမ ငါေလွ်ာက္ဖို႔ ခုိင္မာေAာင္ေနလို႔ ေက်းဇူးတင္တယ္။ ေလ၊ ေလ ငါ့ကိုေAးေAာင္တိုက္လို႔ ေက်းဇူးတင္တယ္။ ျမက္ခင္း၊ ျမက္ခင္း ငါ့ကိုေပ်ာ္ေAာင္ စိမ္းစိမ္းကေလးေနလို႔ ေက်းဇူးတင္တယ္’လို႔ ေAာ္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားမွာ ခင္လွ စU္းစားၿပီးေတာ့ ‘တပည့္ေတာ္မ Aသက္Aရွည္ႀကီး ေနရပါေစဘုရား။ လူ႔ျပည္ေနလို႔ သိပ္ေကာင္းတာပဲလို႔ ဆုေတာင္းၿပီးေျပာခဲ့တယ္’ဟု စိတ္ပါလက္ပါေျပာျပေလရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမတစ္စုမွာ မ်ားစြာသေဘာက်ၾကေလသည္။ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 25 mmcybermedia. com ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ စားေသာက္ၿပီးၾကေသာAခါ Aသြားတုန္းကကဲ့သို႔ပင္ သြကလ ္ က္ ေပ်ာ္ရႊင္စာြ ျပန္လာၾက၏။ ေစတီေတာ္ျမတ္Aား ေစာင္းငဲ့၍မွ်မၾကည့္ခ့ေ ဲ ပ။ ႏုပ်ဳိငယ္ရယ ြ ္သူတို႔၏ ထံုးစံ Aတိုင္း ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔မွာ ေရွ႕ကိုသာေဇာစိုက္လ်က္သာြ းၾက၏။ ေစတီေတာ္ျမတ္Aား ေက်ာခိုင္း၍ မ်က္ကယ ြ ္သာြ းသည့္Aခါ သတိမရၾကေတာ့ေခ်။ ဤသို႔ျဖင့္ေတာင္ကုန္းမ်ားကို သြက္လက္စာြ ေက်ာ္လန ြ ္၍ လာၾကရာ Aဆံုးစြန္ေသာ ေတာင္ကုန္း၏ ေျခရင္းတြင္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႔ျမင္ရေလသည္။ ထိုသူမွာ Aသက္က ၆၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိေပလိမ့္မည္။ ထိုသူသည္ ယခင္Aခါက ခန္႔ညားသန္မာေသာ ႐ုပ္ၾကန္သဏၭာန္ ရွိခ့ေ ဲ ပလိမ့္မည္။ ယခုAခါမူကား Aသက္ႀကီး Aရြယ္ရင့္ေလာ၊ ေရာဂါဘယေၾကာင့္ေလာ မသိ။ သန္သန္မာမာ မဟုတ္ေၾကာင္းကို ‘က်ဲ’ေနေသာ မ်က္ႏွာက သက္ေသခံလ်က္ရွိ၏။ တဘက္တစ္ခုကို ေလာဘက္ထိုး၍ စိမ္းလန္းေသာ ေတာင္ကုန္း၏ ေျခရင္းတြင္ ေျခစံုရပ္ကာ ေစတီေတာ္ျမတ္ ရွိရာAရပ္သို႔ မ်က္ႏွာမူလ်က္ တည္ၾကည္ၿငိမ္သက္စာြ ဘုရားAာ႐ံုျပဳေနသည္ကို ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမတစ္စု ေတြ႔ျမင္ရ၏။ ေရွ႕ဆံုးမွခင္လွသည္ ရပ္တန္႔လ်က္ ဘုရားAာ႐ံုျပဳသူ လူႀကီးAား ေငးစိုက္၍ ၾကည့္၏။ ေAာ္ဟစ္က်ယ္ေလာင္စာြ ေျပာခဲ့ေသာ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔၏ စကားသံ၊ ရယ္ေမာသံသည္ AလိုAေလ်ာက္ တိတ္ဆိတ္သာြ း၏။ ထိုသူ၏ ေနာက္ဖက္ရွိ ေျမညီလမ္းႏွင့္ ေရွ႕ဖက္ရွိ ေတာင္ကုန္းမ်ားသည္ ထိုသူ၏AေျခAေနကို ထင္ရွားစြာ ျပ၏။ ထိုသူကား ေစတီေတာ္ျမတ္ကို ဖူးေမွ်ာ္လို၍ လာသူျဖစ္၏။ ေျမညီလမ္းAဆံုးတြင္ ထိုလူႀကီးသည္ ေမာေလၿပီ။ ေတာင္ကုန္းမ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္သာြ းျခင္းငွာ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔Aဖို႔ စိမ္းလန္းသာယာေသာ ေတာင္ကုန္းမ်ားသည္ ထိုလူႀကီးAဖို႔ကား ကာကြယ္ပိတ္ဆီးေသာ Aေႏွာင့္Aယွက္မ်ားတည္း။ ထိုလူႀကီး ငယ္ရယ ြ ္စU္က ကၽြန္ေတာ္တို႔က့သ ဲ ို႔ပင္ လႊားကနဲ၊ လႊားကနဲျဖင့္ ေတာင္ကုန္းမ်ားကို ေက်ာ္သာြ းခဲ့ေပလိမ့္မည္။ ထိုလူႀကီးငယ္ရယ ြ ္စU္က ေစတီေတာ္ျမတ္Aား Aေရးတႀကီး ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္ ေနခဲ့ေပလိမ့္မည္။ ေစတီေတာ္နားမွ ျဖတ္သန္း၍သြားေသာ္လည္း ငဲ့၍မွ်မၾကည့္။ စိတ္ထက ဲ မွ် Aမွတ္မရဘဲ သြားလာခဲ့ေပလိမ့္မည္။ ယခုကား ထိုလူႀကီးAိုၿပီ။ စိမ္းလန္းေသာ ေတာင္ကုန္းမ်ားကို ေက်ာ္မတက္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ ေမာျခင္းဟူေသာ ဒုကၡ ကပ္စက ဲြ ပ္ေနေခ်ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေကာ။ ယခုမူကား ထုိလူႀကီးသည္ ေတာင္ကုန္း၏ ေျခရင္းမွပင္ ဘုရားကိုAာ႐ံုျပဳေနရရွာ၏။ ငယ္ရယ ြ ္စU္က မည္သည့္ကုသိုလ္၊ Aကုသလ ို ္မ်ားကို ျပဳခဲ့ပါသနည္း။ ေနာင္ဘဝAတြက္ စU္းစားရမည့္ ယခုAရြယ္တြင္ ေစတီေတာ္ျမတ္ထံသို႔ ခ်U္းကပ္ျခင္းငွာ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေကာ။ ဘုရားကို တကယ္ပင္ ခ်U္းကပ္ရန္ ျမင္ျမင္ထင္ထင္ဖူးေမွ်ာ္ရန္ လိုလားရသည့္Aရြယ္၌ ဤစိမ္းလန္းေသာ ေတာင္ကုန္းမ်ားသည္ ေစတီေတာ္ျမတ္Aား ကြယ္ထားေလၿပီ။ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 26 mmcybermedia. com ဤစိမ္းလန္းေသာ ေတာင္ကုန္းမ်ား၏ ေျခရင္းမွ ေစတီေတာ္ျမတ္Aား မျမင္ရ။ စိတ္၌သာ Aာ႐ံုျပဳႏိုင္ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေကာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ တစ္မိနစ္ခန္႔မွ် ထိုလူႀကီးAားေငးစိုက္လ်က္ ၾကည့္မိ၏။ ခင္လွသည္ ကၽြန္ေတာ္ထံသို႔ ျဖည္းညႇင္းစြာလာလ်က္ ‘ကိုကိုေလး၊ ခင္လွ ဘုရားကိုျပန္ခ်င္တယ္’ဟု ေလသံျဖင့္ ေျပာေလသည္။ ေမာင္ႏွမတစ္စု တိတ္ဆိတ္စာြ ေစတီေတာ္ျမတ္ရွိရာသို႔ ျပန္လွည့္သာြ းၾက၏။ လမ္းတြင္ ခင္လွသည္တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္း၍ ျဖည္းေလးစြာသြား၏။ ေမာင္ႏွမတစ္စုမွာ စကားတစ္လံုးမွ် မေျပာၾကေခ်။ ေစတီေတာ္ျမတ္သို႔ ေရာက္ေသာAခါ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔Aားလံုး ၿငိမ္သက္စာြ ရွိခိုးၾက၏။ ခင္လွသည္ ေလးနက္ေသာAာ႐ံုျဖင့္ ၾကာရွည္စာြ ရွိခိုးပူေဇာ္၏။ ဘုရားရွိခိုးAၿပီးတြင္ ခင္လွ၏႐ႈိက္သံကို ၾကား၍ ၾကည့္လိုက္ရာ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚတြင္ မ်က္ရည္Aသြယ္သယ ြ ္က်၍ ပါးစပ္မွ ‘Aရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မ ခုနက ဆုေတာင္းတာ ျပင္ပါရေစUီး ဘုရား။ Aသက္ေတာ့ ရွည္ခ်င္ပါတယ္။ ႏို႔ေပမယ့္၊ ႏို႔ေပမယ့္ Aိုရင္ ဒီေတာင္ကုန္းေတြကို ျဖတ္လာႏိုင္ေAာင္ သန္သန္မာမာရွိပါရေစ။ Aို၊ ခင္လွ မAိုခ်င္ဘူး။ Aရွင္ဘုရားကို ေတာင္ကုန္းေတြ ကြယ္ၿပီးေနရင္ ခင္လွAိုရမွာ ေၾကာက္တယ္။ Aို ဘုရာ့၊ ခင္လွ ဒီလိုပဲ Aိုရမွာလားဘုရား။ ဒီျမက္ခင္းေတြ ေတာင္ကုန္းေတြ စိမ္းေနတာ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။ Aရွင္ဘုရားကို ခင္လွတစ္သက္လံုး ျမင္ခ်င္ပါတယ္ဘုရား’ဟု တစ္လံုးစီ လႈိက္လႈိက္လလ ွဲ ွဲဆုေတာင္းသည္ကို ၾကားရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စကားမေျပာႏိုင္ဘဲ ညီမေလး၏ လက္ကိုကိုင္ကာ ေစတီေတာ္ျမတ္Aား ေမာ့၍ ေမာ့၍ ေငးေနမိေတာ့သတည္း။ ႏြယ္စိုး သုခမ ဤမွာေျမျပင္ ျမစိမ္းဆင္လ်က္ ေကာင္းကင္မိုးဝယ္ နီလာျခယ္ႏွင့္ Aိုဘယ္လူသား ႏွစ္ေရာင္ၾကားဝယ္ ခန္႔ညားေပစြ၊ ခန္႔ေပစြ။ ဤကဗ်ာတစ္ပိုင္းတစ္စႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္နိဒါန္းပ်ဳိးလိုပါသည္။ ဤကဗ်ာတစ္ပိုင္းတစႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ နိဂံုးခ်ဳပ္ရပါမည္။ လိုရင္းAနက္သည္ ရွင္းပါ၏။ ေျမျပင္သည္ စိမ္းစိုလ်က္ရွိသည္။ ေကာင္းကင္သည္ ျပာလဲ့လ်က္ရွိသည္။ ထိုႏွစ္ခုAၾကားတြင္ က်က္စားေနေသာ လူသား၏ Aျဖစ္ကား ခန္႔ညားလွေပ၏ဟုလို။ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 27 mmcybermedia. com ေျမျပင္ႏွင့္ ေကာင္းကင္၏Aၾကားတြင္ လူသားAျပင္ AျခားAျခားေသာသတၱဝါမ်ား ရွိၾကေလသည္။ တိရစၧာန္Aမ်ားAျပားပင္ ရွိၾကေလသည္။ ထိုသို႔ရွိၾကသည့္Aထဲတြင္ Aဘယ့္ေၾကာင့္ လူသားကိုမွ ကဗ်ာစာဆိုက တမင္ေရြးေကာက္၍ ခန္႔ညားသည္ဟု ဆိုရေလသနည္း။ ဤေမးခြန္းကိုမေျဖခင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ကိုယ္ေတြ႔တစ္ရပ္ကုိ တင္ျပရUီးမည္။ တစ္ေန႔က ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမသည္ Eည့္ခန္းပစၥည္းတစ္ခုကို ဝယ္လာေလသည္။ ပိုက္ဆံေခၽြတာတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္က Aျပစ္တင္သံျဖင့္ “ဘာလုပ္ဖို႔လဲ”ဟု ေမးပါသည္။ “တိပ္ရီေကာ္တာတင္ဖို႔”ဟု သူကျပန္ေျဖရင္း ထိုပစၥည္း၏ AလားAလာကို ရွင္းျပပါေတာ့သည္။ သူ႔ရွင္းျပခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္သမွ်ဆိုရလွ်င္ ထိုပစၥည္း၏ေAာက္နားတြင္ ဘီ႐ိုပုကေလး ပါသည္။ တိပ္ႀကိဳးမ်ားကို ဘီ႐ိုထတ ဲ ြင္ ထည့္ထားႏိုင္သည္။ ဘီ႐ို၏Aထက္ပိုင္းမွာ ေျခေလးေခ်ာင္းေထာက္၍ Aမိုးေလးေထာင့္ စပ္စပ္ကေလး လုပ္ထားသျဖင့္ စားပြတ ဲ ို ကေလးျဖစ္ေနျပန္သည္။ စားပြဲေAာက္တြင္ ေဆးလိပ္ျပာခြက္ တင္ထားႏိုင္သည္။ စားပြဲေပၚတြင္ တိပ္ရီေကာ္တာ တင္ထားႏိုင္သည္။ ထိုဘီ႐ိုတစ ဲြ ားပြဲသည္ Aျမင့္သံုးေပရွိ၍ မီးခလုပ္ႏွင့္လည္း နီးသည္။ Aထားရလည္း လြယ္သည္။ တဖန္တံ ပစၥည္းတစ္ခုလံုးကို ေဆးေရာင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ကေလး သုတ္ထား၍ Iေႁႏၵရသည္။ ပံုပန္းသည္လည္း က်နသည္။ သည္ပစၥည္းသည္ Aေရာင္ေရာ၊ ပံုပန္းပါ Eည့္ခန္းႏွင့္လည္းေကာင္း၊ Eည့္ခန္းရွိ စားပြဲ၊ ကုလားထိုင္၊ စာAုပ္စင္ႏွင့္လည္းေကာင္း ညီၫတ ြ ္သည္။ ေျပျပစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဝေနတိမ္ေတာင္ျဖစ္ေနသည္ ထင္၍လားမသိ။ သူက စကားဆက္ျပန္သည္မွာ Aိမ္တြင္ တိပ္ရီေကာ္တာတင္ႏိုင္သည့္ Aျခားစားပြမ ဲ ်ားရွိပါသည္။ ယခုပစၥည္း Aသံုးဝင္သကဲ့သို႔ Aျခားစားပြမ ဲ ်ားလည္း Aသံုးဝင္သည္ဟုပင္ ထားပါUီး။ သူတို႔၏ ပံုပန္းႏွင့္ Eည့္ခန္း AေနAထားသည္ မလိုက္ဖက္ပါ။ Aံမဝင္ပါ။ ဤသို႔ျဖစ္ေသာ္ Eည့္ခန္းသည္ Eည့္ခန္းႏွင့္မတူပါ။ တိုလီမိုလီAခန္းႏွင့္သာ တူပါေတာ့သည္။ တိုလီမိုလီAခန္းသည္ လူေနရာ မဟုတ္ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ စကားAဆံုးသတ္တြင္ “ၾကင္တတ္မွရသတဲ့၊ ဆင္တတ္မွလွသတဲ့ ေတာ္ေရ႕”ဟူ၍ပင္ Aဆစ္ထည့္လိုက္ေလေသးသည္။ ဟုတ္ပါ၏။ လူဆိုသည္မွာ Aတန္းAစားမေရြး၊ AလွAပ၊ AယU္Aေၾကာ၊ Aခန္႔Aသန္႔ကို ျမင္တတ္ၾကားတတ္ ႀကိဳက္တတ္ေသာစိတ္ရွိသည္။ လွေပ့၊ ယU္ေပ့၊ ေၾကာ့ေပ့၊ ခန္႔ေပ့၊ သန္႔ေပ့၊ Aလိုျဖည့္ႏိုင္ပါမွ လူျဖစ္က်ဳိးနပ္သည္။ လူ႔ေဘာင္သည္ ခင္စရာ၊ ျမတ္ႏိုးစရာျဖစ္သည္ဟု သူတို႔ယံုမွတ္သည္။ ေက်ာက္စာထဲက သာဓကေပးရမည္ဆိုလွ်င္ ပုဂံသား ဒါယကာတစ္Uီးသည္ AလွဴAတန္းျပဳ၍ “ဘုရား မျဖစ္ေသာၾကား၊ ပၪၥဂတ ၤ ုရမည္ေသာ စည္ညႇင္းျဖင့္ႏိုးထထေသာ စည္းစိမ္ခံစားရပါလို၏”ဟူ၍ ဆုေတာင္းခဲ့ဖူးသည္။ ထို႔ျပင္လည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း Aိမ္ခန္းက်U္းက်U္းက်ပ္က်ပ္တြင္ ေနရသည့္လူမ်ားကို ၾကည့္ပါ။ သူတို႔၏ Eည့္ခန္းထဲတြင္ ေခတ္ေပၚခန္းဆီးမ်ားAျပင္၊ ပန္းဆိုက္Aိုးကေလးမ်ားကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္။ ခန္းဆီးကေလးမ်ားမွာ Aလင္းေရာင္Aလြန္ႀကီး မဝင္ရေAာင္၊ Aျပင္ကAတြင္းသို႔ မျမင္ရေAာင္ ကာကြယ္သည့္သေဘာျဖင့္ ထားသည္ (ဝါ) Aသံုးဝင္၍ထားသည္ဟု ဆိုၾကပါစို႔။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ “တိုက္႐ိုက္”Aသံုးမဝင္လွေသာ ပန္းစိုက္Aိုးကေလးကိုမူ ဘာေၾကာင့္ ထားရေလသနည္း။ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 28 mmcybermedia. com လူAမ်ားသည္ Aလုပ္Aဆင္သင္၍ ့ လည္းေကာင္း၊ ၿခံႏွင့္ဝင္းကို မတတ္ႏိုင္၍လည္းေကာင္း၊ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္တြင္ ေနထိုင္ၾကရေသာ္လည္း Aလွကို ျမတ္ႏိုးခင္တယ ြ ္ေသာစိတ္ကား ပကတိAတိုင္းပင္ ရွိေနေလသည္။ ရွိေန၍ သစ္ပင္ပန္းမန္၏ Aရိပ္Aေရာင္ကို မရသာ ရသာေAာင္ ႀကံၾကရေလသည္။ မည္မွ်ပင္ Aလုပ္ပင္ပန္း၍ Aိမ္ျပန္လာသည္ျဖစ္ေစ၊ မိမိ၏Aိမ္ခန္းက စားပြက ဲ ုလားထိုင္ AစီAရီAၾကား၌ ပန္းစိုက္Aိုးကိုျမင္လိုက္ရ၍ ေမႊးႀကိဳင္ေသာရနံ႔ကို ႐ွဴ႐ႈိက္ရသူသည္ လန္းရႊင္လာေလသည္။ Aေမာေျပလာေလသည္။ ႏွင္းဆီကေလး၏ မခို႔တ႐ို႕ေနပံုမွ ႏွစ္သက္ေသာပီတိ ျဖစ္ေပၚလာေလသည္။ ဖန္တီးတတ္သည့္Aပိုင္းကို ၾကည့္ေလUီး။ သစ္လံုးဆြဲဆင္႐ုပ္ ထုေနေသာ ပန္းပုသမားသည္ သူ၏ စိတ္မ်က္စိတြင္ ရွိေနေသာA႐ုပ္ကို ပကတိမ်က္စိတြင္ ေပၚလာေAာင္ Aားထုတ္သည္။ Aားထုတ္ရင္း ေျခAေနAထား၊ Uီးေခါင္းAေနAထား၊ သစ္လံုး၏AေနAထား၊ သစ္လံုးႏွင့္ ႏွာေမာင္းတို႔၏ AေနAထားစသည္တို႔ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ Aကြက္က်လာသည္ႏွင့္Aမွ်၊ Aရာထင္လာသည္ႏွင့္Aမွ် ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈလည္း ဖန္တီးသူ၌ တစိမ့္စိမ့္ျဖစ္ေပၚလာေလသည္။ ထိုနည္းAတူပင္ Aကသင္မိန္းကေလးAဖို႔လည္း စည္းဝါးႏွင့္Aညီ ခါးAခ်ဳိး၊ လက္Aပစ္၊ ေခါင္းAလွည့္၊ ေျခAထုတ္ကို က်နရေလေAာင္ ေလ့က်င့္ရသည္။ ေလ့က်င့္ရာက ကိုယ္လက္Aဂၤါ Aစိတ္Aပိုင္းတို႔၏ Aလႈပ္Aရွား Aဝင္Aထြက္ Aေပ်ာင္းAႏြ႔ဲသည္ စုေပါင္းAလွ ႐ုပ္သဏၭာန္ထင္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈလည္း ေလ့က်င့္ရသူ၌ တစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္ေပၚလာေလသည္။ ထိုသို႔ AလွAပ၊ AယU္Aေၾကာ့၊ Aခန္႔Aသန္႔ကို ေပးသူကေပးႏိုင္၍လည္းေကာင္း၊ ခံယူသူက ခံယူႏိုင္၍လည္းေကာင္း၊ Aရသာယူတတ္ျခင္းသည္။ လူသား၏ထူးျခားခ်က္၊ လူ႔ဘဝႏွင့္ တိရစၧာန္ဘဝ ကြာျခားခ်က္ဟု ကၽန ြ ္ေတာ္ဆိုခ်င္သည္။ လူက့ဲသို႔ပင္ တိရစၧာန္တို႔သည္ သူတို႔Aတြက္ Aသံုးဝင္မည့္ ကိစၥရပ္မ်ား၌ ကၽမ ြ ္းက်င္ၾကပါသည္။ ဝမ္းစာရွာတတ္ ၾကပါသည္။ မိုးUတုAတြက္ Aစာကို သိုေလွာင္ထားတတ္ၾကပါသည္။ AစုAေဝး၌ေနလွ်င္ AားAင္ရွိသည္ ဟူေသာ Aျဖစ္ကို သိတတ္ၾကပါသည္။ AကာAကြယ္ ယူတတ္ၾကပါသည္။ မိမိေနထိုင္ရာ Aသိုက္AAံုAတြက္ မည္သည့္ပစၥည္းျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ရမည္ကို သိတတ္ၾကပါ သည္။ သို႔ရာတြင္ တိရစၧာန္တို႔၏ Aသိပညာသည္ ဤမွ်ႏွင့္ပင္ Aဆံုးသတ္ေတာ့သည္။ သူတို႔၏ ဝိရိယဟူသမွ်ကို ဘဝတည္ၿမဲေရးႏွင့္ မ်ဳိးဆက္ျပန္႔ပါြ းေရး၌သာ Aသံုးခ်ေနရသည္။ ဤေဘာင္Aတြင္း၌သာ သူတို႔က်င္လည္ေနၾကရသည္။ လူကားဤသို႔မဟုတ္။ Aသံုးဝင္ရာရာ Aျပင္ေလာက၏ ႏွစ္သက္စရာ၊ ျမတ္ႏိုးစရာကို ျမင္တတ္ၾကားတတ္သည္။ ေျမျပင္ႏွင့္ ေကာင္းကင္Aၾကားတြင္ က်က္စားေနၾကေသာ သတၱဝါတို႔တြင္ ဤသို႔ျဖင့္ Aထူးျခားဆံုး ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ လူသား၏Aျဖစ္သည္ ခန္႔ညားလွေပစြဟူ၍ ကဗ်ာစာဆိုက သီက်ဴးခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ တိုက္စိုး typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 29 mmcybermedia. com ေဇာ္ဂ်ီႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆး ဤAျဖစ္မ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္ႀကံဳသလို Aမ်ားလည္း ႀကံဳဖူးလိမ့္မည္။ Aမ်ားကပင္ စာမဖြ႔ေ ဲ လာက္သည့္Aေရးရယ္ဟု ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာပိုက္လိမ့္မည္လား မဆိုႏိုင္။ ကၽြန္ေတာ့မွာမူ ဤAေရးမွေန၍ Aေတြးမွ်င္တတန္းတန္း ျဖစ္လာပံုကို ေျပာျပရေပUီးမည္။ ျဖစ္ပံုမွာ ႐ိုး႐ိုးကေလးပါ။ တစ္ခုေသာညေနခင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္Aိမ္ျပန္ရန္ မွတ္တိုင္၌ ကားေစာင့္ေနပါသည္။ မၾကာမီ ဘတ္စ္ကားထိုး ဆိုက္၍ ကၽန ြ ္ေတာ္လွမ္းတက္သည္။ ထိုခဏ၌ Aတြင္းမွ “ျမန္ျမန္Uီးေလး”ဟူေသာ Aသံကို ၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ ခံုသို႔ဝင္Aထိုင္၊ Aသံလာရာဘက္သို႔ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္သည္။ Aသံျပဳသူ စပယ္ယာ၏မ်က္လံုး၊ ထိုမ်က္လံုးAနီးမွ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သို႔ Aမႈမ့ဲ Aမွတ္မ့လ ဲ ွမ္းၾကည့္ေနေသာ မိန္းမပ်ဳိႏွစ္Uီး၏ မ်က္လံုးတို႔ႏွင့္ ဆံုမိ၍ ကၽန ြ ္ေတာ္ဖိန္းသလို ရွိန္းသလိုျဖစ္သာြ းေလသည္။ ျမန္မာထံုးစံတြင္ Aစ္ကိုတန္လွ်င္ Aစ္ကို၊ Aစ္မတန္လွ်င္ Aစ္မ, တစ္Uီးႏွင့္ တစ္Uီး ယU္ေက်းဖြယ္ရာ ႏႈတ္ဆက္႐ိုးရွိသည္။ ယခု စပယ္ယာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း တူAရြယ္၊ သားAရြယ္ျဖစ္၍ သူ ဤသို႔ေခၚလိုက္သည္မွာ မမွားပါ။ မမွားေသာ္လည္း တခဏေသာ္ ကၽြန္ေတာ္နားAဝင္ ခက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ Aရြယ္တူAျခားသူတို႔လည္း ဤသို႔ႀကံဳလွ်င္ ဤနည္းတူ ျဖစ္ၾကမည္ ထင္မိပါသည္။ ထို႔ေနာက္ကား ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သာြ းၾကေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္Aဖို႔မူ ေမ့၍မရႏိုင္၊ ေမ့၍မရႏိုင္သျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေမးခြန္း ထုတ္မိပါသည္။ မိန္းကေလးေတြကို ငါ စိတ္ကစားမိေလသလား။ မိန္းကေလးမ်ားေရွ႕တြင္ Uီးေလးဟု Aေခၚခံလိုက္ရသည္ျဖစ္ရာ ရွက္Aန္းAန္းျဖစ္သာြ းမိသလား။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ မိမိAသက္ႀကီးသည္၊ Aရြယ္ဟိုင္းသည္ဟူေသာAျဖစ္ကို တစိမ္းတရံဆံေရွ႕၊ Aထူးသျဖင့္ ငယ္ရယ ြ ္သူမ်ားေရွ႕တြင္ Aသိမေပးလို၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့သာ ေနလိုသည္။ ဤAေျဖသာ ကၽြန္ေတာ္ရသည္။ Aရြယ္ႀကီးသည္။ ရင့္သည္။ ဟုတ္ၿပီ။ နည္းနည္းကေလး ပိုေတြးလွ်င္ ထိုAရြယ္ Aိုျခင္း၊ နာျခင္းဘက္သို႔ တေရြ႕ေရြ႕သြားေနသည္ဟု Aဓိပၸါယ္ေပါက္သည္။ မည္သူ ႏွစ္သက္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ ဤသည္တို႔ႏွင့္ ေဝးရာဘက္သို႔သာ ေရာက္လိုၾကသည္မွာ လူ႔ဓမၼတာေပ။ Aိုျခင္း၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ကား မAိုျခင္း၊ ဝါ၊ ႏုပ်ဳိျခင္း၊ နာျခင္း၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ကား မနာျခင္း၊ ဝါ၊ ေတာင့္တင္းျခင္း၊ ဖ်က္လတ္ ျခင္း၊ Aိုျခင္းနာျခင္းကား Aသက္ဓါတ္ယုတ္ေလ်ာ့မႈတည္း။ ဤသေဘာ၏ေရွ႕ေျပးကို ကၽြန္ေတာ္စာေရးရင္း မိုးတစိမ့္စိမ့္ရာြ ေနေသာ Aျပင္ဘက္႐ႈခင္းတြင္ ျမင္ေနရပါသည္။ ပထဝီေျမႀကီးသည္ Aသက္ဓါတ္ျဖင့္ လႈပ္ရွားလန္းရႊင္ေနသည္ဟု ဆိုရေလမည္။ ေႏြကာလ Aပူဒဏ္ေၾကာင့္ ေျပာင္တလင္းျဖစ္ခ့ေ ဲ သာ၊ ေခ်ာက္ကပ္ေသြ႔ေယာင္းခဲ့ေသာ ေျမျပင္သည္ ယခုAခါ စိမ္းစိုေသာ ျမက္ခင္းတို႔ျဖင့္ ျပည့္ေနေလသည္။ သစ္ပင္ ပန္းပင္တို႔သည္ မိုးေရဝကာ၊ ကားကားစြင့္စြင့္ ရွိေနၾကသည္။ Aၫြန္႔Aေညႇာက္တို႔သည္လည္း ဟိုဘက္ သည္ဘက္တြင္ ပြါးတိုးႂကြရလ ြ ်က္သာ ရွိၾကသည္။ ဤသို႔လွ်င္ လန္းလန္းဆန္းဆန္း၊ ထူထူေထာင္ေထာင္ရွိေနေသာ သဘာဝ႐ႈခင္းသည္ ျမင္သူတို႔Aတြက္ ႏွစ္လိုဖယ ြ ္ရာျဖစ္ေလသည္။ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 30 mmcybermedia. com မိုးႏူးပန္း သစ္ပင္တို႔၏ AမူAရာႏွင့္ AနီးဆံုးတူေAာင္ ႀကိဳးပမ္းေနၾကသူတို႔တြင္ ၿမိဳ႕သူသည္ Aထင္ရွားဆံုးျဖစ္ေလသည္။ ဆင္းဆင္းရဲရဲေတာသူသည္ ႀကိတ္ထိုး၊ ေမာင္းေထာင္း၊ ႏြားေက်ာင္း၊ ေကာက္စိုက္၊ ထင္းေပါက္၊ ေရခပ္ေနရ၍ သဘာဝႏွင့္ ညီၫတ ြ ္သည္။ ညီၫတ ြ ္၍ က်န္းမာသည္။ က်န္းမာသည့္ ကိုယ္ကာယသည္ ေပါ့ပါးသည္။ စိုေျပသည္။ ေသြးေရာင္လွ်မ္းသည္။ မ်က္လံုး၌ Aေရာင္ေတာက္သည္။ ဤသဘာဝကို ၿမိဳ႕တြင္ႀကီးရ၍ က်န္းမာေရးႏွင့္ ဖီလာျဖစ္ေသာ ၿမိဳ႕Aလုပ္ကို လုပ္ေနရသည့္ ၿမိဳ႕သူသည္ Aျပည့္မရရွာ။ မရေသာ္လည္း ပကတိက်န္းမာေရးမွ ထြက္လာေသာ Aသြင္Aျပင္၊ Aရည္Aေသြးတို႔ကို ေတာင့္တရွာေလသည္။ Aိုသဏၭာန္ကို တစ္နည္းနည္းျဖင့္ တားလိုက္ခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ျဖစ္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းကို ေဆးဆုိးေလသည္။ ေကာက္ေၾကာင္းလွေAာင္ ရင္ကို ဘရာစီယာျဖင့္ ပင့္ရေလသည္။ တင္ကားေAာင္ ခံုျမင့္စီးကာ ေပါ့ပါးျမဴးပ်ံသည့္Aသြင္ ဖန္တီးရေလသည္။ သူသာလွ်င္ မဟုတ္ေသး။ Aရည္တန ြ ္႔ျခင္း၊ Aေရာင္ေမွးျခင္း၊ ကိုယ္လက္ေလးလံျခင္းဟူေသာ Aိုျခင္း လကၡဏာကို Aထင္Aရွားျပေနေသာ Aမယ္Aိုသည္ပင္ ႏုေAာင္၊ ပ်ဳိေAာင္၊ ပရိယာယ္ ဆင္ခ်င္ရွာေသးသည္။ Aိမ္Aိုက က်ားကန္၊ လူAိုက ပန္းပန္ဟူေသာဆိုထံုးကို ၾကည့္။ ဤသို႔လွ်င္ သြားမက်ဳိး၊ ဆံမျဖဴ၊ ငယ္မူငယ္ေသြးထြက္ေAာင္ ၿမိဳ႕သူက သူ႔နည္းသူ Aားထုတ္သည္။ သူႏွင့္ ဘဝတူဟုဆိုရမည္ျဖစ္ေသာ Aဂၢိယတ္သမား AဘိုးAိုကလည္း ထာဝစU္ႏုပ်ဳိေAာင္ သူ႔နည္းႏွင့္သူ Aားထုတ္သည္။ သူသည္ မိုးလင္းမွမိုးခ်ဳပ္သည့္တိုင္ ေငြကုန္ခံ၊ Aေညာင္းခံ၍ လုပ္ရပ္က်မ္းတို႔ႏွင့္Aညီ ဖိုထိုးသည္။ ေငြကုန္၍ မယားဆူသည္။ ဆူေစေတာ့၊ ေညာင္းညာ၍ ဒူလာစြဲသည္။ စြဲေစေတာ့။ သို႔ေသာ္ ထိုAရာတို႔သည္ တခဏမွ်သာတည္း။ မၾကာမီ နာAစရွိေသာ ဓါတ္မကိုးပါး၊ ကန္႔ေက်ာက္ခ်U္ Aစရွိေသာ ဓါတ္ဖိုတစ္ဆယ့္ႏွစ္ပါးတို႔၏ သဘာဝကိုမုခ်သိျမင္၍ သိဒၶိေပါက္ေသာ္ ျပဒါးရွင္လံုးရေတာ့Aံ့၊ ျမန္မာဇာတ္ပတ ဲြ ို႔တြင္ ေကာင္းကင္ပ်ံကာ၊ ေျမလွ်ဳိးကာႏွင့္ ရႊင္ျမဴးေနေသာ ေဇာ္ဂ်ီကိုျမင္ဖူးၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။ ထြက္ရပ္လမ္းေပါက္ေသာ သူသည္လည္း ဝိဇၨာေဇာ္ဂ်ီAျဖစ္သို႔ ကူးေျပာင္းေလေတာ့Aံ့။ ထိုAခါ၌ Aဆိုပါသိဒၶိတို႔Aျပင္၊ မေမာမပန္းျခင္း၊ Aၿမဲႏုပ်ဳိျခင္း၊ ဘုရားတစ္ဆူႏွင့္ တစ္ဆူAၾကားတိုင္ေAာင္ Aသက္ရွည္ျခင္းဟူေသာ သိဒၶိမ်ားရရွိေတာ့Aံ့။ တရားေတာ္က သေဗၺသခၤရာAနိစၥာဟု ဆိုသည္။ Aဂၢိယတ္AဘိုးAိုႏွင့္ ၿမိဳ႕သူ မိန္းမပ်ဳိတို႔ကား မAိုရ၊ မနာရသည့္နည္းကို မေမာမပန္းရွာေဖြၾကတုန္းပင္ျဖစ္ေလသည္။ တိုက္စိုး ေနဝင္ ေနဝင္ျမင္သ ည္ ဝေရႊ ဝေရႊျပည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔Aဖြ႔ဲသည္ လူနည္းနည္းႏွင့္ စံုလွေပ၏။ ထိုAထဲတြင္ Aမတ္ပါသည္။ ပန္းခ်ီဆရာမ်ား ပါသည္။ ေက်ာက္စာသမား ပါသည္။ ေငးတတ္ေတြးတတ္သူ ပါသည္။ ပါဝင္သူတို႔သည္ တစ္Uီးႏွင့္ တစ္Uီး Aလုပ္မတူစ႐ိုက္မတူ ျဖစ္ေသာ္လည္း Aင္းဝၿမိဳ႕ေဟာင္းကို ျမင္လိုေသာ စိတ္တြင္မူ AားလံုးAတူတူပင္ ျဖစ္ေလသည္။ Aင္းဝၿမိဳ႕တည္ႏွစ္သည္ ေျခာက္ရာနီးနီး ရွိခ့ၿဲ ပီျဖစ္၏။ ထို႔Aျပင္ ျမန္မာမင္းတို႔သည္ ကိန္းခန္းAရ မင္းေနျပည္ကို တစ္ေနရာမွ တစ္ေနရာသို႔ ေရႊ႕တတ္ၾကေသာ္လည္း Aင္းဝကား ေလးႀကိမ္တိုင္တိုင္ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 31 mmcybermedia. com မင္းေနျပည္Aျဖစ္ ရပ္တည္ခ့ေ ဲ လသည္။ သို႔ျဖင့္ ထည္ဝါေသာ ထိုAမည္ကို နားတြင္စဲြေနၾကေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ တစ္ခုေသာညေနခင္း၌ ေခတၱခဏတည္းခိုေနေသာ မႏၲေလးမွ ဂ်စ္ကားတစ္စီးျဖင့္ ထြက္ခာြ ခဲ့ၾကေလသည္။ ကားသည္ Aမရပူရကိုျဖတ္၍ သြားရေလသည္။ ထိုမွAလြန္ လက္ပံပင္Aတန္းလိုက္စီ၍ ေပါက္ေနေသာလမ္းAတိုင္း လာခဲ့ရာကြမ္းတစ္ရာညက္ခန္႔Aၾကာတြင္ Aင္းဝတံတားAစကို ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ျမင္ရေလေတာ့သည္။ တံတားသည္ Eရာဝတီႏွင့္ ျမစ္ငယ္ဆံုေတြ႔ရာသည္ Aင္းဝတည္း။ “ေရႊဝ - ဝ ေနတည္ မယ္တို႔ျပည္သာသည္ ကၽြန္းထိပ္တက္”ဟူေသာ ယမက သံေပါက္သည္ Aင္းဝတည္ေနဟန္ျပသည့္ Aၫႊန္းတည္း။ ကားသည္ တံတားသို႔မေရာက္ခင္ ဘယ္ဘက္သဲေသာင္ျပင္သို႔ ေကြ႔ဆင္းကာ ေသာင္စပ္Aထိသာြ းရ၏။ ထိုမွတစ္ဆင့္ ကူးတို႔ျဖင့္ တဖက္သို႔ကူးရေလသည္။ တဖက္ကမ္းသို႔ ေရာက္ခ်ိန္၌ ေနAေတာ္ ေစာင္းေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူသိုက္လည္း လာလမ္းကို ျပန္လွည့္ၾကည့္မိ၏။ က်န္ခ့သ ဲ ည့္ေသာင္စပ္တြင္ ထီးမယိုင့္တယိုင္၊ ထံုးမျဖဴတျဖဴႏွင့္ ေျမစိုက္ေစတီႏွစ္ဆူရွိသည္။ ေရွ႕ေရစပ္တြင္ ငွက္ (သမၺန္)ကေလးမ်ား ကပ္လ်က္ ထားရွိသည္။ ေရေပၚတြင္ ငွက္တစ္စင္းႏွစ္စင္း တကၽြီကၽြီႏွင့္ ေလွာ္ခပ္သာြ းလာေနၾကသည္။ ဤသည္တို႔ကို ေနာက္က ေနေရာင္႐ိုက္ေနသည့္ ႐ႈခင္း၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေငးေနမိၾကသည္။ Aတန္ၾကာမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔Aထဲရွိ ပန္းခ်ီဆရာမ်ား လႈပ္လႈပ္ရြရျြ ဖစ္ကာ ပန္းခ်ီဆဲြရန္ သူတို႔ေနရစ္မည္ဟု ဆိုေလသည္။ က်န္လူတို႔လည္း ေနလံုးမေပ်ာက္ခင္ Aင္းဝနန္းေတာ္သို႔ ေရာက္ေAာင္ဟု ခရီးဆက္ၾကျပန္ေလသည္။ နန္းေတာ္ရာဟု ကၽန ြ ္ေတာ္ ဆိုလိုက္သည္။ ဆိုလိုက္ရျခင္းမွာ Aင္းဝသည္ ရာဇဝင္သက္တြင္ Aလြန္ၾကာေညာင္းခဲ့ေသာ္လည္း ၿမိဳ႕လကၡဏာဟူ၍ Aလြန္ရွားပါးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ လွည္းလမ္းေၾကာင္းAတိုင္း ကားတျဖည္းျဖည္းေမာင္းရင္းက ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔၏ မ်က္စိဝန္းသို႔ ဝင္လာေသာ က်ဳံးAိုး၊ ၿမိဳ႕႐ိုးAိုး၊ ေမွ်ာ္စင္Aို၊ Aုတ္ေက်ာင္းAိုတို႔သည္သာလွ်င္ မင္းေနျပည္ဟူ၍ ထြန္းကားခဲ့ေၾကာင္း Aမွတ္Aသား ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ က်ဳံးမွာလည္း ေရ,ကင္းေလၿပီ။ ၿမိဳ႕႐ိုးမွာလည္း ေျမ၌ ေပၚတခ်ဳိ႕ ျမဳပ္တခ်ဳိ႕ျဖစ္ၿပီ။ ေမွ်ာ္စင္မွာလည္း ငလ်င္ဒဏ္ျဖင့္ တဖက္ယိုင္ေနၿပီ။ Aုတ္ေက်ာင္းမွာလည္း သံဃာဟူ၍မရွိၿပီ။ သတိရမိပါေသး၏။ သတိုးမင္းဖ်ားသည္ Aင္းဝကို မင္းေနျပည္Aျဖစ္ စတင္ ေရြးခ်ယ္ခ့ေ ဲ လသည္။ ႀကံဆၾကည့္လွ်င္ ျမစ္ေရဝိုင္းရံေနသည့္ Aျခင္းAရာသည္ ထိုေခတ္ထိုAခါAတြက္ သဘာဝ AကာAကြယ္သေဘာ ေရာက္ေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္တန္ရာသည္။ Uတုရာသီလည္း ေကာင္း၍၊ ဆန္ေရစပါးလႈိင္သည့္ လယ္ကြင္း တစ္ဆယ့္တစ္ခ႐ုိင္ႏွင့္ စပ္ေနေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္တန္ရာ၏။ ေျမေကာင္း ေရေကာင္းကို Aမွီရထားေသာ မင္းAဆက္ဆက္တို႔သည္ Aင္းဝၿမိဳ႕ကို ျပဳျပဳျပင္ျပင္ လုပ္ခ့ၾဲ ကေလသည္။ လုပ္ေဆာင္ခ့သ ဲ ည့္Aတိုင္း ၿမိဳ႕ျပတန္ေဆာင္းလည္း ျပည့္စံုလာသည္။ မ်ဳိးရိကၡာလည္း ၿဖီးခိုင္လာသည္။ ပ်ဳိAိုမေရြး ပါဝင္ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ရာသီပဲြေတြလည္း AစU္Aလာရွိလာသည္။ စာေဟာ၊ စာေျပာ၊ စာၿပိဳင္၊ စာႏိုင္လုပ္ၾကေသာ Aျခင္းAရာတို႔လည္း နန္းတြင္းနန္းျပင္ ႏွံ႔လာသည္။ AလွAပ၊ AယU္Aေက်းလည္း Aဖက္ဖက္က တိုးပြါးလာသည္။ ဤသို႔ေသာ Aလုပ္Aေဆာင္ AစီAရင္တို႔တြင္ သတိုးမင္းဖ်ား၏Aႏြယ္ ေရႊနန္းေၾကာ့ရွင္ နရပတိ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 32 mmcybermedia. com ေဆာက္ခ့သ ဲ ည့္ နန္းေတာ္လည္းပါေလသည္။ ထိုေက်ာက္စာကို ေရွးေဟာင္း သုေတသနက ေစာင့္ေရွာက္ထားေလသည္။ ေက်ာက္စာကား Aတန္ပင္ ပ်က္စီးခဲ့ၿပီ။ ေက်ာက္Aလႊာလႊာ ကြာက်ကာ စာလံုးAမ်ားပင္ မထင္ေတာ့ၿပီ။ ေက်ာက္စာသမားလည္း ႀကိဳးစား၍ ဖတ္ပါေလ၏။ ဖတ္၍ရေသာ နန္းတည္AစီAရင္တြင္ နတ္ပူေဇာ္၍၊ ပရိတ္ရည္ျဖန္း၍၊ ႏြားေခ်း၊ ႏြားႏို႔၊ ေထာပတ္၊ တင္လစ ဲ သည္ျဖင့္ ေျမကိုက်ံ၍၊ ျငမ္းဆင္၍၊ တပိုး ခရာ သံလြင္တီးမႈတ္၍ ေရႊကနက္ ေငြကနက္ ႏွက္ေစခဲ့သည္ ဟူ၍သာ Aႁမြက္မွ် သိရေလသည္။ Aုတ္ေက်ာင္းဝင္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝင္ခ့ျဲ ပန္၏။ ေက်ာင္းAမကား မိဖုရားေခါင္ႀကီး မယ္ႏု ျဖစ္ေလသည္။ ေက်ာင္းကား ငလ်င္ဒဏ္ကိုလည္း ခံခ့ရ ဲ သည္။ ရာသီUတုဒဏ္ကိုလည္း ခံခ့ရ ဲ သည္။ သို႔ပင္လည္း မုဒ္Uီးျပႆဒ္မွေမွ်ာ္ၾကည့္ေသာ္ မန္က်ည္းပင္ေတြAၾကား၌ ဘံုသံုးဆင့္ႏွင့္ ပံုပန္းမပ်က္ဘဲ ရွိေနေသးသည္ကို ျမင္ရေလသည္။ Aေဆာ္၊ စိုင္ေပါင္၊ ဒုရင္၊ စုလစ္စသည့္ Aလုပ္Aေဆာင္မ်ားႏွင့္တကြ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ ရွိေနေသးသည္ကို ျမင္ရေလသည္။ ပမာဆိုရေသာ္ ပ်ဳိရယ ြ ္စU္Aခါက AလံုးAရပ္ေကာင္းခဲ့သူ Aသေရရွိခ့သ ဲ ူတစ္Uီးကို Aိုဆင္းရဲ၊ နာဆင္းရဲ လူမႈဆင္းရဲတို႔ ႀကံဳခဲ့ရၿပီးေနာက္တြင္ ျမင္ေတြ႔ရသည့္ Aခါ ငယ္ရိပ္ငယ္ေရာင္ က်န္ေနေသးသကဲ့သို႔ပင္တည္း။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေရွ႕ေနာက္မက်န္ လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္Aတူ ပါလာေသာ Aမတ္မင္းလည္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ “လူထုAားကို Aမ်ားႀကီးသံုးခဲ့ရမွာပဲ”ဟု ထင္ျမင္ခ်က္စ၍ ေပးေလသည္။ သူ႔ထင္ျမင္ခ်က္ကို ဆက္ရေသာ္ ဤသို႔ျဖစ္၏။ တည္ခ့ၾဲ ကသည္။ Aလွဴဒါန AႀကီးAက်ယ္လည္း ျပဳခဲ့ၾကသည္။ တဖန္Aင္းဝ၏ Aာဏာစက္သည္ နယ္က်U္းက်U္းမွ်သာ ျပန္႔ခ့သ ဲ ည့္ Aခါလည္းရွိ၏။ ထိုAခါ၌ေသာ္ Aင္းဝနန္းပလႅင္ေပၚတြင္ ျမန္မာလည္း ထိုင္ခ့၏ ဲ ။ ရွမ္းလည္း ထိုင္ခ့၏ ဲ ။ ထိုသို႔ေသာ ကိစၥAဝဝတို႔၌ ေရႊနန္းသခင္တို႔သည္ လူထု၊ ဝါ၊ ေတာသူေတာင္သားတို႔၏ AားAေပၚ Aလြန္Aမွီသဟဲျပဳခဲ့မည္ ဟူသတည္း။ ဟုတ္၏။ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ ရပ္ေနရာမွ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်င္ ၿခံဳဖုတ္၊ ေညာင္ပင္တို႔ကို လည္းေကာင္း၊ ပဲခင္း၊ ေျပာင္းခင္း၊ င႐ုတ္ခင္းတို႔ကို လည္းေကာင္း၊ သက္ကယ္မိုး၊ ဝါးထရံကာႏွင့္ Aိမ္စုကေလးမ်ားကို လည္းေကာင္း ျမင္ရေလသည္။ ထိုမွလန ြ ္ေသာ္ ထန္းေတာ၊ ယာေတာ၊ လယ္ေတာမ်ားကို ေရးေရးျမင္ရျပန္ေလသည္။ ထိုလုပ္ခင္းတို႔တြင္ မွီတင္းေနထိုင္ၾကသူမ်ားကား ေတာသူေတာင္သားတို႔သာတည္း။ ထိုသူတို႔၏ ေဘးဘိုးတို႔သည္လည္း ေတာသူေတာင္သားတို႔ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ သူတို႔သည္ ဤေရေျမ၌ ေပါက္ဖာြ းကာ ဤေရေျမ၌လယ္ထန ြ ္၍လည္းေကာင္း၊ ထန္းတက္၍လည္းေကာင္း၊ ေလွျဖင့္ ဆားငါးပိတင္ကာ ကုန္သယ ြ ္၍လည္းေကာင္း ဝမ္းစာ ရွာခဲ့ၾကေလသည္။ ရွာရသမွ်မွွ စည္းၾကပ္သည့္Aလိုက္ Aခြန္သြင္းခဲ့ရ၏။ ထို႔Aျပင္ Aသည္ (လူလတ ြ ္)ျဖစ္ခ့မ ဲ ူ တစ္ဆယ့္ႏွစ္မႈ မင္းတိုင္းဟူေသာ တမာေစး၊ ေလွ်ာ္၊ Aံုတံုေခါက္၊ Uသွ်စ္ စသည္ကို ဆက္ရ၏။ Aစုသားျဖစ္ခ့မ ဲ ူ တာဝန္ခဲြေဝသည့္Aလိုက္ ကိုယ့္Aစုႏွင့္ကိုယ္ မင္းမႈထမ္းရ၏။ ထိုAသည္ ထိုAစုသားတို႔၏ လုပ္Aားျဖင့္ Aင္းဝနန္းေျမသည္ ထည္ဝါခဲ့ေလသည္။ သူတို႔၏Aေရာင္ေၾကာင့္ Aင္းဝၿမိဳ႕သားတို႔သည္ ပါးေျပာင္ခ့ေ ဲ လသည္။ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 33 mmcybermedia. com Aေမွာင္ရိပ္လည္း သန္းလာေလၿပီ။ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုးဖက္၌လည္း မီးတလက္လက္ ရွိေလၿပီ။ လာလမ္းAတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပန္ခ့ၾဲ ကရာ ေသာင္စပ္တြင္ပန္းခ်ီဆရာမ်ား Aလုပ္လက္စ သိမ္းေနသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ သူတို႔သည္ သူတို႔၏ကသိုဏ္းဝန္းထဲသို႔ ဝင္ခ့ေ ဲ သာ႐ႈခင္းကို ပိတ္ကားေပၚသို႔ Aမိဖမ္းတင္လိုက္ႏိုင္သည့္Aတြက္ ဝမ္းသာ၍မဆံုးရွိေနၾကသည္။ သူတို႔သည္ နန္းေတာ္ရာ မေရာက္ခ့ဲရသည္ကို ႏွေျမာတသျခင္း ျဖစ္ပံုမရ။ Aင္းဝနန္း ေျပာင္လက္သည္ျဖစ္ေစ၊ Aင္းဝနန္း ေမွးမိွန္ခ့သ ဲ ည္ျဖစ္ေစ၊ ျပည္ထဲေရး Aေျပာင္းAလဲတို႔၌ သူတို႔၏Aာ႐ံုသည္ မေရာက္။ ေဆာင္းရာသီညေနေစာင္း ညေနေစာင္းတို႔တြင္ ထာဝရျမင္ေနရမည့္ ဤ႐ႈခင္း၊ ႏွလံုးေမြ႔ေလ်ာ္စရာ ဤသဘာဝ၌ သူတို႔၏Aာ႐ံုသည္ က်က္စားခဲ့သတည္း။ တိုက္စိုး တစ္ႏွစ္တစ္ခါ မိုးကုန္ေလၿပီ။ သစ္ပင္တို႔သည္ Aေရာင္ေတာက္လာၾကၿပီ။ ေနျခည္လည္း ဝင္းထိန္လာၿပီ။ ေကာင္းကင္လည္း ျပာလာၿပီ။ တိမ္ျဖဴလိပ္ႀကီးတို႔သည္ ေကာင္းကင္ျပာဝယ္ တေရြ႕ေရြ႕ လႈပ္ရွားသြားလာလ်က္ ရွိသည္။ ျမစ္ျပင္က်ယ္က်ယ္တြင္ ေဘာက္တူႀကီးမ်ား ရြက္ကုန္ဖြင့္၍ တေရြ႕ေရြ႕သြားေနသည္ႏွင့္ တူေနသည္။ သာယာလွေပသည္တကား။ သည္လို သာယာေသာAခ်ိန္မ်ဳိးဝယ္ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ရပ္ကက ြ ္တြင္ ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲ က်င္းပေလသည္။ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ရပ္ကက ြ ္ရွိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း Aသီးသီးမွ သံဃာေတာ္တို႔သည္ တစ္ႏွစ္ တစ္ႀကိမ္ ဆြမ္းဆန္ထက ြ ္၍ Aလွဴခံၾကသည္။ ယခုလည္း ဆြမ္းဆန္Aလွဴခံရန္ ႂကြခ်ီလာၾကUီးေတာ့မည္။ ေရွးAခါက ေတာ၌တရားAားထုတ္လ်က္ရွိေသာ ရေသ့ရဟန္းတို႔သည္ ခ်U္ဆားAလို႔ငွာ ရြာနိဂံုးမ်ားသို႔ တခါတရံႂကြေရာက္ Aလွဴခံတတ္ၾကသည္ဟူ၍ ဇာတ္နိပါတ္တို႔တြင္ပါရွိသည္ကို ကၽြန္ေတာ္သည္ ျပန္လည္Aမွတ္ရမိ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကက ြ ္သားမ်ားသည္ ဆြမ္းႀကီးေလာင္းရန္ ကုိယ္စီကိုယ္ငွ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ ဆြမ္းဆန္သာမက Aျခားလွဴဖြယ္ပစၥည္းတို႔ကိုပါ လွဴဒါန္းရန္လည္း စီစU္ၾကသည္။ Aခ်ဳိ႕ကိစၥမ်ား၌ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔တြင္ မညီမၫြတ္ေသာကိစၥမ်ား ရွိေကာင္းရွိမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သည္ကိစၥတြင္ကား တညီတၫြတ္တည္းရွိလွေပသည္။ ရပ္ကက ြ ္ကိုသာမက ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔Aိမ္ကိုလည္း ၾကည့္ပါUီး။ Aေမက “သဘက္ခါ ဆြမ္းေတာ္ႀကီးေလာင္းပြဲ ရွိတယ္ေဟ့”ဟု ဆိုလိုက္ေသာAခါ တစ္Aိမ္သားလံုး လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သာြ းၾကသည္။ လွဴဖြယ္ပစၥည္းဝယ္ရန္ မိမိတို႔ကိုယ္ပိုင္ေငြကေလးထဲမွ သဒၶါတတ္Aားရွိသေရြ႕ Aလွဴေငြထည့္ဝင္ၾကသည္။ “ေရာ့Aေမ၊ ဒါ ကၽန ြ ္ေတာ့Aလွဴ” “ေရာ့Aေမ၊ ဒါ ကၽန ြ ္မAလွဴ” typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 34 mmcybermedia. com သည္Aတိုင္းပင္ ကိုယ္စီကိုယ္ငွထည့္ဝင္ လွဴဒါန္းၾကသည္။ Aိမ္၌ေစးနဲသည္ဟု နာမည္ႀကီးလွေသာ ေဒၚေလးကပင္ ေသတၱာထဲတြင္ ဝွက္ထားေသာ သူ႔ေငြစုထမ ဲ ွ တစ္ဆယ္တန္ စကၠဴတစ္ခ်ပ္ကို ရက္ေရာစြာထုတ္၍ လွဴေလသည္။ ေဒၚေလးသာမက Aသက္ ၁၃ ႏွစ္Aရြယ္ရွိ Aိမ္ေဖာ္မေလး မေခြးကလည္း ေငြတစ္က်ပ္ကိုထုတ္၍ ေပးလွဴေနေလၿပီ။ Aေမသည္ ေငြမ်ားျဖင့္ ဆြမ္းဆန္ကိုလည္း ဝယ္သည္။ င႐ုတ္ၾကက္သန ြ ္မ်ားကိုလည္း ဝယ္သည္။ သည္ပစၥည္းတို႔ကို တစ္Aိမ္သားလံုးပင္ ဝိုင္းဝန္း၍ သံဃာတစ္ပါးစာစီAတြက္ Aထုပ္ငယ္မ်ား ထုပ္ၾကသည္။ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ ေပ်ာ္စရာပင္။ သည္လိုႏွင့္ပင္ ဆြမ္းေတာ္ႀကီးေလာင္းမည့္ေန႔သို႔ ေရာက္ေလသည္။ Aခ်ိန္မွာ ညေနေစာင္းျဖစ္သည္။ ေနမင္းသည္ Aေနာက္သို႔ ယြန္းစျပဳေနၿပီ။ Aပူေလ်ာ့စျပဳ၍ AေAးသို႔ ကူးစAခ်ိန္တည္း။ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ Aရပ္သားမ်ားလည္း လွဴဖြယ္ပစၥည္းမ်ားကို Aသင့္ျပင္လ်က္ လမ္းသို႔ထက ြ ္ကာ သံဃာေတာ္တို႔ႂကြခ်ီAလာကို င့ံေမွ်ာ္ေနၾကသည္။ “ေဟာ သံဃာေတြ ႂကြလာၿပီ” မေရွးမေႏွာင္းပင္ ေၾကးစည္သံလြင္လြင္ကို ၾကားရသည္။ ဝတ္ရတ ြ ္Aဖြ႔မ ဲ ွ ပရိတ္သံသာသာကိုလည္း ၾကားရသည္။ သံဃာမ်ားလည္း စီတန္းႂကြခ်ီလာေလၿပီ။ စုစုေပါင္း သံဃာAပါး ၂၀၀ ခန္႔ရွိမည္။ ကိုရင္ငယ္မွAစ ဆရာေတာ္Aထိ သက္ေတာ္Aမ်ဳိးမ်ဳိး ဝါေတာ္Aမ်ဳိးမ်ဳိး ပါဝင္သည္။ သူတုိ႔သည္ ငံု႔Aပ္ေသာUီးျပည္း၊ တည္ၿငိမ္ေသာ Iေႁႏၵတို႔ျဖင့္ ႂကြခ်ီလာသည္။ ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းေလစြ။ ဝင္လုဆဲ ေနျခည္တြင္ သကၤန္းဝါထိန္ထိန္မွာ တင့္တယ္ေပစြ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာပင္ မိမိတို႔၏လွဴဖြယ္ပစၥည္းတို႔ကို ေပးလွဴၾကသည္။ လွဴဖြယ္ပစၥည္းတို႔ကား Aမ်ဳိးစံုလွသည္။ ဆန္လည္းပါသည္။ င႐ုတ္ၾကက္သန ြ ္လည္းပါသည္။ မီးျခစ္၊ ဖေယာင္းတိုင္ လည္းပါသည္။ ထန္းလ်က္သၾကားလည္းပါသည္။ သစ္သီးသစ္ႏွံလည္း ပါသည္။ ကြမ္းေဆး၊ လဖက္လည္းပါသည္။ ေဆးဝါးလည္းပါသည္။ မိမိတို႔ တတ္စမ ြ ္းသမွ် ေကာင္းႏုိးရာရာပစၥည္းတို႔ကို လွဴဒါန္း ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ပစၥည္းတို႔စံုလင္သကဲ့သို႔ Aလွဴရွင္လည္း စံုလွသည္။ Aလွဴရွင္တို႔တြင္ သူေဌးလည္း ပါသည္။ သူဆင္းရဲလည္း ပါသည္။ လခစားလည္း ပါသည္။ ကုန္သည္လည္း ပါသည္။ သူတို႔AားAျခားေနရာတို႔တြင္ သည္လို တစ္စိတ္ထတ ဲ စ္ဝမ္းထဲ တေစတနာထဲရွိေနသည္ကို ျမင္ႏိုင္ရန္ ခဲယU္းပါဘိ။ မႏွစ္က သူေဌးႀကီးUီးခ်မ္းသာ၏ ဆြမ္းေကၽြးတြင္ ပဲျပဳတ္သည္ေဒၚစာUကို မေတြ႔ရ။ ေဒၚစာU၏ သားရွင္ျပဳတြင္လည္း Uီးခ်မ္းသာကိုမေတြ႔ရ။ ယခုကား သူတို႔Aားလံုး တစ္ခုတည္းေသာ ေစတနာကိုထား၍ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ေပးလွဴေနသည္ကို ေတြ႔ရေလၿပီ။ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 35 mmcybermedia. com ကၽြန္ေတာ္သည္ Aလွဴရွင္တို႔ထတ ဲ ြင္ ကိုဖိုးဘကို ျမင္လိုက္ရေသာAခါ Aံ့Oမဆံုး ျဖစ္သာြ းသည္။ ကိုဖုိးဘမွာ ယစ္ထုတ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ညေနတိုင္း ပုလင္းေထာင္ကာ လူမွန္းမသိေAာင္ မူးတတ္သူ ျဖစ္သည္။ ယခုမူသူ႔ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မန ြ ္ ေတြ႔ေနရၿပီ။ ဝတ္ေကာင္းစားလွကိုဝတ္လ်က္ သူ႔ဇနီးႏွင့္Aတူ ဆြမ္းဆန္မ်ားကို ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ လွဴဒါန္းလ်က္ ရွိေနသည္။ သူတို႔ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ မခင္ျမကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ မခင္ျမမွာ Aလြန္ ဆင္းရဲရွာသည္။ ေဆးလိပ္ကေလးလိပ္ကာ AဖြားAိုကို ေစာင့္ေရွာက္လ်က္ ဝမ္းေရးကို Aႏိုင္ႏိုင္ ထိန္းေက်ာင္းေနရသူ ျဖစ္သည္။ သူသည္ေဆးလိပ္မ်ားကို လွဴဒါန္းေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ လမ္းတဖက္သို႔ ၾကည့္လိုက္ေသာAခါ မလွသယ ြ ္ကို ေတြ႔ရျပန္သည္။ မလွသယ ြ ္မွာ မုဆိုးမကေလးျဖစ္သည္။ မႏွစ္ကပင္ သူ႔ခင္ပန ြ ္း ကြယ္လန ြ ္ခ့ရ ဲ ွာသည္။ သူသည္ သံဃာေတာ္တို႔Aား ေဆးဝါးမ်ားလွဴဒါန္းေနသည္။ ကြယ္လန ြ ္သူခင္ပန ြ ္းသည္Aား ရည္စူး၍ လွဴဒါန္းဟန္တူေလသည္။ တခဏAတြင္းပင္ သံဃာေတာ္တို႔၏ သပိတ္မ်ားမွာ လွဴဖြယ္ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေမာက္သာြ းသည္။ သံဃာေတာ္တို႔သည္ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ထံပါးမွ တစ္လွမ္းခ်င္း ထြက္ခါြ သြားေလၿပီ။ ေၾကးစည္သံ၊ ပရိတ္သံတို႔လည္း ေဝးသထက္ေဝးသြားေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ သံဃာေတာ္တို႔Aား မ်က္စိတဆံုး႐ႈေမွ်ာ္ၾကည့္ၿပီး က်န္ရစ္ခ့ၾဲ ကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မ်က္ႏွာမွာ ၾကည္ႏူးျခင္း၊ ခ်မ္းေျမ့ျခင္းတို႔ ဖံုးလႊမ္းေန၏။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကက ြ ္သားတို႔သည္ သည္လိုၾကည္ႏူးျခင္း၊ ခ်မ္းေျမ့ျခင္းကို Aဆင့္Aတန္းမေရြး တစ္ၿပိဳင္တည္းခံစားၾကရေပသည္တကား။ မင္းယုေဝ ပိုင္ဆင္ ိုငျ္ ခင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔Aိမ္ႏွင့္ မနီးမေဝးတြင္ ၿခံငယ္တစ္ခုရွိသည္။ ၿခံထတ ဲ ြင္ ပိုင္ရွင္မေန။ Uီးဘသာဆိုသူ ပန္းရံဆရာႀကီးတစ္Uီးသာေနသည္။ ၿခံပိုင္ရွင္သည္ တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရာြ တြင္ေနသည္။ Uီးဘသာမွာ ၿခံပိုင္ရွင္ႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးနီးစပ္ေတာ္သည္ဟု ၾကားရသည္။ တကိုယ္ေရ တကာယျဖစ္သည္။ ၿခံထတ ဲ ြင္ တဲငယ္တစ္လံုးထိုးလ်က္ တစ္ေယာက္တည္းAထီးက်န္ေနသည္။ ေန႔Aခ်ိန္တြင္ တစ္ေနကုန္ထက ြ ္၍ Aလုပ္လုပ္တတ္သည္။ ေနဝင္ၿဖိဳးဖ်Aခ်ိန္သို႔ ေရာက္မွ Aိမ္သို႔ျပန္လာတတ္သည္။ ဤတြင္ ေန႔လယ္ေန႔ခင္းAခါ၌ ၿခံမွာ လူသူကင္းမဲ့ေနတတ္သည္။ ၿခံသည္မက်ယ္ဝန္းလွ။ သို႔ေသာ္ Aုန္းပင္၊ မရမ္းပင္၊ ဒန္႔သလြန္ပင္၊ သေဘၤာပင္တို႔ႏွင့္ ေဝေဝဆာဆာ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ရွိသည္။ စိုစိုေျပေျပ စိမ္းစိမ္းလန္းလန္း ရွိသည္။ Aထူးသျဖင့္ မရမ္းပင္တို႔ ေပါေပါလႈိင္လႈိင္ရွိသည္။ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 36 mmcybermedia. com ေဆာင္းရာသီကုန္လုလုAခ်ိန္သို႔ ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ မရမ္းပင္တို႔ Aၿပိဳင္Aဆိုင္ သီးၾကသည္။ Aခိုင္လိုက္ Aႁပြတ္လိုက္သီးၾကသည္မွာ Aားလည္း Aားရစရာ။ ခူးလည္း ခူးခ်င္စရာ။ သည္လို မရမ္းသီးေပၚခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ ဤၿခံမွာ AနီးAပါးမွ ကေလးသူငယ္တို႔ျဖင့္ စည္စည္ကားကား ရွိေလေတာ့သည္။ UီးဘသာAလုပ္ခြင္သို႔ သြားခ်ိန္တြင္ ကေလးသူငယ္တို႔ မရမ္းသီးကိုလာ၍ ခူးၾကသည္။ Aခ်ဳိ႕ကAပင္ေပၚတက္၍ ခူးၾကသည္။ Aခ်ဳိက Aပင္ေAာက္မွ တံခ်ဴျဖင့္ ခ်ဴၾကသည္။ Aခ်ဳိ႕က တုတ္သိမ္းမ်ား၊ ခဲမ်ားျဖင့္ ပစ္ေခၽြၾကသည္။ Aေစ့မယွက္မီ Aကင္းAရြယ္မွစ၍ ခူးၾကသည္မွာ မွည့္ရမ ြ ္းသည္Aထိျဖစ္သည္။ တစ္လ၊ ႏွစ္လ၊ သံုးလAခ်ိန္Aထိပင္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ မည္သို႔ပင္ခူးခူး Aသီးတို႔မွာ တံုး၍မသြား၊ ကုန္၍မသြား။ မွည့္ရမ ြ ္းသည့္Aခ်ိန္တိုင္ ႂကြင္းက်န္ရွိခ့ေ ဲ လသည္။ သူတို႔ မရမ္းသီးမ်ား ခူးၾကသည္ကို ၾကည့္ရသည္မွာ ေပ်ာ္စရာ၊ Aားက်စရာပင္။ သူတို႔ကိုၾကည့္ကာ တခါတရံကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္စU္ကသည္လို မရမ္းသီးခူးခဲ့ၾက၊ သရက္သီးခူးခဲ့ၾကသည္ကို ျပန္ေျပာင္း သတိရမိသည္။ တခါတရံတြင္မူ သူတို႔Aနီးသို႔သာြ းခါ သူတို႔ႏွင့္Aတူ ဝင္ေရာက္ဆတ ြ ္ခူးမိသည္။ ဆြတ္ခူးရခဲ့သည္တို႔ကို Aိမ္သို႔ယူလာ၍ Aေမ့ကိုေပးရာ AေမကAခ်ဳိ႕ကို ပုဇန ြ ္ေျခာက္ႏိုင္ႏိုင္၊ င႐ုပ္သီးစပ္စပ္ျဖင့္ သုပ္ေကၽြးသည္။ Aခ်ဳိ႕ကို ငပိျဖင့္ ေထာင္းေကၽြးသည္။ ထမင္း Aလြန္ၿမိန္လွသည္။ Aမႀကီးက Aခ်ဳိ႕ကိုဆားစိမ္သည္။ Aခ်ဳိ႕ကို Aေျခာက္လွမ္းၿပီး သိမ္းဆည္းသည္။ ေနာင္Aခါ ဝက္သားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ငါးျမင္းရင္းျဖင့္လည္းေကာင္း ေရာခ်က္ရန္ျဖစ္သည္။ လြန္ခ့သ ဲ ည့္ သံုးႏွစ္ခန္႔ကမူ Aေမက ဤၿခံကို ဝယ္လိုက္ေလသည္။ ဝယ္သာ ဝယ္ရေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား ေျပာင္းေရႊ႕မေနၾက။ လက္ရွိAိမ္မွာပင္ေန၍ ဤၿခံတြင္ Uီးဘသာကို ဆက္လက္ထားေလ သည္။ ဤၿခံကို ဝယ္ၿပီးေသာAခါ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ Aိမ္သားမ်ားမွာ Aေတာ္ပင္ Aလုပ္မ်ားလိုက္ၾကသည္။ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔သည္ ႐ႈပ္ေထြးေနေသာ ျမက္ပင္၊ ေပါင္းပင္တို႔ကို ရွင္းလင္းရသည္။ မလံုမလဲျဖစ္ေသာ ၿခံစည္း႐ိုးတို႔ကို ကာရံၾကရသည္။ ေရဝပ္ေနေသာေျမာင္းတို႔ကို ေဖာက္ေပးရသည္။ ၿခံထဲရွိ ေရတြင္းပ်က္ႀကီးကို ေဖာ္ေပးရသည္။ ဤမွ်ကား ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔မမႈၾက။ ကိုယ္က်န္းမာသည္ဆိုကာ ရႊင္လန္းဝမ္းေျမာက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ မရမ္းသီးေပၚခ်ိန္သို႔ ေရာက္ေသာAခါတြင္ကား ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္Aေႏွာက္Aယွက္ ျဖစ္ရေလၿပီ။ ယခင္က မရမ္းသီးမ်ားကို ကေလးသူငယ္မ်ား ခူးၾကသည္ကို ေတြ႔ေသာAခါ စိတ္ထဲ၌မည္သို႔မွ် မထူးျခားၾက။ တခါတရံ သူတို႔ကိုၾကည့္လ်က္ ေပ်ာ္ရႊင္Aားရျခင္းပင္ ျဖစ္မိေသးသည္။ ယခုကား ထိုသုိ႔မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ စိတ္ေျပာင္းေလၿပီ။ ကေလးတို႔ ဆြတ္ခူးၾကသည္ကို မၾကည္ျဖဴႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ မိမိတို႔ပုိင္ဆိုင္ေသာ Aရာတို႔ကို ယူၾကေလၿပီတကား ဟူေသာ Aသိဝင္ကာ ႏွေျမာစိတ္တို႔ ဝင္လာသည္။ တြန္႔တိုစိတ္တို႔ ဝင္လာသည္။ ထုိမွတဆင့္တက္၍ ေဒါသစိတ္မ်ားပင္ ဝင္ခ့ေ ဲ လ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူငယ္တို႔Aား မရမ္းသီးတို႔ကို မခူးရန္ ေျပာရသည္။ တားျမစ္ရသည္။ ကေလးတို႔က ႏွစ္စU္ႏွစ္တိုင္း ခူးဆြတ္ေနက်ျဖစ္သည္ကို ယခုလာ၍ တားျမစ္ေသာAခါ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 37 mmcybermedia. com မေက်မနပ္ ျဖစ္ၾကသည္။ ေပကပ္ကပ္ လုပ္ၾကသည္။ ထိုAခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေမာင္းမဲလႊတ္ရသည္။ ေAာ္ေငါက္ လႊတ္ၾကရသည္။ မရလွ်င္ ႐ိုက္ေမာင္းပုတ္ေမာင္းပင္ လုပ္လႊတ္ရသည္။ သူငယ္တို႔သည္ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ကိုေၾကာက္ရံ႕ြ သျဖင့္ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ေရွ႕တြင္ မခူးဆြတ္ၾက။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္ကယ ြ ္ျပဳမိေသာAခါ ၿခံတြင္းသို႔ တိတ္တဆိတ္ ဝင္၍ ဆြတ္ခူးၾကသည္။ ထိုAခါကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ Aလုပ္တစ္ခု တိုးလာသည္။ မၾကာခဏၿခံကို တေစ့တေစာင္း သြားၾကည့္ရသည္။ Aလစ္ခူးသူတို႔ကို ေခ်ာင္းဖမ္းၿပီး ေမာင္းႏွင္လႊတ္ရသည္။ Aေဖလည္း Aၿငိမ္မေနရ။ Aေမလည္း Aၿငိမ္မေနရ။ Aမႀကီးလည္း Aၿငိမ္မေနရ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း Aၿငိမ္မေနရ။ တခါတရံ သူကေပါ့ေလ်ာ့သည္။ ငါကေပါ့ေလ်ာ့သည္ စသည္ျဖင့္လည္း တစ္Uီးကိုတစ္Uီး Aျပစ္တင္မိၾကသည္။ တခါတရံUီးဘသာAေပၚ ၿငိဳျငင္မိၾကသည္။ ၿခံတြင္ေနေဖာ္သာ ရသည္။ ေစာင့္ေဖာ္မရ။ သူ႔ကို ဆက္ထားရသည္မွာ Aက်ဳိးမထူး။ သူ႔Aစား ၿခံေစာင့္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လဲေျပာင္းထားရေသာ္သင့္စြ။ သို႔ေသာ္ မျဖစ္ေသး။ ၿခံေစာင့္ထားလွ်င္ Aခေၾကးေငြေပးေနရမည္။ ၿခံAတြက္ ဝင္ေငြမရပါဘဲလ်က္ Aေစာင့္Aတြက္ သက္သက္ေပးေနရမည္မွာ ေနရာမက်ေသး။ ဤသို႔ျဖင့္ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔Aိမ္သားမ်ားသည္ ၿခံAတြက္ မေAးမခ်မ္း ျဖစ္ခ့ရ ဲ ေလသည္။ မရမ္းသီးမ်ား တံုးသြားေသာAခါတြင္လည္း မေAးၿငိမ္းရ။ Aုန္းသီးမ်ား၊ ဒန္႔သလြန္သီးမ်ား၊ သေဘၤာသီးမ်ားကို သူခိုးသူဝွက္မ်ား ခိုးဝွက္ခူးဆြတ္ၾကမည္လား စသည္ျဖင့္ ပူပန္ရသည္မွာလည္း Aေမာပင္။ ဤၿခံကို ပိုင္ဆိုင္သည္မွစ၍ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔မွာစိတ္Aေႏွာင့္Aယွက္ ျဖစ္ခ့ရ ဲ သည္။ မၿငိမ္းမခ်မ္း ျဖစ္ခ့ရ ဲ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္… ထို႔ေၾကာင့္ သည္ႏွစ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔Aိမ္သားမ်ား AညီAၫြတ္သေဘာတူ ဤၿခံကို ေရာင္းပစ္လိုက္ေလသည္။ ထိုေန႔မွစ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဤၿခံႏွင့္ ပတ္သက္၍ စိတ္Aေႏွာင့္Aယွက္ ကင္းရ၏။ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ထံမွ ဤၿခံကို ဝယ္ယူသူတို႔ကား မည္သို႔ျဖစ္ရွာၾကUီးမည္ မသိပါတကား။ မင္းယုဝဏ္ Uီးရာေက်ာ္ေကာင္းမႈ တံခန ြ ္တိုင္ရာြ Aဝင္လမ္းေဘးတြင္ ပင္စည္ထာြ းထြား၊ Aရြက္ဖားဖား၊ Aျမစ္ပ်U္း Aေခြေခြႏွင့္ ရွိေသာ ေညာင္ညိဳပင္ႀကီးတစ္ပင္ရွိေလသည္။ ထိုေညာင္ညိဳပင္ႀကီးေAာက္တြင္ ခရီးသည္တို႔ Aပန္းေျဖ ထိုင္နားရန္ Aုတ္ခံုရွည္တစ္လံုးလည္းရွိေလသည္။ Aုတ္ခံုရွည္မွာ ေနာက္မွီလက္တန္း Aျပည့္Aစံုႏွင့္ သက္ေတာင့္သက္သာ ထိုင္ခ်င္စဖြယ္ ျဖစ္သည္။ ေAာက္ေျခကား Aပိတ္ျဖစ္၍ Aုတ္ဂူသဖြယ္ လုပ္ထားေပသည္။ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 38 mmcybermedia. com လြန္ခ့သ ဲ ည့္ ၅ ႏွစ္ခန္႔က ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤAုတ္ခံုေပၚတြင္ Aခ်ိန္Aတန္ၾကာေAာင္ Aပန္းေျဖထိုင္နားဖူးေလသည္။ တံခန ြ ္တိုင္ရာြ သို႔ Aလုပ္ကိစၥAတြက္ လာခဲ့ရာမွ ဝန္စည္စလယ္တို႔ျဖင့္ ေနာက္က်န္ေနရစ္ခ့ေ ဲ သာ Aေဖာ္တို႔ကို ေရွ႕မွသာြ းႏွင့္သူ ကၽန ြ ္ေတာ္က ဤေနရာမွ Aပန္းေျဖလ်က္ ထိုင္ေစာင့္ဖူးေလသည္။ ထိုAခ်ိန္မွာ ညေနေစာင္းAခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ေတာက္ေနသည္။ စပါးရိတ္ၿပီးစျဖစ္ေသာ လယ္ကြင္းျပင္မွာ တိမ္ေရာင္သန္းေနသည္။ ေလခ်ဳိေAးကေလးသည္ ညင္းည့ံညံ့ေသြး ေနသည္။ ေလAသြ႔တ ဲ ြင္ ေညာင္ရက ြ ္တို႔ ယိမ္းႏြ႔ဲသာြ းၾကသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္း သရက္ပင္Aုပ္ဆီမွ ခ်ဳိးကူသံသ့သ ဲ ့က ဲ ို ၾကားရေလသည္။ ဤေနရာတြင္ထိုင္လ်က္ မိခင္သဘာဝ Aလွရင္ခြင္တြင္ နားခိုရင္း Aပန္းေျဖရသည္မွာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းလွသည္တကား။ ထိုစU္ ေျမးAဖြားႏွစ္Uီးတို႔သည္ Aုတ္ခံုသို႔ နားခိုလာၾကသည္။ သူတို႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးတြင္ လာထိုင္ၾကသည္။ AဖြားAိုမွာ Aသက္ ၆၀ ေက်ာ္Aရြယ္ခန္႔ ရွိပံုရသည္။ ဆံပင္ျဖဴျဖဴ၊ ပါးေရ Aလိပ္လိပ္၊ ခါးကိုင္းကိုင္း၊ မ်က္စိသီေဝေဝႏွင့္။ လည္တြင္ Aုန္းပုတီးႀကီးကို ဆြလ ဲ ်က္။ ေျမးမကေလးမွာမူ Aသက္ ၁၂ ႏွစ္ ၁၃ ႏွစ္Aရြယ္ Aပ်ဳိေဘာ္ဝင္စကေလး ျဖစ္သည္။ AသားAေရ စိုစိုေျပေျပ၊ ဆရစ္ဝိုင္း ကေလးႏွင့္။ ခ်စ္စရာ။ သူ႔လက္တြင္ကား ဆြမ္းAုပ္နီနီကို ကိုင္ထားသည္။ သူတို႔သည္ မလွမ္းမကမ္းရွိ ရြာဖ်ားဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွ Aျပန္ ဤေနရာတြင္ နားခိုလာျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ AဖြားAိုက ကၽန ြ ္ေတာ့ကိုသူ၏ ေကာင္းမႈAတြက္ Aမွ်ေပးေဝသျဖင့္ ဤေနရာမွ ကၽန ြ ္ေတာ္သည္ ၾကည္ႏူးစြာ သာဓုေခၚခဲ့ရေသးသည္။ ဤAုတ္ခံုကား ဘုရားတရားေမြ႔သူတို႔ Aပန္းေျဖရာ ေနရာလည္းျဖစ္သည္။ ကုသိုလ္ရွင္တို႔ Aမွ်ေဝရာေနရာလည္း ျဖစ္သည္။ Aတန္ၾကာေသာAခါ ေျမးAဖြားႏွစ္Uီးတို႔သည္ ကၽန ြ ္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီးလွ်င္ တံခန ြ ္တိုင္ရာြ ထဲသို႔ တလႈပ္လႈပ္ ဝင္သာြ းၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား Aေဖာ္တို႔ကို ေစာင့္ဆပ ဲ င္။ မၾကာမီ သန္မာထြားက်ဳိင္းလွေသာ ေယာက်္ားႀကီးတစ္ေယာက္ ဤAုတ္ခံုသို႔ ေရာက္လာျပန္သည္။ သူ႔ေတာင္းမွာ ဗူးသီးAျပည့္ႏွင့္။ AနီးAနားရွိ ရြာတစ္ရာြ မွ ဗူးသီးမ်ားကို ယူေဆာင္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔မွာ Aက်ႌမပါ။ ပခံုးတြင္ လံုခ်ည္Aပိုတစ္ခု ၿခံဳသိုင္းထားသည္။ တစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးတို႔ ရႊလ ဲ ်က္။ Aၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထေနေသာ ႂကြက္သားတို႔မွာ ပိုမိုေပၚလြင္ေနသည္။ သူသည္ ကၽန ြ ္ေတာ့္ေဘးခံုေပၚတြင္ ေတာင္းကိုခ်လ်က္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ထိုေယာက်္ားႀကီးသည္ Aပန္းေျဖၿပီးေနာက္ ကၽန ြ ္ေတာ့ကို ႏႈတ္ဆက္၍ ရြာထဲသို႔ ထြက္ခာြ သြားျပန္၏။ ကၽန ြ ္ေတာ္သည္ Aေဖာ္တို႔ကိုေစာင့္ရင္း ဤAုတ္ခံုထားရွိျခင္း၏ ေက်းဇူးတရားကို တစိမ့္စိမ့္ ေAာက္ေမ့မိသည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္တက္၍ Aုတ္ခံုAလွဴရွင္ကိုလည္း သတိရလာသည္။ သူ႔ေကာင္းမႈႏွင့္ သူ႔ေစတနာကို ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ ေလးစား ၾကည္ညိဳမိသည္။ typing- shougon & junepankhat, pdf - luc ky82 39