စာမူခြင့္ျပဳခ်က္Aမွတ္ ၅၀၀၇၇၀၆၀၉ မ်က္ႏွာဖံုးခြင့္ျပဳခ်က္Aမွတ္ ၅၀၁၀၁၁၀၈၀၉ ပံုႏွိပ္ျခင္း ဒုတိ ယAႀကိမ္ (၅၀၀) Aုပ္ ၊ ၾသဂု တ္၊ ၂၀၀၉ မ်က္ႏွာဖံုးႏွင့္ Aတြင္းပန္းခ်ီ ကို ကိုႏို င္ Aတြင္းဖလင္ A Seven Group A ဖံုးဖလင္ Star ကြန္ပ်ဴတာစာစီ Dream City တန္ဖိုး ၂၁၀၀ က်ပ္ ဓူဝံစာA ုပ္တိုက္ ၂၁၂၊ ၃၁ လမ္း ၊ ရန္ ကု န္ၿ မိဳ႕ကထုတ္ ေဝ၍ http://www.mmcybermedia.com ေဒၚခ်ိ ဳခ်ိဳ ေA း (ဓူဝံ ပံုႏွိ ပ္ တို က္ ) A မွ တ္ (၈၈)၊ ၅၁ လမ္း၊ ရန္ ကုန္ ၿမိ ဳ႕က A တြင္းစာသားမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွ ာဖံုး ကို ပံုႏွိ ပ္ပ ါသည္။ 2 မာတိကာ ျမစ္ဆိပ္ရဲ႕သီခ်င္း သီေပါခင္ႀကိဳင္ Aေတာင္ကၽြတ္ငွက္ နင္ Aင္မတန္ ပလီတယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ခံရမွာပါမလြဲ တိုက္ -၁၃၊ Aခန္း-၄ ဝတ္လဲေတာ္ပုဆိုး ပိုးမ်ိဳးငယ္ပါပါေစ လမ္းက်U္းကေလး ေျမေခြး ဟြန္းတေယာ ေၾကာ္ျငာလွည္း ထဘီဖာ လိုပါေသးရဲ႕… ကြဲAက္နာရီ http://www.mmcybermedia.com 3 ျမစ္ဆိပ္ရဲ႕သီခ်င္း -၁- မ်က္ႏွာကိုတိုးေဝွ႔ေနေသာ ေလေတြထမ ဲ ွာ ဆားေငြ႔ေတြ ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ရႊံ႕ႏွစ္နံ႔လိုလို ညႇီစို႔စို႔Aနံ႔ေတြ ပါသည္။ ျမစ္ေရသည္ Aက်ျဖစ္၍ ေဗာတံတားသည္ Uီးေစာက္ဖင္ေထာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ေရက် ျဖစ္သျဖင့္ ရႊံ႕ႏွစ္နိမ့္ေလွ်ာသည္ ညစ္ပတ္ေနေလသည္။ ေဗာတံတားေပၚမွာေတာ့ လူေတြက သစ္လင ြ ္ေတာက္ပ ေနျပန္သည္။ သေဘၤာထြက္ေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေဗာတံတားAစပ္မွာ ထိုင္ရင္း ေရာင္စံုခရီးသည္မ်ား၊ ငါးမွ်ားသူမ်ား၊ ကုန္ထမ္းဝန္ထမ္းမ်ား Aားလံုးကို ေငးၾကည့္ေနမိေလသည္။ ေဗာတံတားေAာက္က ေဘာ္ယာေပၚမွာေတာ့ လူေတြ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မရွိလွ။ ေလွသမားတခ်ိဳ႕ ရွိသည္၊ ဖြဲေလွေတြ ရွိသည္၊ ေရခဲေလွေတြ ရွိသည္။ “Aေမတို႔ကေတာ့ ခက္တာပဲAေမရာ… သံုးရာဆိုတ့ဲ ပိုက္ဆံက နည္းတာမွတ္လို႔။ ဒီတစ္ခါလာေမးရင္ သမီးကေတာ့ ေရာင္းမွာပဲ” “ေတာ္စမ္းပါေA… ဒီတစ္ခါထပ္ေျပာရင္ ညည္းပါးထပ္က်ိဳးမယ္ မွတ္ထား။ မိန္းမယုတ္မ… Aေလနေတာမ…” “ဘာျဖစ္လို႔မေျပာရမွာလဲ။ Aေမတို႔က ကၽြန္မရွာတာစားေနရေတာ့ ထမင္းဘယ္လိုရွာရသလဲ Aေမမွ မသိတာ” “ဘာေA… ညည္း ဘာစကားေျပာတာလဲ။ ငါက ထမင္းဘယ္လိုရွာရတာ မသိဘူး ဟုတ္လား… ကန္းမ… ဒါ ေက်းဇူးဆပ္တာေပါ့ေလ” Aသံေတြက Aားလံုးကိုထြင္းေဖာက္ ေပၚေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေဗာတံတားေAာက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ျမင္ႏိုင္သေလာက္က မိန္းမရြယ္တစ္ေယာက္၊ Aသက္ႀကီးႀကီး မိန္းမတစ္ေယာက္။ ေနာက္ ေစာင္ပုခက္တစ္လံုး။ ေဘာ္ယာAလယ္မွာ ဒန္Aိုးပိန္ေလး ႏွစ္လံုး ရွိသည္။ ေမွာက္ထားေသာ ခ်ိဳင့္Aေဟာင္းကေလး တစ္လံုးရွိသည္။ http://www.mmcybermedia.com “ကိုင္း… ထြက္Uီးဟဲ့… ထမင္းမစားရေသးဘူး” “Aေမ ဆာၿပီလား” “သေဘၤာႀကီးေတာင္ ထြက္ေတာ့မယ္ေA့… ေလးနာရီ ထိုးေတာ့မယ္။ Aခ်ိန္မနည္းေတာ့ဘူး” “မနက္က ဆီ ႏွစ္ပုလင္းကို မေAးတို႔ကိုပဲ ေပးလိုက္မယ္။ ေဈးေတာ့ႏွိမ္တယ္ Aေမရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ မတင္းရဲပါဘူး။ ရသေလာက္ေပါ့” “ေပးလိုက္ပါေA… ညည္း ပိုက္ဆံတက္ယူလိုက္။ နည္းနည္းလိုတ့ဲ ဆီ တက္စုၾကည့္ပါUီးလား” 4 “Aင္းပါ” “ဒီမယ္… ေနာက္ ထမင္းဝယ္ရင္ ငါးဖယ္ငါးဆုပ္ဟင္းပဲ ဝယ္ပါဟယ္။ ဟင္းရည္မ်ားမ်ား ဆမ္းခိုင္း ၾကားလား… မေန႔က ညည္းဝယ္တာ ေျခာက္ေျခာက္ႀကီး” “Aင္းပါ” မိန္းမရြယ္က တံတားေAာက္က Aျပင္ကိုထက ြ ္လာသည္။ ဖိနပ္မပါေသာ သူမ၏ေျခေထာက္ေတြက ရႊံ႕ႏွစ္ေတြကို တစြက္စက ြ ္ နင္းျဖတ္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ လက္ထမ ဲ ွာ ႏို႔မႈန္႔ဘူးခြံတစ္လံုး ပါလာသည္။ ေရျမႇဳပ္တစ္စ ပါသည္။ သူတို႔သားAမိကို ေငးၾကည့္ေနေသာ ကၽန ြ ္ေတာ့္ကို သူမ သတိျပဳမိသာြ းသည္။ ၿပံဳးျပသည္။ ထိုAၿပံဳးေတြကို ကၽန ြ ္ေတာ္ နားလည္သည္။ သူမက ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဆီတိုင္ကီေတြဆီကို သြားေနသည္။ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕၏ Aမည္ေတြ ေရးထိုးထားသည့္ ဆီတိုင္ကီေတြ ျဖစ္သည္။ ဆီပံုးေတြကို ေစာင့္ေသာလူတစ္ေယာက္ႏွင့္ သူမ စကားေျပာသည္။ ေထာင္တခ်ိဳ႕ လဲတခ်ိဳ႕ ဒီဇယ္ပံုးေတြက ဒီဇယ္ဆီေတြ ဖိတ္Aန္က်ေနတာ ရွိသည္။ သူမက ေရျမႇဳပ္ႏွင့္ စုပ္သည္။ ႏို႔မႈန္႔ဘူးခြံထဲ ညႇစ္ထည့္သည္။ သေဘၤာႀကီး ထြက္ေတာ့မည္။ Aခ်က္ေပး ေခါင္းေလာင္းသံေၾကာင့္ လူေတြ ပိုမိုလႈပ္ရွား ေျပးလႊားေနၾကသည္။ ရန္ကုန္ျမစ္သည္ ဆည္းဆာေနေရာင္ျခည္ေAာက္မွာ ရယ္ေမာေနေလသည္။ *** -၂- ေရျပင္ညီေနလံုးသည္ ျမစ္ေကြ႔ႏွင့္တည့္တည့္ Aနားစြန္းမ်U္းေၾကာင္းထဲမွာ နစ္ဝင္ေတာ့မည္။ ေလေတြ ပိုတိုက္လာသည္။ မည္းေမွာင္ကာ ပိုမို လႈပ္ခါ ပြက္ထေနသည္။ ဆိပ္ကမ္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြ၊ ထမင္းဆိုင္ေတြဆီက ကက္ဆက္ သီခ်င္းသံသည္ပင္ တိတ္ဆိတ္သာြ းျပန္ေပါ့။ သည္ေနရာေလးမွာ လူရွင္းသြားၿပီး။ ဂိုဏ္းသိမ္းAလုပ္သမားတခ်ိဳ႕ ရွိေနသည္။ တခ်ိဳ႕က ပိုက္ဆံခဲြေနသည္။ လက္တန ြ ္းေဈးသည္ေတြလည္း သိမ္းစျပဳၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ မျပန္ျဖစ္ေသး။ သည္ေနရာကေလးမွာ http://www.mmcybermedia.com ေနလို႔ရသေလာက္ (ထိုင္လို႔ရသေလာက္) ထိုင္ေနUီးမည္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္သည္။ မိမိသည္ပင္ လာတုန္းက ငါးမွ်ားဖို႔သက္သက္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ငါးမမွ်ားျဖစ္၊ လူေတြကိုပဲ ထိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူမ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားက တမင္ကပ္ကာ သီခ်င္းညည္းရင္း တံတားေAာက္ကို ဝင္သာြ းသည္။ ၿပီးေတာ့ လွည့္ၾကည့္ကာ ၿပံဳးျပျပန္သည္။ လက္ထက ဲ ႏို႔မႈန္႔ဘူးခြံထမ ဲ ွာ ဒီဇယ္တစ္ဝက္ေလာက္ ပါလာဟန္တူသည္။ တံတားေAာက္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေမွာင္ေနေလသည္။ 5 ကေလးငိုသံႏွင့္ ကေလးေခ်ာ့သံေတြ ေမွာင္ထက ဲ လြင့္ပ်ံလာျပန္သည္။ သီခ်င္းက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ခဏခဏၾကားရေသာ စတီရီယိုသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ သူမ ျပန္ထက ြ ္လာျပန္သည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြ ညိဳရင့္ေနေAာင္ ဆိုးထားသည္။ Aဆီေတြျပန္ေနေသာ မ်က္ႏွာေပၚက ႏႈတ္ခမ္းနီသည္ Aဆက္Aစပ္မ့ဲ လွပေနသည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ တည့္တည့္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ လက္ထမ ဲ ွာ ကၽြတ္ကၽြတ္Aိတ္တစ္လံုး။ “လာလည္မလို႔လား” “ဗ်ာ” ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေျပာလိမ့္မည္မထင္သျဖင့္ ဘာေျဖရမွန္း မသိ။ “ေၾသာ္… လာလည္မလို႔လား လို႔ပါ” “ဘယ္ကိုလဲ” “ေဟာေတာ့” သူမက ႐ုပ္ရွင္ထက ဲ မိန္းမပ်က္သ႐ုပ္ေဆာင္တစ္ေယာက္ႏွင့္ ပိုတူေနေလသည္။ ညိဳ႕ရီေသာ မ်က္ဝန္းေတြႏွင့္Aတူ Aတန္ငယ္ ဖြံ႔ထာြ းေသာ ကိုယ္ခႏၶာတစ္ခုလံုး လႈပ္ေနေAာင္ တမင္ ရယ္ေမာေနသည္ကလည္း ၾကည့္မေကာင္းလွေခ်။ “လာလည္မလား ဆိုတာ ရွင္မသိဘူးလား။ ဒါျဖင့္ ေလွစီးမလား ဆိုတာေကာ သိရ႕ဲ လား။ ဟင္း ဟင္း… ဒီတံတားေAာက္ကို လာလည္မလား လို႔ ေမးတာပါ” “ေၾသာ္… Aင္း…” “ေနUီး… ကၽန ြ ္မ ထမင္းသြားဝယ္Uီးမယ္၊ ခဏေစာင့္ေနာ္” ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္မီမွာပင္ သူမသည္ သစ္ရက ြ ္တစ္ရက ြ ္လို ေျပးထြက္သာြ းသည္။ သိပ္မၾကာလွ၊ ခဏေလးAတြင္းမွာပဲ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ကၽတ ြ ္ကၽြတ္Aိတ္ထမ ဲ ွာ ထမင္းေတြဟင္းေတြ ေရာေထြးထည့္လာသည္။ “လာေလ… လိုက္ခ့ဲ…” http://www.mmcybermedia.com ကၽြန္ေတာ္က တံတားေAာက္ကို လိုက္ဖို႔မလိုက္ဖို႔ စU္းစားေနမိေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ တံတားေAာက္ကို လိုက္ျဖစ္သာြ းသည္။ တံတားေAာက္က Aတန္Aသင့္က်ယ္ေသာ ေဘာယာေပၚမွာ သူတို႔ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ 6 တံတားေAာက္မွာ Aေတာ္ေမွာင္မည္းေနေလသည္။ မ်က္ႏွာကို ပထမUီးဆံုး လာေရာက္တိုးထိ ႏႈတ္ဆက္သူေတြမွာ ျခင္ေတြျဖစ္သည္။ ကုန္းေပၚက လွမ္းမျမင္ရေသာ ပစၥည္းAခ်ိဳ႕ တံတားေAာက္မွာ ေတြ႔သည္။ သံေသတၱာေဟာင္း တစ္လံုး၊ ထဘီေဟာင္းေတြက ျပန္႔က်ဲေနသည္။ Aသက္ႀကီးႀကီးAဘြားAိုက ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို ေပြ႔ခ်ီထားသည္။ တံတားသံေပါင္မွာ သံႀကိဳးတစ္ဖက္၊ Aဝတ္ႀကိဳးတစ္ဖက္ ခ်ည္ထားေသာ Aဝတ္ပုခက္၊ ေနာက္ သံပန္းကန္ျပား ႏွစ္ခ်ပ္ သံုးခ်ပ္၊ ပလတ္စတစ္ခက ြ ္ကေလး တစ္လံုး။ သူမက ထမင္းAိတ္ကို AဘြားAိုလက္ထဲ ေပးလိုက္သည္။ “Aေမ… ဒီAစ္ကိုက သမီးတို႔ဆီ လာလည္မလို႔ တဲ့” သူ႔Aေမက သူမကိုတစ္လွည့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုတစ္လွည့္ ၾကည့္သည္။ ကေလးကို ပုခက္ထျဲ ပန္ထည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ AသာAယာ လႊဲေပးေနျပန္သည္။ “Aစ္ကို… Aခ်ိန္ရတယ္မဟုတ္လား” “ေၾသာ္… Aင္း… ရပါတယ္” “မဟုတ္ဘူး… ျမန္ျမန္ျပန္ခ်င္တာလား၊ ေAးေAးေဆးေဆးလား ေမးတာ” ကၽြန္ေတာ့္ကို သားAမိႏွစ္ေယာက္စလံုးက ေရျခားေျမျခား သတၱဝါတစ္ေကာင္လို ၾကည့္ေနၾကသည္။ သူမက သူ႔Aေမကိုၾကည့္ေတာ့ AဘြားAိုက တံတားေAာက္က ထြက္သာြ းသည္။ Aျပင္မွာ လံုးဝေမွာင္သာြ းၿပီ။ Aတြင္းမွာ ပိုမို ေမွာင္မည္းလာသည္။ ျမစ္ေရသည္ လက္တစ္ကမ္းမွာ ရွိေနသည္။ လူမ့ေ ဲ လွေတြက ဆက္ကာဆက္ကာ ထိစပ္ရင္း ရွည္ေမ်ာေနသည္။ ေလွေတြကိုေက်ာ္၍ ျမင္ရေသာ ျမစ္ေရျပင္သည္ ေၾကာက္မက္ဖယ ြ ္ ေကာင္းေနေသာ္လည္း ေရျပင္ေပၚကို ဖိတ္Aန္က်ေနေသာ Aလင္းေရာင္ေတြက ေရျပင္ကို တလက္လက္ Aေရာင္ထက ြ ္ေနေစသည္။ “Aစ္ကို… လာေလ…” ကၽြန္ေတာ္က ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး ၿပံဳးျဖစ္သာြ းသည္။ ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုး ႏႈတ္ခမ္းေတြကို သဲသက ဲ က ဲြ ဲြ http://www.mmcybermedia.com မျမင္ရေသာ္လည္း တံတားေမွာင္ရိပ္ထမ ဲ ွာ ႏႈတ္ခမ္းနီရနံ႔သည္ မႊန္စူးေနသည္။ “မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ိုး႐ိုးလာလည္တာပါ” “ရွင္…” “ေၾသာ္… ကၽန ြ ္ေတာ္ ႐ိုး႐ိုးလာလည္တာပါ လို႔…” “ဒီတံတားေAာက္ကို ႐ိုး႐ိုးလာလည္တယ္ ဟုတ္လား…” 7 “တံတားေAာက္ ဆိုတာလည္း ခင္ဗ်ားတို႔Aိမ္ပဲ မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ေနစရာပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ခင္လို႔ လာလည္တာပါ” “ေဟာေတာ့္… Aေမေရ…” သူမက Aသံကိုျမႇင့္ေAာ္လိုက္သျဖင့္ AဘြားAို ျပန္ဝင္လာသည္။ ကၽန ြ ္ေတာ့္ေဘးမွာ ထိုင္သည္။ သစ္သား မီးျခစ္ဆံတစ္ေခ်ာင္းကို ထုတ္ကာ ေဆးလိပ္ကို မီးညႇိသည္။ မရ။ ျပန္ျခစ္သည္၊ ျမစ္ေလေၾကာင့္ မီးၿငိမ္းသြားသည္။ ကၽန ြ ္ေတာ္က Aိတ္ထက ဲ ဓာတ္ေငြ႔မီးျခစ္ကို ထုတ္ကာ လက္ႏွင့္ေလကြယ္ရင္း ျခစ္ေပးလိုက္သည္။ တံတားေAာက္မွာ ခဏကေလး လင္းက်င္းသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ေမွာင္သာြ းျပန္သည္။ “သမီးတို႔ဆီကို ႐ိုး႐ိုးလာလည္တာတဲ့ Aေမရဲ႕ …” သူမက ရိတာလား၊ Aတည္လား မသိရသည့္ Aသံမ်ိဳးႏွင့္ ေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ “ေၾသာ္… လူေလးက လာလည္တာလား” “ဟုတ္ပါတယ္၊ Aေမ့သမီးက လာလည္မလား ဆိုတာနဲ႔ လာလည္တာပါ” သူမထံက ခစ္ခနဲ ရယ္သံ ၾကားရသည္။ “Aေမတို႔ Aရင္က ဘယ္မွာေနတာလဲ” “ၾကည့္ျမင္တိုင္ကမ္းနားက ေက်ာက္ကြင္းစပ္မွာ။ Aဲဒီကေန ဒီေရာက္လာတာ” “ဒီေနရာ ေရေရာက္တယ္ မဟုတ္လား” “ေရတက္ခ်ိန္တို႔၊ မိုးတြင္းတို႔ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေနရာကလည္း ျမင့္လာတာေပါ့။ ေရက်ေတာ့ ေဗာႀကီးက လိုက္က်သြားျပန္ေရာ။ ေရျမင့္ေတာ့ ၾကာျမင့္ ဆိုသလိုေပါ့” ပုခက္ထက ဲ ကေလးငိုသံ ထြက္လာျပန္သည္။ မိခင္ျဖစ္ဟန္တူသူ မိန္းမရြယ္က ထမၾကည့္။ “ဟဲ့ေကာင္မ… ႏို႔တိုက္Uီး” “ေသာက္ကေလးက လုပ္ၿပီ…” http://www.mmcybermedia.com “ညည္း တစ္ေန႔လံုး ႏို႔မတိုက္ရေသးပါဘူးေA။ က်ဳပ္ေျမးေလး ႏို႔ဆာေရာေပါ့။ ထပါေA…” ေရျပင္က ျပန္ဟပ္ေသာ Aလင္းေရာင္ပဲ ရွိသည္။ ျခင္ေတြက သဲသမ ဲ မ ဲ ဲ။ ေလွေတြကို ေရတိုးသံက တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ျမည္ဟည္းေနသည္။ “ဒီေနရာမွာေနလို႔ ရလား” “ဘယ္ရမလဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုပဲ ေနရတာပဲ” 8 “စားေတာ့ေကာ” “တစ္ခါတေလလည္း ခ်က္တာပဲ။ ဝယ္စားတာက မ်ားပါတယ္” “မဟုတ္ဘူး… ဝင္ေငြကိုေျပာတာ” “ဝင္ေငြလား… ေန႔ခင္းဘက္ ဆီ လိုက္စုတယ္။ ဟိုဘက္တံတားေတြမွာ ဘိလပ္ေျမ လိုက္စုတယ္။ ပဲေစ့ေတြ ေကာက္စုတယ္” ညေနတုန္းက ဆူညံပက ြ ္ထေနေသာ သည္ေနရာက Aခုေတာ့ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ သေဘၤာUၾသသံAခ်ိဳ႕ကို ၾကားေနရသည္။ ရႊံ႕ႏွစ္နံ႔၊ ေျမာင္းပုပ္နံ႔၊ သစ္သီးပုပ္နံ႔၊ ညႇီၿပဲ့ၿပဲ့ရနံ႔… ရနံ႔ဆိုးေတြ ေဝ့ဝဲေနသည္။ “ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္… ခေလးဖို႔ မုန္႔ဖိုးေပးခ်င္လို႔” ကၽြန္ေတာ္က ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္တစ္ရက ြ ္ ေပးေတာ့ AဘြားAိုက လွမ္းယူသည္။ ထမင္းထုပ္ ဝယ္ထားေသာ္လည္း သူတို႔ ထမင္းမစားရေသးတာကို သတိရသည္။ “ထမင္းစားၾကUီးေလ” “ရပါတယ္… ေနာက္မွပဲ စားေတာ့မယ္” ကၽြန္ေတာ္ တံတားေAာက္က ထြက္လိုက္သည္။ Aသက္ကို တဝႀကီး ႐ွဴပစ္လိုက္သည္။ ေဗာတံတားေပၚကို ျပန္တက္လိုက္သည္။ ဆိပ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ ထိန္ညီးေနေလသည္။ တံတားေပၚႏွင့္ တံတားေAာက္၊ Aလင္းႏွင့္ Aေမွာင္က ရက္စက္စာြ စည္းျခားေနေလသည္။ *** -၃- မာက်ဴရီမီးေရာင္ေAာက္က ကြမ္းယာဆိုင္ကေလးမွာ စီးကရက္တစ္ဘူး ဝယ္လိုက္သည္။ တစ္လိပ္ထုတ္ကာ ဓာတ္ေငြ႔မီးျခစ္ႏွင့္ ညႇိလိုက္သည္။ http://www.mmcybermedia.com “Aစ္ကို… ျပန္ေတာ့မယ္ ဟုတ္လား” သူမ… AဘြားAိုက ကေလးတစ္ဖက္ကိုခ်ီကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရပ္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ထက ြ ္လာၿပီး သူတို႔ ထြက္လိုက္လာမွန္း ကၽန ြ ္ေတာ္ မသိ။ 9 “Aင္း… ဟုတ္တယ္… သြားေတာ့မယ္… Aဲ… ေနပါUီး၊ ညေနက သံုးရာနဲ႔ေရာင္းမယ္ ဆိုတာေလ… ကၽြန္ေတာ္ၾကားတယ္။ Aဲဒါ မေမးမိေသးဘူး” စင္စစ္ သည္ေမးခြန္းက ႐ိုင္းသြားမွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိေသာ္လည္း ရင္ထမ ဲ ွာရွိေနသျဖင့္ ေမးလိုက္မိသည္။ တံတားေAာက္က သူတို႔Aိမ္ကေလးထဲမွာ သံုးရာတန္ဆိုလို႔ ဘာမွမေတြ႔ခ့ရ ဲ ။ သူတို႔Aတြက္ ေငြသံုးရာသည္ မ်ားလွေသာေငြေၾကး ျဖစ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေငြသံုးရာေလာက္ သူတို႔ဆီမွာရွိသည္ဆိုလွ်င္ပင္ Aထိုက္Aေလ်ာက္ Aဆင္ေျပႏိုင္သည္။ “AလကားပါAစ္ကိုရာ… AဲဒီAေၾကာင္းေျပာရင္ ေဒါသျဖစ္ရတယ္။ Aေမေပါ့… ကပ်က္ယပ်က္ သိပ္လုပ္တာ” AဘြားAိုက ကေလးကိုေပြ႔ခ်ီရင္း ျမစ္ျပင္ကို ေငးေနဆဲ။ တစ္ခန ြ ္းတေလမွ ဝင္မေျပာ။ “Aင္းပါ… ပစၥည္းကိုေမးတာပါ။ ဘာပစၥည္းလဲ လို႔…” “ေၾသာ္… ကေလးပါ… ေဟာဒီ ကေလးပါ” သူမက ဘြားေAခ်ီထားေသာကေလးကို ေမးေငါ့ျပသည္။ ၿပီးေတာ့ ခံစားခ်က္မ့ဲ မ်က္ႏွာျဖင့္ ဆက္ေျပာသည္။ “Aစ္ကို ဝယ္မလား။ ဝယ္ပါ Aစ္ကိုရဲ႕… သံုးရာပဲ ေပး။ မိန္းကေလးေတာ့ မိန္းကေလးေနာ္။ တစ္ေလာက ေရထဲက်ေသသြားတဲ့ ကေလးက ေယာက္်ားေလ။ ေခ်ာက ေခ်ာသနဲ႔။ Aစ္ကိုေတြ႔ရင္ သေဘာက်မွာ… ယူပါAစ္ကိုရဲ႕…” AဘြားAိုကမူ ေျမးငယ္ကို ပိုမိုတင္းရစ္စာြ ပိုက္ေပြ႔ထားသည္ဟု ထင္သည္။ ၿပီးေတာ့ တံတားေAာက္ထဲသို႔ ျပန္ဆင္းသြားသည္။ လမ္းေပၚက မာက်ဴရီမီးေAာက္မွာ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြရဲေနေAာင္ ဆိုးထားေသာသူမ ရွိသည္။ တံတားေAာက္မွာေတာ့ သံေသတၱာေဟာင္း တစ္လံုးရွိမည္၊ သံပန္းကန္ ႏွစ္ခ်ပ္ရွိမည္၊ http://www.mmcybermedia.com Aဝတ္ေဟာင္း ပုခက္တစ္လံုးရွိမည္၊ ကေလးေခ်ာ့ စတီရီယိုသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ရွိမည္၊ ျခင္ေတြ ရွိမည္၊ ၿပီးေတာ့… မ်က္ရည္တခ်ိဳ႕ ရွိေနမည္။ မာက်ဴရီညထဲမွာ ရန္ကုန္ျမစ္ေရသည္ ထံုးစံAတိုင္း တသိမ့္သိမ့္ ရယ္ေမာေနေလသည္။ (၁၉၉၁-Eၿပီ၊ ရင္ခုန္ပြင့္ မဂၢဇင္း ) 1 0 သီေပါခင္ႀကိဳင္ -၁- တကယ့္ သူ႔နာမည္Aရင္းက ခင္ႀကိဳင္တင္ ရယ္။ လူက ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြး သဲ့သဲ့န႔ဲ ခပ္ႏ႔ႏ ဲြ ႔ဲြ ေနတတ္တယ္။ သူက သူ႔ကိုယ္သူ ဘဝစံုတယ္လို႔ လူထူရင္ ေျပာေနတတ္တ့လ ဲ ူ။ တကယ္လည္း စံုပါတယ္။ စာရင္းငွားလုပ္ဖူးတယ္၊ ေကာက္ရိတ္ဖူးတယ္၊ လက္သမားေလး ဘာေလး လုပ္ဖူးတယ္၊ ရြာစU္ကိုးေပါက္ ဖဲလည္႐ိုက္ဖူးတယ္၊ ဒိုးပတ္မင္းသား၊ ဗံုရွည္မင္းသား လိုတယ္ဆိုရင္လည္း သူပဲ။ ဖိုးစိန္ႀကီးသီခ်င္းမ်ား ဟဲရUီးမလား၊ Aဆိုေကာင္း။ AဲဒီAခံကေလးနဲ႔ ေတာဇာတ္ကေလးတစ္ဇာတ္မွာ ဆီးသီးေကာက္ ေခၚမလား ဝင္လုပ္တယ္။ Aမ်ားAားျဖင့္ကေတာ့ သီေပါ ပါေတာ္မူ က,ရင္ သူက သီေပါ လုပ္ရတယ္။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ကၽတ ဲြ ီ၊ ကျပည့္၊ ဇီးေတာ၊ လက္ပံႏယ ြ ္၊ ေက်ာင္းစု၊ Uယ်ာU္က်စ္၊ ေညာင္က်ိဳး၊ မဲေဒါင့္၊ သမင္ၿခံ၊ မင္းဇံ စတဲ့ရာြ ေတြမွာ သူတို႔ဇာတ္က နာမည္ရတယ္။ ေတာဘုရားပြဲေတြဆိုရင္ သူတို႔ဇာတ္ပဲ ငွားတယ္။ ငွားတိုင္းလည္း ပါေတာ္မူ ပါေAာင္ က,တယ္။ က,တိုင္းလည္း သူက သီေပါပဲ။ Aဲဒီကတည္းက သူ႔နာမည္ သီေပါခင္ႀကိဳင္ ျဖစ္ေရာ။ သီေပါခင္ႀကိဳင္ လို႔ နာမည္တြင္တာလည္း မေျပာနဲ႔၊ ဘုရင္စာေတြလည္း သူက ပိုင္တယ္၊ က်က္လည္းက်က္တယ္။ ေလးတန္းစာေလာက္ တတ္ေပမယ့္ က်ပင္းဆရာဖီး တို႔၊ ဆရာခို တို႔၊ မင္းသားႀကီးေက်ာ္Aုန္းလႈိင္ တို႔၊ ဆရာရွံ တို႔၊ ဝစနာဆရာလင္း တို႔ စာေတြကို ရွာလည္းရွာ၊ က်က္လည္းက်က္တ့ဲ လူမ်ိဳး။ တျခားဇာတ္႐ုပ္ေတြက ကိုယ့္စာကိုယ္ ပိုင္ခ်င္ပိုင္ က်က္ခ်င္ က်က္၊ သူကေတာ့ ေသခ်ာတယ္၊ က်က္တယ္။ ‘က်ဳပ္က Aႏုပညာသမား စစ္စစ္ဗ်’ လို႔ လူထူရင္ ေျပာရတာလည္း ခဏခဏ။ သိတ့A ဲ တိုင္းပဲ ဇာတ္ဆိုေပမယ့္ ေတာဇာတ္ဆိုေတာ့ ေတာသူ ေတာင္သားေတြပဲ ၾကည့္တာ မဟုတ္လား။ ေတာသူေတာင္သား ဆိုတာက ဘယ္သူမွ ၿမိဳ႕မွာလို ပြၾဲ ကည့္ရင္း လတ္လ်ားလတ္လ်ား ထြက္တာ တို႔၊ Aေၾကာ္ထက ြ ္စားတာ တို႔၊ Aေပါ့Aပါးကို Aၾကာႀကီးသြားေနတာ တို႔ မရွိဘူး။ ဗလာဇာတ္ ဆိုေပမယ့္ AစAဆံုး ထုိင္ၾကည့္တာ။ တစ္ကက ြ ္တေလမွ Aပ်က္မခံဘူး။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မွ Aလြတ္မခံဘူး။ စာတစ္လံုး၊ စကားတစ္လံုးမွ Aေက်ာ္မခံဘူး။ တစ္ခါတေလလာတဲ့ဇာတ္ ဝေAာင္ထိုင္ၾကည့္တာပဲ။ ေဝဖန္စရာရွိရင္လည္း Aားမနာဘူး။ ေျပာစရာရွိရင္လည္း ျပတ္ျပတ္ပဲ။ http://www.mmcybermedia.com ၿမိဳ႕နဲ႔ေတာ့ ကြာတာေပါ့။ ၿမိဳ႕က ဝန္လည္း ျမန္ျမန္ထက ြ ္၊ ဘုရင္လည္း ျမန္ျမန္လုပ္၊ ၿမိဳ႕တည္နန္းတည္ေတြ ဘာေတြလည္း သိပ္ Aာလူးမေပးနဲ႔၊ မၾကည့္ခ်င္ဘူး။ ႏွစ္ပါးသြားသာ ျမန္ျမန္ထက ြ ္။ ေတာနဲ႔ေတာ့ ကြာတယ္။ ေတာသူေတာင္သားက သီခ်င္းလည္း မွတ္တယ္၊ စာလည္း မွတ္တယ္။ ခင္ႀကိဳင္က ေတာဇာတ္ကဘုရင္ ဆိုေပမယ့္ ၿမိဳ႕ဇာတ္ဘုရင္လို မခိုဘူး။ ျဖစ္သလို စခန္းမသြားဘူး။ ၾကာေတာ့ သူကလည္း သူ႔ကို ‘ခင္ႀကိဳင္’ ေခၚရင္ေတာင္ မႀကိဳက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ‘သီေပါခင္ႀကိဳင္’ ေခၚမွ ႀကိဳက္ေတာ့တယ္။ တြင္လည္း တြင္သာြ းတာပါပဲ၊ ဒီနားကရြာေတြမွာ သီေပါခင္ႀကိဳင္ပဲ။ ညီလာခံတို႔ဘာတို႔ ဆိုရင္လည္း ခပ္ညံ့ည့ံပန္းခ်ီဆရာနဲ႔ ဆြထ ဲ ားတဲ့ နန္းကားေရွ႕က ဇာတ္ေသတၱာေပၚ ထိုင္တ့ၿဲ ပီး… 1 1 “ေျခာက္ေယာက္ကညာ၊ ျဗဟၼဏာတို႔ ခါေတာ္ဆက္သည့္ ပႏၷက္က်ိန္စာ၊ တIႏၵာ၏။ သိဂါၤ နဖူး၊ မကိုဋ္Uီးဝယ္၊ ျဖဴးျဖဴးတည္တည္၊ ႐ႈတလီသို႔၊ စသည္ ပဋိညာU္၊ တိေသယU္သည္၊ ရာဇင္ပဝရ၊ နရပတိ၊ တြင္ရွိUကၠဌ္၊ ငါမင္းျမတ္သည္၊ ရွစ္ရပ္ရာဇဂုဏ္၊ ျပည္လႊမ္းၿခံဳ၍၊ ေရႊဘံုေရႊနန္း၊ ေရႊၾကငွန္းကို၊ သိမ္းျမန္းေတာ္မူသည့္ေန႔မွစ၍ ထြန္းပေၾကညာ၊ ႏိုင္ငံဝဠာေရႊမိုး၊ သံုးႀကိမ္ၿဖိဳးလ်က္၊ မညႇိဳးသာယာ၊ ဝေျပာစြာျဖင့္၊ သတၱဝါဗိုလ္လူ ေပါပါေစ… … … သူခိုးမထ၊ ဒႏၲမုဒိမ္း၊ စစ္မက္ၿငိမ္း၍၊ ခပ္သိမ္းရန္သူ ေဝးေပါေစ… … … စတုမုခ၊ ၿမိဳ႕မမ်က္ႏွာ၊ ေလးဒီပါ၌၊ လူကာသဘင္၊ ေကာင္းခ်ီးယင္၍၊ မြမ္းျဖင္မျပတ္၊ သဒၶါမေႏွး၊ Aစာေရးကို၊ ေကၽြးေမြးေပးကမ္း လွဴပါေစ… … …” တို႔ ဘာတို႔ ဆိုတာကို Aထစ္Aေငါ့မရွိ ရြတ္ႏိုင္တာ။ ရြတ္ေတာ့လည္း တစ္လံုးခ်င္း ဌာန္န႔ရ ဲ တ ြ ္တာ။ ဒါေပမဲ့ သူကသာ တခမ္းတနားရြတ္တာ၊ ဇာတ္က တခမ္းတနား မရွိႏိုင္ဘူးေလ။ ျဖစ္သလိုလုပ္ရတာေတြ ရွိတယ္။ ျဖစ္သလို ေျပာရတာေတြ ရွိတယ္။ ျဖစ္သလို ဝတ္ရစားရတာေတြ ရွိတယ္။ ဇာတ္႐ုပ္ေတြကို စာေတြခ်ထားေပမယ့္ Aရပ္သံုးစကားေတြန႔ဲ Aုပ္ထည့္လိုက္ရတာေတြ ရွိတယ္။ ခင္ႀကိဳင္ကေတာ့ ရွင္းတယ္။ ဇာတ္ခံုေပၚ ေရာက္ၿပီးမွ စာရင္းငွား ျပန္မလုပ္ခ်င္ဘူး။ လက္သမားေနာက္လိုက္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ညံ့လို႔ ဇာတ္ကထြက္ရတယ္ ဆိုတာ Aျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ႀကိဳးစားတယ္။ ဇာတ္ေသတၱာေပၚေရာက္ရင္ သူက ဘုရင္စိတ္ကို ဝင္သာြ းေတာ့တာ။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း သီေပါမင္း လို႔ ထင္ေတာ့တာ။ သူန႔ဲ တြက ဲ ရတဲ့ မ်က္ခမ္းစပ္စပ္ ကေလး ေလးေယာက္Aေမ ျမသန္းၾကည္ကိုလည္း စုဖုရားလတ္ ေAာက္ေမ့ေတာ့တာ။ နားရြက္သနပ္ခါးတို႔ၿပီး စြပ္က်ယ္န႔ဝ ဲ န္Aက်ႌန႔ဲ လူျပက္ေတြကိုလည္း ‘ကင္းဝန္’ ေလာက္၊ ‘တိုင္တာ’ ေလာက္ ထင္ေတာ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ေပါ့၊ သူတို႔ဇာတ္ လာရင္ ‘သီေပါ ပါေတာ္မူ’ ပဲ။ ပါေတာ္မူမွာ သူပိုင္တ့A ဲ ကြက္တစ္ကက ြ ္ ရွိတယ္။ ဗီ႐ိုလွည္းေတြန႔ဲ ဘာေတြန႔။ဲ Aဂၤလိပ္စစ္သားေတြက ဖမ္းမယ္ လုပ္ေတာ့ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္ရင္းက သူ႔ေနာက္က ျမသန္းၾကည္ကို ဖ်တ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္တ့ဲ Aခန္း။ သီေပါမင္းကို တကယ္ဖမ္းတုန္းက ႀကိဳးေတြဘာေတြန႔ဲ မတုပ္ေပမယ့္ ဇာတ္ဆိုေတာ့ ဒီAခန္းက Aပူတိုက္ကိုး၊ ႀကိဳးနဲ႔တုပ္တယ္၊ ေဆာင့္ဆတ ဲြ ယ္။ ေAာက္က တီးဝိုင္းကလည္း ေရႊဆိုင္ၫန ြ ္႔ရဲ႕ ပါေတာ္မူ သီခ်င္းထဲက ‘ျမန္မာျပည္ ဇာတ္လမ္း႐ႈပ္သမွ်မွာ ေရႊကညစ္န႔ဲ ေရးကာ စာကိုစီ … ရာဇဌာနီ ျမနန္းAယုတ္ဇာတ္မွာ Eကရာဇ္န႔ဲ ေဝးတာ ၾကာေလၿပီ… တို႔၊ စၾကာသိုက္ ထဲက ‘ေAာင္ပင္လယ္မေတာ့… ေရညိဳေျခာက္ခ့ေ ဲ လၿပီ… ေဆာင္ပလႅင္ ကြယ္ၿပီးေတာ့… ေရႊဗဟိုရ္ ေပ်ာက္ခ့ေ ဲ လသည္…’ တို႔ ဘာတို႔မ်ား ေၾကးသံကေလးနဲ႔ ပို႔ေပးရင္ တခ်ိဳ႕ဆို မ်က္ရည္ကို က်ေတာ့တာ။ ဒါက ဇာတ္သမာၻကိုး။ ဇာတ္ခြင္ကိုး။ သဘာဝ က်တာ မက်တာ ေဘးဖယ္ထား၊ ကိုယ့္Aရပ္န႔ဲ http://www.mmcybermedia.com ကိုယ့္ဇာတ္ ဟန္ကိုက်လို႔။ မနက္လင္းေတာ့ ‘သီေပါခင္ႀကိဳင္ ေကာင္းခ်က္က ရက္စက္သယ္’ ျဖစ္ေရာ။ *** -၂- Aခုေတာ့ သီေပါခင္ႀကိဳင္ ဇာတ္မကရတာ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ ရွိေရာ့မယ္။ ဇာတ္လည္း ေခါင္းကြဲသာြ းတာ ၾကာၿပီ။ ဇာတ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း နားကုန္ၾကၿပီ။ ၿမိဳ႕ကဇာတ္ႀကီးေတြေတာင္ 1 2 မကႏိုင္တ့ဲ ဇာတ္က မကႏိုင္ေတာ့တ့A ဲ ခါ ေတာဇာတ္ကေလးေတြက ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ စU္းစားသာ ၾကည့္ေတာ့။ ဒီေတာ့ တခ်ိဳ႕လည္း ဘဝေဟာင္း ျပန္ေရာက္ကုန္ေရာ။ တခ်ိဳ႕လည္း ပ်ိဳးႏုတ္၊ ပဲႏုတ္၊ စားရင္းငွားလုပ္၊ ဆိတ္ေက်ာင္း၊ သိုးေက်ာင္း၊ တခ်ိဳ႕လည္း ထန္းတက္၊ ေလွလိုက္ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ သူကေတာ့ ေတာက္ေလွ်ာက္ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွာ သီေပါခင္ႀကိဳင္ လုပ္လာတဲ့လူ ဘယ္လိုလုပ္ Aဲဒါေတြ ျပန္လုပ္ပါေတာ့မလဲ။ သူ႔ရာြ မွာလည္း သူ မေနဘူး။ တျခားရြာတစ္ရာြ မွာ ေက်ာင္းႀကီးရခိုင္န႔ဲ သီတင္းသံုးေနတဲ့ ဘေထြးဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းမွာ ဝင္ခိုတယ္။ ဘေထြးဘုန္းႀကီးကလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ေက်ာင္းေဝယ်ာဝစၥကေလး လုပ္ ေပါ့၊ တံျမက္စည္းကေလး ဘာေလး လွည္း ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေနသာေနရတာ သူ မေပ်ာ္ဘူး။ AေျခAေနမေပးလို႔သာကိုး၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဇာတ္ပဲ က ခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား။ သူက… Aႏုပညာသမား မဟုတ္လား၊ သီေပါခင္ႀကိဳင္ မဟုတ္လား။ နစၥ၊ ဂီတ၊ ဝါဒိတ ဆိုတ့ေ ဲ နရာနဲ႔ သူန႔ဲ မAပ္စပ္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း တံျမက္စည္း လွည္းရမယ့္လူ၊ ေဝယ်ာဝစၥ လုပ္ေနရမယ့္လူ၊ ဆြမ္းဟင္းေႏႊး ကပ္ရမယ့္လူ၊ မနက္ေစာေစာထၿပီး A႐ုဏ္ဆမ ြ ္း ကပ္ရမယ့္လူAျဖစ္ မေနခ်င္တာကတစ္ေၾကာင္းဆိုေတာ့ သူ မေပ်ာ္ဘူး။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္၊ သူ ဇာတ္ကထြက္လာေတာ့ သူန႔A ဲ တူ ထင္း႐ွဴးေသတၱာေသးေသးတစ္လံုး ပါလာတယ္။ AဲဒီAထဲမွာ ဘာပါသလဲ ဆိုေတာ့ ၾသဘာ မယ္ဒလင္ကေလးတစ္လံုး ပါတယ္။ ထြင္းAိုးကေလး။ Aသံထက ြ ္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ တိုက္ႏွစ္လံုးႀကိဳးသစ္ကေလးမ်ား လဲလိုက္လို႔ကေတာ့ ေစာင္းသံကို ထြက္ေနတတ္တာ။ ေနာက္ ခါးရွည္ မင္းသားဝတ္Aက်ႌ ႏွစ္ထည္(ရိေတာ့ ရိေနၿပီ)၊ မင္းသားပုဆိုးက တစ္ထည္၊ http://www.mmcybermedia.com ေနာက္ ေဘာ္ၾကယ္မမ ဲြ ဲြ ေလးငါးလံုးပဲ က်န္ေတာ့တ့ဲ ရွင္ဘုရင္ေဆာင္းတဲ့ ယုန္နားရြက္ တစ္စေထာင္ေဖာ့လံုးကိုလည္း စိတ္ကူးရရင္ စြပ္စပ ြ ္ၾကည့္ရတာ Aေမာ။ ေနာက္တစ္ခုက သစ္သား သန္လ်က္တစ္ေခ်ာင္း။ ထားပါ၊ ေျပာခ်င္တာက မယ္ဒလင္ကေလး။ ဇာတ္ထတ ဲ ုန္းကေတာ့ ေမာင္းဆရာကိုခင္ေမာင္ ဆီက ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ‘ေဂ်ာင္ေဂ်ာင္ဂ်င္ဂ်င္’ သင္ထားလိုက္မိတ့ဲ သီခ်င္း သံုးေလးပုဒ္ ရထားတာ ရွိတယ္။ ‘ပဗၺတ ေဟမဝန္ေတာင္’ ရယ္၊ ‘ကကၠရ ေရႊစည္’ ရယ္၊ ‘ေဇယ်တု သဗၺမဂၤလံ’ ရယ္၊ ေနာက္ ကာလေပၚက တစ္ပုဒ္ ႏွစ္ပုဒ္ ဆိုပါေတာ့။ 1 3 တျခားသီခ်င္းေတြကိုလည္း ဟိုစမ္းစမ္း ဒီစမ္းစမ္း တီးႏိုင္ေပမယ့္ ဒီသီခ်င္းေတြေလာက္ မပိုင္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာက တီးလို႔မျဖစ္ေတာ့ ခပ္ေဝးေဝးက ဘုရားပ်က္နား၊ ဇရပ္ပ်က္နား သြား သြားတီးရတယ္။ Aဝါေရာင္ေပါက္ေနတဲ့ လက္လွည့္ကီးျပားေလးေတြကို ဘယ္ဘက္လက္က လွည့္ရင္း ‘ဒံု နန္နန္… ဒံု နန္နန္…’ Aသံညႇိၿပီးရင္ ‘ပဗၺတ ေဟမဝန္ေတာင္’ ကို စကိုင္တာပဲ။ ၿပီးရင္ ‘ေဇယ်တု’ ကို တီးတယ္။ ‘ကကၠရ ေရႊစည္’ ကေတာ့ သိပ္တီးခ်င္မွ တီးတယ္။ သူက နည္းနည္း Aတီးကပ္ခ်င္တယ္။ Aဆိုကေလးနဲ႔မွလည္း ေကာင္းတယ္လို႔ သူ ထင္တာလည္း ပါတယ္။ ဒီ မယ္ဒလင္ကေလး ရွိေနလို႔ ေတာ္ေတာ့တယ္ လို႔လည္း တစ္ခါတစ္ခါ သူ ေတြးတယ္။ သူ႔မွာ မိန္းမလည္း မရွိဘူး၊ Aေပါင္းAသင္းလည္း မရွိဘူး။ ဘယ္ကာလသား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သက္သက္ လာလည္တယ္ ရွိမလဲ။ တစ္ခါတစ္ခါ ကိစၥရွိမွ လာၾကတာ မဟုတ္လား။ လူႀကီးေတြ လာတယ္ ဆိုUီးေတာ့၊ သူန႔က ဲ ဓာတ္မက်ဘူး၊ ဘာသာစကားခ်င္း မတူဘူး ဆိုပါေတာ့။ သူ႔Aလုပ္က ေဝယ်ာဝစၥလုပ္ဖို႔ရယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါ ေဖာ့လံုး ေခါင္းစြပ္ၾကည့္ဖို႔ရယ္၊ မယ္ဒလင္ကို တိုင္ကျဖဳတ္ၿပီး ‘ပဗၺတ ေဟမဝန္ေတာင္’ တီးဖို႔ရယ္ ဒါကလြဲရင္ မရွိဘူး။ ၾကာေတာ့ ၿငီးစီစီျဖစ္လာတယ္။ ေၾကာင္တက္တက္ ျဖစ္လာတယ္။ လူလည္း ပိန္က်လာတယ္။ ဒီသီခ်င္းေတြလည္း တီးရဖန္မ်ားေတာ့ Aီလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ မတီးတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔မွာ Aႏုပညာသမားရယ္လို႔ ဇာတ္ခံုေပၚတက္ၿပီး သီေပါ လုပ္ရတာမ်ိဳးကလည္း မရွိေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ သည္ မယ္ဒလင္ေလးနဲ႔ စိတ္ေျဖရေတာ့တယ္။ သည္ေတာ့ တီးျဖစ္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ေနာက္တစ္ခုက သူ Aရက္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေသာက္ျဖစ္လာတာပဲ။ *** -၃- http://www.mmcybermedia.com ႏွစ္ကေလးနည္းနည္းရလာေတာ့ ေတာAရက္ေတြ Aလြန္Aကၽြံေသာက္လို႔န႔ဲ တူပါရဲ႕ AသားAေရေတြက နီေယာင္းေယာင္း ပြစိစိ ျဖစ္လာတယ္။ ခ်U္စုတ္စုတ္ ခၽြတ ဲ တ ဲ ဲ ျဖစ္လာတယ္။ ကိုယ္ေရ တစ္ဝက္ေလာက္ ခ်ံဳးက်သြားတယ္။ ဆံပင္ေတြ ျဖဴလာတယ္။ ဘေထြးဘုန္းႀကီးက ဆူတယ္၊ မရဘူး။ က်ိန္းတယ္ မျဖစ္ဘူး။ ေခ်ာ့တယ္၊ တရားျပတယ္ မတိုးေတာ့ဘူး။ သူလုပ္ေနက် ခါးေတာင္Aက်ႌေတြ၊ သန္လ်က္ေတြ၊ ေဖာ့လံုးေတြ ထုတ္ၾကည့္တ့ဲ Aလုပ္လည္း မလုပ္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီ။ မိုးခ်ဳပ္ရင္ ဘံုဆိုင္ကို ေျပးေတာ့တာပဲ။ 1 4 ပိုက္ဆံကေတာ့ ေက်ာင္းကိုလာတဲ့ လူေတြဆီက ေတာင္းလိုက္၊ ဆရာေတာ္ဆီက တျခားAေၾကာင္းျပၿပီး ေတာင္းလိုက္ေပါ့။ တစ္ခု တိုးတက္လာတာကေတာ့ ရွိတယ္။ Aဲဒီရာြ က ကာလသားေတြက သူ႔ကို တစ္ခ်ိန္ကနာမည္ႀကီးခဲ့တ့ဲ ‘သီေပါခင္ႀကိဳင္’ ဆိုတာ သိလာၾကတာပဲ။ သူကလည္း ဇာတ္ခံုေပၚက သီေပါခင္ႀကိဳင္ရဲ႕ ဘဝေဟာင္းကို မထပ္ေAာင္ ေျပာတယ္။ ၾကာေတာ့လည္း သူ႔ရဲ႕ ၾသဘာ ထြင္းAိုးမယ္ဒလင္ကေလးနဲ႔ ‘ပဗၺတ ေဟမဝန္ေတာင္’ ကို စြဲလမ္းလာၾကတယ္။ ဒီေတာ့ Aရက္ဝယ္လာၾကတယ္။ ေက်ာင္းနဲ႔ေဝးေဝးမွာ တီးၾကတယ္။ ေက်ာင္းရဲ႕ ဆြမ္းစားေဆာင္ ေဘးက သူ႔Aခန္းကေလးမွာ စုၾကတယ္။ စကားေတြ ေျပာၾကတယ္။ ေျပာၾကတယ္ဆိုတာက နားေထာင္ၾကတာပါ။ သူ႔ေသတၱာထဲက ေဖာ့လံုးကို ထုတ္ျပတယ္။ သန္လ်က္ေတြ၊ ပုဆိုးေတြကို ျပတယ္။ ကာလသားေတြကလည္း ေငးလို႔။ တစ္ညေတာ့ ကာလသားတစ္ေယာက္ သူ႔Aခန္းက်U္းကေလးထဲကို ေရာက္လာတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးလည္း ေတာ္ေတာ္မူးေနၾကၿပီ။ ကာလသားက တိုင္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ မယ္ဒလင္ကေလးကို ေတြ႔သာြ းတယ္။ “ကိုခင္… Aဲ… သီေပါခင္ႀကိဳင္ကေတာ့ တကယ့္ Aႏုပညာသမားစစ္စစ္ပဲဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ရာြ မွာ မယ္ဒလင္မရွိဘူး။ တီးတတ္တ့လ ဲ ူလည္း မရွိဘူး။ ခင္ဗ်ား ဇာတ္ကတုန္းက က်ဳပ္တို႔က ငယ္ငယ္ရယ္။ Aေဖတို႔ေျပာတာကေတာ့ ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ေကာင္း ဆိုပဲ” “ဒီလိုေပါ့ကာြ … Aႏုပညာသမားဆိုတာ က်ရာေပါ့။ လုပ္ရတာေပါ့။ ေသတၱမ်ား ဆြဲေမွာက္လိုက္လို႔ က်တဲ့A႐ုပ္ ေကာက္ကိုင္ႏိုင္ရတယ္ ဆိုသလိုေပါ့” “ဒါနဲ႔မ်ားဗ်ာ… ဒီပညာေတြတတ္ရဲ႕နဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေရညႇိတက္ခံေနရသလား” Aဲဒီကာလသား ျပန္သာြ းေတာ့ သူ ငိုင္ၿပီး က်န္ရစ္တယ္။ Aၾကာႀကီးလည္း စU္းစားတယ္။ ဟုတ္သားပဲ၊ တစ္ခ်ိန္က သည္နယ္မွာ သီေပါခင္ႀကိဳင္ ဆိုရင္ ကေရာင္း႐ိုက္တာနဲ႔ လူေတြ ညိဳ႕ေနရတာ။ ရြာဝင္တာနဲ႔ ‘ပါေတာ္မူ’ တင္ရေတာ့တာ။ ေရညႇိတက္ခံေတာ့မလား တဲ့။ ဒီပညာေတြ တတ္ရဲ႕နဲ႔ တဲ့။ ဆြမ္းစားေက်ာင္းေဘးက မီးခိုးလံုး႐ိုက္ေနတဲ့ Aခန္းကေလးထဲ ေသတၱာေဟာင္းတစ္လံုးနဲ႔ ဘဝ ဆံုးရေတာ့မလား။ ၾကည့္စမ္း… http://www.mmcybermedia.com ဒီစကားမ်ိဳး ဘယ္သူမွ မေျပာဖူးဘူး။ မၾကားရတာပဲ Aႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ၿပီ။ ထင္းပံုၾကားမွာ ဝွက္ထားတဲ့ ေတာပုလင္းကို ထုတ္တယ္၊ ထပ္ေသာက္တယ္၊ ပုလင္းတစ္ဝက္က်ိဳးေတာ့ မယ္ဒလင္ကို ထ ျဖဳတ္တယ္၊ ႀကိဳးေတြကို စစ္တယ္၊ က်ေနတဲ့ႀကိဳးေတြကို ျပန္ညႇိတယ္၊ မယ္ဒလင္ကို ရင္ဘတ္ေပၚတင္ၿပီး ခဏမွိန္းေနတယ္။ မ်က္လံုးေတြက ေသတၱာကေလးကို သြားေတြ႔တယ္။ ေငါက္ခနဲ ထ,ထိုင္တယ္။ ဆံုးလည္း ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေရညႇိတက္ေနတဲ့ဘဝကို တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာရမယ္၊ Aတိုင္းAဆမဲ့ သူ႔Aႏုပညာေတြကို Aေရာင္ျပန္တင္ရမယ္။ ကေန႔ညမွာပဲ လုပ္ရမယ္၊ မနက္ျဖန္ Aကူးမခံဘူး၊ ကေန႔ညပဲ။ ေျပာသာေျပာရတာ၊ 1 5 သူတစ္ေယာက္တည္း ပါေတာ္မူ က,ေနလို႔ မရဘူး။ သူတစ္ေယာက္တည္း ‘ပဗၺတ ေဟမဝန္ေတာင္’ လုပ္ေနလို႔ မရဘူး။ ခံစားသူ ရွိရမယ္၊ နားလည္သူ ရွိရမယ္၊ Aကဲျဖတ္သူ ရွိရမယ္၊ ေဝဖန္ဆစ္ပိုင္းသူ ရွိရမယ္၊ ဒါဆိုရင္ ပရိသတ္ ရွိရမယ္၊ ဘယ္မလဲ ပရိသတ္… ပရိသတ္… သူ႔ေသတၱာကေလးကို တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ လက္ေတြန႔ဲ ဖြင့္တယ္။ *** -၄- သူေရာက္သာြ းေတာ့ နာရီျပန္တစ္ခ်က္ေလာက္ရွိၿပီ။ ေတာေက်းလက္က ညဆိုတာက လ ရွိရင္ရွိ၊ မရွိရင္လည္း ကိုယ့္လက္ကိုယ္ေတာင္ ျမင္ရတာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကေတာ့ ထားပါေတာ့၊ ဆိုးတာက Aဲဒီညက ေလေတြတိုက္ေနတယ္။ ေလသံကလြလ ဲ ို႔ တျခားAသံ မၾကားရဘူး။ သူ မေၾကာက္ဘူး။ သူ ရည္ရယ ြ ္ခ့တ ဲ ့ေ ဲ နရာပဲ။ လမ္းေျမႇာင္ကေလးကို ေတာ္ေတာ္ဝင္မိေတာ့ ေညာင္မုတ္ဆိတ္ပင္ေAာက္ကို ေရာက္တယ္။ ခေနာ္နီခေနာ္န႔ဲ ဇရပ္ပ်က္ ေစာင္းေစာင္းႀကီးက သူ႔ကိုၾကည့္ေနတယ္လို႔ ထင္တယ္။ ေဝါခနဲ ထပ်ံတ့ဲ ငွက္တခ်ိဳ႕ကလြဲရင္ ေလတိုးသံေတြပဲ ရွိတယ္။ ဝိုးတဝါးျမင္ရတဲ့ ေျမမို႔မို႔ေတြကို သူ စမ္းၿပီး ေက်ာ္ျဖတ္လိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕မွတ္တိုင္ေတြကို Aားျပဳရတယ္။ သူ႔နားထဲကလည္း ေလေတြ တAားတိုးထြက္ေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္ဝင္မိေတာ့မွ Aုတ္ဂူတစ္လံုးကို သူ ေတြ႔တယ္။ ဒီသခ်ႋဳင္းကို သူ တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးဘူး။ သူ႔ရာြ က သူ႔သခ်ႋဳင္းလည္း မဟုတ္ဘူး။ Aုတ္ဂူေပၚ တက္လိုက္တယ္။ ေဖာ့လံုးကို စြပ္တယ္၊ သန္လ်က္ကို ကိုင္တယ္၊ လက္တစ္ဖက္က မယ္ဒလင္ကေလးကို ခပ္တင္းတင္း ကိုင္ထားတယ္၊ ၿပီးမွ ေျမကမူ ေျမပံုေတြဘက္ကို လွည့္တယ္။ “Aဟမ္း… ဒီည က်ဳပ္ ဒီကိုလာရတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ စကားနည္းနည္း ေျပာမယ္။ က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို သနားတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ Aထီးက်န္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္ သိတယ္။ http://www.mmcybermedia.com ခင္ဗ်ားတို႔Aထဲက က်ဳပ္ကို သီေပါခင္ႀကိဳင္ဆိုတာ တခ်ိဳ႕ မွတ္မိလိမ့္မယ္” သူက ခဏနားၿပီး နားေထာင္ၾကည့္တယ္။ ေလသံကလြလ ဲ ို႔၊ ဇရပ္ပ်က္ဆီက သြပ္ျပား႐ိုက္သံ တဖန္းဖန္းကလြလ ဲ ို႔ ဘာသံမွ မၾကားရဘူး၊ ၿငိမ္လို႔။ သူ ေက်နပ္သာြ းတယ္။ သူ႔စကားကို AေလးAနက္ထားၾကတယ္ လို႔ သူ ထင္တယ္။ “ဒီေတာ့ ဒီည က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေဖ်ာ္ေျဖမယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕ Aႏုပညာနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖမယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕ ေၾကးေတြေညႇာ္ေတြန႔ဲ Aႏုပညာကို ဒီည ပြတ္တိုက္ေဆးေၾကာမယ့္ကာလနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ တိုက္ဆိုင္တာဟာ ခင္ဗ်ားတို႔Aဖို႔ သိပ္ကံေကာင္းတယ္” 1 6 ‘ခင္ဗ်ားတို႔ သိပ္ကံေကာင္းတယ္’ ဆိုတ့A ဲ သံဟာ သခ်ႋဳင္းထဲမွာ က်ယ္ေလာင္သာြ းတယ္။ “ကိုင္း… ေဘရီတဖန္မွာ ေရႊျပည္မသန္ကတည္းက ေရႊစည္သံ ဆိုတာလည္း ေပ်ာက္ခ့ၾဲ ကၿပီ။ Aဲဒါေၾကာင့္ ေနာက္ေနာက္က ၾကငွန္းေမွ်ာ္႐ႈၿပီး နန္းေတာ္Aတု Aခ်ဳပ္ႀကံတ့သ ဲ ူက… ဟဲ့… စမုခ္ခံတီး… …” *** -၅- မနက္လင္းေတာ့ သခ်ႋဳင္းစပ္ ယာတဲမွာေနတဲ့ ကိုေမႊးဆိုတ့လ ဲ ူ သီေပါခင္ႀကိဳင္ကို စေတြ႔တယ္။ သူႀကီးကေတာ္ Aုတ္ဂူေဟာင္းေဘးမွာ နန္းဝတ္နန္းစားႀကီးနဲ႔ လဲလို႔။ လက္တစ္ဖက္မွာ ၾသဘာ ထြင္းAိုးကေလး။ သန္လ်က္ကေတာ့ ခပ္ေဝးေဝးေျမပံုတစ္ခုေပၚမွာ တင္လို႔ တဲ့။ ထံုးစံAတိုင္းေပါ့… လူေတြဆိုတာကေတာ့ ေျပာၾကဆိုၾကတာေပါ့။ တခ်ိဳ႕က Aန္ဖတ္ဆို႔တာ တဲ့၊ တခ်ိဳ႕က သရဲ ကုပ္ခ်ိဳးတာ တဲ့၊ တခ်ိဳ႕က AေAးပတ္တာေနမွာပါ တဲ့။ သူ႔ဘေထြးဘုန္းႀကီး Aမိန္႔ရွိတာကေတာ့ “သီေပါခင္ႀကိဳင္ ဆိုတ့ေ ဲ ကာင္ ဘဝင္ေလဟပ္သာြ းတာ” တဲ့။ (AာကာUီး မဂၢဇင္း၊ Aတြဲ -၁၊ Aမွတ္ -၂။ ၁၉၉၀-ဇန္နဝါရီလ ) http://www.mmcybermedia.com 1 7 Aေတာင္ကၽြတ္ငွက္ -၁- ပိန္းပိန္းပိတ္ပိတ္ ေမွာင္ေနသည္လည္း မဟုတ္။ ေလ်ာ့ပါးေသာAလင္း ယဲ့ယ့က ဲ ေလး ရွိေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သည္ေနရာမွာမဟုတ္၊ သည္ကမာၻမွာပင္ မဟုတ္ ဟု ထင္သည္။ ကမာၻေျမႏွင့္ ေဝးလ်ားေသာ လြင့္ေမ်ာUကၠာခဲတစ္ခုႏွင့္ တစ္ခုAစပ္ၾကား ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေကာင္တည္း မဟုတ္၊ ႏွစ္ေကာင္။ တစ္ေကာင္က ႏုနယ္ေသးေကြးလြန္းသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔Aေတာင္ႏွင့္သူ ပ်ံႏိုင္တာလည္း မဟုတ္။ တစ္ေကာင္၏ေက်ာေပၚမွာ ႏုမွ်င္ ေသးေကြးေသာ Aေတာင္ပံမ်ားႏွင့္ သိုင္းဖက္ကာ ပါလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ကာလမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ Aေတာင္ေတြလည္း ေညာင္းလွၿပီ။ Aေတာင္Aလက္Aခ်ိဳ႕ က်ိဳးပဲ့ပ်က္စီးကုန္သည္။ တခ်ိဳ႕ ျပဳတ္က်က်န္ရစ္သည္။ ငံုးတိတိ ေျပာင္မမ ဲြ ဲြ Aေရျပားနီက်င္က်င္တို႔ပင္ ေပၚေနၿပီ။ Aေတာင္ပံမွ ငွက္ေမြးငွက္ေတာင္တို႔ ျပည့္စံုစာြ မရွိသျဖင့္ ခတ္Aားမေကာင္းလွ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေAးျမေသာ ေနရာကေလးတစ္ခုမွာ နားခ်င္လွၿပီ။ သို႔ေသာ္ နားေနရန္ေနရာ မရွိ။ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေလ၊ မရွိ၊ ဘာမွ်မရွိ… Aေမွာင္သာလွ်င္ရွိ၏။ Aလင္းဖန္႔ဖန္႔ကေလးသာလွ်င္ ရွိ၏။ Aလင္းမွ်င္မ်ားေပၚတြင္ ငွက္တစ္ေကာင္ နားႏိုင္သည္လား… Aေတာင္ခတ္Aား က်လာၿပီ။ ေရွ႕ခရီးကို တစိုက္စူးစူး ၾကည့္ေနရေသာ မ်က္လံုးေတြက ေသြးစမ်ား စီးက်လာသည္။ ေလတိုက္ႏႈန္းက ပိုမိုျပင္းထန္လာသည္။ ေလ… ေလတိုက္ေနသည္လား။ ေလတိုက္လွ်င္ ေလက ဘယ္က လာသလဲ။ သစ္ရက ြ ္သစ္ခက္ေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈက လာသလား။ ဒါဆိုလွ်င္ နားစရာတြယ္စရာ ရွိေနသည္ေပါ့။ မေတြ႔၊ ဘာဆိုဘာမွ မေတြ႔။ သို႔ေသာ္ ေလသည္ ဝူးဝူးေဝါေဝါ တိုက္ေနဆဲသာ ျဖစ္သည္။ ေလက ေAာ္သံေတြ ပါ ပါ လာသည္။ ေၾကာက္မက္ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ တိုက္ခတ္လာျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေလဆန္။ ပ်ံေနရျခင္းသည္ပင္ ေလဆန္။ ပိုၿပီး Aားကုန္လာသည္။ ေက်ာေပၚက ငွက္ကေလးကေတာ့ Aေတာင္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သိမ္းကုပ္ဖက္တယ ြ ္ထားဆဲ ျဖစ္သည္။ ငွက္ကေလးရယ္… ေလွ်ာ့ပါUီး ဟု ေျပာခ်င္သည္။ ေျပာ၍ မရေခ်။ ေျပာ၍မရ။ http://www.mmcybermedia.com Aေတာင္ပံေပၚမွာ ငွက္Aေတာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပဳတ္က်သြားျပန္သည္။ လွပေသာ ငွက္တစ္ေကာင္ မဟုတ္ေတာ့။ Aက်ည္းတန္ေသာ က်က္သေရမဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္။ ဒါမွမဟုတ္ လင္းတတစ္ေကာင္ႏွင့္ တူေနသည္။ ဟိုး ေရွ႕မွာ ၿပိဳးျပက္ေသာၾကယ္ပြင့္ေတြကို ေတြ႔ေနရသည္။ နီးသည္ ဟု ထင္ရေသာ္လည္း Aလင္းႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပ်ံရUီးမည္ ထင္သည္။ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ႐ိုက္ခတ္လာခဲ့ေသာ Aဟုန္၊ ခြန္Aားႏွင့္ မာန္မ်ား ေလ်ာ့ပါးလာခဲ့ၿပီ။ နားခိုAိပ္စက္ရန္ တစ္ေနရာသို႔ ေရာက္ခ်င္ၿပီ။ ေAာက္ကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္သည္။ ဘာမွ်မရွိ… ေမွာင္။ ေလက ပိုမိုတိုက္ခတ္လာသည္။ ရင္ဝကိုေဆာင့္တန ြ ္းလိုက္သလို ခံစားရသည္။ ထိုAခါ Aရွိန္ႏွင့္ ေAာက္ကိုျပဳတ္က်သြားသည္။ Aရွိန္ႏႈန္း ျမင့္မားစြာ ျပဳတ္က်ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ငွက္ငယ္ကေလးက တAားသိမ္းဖက္ထားဆဲ။ 1 8 မဆံုးႏိုင္ေသး… က်ဆဲ… က်ဆဲ။ ငွက္ကေလးက ေၾကာက္လန္႔တၾကား စူးစူးနစ္နစ္ ေAာ္ဟစ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ျပဳတ္ထက ြ ္မသြားေသး။ ေလတိုက္သံႏွင့္ ေAာ္သံတို႔ ၿပိဳင္စူးသြားသည္။ Uီးေစာက္ကၽြမ္းျပန္ က်ေနသည္။ ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ထိုးက်ေနသည္။ ငွက္ငယ္၏ သိမ္းဖက္ထားေသာ Aေတာင္ကေလးႏွစ္ဖက္ ျပဳတ္ထက ြ ္သာြ းသည္၊ က်ေတာ့မသြားေသး။ က်ိဳးက်ဲက်ဲAေတာင္တခ်ိဳ႕ႏွင့္ ငွက္ငယ္၏ေျခသည္းမ်ား ခ်ိတ္စူးေနဆဲ ျဖစ္သည္။ Aားကို တင္းလိုက္သည္။ မ်က္ဝန္းထဲက ေသြးေတြ လွ်ံက်လာျပန္သည္။ ေလထဲမွာ မိမိကိုယ္ကို တန္႔သာြ းေAာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္သည္၊ မရ။ Aရွိန္ကို မတြန္းလွန္ႏိုင္။ က်ေနသည့္ Aရွိန္ကမ်ားသည္။ Aေတာင္ဖ်ားတခ်ိဳ႕မွ မီေလာင္ေညႇာ္နံ႔ နံလာသည္။ ထိုAခါ ဝမ္းနည္းစြာ ငိုခ်လိုက္သည္။ မ်က္လံုးAိမ္မွ ေသြးစက္တို႔က မည္းေမွာင္ နက္႐ႈိင္းေသာ ဟိုး ေAာက္သို႔ တစ္ေပါက္ခ်င္း တစ္ေပါက္ခ်င္း က်ေနေလသည္။ *** -၂- ေသြးပုလင္းမွ ေသြးစက္တို႔ တစ္ေပါက္ခ်င္း တစ္ေပါက္ခ်င္း က်ေနေလသည္။ တစ္ကိုယ္လံုး ေလာင္ၿမိဳက္ကၽြမ္းခ်စ္ေနသည္။ Aပူရွိန္ေၾကာင့္ ေရငတ္ေနသည္။ လည္ေခ်ာင္း႐ိုးတို႔ တစ္စစီ က်ိဳးပဲ့ေငါထြက္ေနၿပီ ဟု ထင္သည္။ လည္မ်ိဳႁပြန္ဝAတြင္းသို႔ တံေတြးပင္ ဝင္၍မရခ်င္ေတာ့။ လည္မ်ိဳတစ္ခုလံုး ထက္ျမေသာ ဓားပါးပါးေလးျဖင့္ မႊန္းထားသလို Aက္ေၾကာင္းရာ မြမထ ြ ေနၿပီ။ တံေတြးတစ္ခ်က္ မ်ိဳၾကည့္သည္၊ ထိထိခိုက္ခိုက္ နာက်င္သာြ းသည္။ ရင္ထမ ဲ ွာ ေမာဟိုက္ေနသည္မွာလည္း ေျပာစရာပင္မရွိေတာ့။ မ်က္လံုးေတြကို ႀကိဳးစားဖြင့္ၾကည့္သည္၊ မရ။ ပါးစပ္ကေတာ့ ပြင့္ဟသြားမွန္း သိသည္။ ေAးစက္ေသာေရAခ်ိဳ႕ ဝင္လာသည္။ ေရ… ေရ… ေရဆာေနသည္ပဲ၊ ေရဆာေနတာကို သတိရသြားျပန္သည္။ Aငမ္းမရ မ်ိဳခ်လိုက္သည္။ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးကို ဆြဲညႇစ္လိုက္သလို နာက်င္သာြ းသည္။ ေရငတ္ ေျပသြားသည္။ http://www.mmcybermedia.com မ်က္လံုးေတြကို ဖြင့္ဖို႔ Aားတခ်ိဳ႕ ရလာသည္။ မ်က္ခံေ ြ တြက မို႔ပိတ္ေနသည္။ မ်က္ခံေ ြ တြပြင့္ဟဖို႔Aတြက္ပင္ မ်က္ေၾကာမွ်င္ကေလးေတြ ဆိုင္းေနၿပီလား။ Aရည္မ့ဲ မ်က္ဝန္းေတြက ေနေရာင္ေAာက္က ေက်ာက္ခတ ဲ စ္လံုးလို ေသြ႔ေျခာက္မာေက်ာေနေရာ့မည္။ “သတိရၿပီလား ေမစီ…” နားထဲက ေလပူေတြ တရွဲရွဲ တိုးထြက္ေနသည္။ မနည္း ႀကိဳးစားနားေထာင္ေနရသည္။ ဆရာမကေလးက ငံု႔ၾကည့္ေနမွန္း၊ ႏႈတ္ခမ္းစပ္က ေရစက္ေတြကို တယုတယ သုတ္ေပးေနမွန္း 1 9 သိေနသည္။ ေရမခ်ိဳးရတာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ကိုယ္ခႏၶာက Aနံ႔ဆိုးေတြထက ြ ္ေနမွန္း သိသျဖင့္ ဆရာမကေလးကို ေဝဒနာၾကားက Aားနာေနသည္။ ဆရာမကို တားခ်င္ေသာ္လည္း Aသံမထြက္ႏိုင္။ “ေမစီ… သက္သာတယ္မဟုတ္လား။ ေပ်ာက္သာြ းမွာပါ။ စိတ္ကလည္း Aေရးႀကီးတယ္။ စိတ္လည္း တင္းထားမွေပါ့” ေထာက္ကန္ဖြင့္ဟထားေသာ မ်က္ေၾကာမွ်င္ေတြက ၾကာရွည္ခြင့္မျပဳျပန္ေတာ့။ မ်က္ခံေ ြ တြကို ပိတ္လိုက္ရျပန္သည္။ နားထဲက ေလေတြ တAူAူထက ြ ္ေနဆဲ။ ဘာဆိုဘာမွ မၾကားရ။ မွန္းေနလိုက္သည္။ လြင့္ေမ်ာေနေသာ ငွက္သားAမိကို သတိရသြားျပန္သည္။ ငွက္တစ္ေကာင္… ၿပီးေတာ့ သူ႔ေက်ာေပၚမွာ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္။ ဟင္းလင္း စၾကဝဠာထဲကို Uီးေစာက္ကၽြမ္းျပန္ က်ေနေသာ ငွက္ ႏွစ္ေကာင္။ ျပဳတ္လုတတ ဲ ဲ ငွက္ကေလးက ဘာျဖစ္သာြ းသည္လဲ။ မီးေလာင္သာြ းသလား၊ ဒါမွမဟုတ္… “ေမစီ… ေမစီ…” Aသံ… Aသံေတြက တုန္ခါေနသည္။ ဘယ္က Aသံေတြပါလိမ့္။ တိုးညင္းေသာAသံထမ ဲ ွာ က႐ုဏာAမွ်င္ကေလးေတြ ပါေနသည္။ Aင္မတန္ရွားပါးသည့္ သည္Aမွ်င္ကေလးေတြကေကာ ဘယ္ကက်လာသလဲ။ ထူးခ်င္ေသာ္လည္း မရေခ်။ သူနာျပဳဆရာမကေလးပဲ ထင္သည္။ “ေမစီ… ဒီမွာ နင့္သားေလး လာၿပီေလ” Aို… သားေလး… သားေလး… ငွက္ကေလးထင္ပါရဲ႕။ ဟုတ္ႏိုင္သည္။ သားေလးဟာ ငွက္ကေလးပဲေပါ့… လင္းတနဲ႔တူတ့င ဲ ွက္ဟာ၊ Aေတာင္ကၽြတ္ငွက္ဟာ၊ Uကၠာခဲေတြၾကားက နားစရာမဲ့ ခရီးသည္ငွက္ဟာ… မ်က္လံုးေတြ ပြင့္ဟသြားျပန္သည္။ ေၾကမြေနေသာ လည္ေခ်ာင္းႁပြန္ဝထဲက Aသံတစ္စ ထြက္ဖို႔ ခဲယU္းလွသည္ေကာ။ http://www.mmcybermedia.com “သားေလး…” “ဗ်ာ” ခုတင္ေဘး ရပ္ေနသည့္ မ်က္လံုးေစာင္းေစာင္းႏွင့္ သားကေလး၊ ဆံပင္ေတြက နီက်င္ေနသည္။ Aသားေတြက ညိဳမႈိင္းေနသည္။ “သားေလး ဘယ္သာြ းေနတာလဲ” 2 0 “သား ပိုက္ဆံေတြသာြ းရွာေနတာေပါ့ ေမေမ… ေမေမ ဘာစားခ်င္သလဲ၊ သား ေပါင္မုန္႔ေလးခ်ပ္ ဝယ္လာတယ္။ သားမွာ တစ္ဆယ္ေတာင္ ရွိတယ္။ သား ခိုးလာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ဘဘUီးလွထန ြ ္းတို႔ ေပးလိုက္တာဗ်” “ပိုးရယ္... ေတာင္းရမ္းလာရသလား” ေလသံေတြထမ ဲ ွာ ေဒါသေငြ႔ေတြ ပါသြားသည္ဟု ထင္သည္။ ရွစ္ႏွစ္သားAရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္၏ တရားသျဖင့္ ေငြရွာနည္းမွာ ေတာင္းရမ္းျခင္းကလြလ ဲ ွ်င္ Aျခားမျဖစ္ႏိုင္။ “ဟုတ္တယ္… ေတာင္းလာတာပဲ။ ေမေမပဲ မခိုးရဘူး ဆို၊ ေတာင္းရမယ္ ဆို…” မ်က္လံုးေတြကို ပိတ္လိုက္သည့္Aခါ မ်က္ရည္ပူေတြ စီးက်လာသည္။ ေငြရွာသြားတာတဲ့လား ပိုးရယ္။ မ်က္ဝန္းမွ ပါးျပင္ကိုျဖတ္ကာ နားထင္စပ္ဆီသို႔ က်ေနေသာ မ်က္ရည္၏လိမ့္ဆင္းမႈကို သိေနသည္။ ရင္ထမ ဲ ွာ လႈိက္၍လႈိက္၍ တက္လာသည္။ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်လိုက္ခ်င္သည္။ ငို၍မရ။ ငိုလိုက္ဖို႔ပင္ Aားမရွိ။ ရင္ထမ ဲ ွာ ထြက္ေပါက္မ့ဲ ဆို႔က်ပ္လာသည္။ မ်က္ရည္ေတြ ပိုမိုသန ြ ္က်လာသည္။ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး Aသားႀကိတ္စက္ထက ဲ ထြက္လာေသာ Aသားစေတြလို တစ္စစီ တစ္မွ်င္စီ ျဖစ္ကုန္ၿပီ ထင္သည္။ “ေမေမ… ေမေမ…” ပိုး၏Aသံကေလးကို တိုးတိုးကေလး ၾကားေနရသည္။ ေနာက္ ေဝး၍ ေဝး၍ သြားသည္။ Aာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခိုက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ က်ေနမွန္းလည္း သိေနသည္။ ေဝးလြင့္သာြ းမည့္ Aာ႐ံုေတြကို လႊတ္ေပးလိုက္ခ်င္သည္။ ပိုးေခၚသံ တိုးတိုးမွ်င္မွ်င္ကေလးကိုေတာ့ ၾကားေနရသည္။ “ေမေမ…” Aသံလာရာဘက္သို႔ လက္ကို ဆန္႔ထုတ္လိုက္သည္။ ပိုး၏ ဆံစကေလးေတြကို ပြတ္သပ္ေနခ်င္သည္။ လက္ကို ႐ုတ္တရက္ မ၍ မရ။ Aေတာ္ႀကိဳးစား၍ မ ယူရသည္။ သားဆံပင္ေတြက http://www.mmcybermedia.com ၾကမ္းၿပီး ေျခာက္ေနလိုက္တာကြယ္။ “သားေလး… ပိုး…” “ဗ်ာ” “ေမေမ မရွိေတာ့ရင္…” “ေမေမ… ဒါကိုမေျပာပါနဲ႔” တတ္လိုက္တ့ဲ လူကေလးရယ္… 2 1 ခဲတံေခ်ာင္းကေလးေတြႏွင့္ တူေသာ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြႏွင့္ တ႐ႈိက္တငင္ ပြတ္သပ္ေပးေနမိသည္။ ပါးလႊာေသာ ေလျပည့္ပူေဖာင္းတစ္လံုး၏ ထူထမ ဲ ႈထက္ မပိုေသာ Aေရျပားလႊာမ်ား ဖံုးAုပ္ထားသည့္ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြက လိုခ်င္သလို ျဖန္႔ကားဆုပ္နယ္ခ်င္၍ မရ။ “ေမာလိုက္တာ သားေလးရယ္…” “ေပါင္မုန္႔စားလိုက္ပါလား။ သား ဝယ္ထားတယ္” “သား…” “ဗ်ာ” “Aိမ္ျပန္ေသးသလား ဟင္…” “ဟုတ္က့ဲ” “… … …” “ဗ်ာ…” ေမာဟိုက္ေနေသာရင္က မို႔ေမာက္ေနသည္။ Aိမ္ျပန္ေသးသလား ေမးရေသာ္လည္း ကြင္းျပင္က်ယ္က်ယ္ႀကီးထဲက ကုပ္ခ်ိခ်ိ ေလးတိုင္စင္ တဲကေလးတစ္လံုးကို ျမင္ေနရသည္။ Aသက္ကို Aားစိုက္၍ ႐ွဴေနရသည္။ စကားသံေတြ မထြက္ေတာ့။ Aသာကေလး မွိန္းေနလိုက္သည္။ သားေလးရဲ႕ Aသံေတြကိုပဲ တခံုမင္မင္ တဝႀကီး နားေထာင္ေနမိသည္။ “သားေလး ေက်ာက္ေရတြင္းက ရထားနဲ႔လာေတာ့ေလ၊ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေပၚမွာ လက္မွတ္စစ္တ့ဲ Uီးေလးႀကီးတစ္ေယာက္က သားကိုေမးတယ္။ ‘မင္း ဘယ္သာြ းမလို႔လဲ’ တဲ့။ ‘လူႀကီးမပါဘူးလား’ တဲ့။ ‘ေဈးသည္လား’ တဲ့။ သားက ‘ေမေမ ေဆး႐ံုတက္ေနတာ သြားၾကည့္မလို႔’ လို႔၊ ‘စားစရာလည္း မရွိပါဘူး’ လို႔၊ ‘ဆင္းရဲပါတယ္’ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္” စကားေတြက ဗလံုးဗေထြးဝင္လာေသာ္လည္း သိေနသည္။ Aသံက ေဝးလံေသာAရပ္က ေျပာေနသလို တိုးလ်ေနသည္။ “Aဲဒီ Uီးက ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးက တဲ့။ ‘ေဆး႐ံုကို ငါ လာၾကည့္မယ္’ တဲ့။ ေမေမနဲ႔ သား နာမည္ကို http://www.mmcybermedia.com ေမးတယ္ဗ်။ ‘မင္းေျပာတာ မွန္ရင္ မင္းကို ငါ ေမြးစားမယ္’ တဲ့။ သားကို မုန္႔ဖိုးလည္း ေပးလိုက္တယ္။ ေဆး႐ံုနားက မီးပြိဳင့္မွာ မီးရထားၾကီးရပ္ေတာ့ သားက ဟိုေဆး႐ံုမွာ လို႔ ျပလိုက္တယ္။ သားက ရထားေပၚမွာ ထိုင္ကန္ေတာ့လိုက္တယ္” ဘာေတြလဲ။ စကၠဴစေတြ… လက္ထက ဲ ို စကၠဴစေတြ Aတင္းထိုးထည့္ေပးေနသည္။ ေငြစကၠဴစ Aနည္းAက်U္း ျဖစ္မည္။ ေဆး႐ံုခုတင္ထက္မွ ေႂကြခါနီးသစ္သီးတစ္လံုးAဖို႔ ေငြစကၠဴမ်ား၏ တန္ဖိုးသတ္မွတ္ခ်က္မွာ သိပ္Aရာမထင္ႏိုင္ေတာ့။ 2 2 လက္ေခ်ာင္းေတြက ဝါက်င့္ေနေသာ ေဆး႐ံုခုတင္ေခါင္းရင္း သံပိုက္လံုးတန္းကို မွန္းဆ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ ကိုယ္ကို ေစာင္းလိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ မရ။ ပိုက္ေတြက ေနရာAႏွံ႔Aျပားမွာ တပ္ဆင္ထားသည္။ လက္မွာ ေသြးစက္ေတြ တစ္ေပါက္ခ်င္း စီးဝင္ေနသည္။ ႏွာေခါင္းAစပ္မွာ တိပ္ႏွင့္ကပ္ထားေသာ ပိုက္တစ္ေခ်ာင္း ရွိသည္။ ဝါးပိုးဝါးတစ္လံုးထက္ မပိုေသာ ခႏၶာ၊ မ်က္လွည့္ေမွာ္ေသတၱာထက္မွ ေမ်ာက္ေခါင္းခြံတစ္ခုထက္ မပိုေသာ မ်က္ႏွာ၊ နာနာဘာဝတစ္ေကာင္လို ေၾကာက္စရာေကာင္းေနသည့္ မ်က္ႏွာ။ “သား မုန္႔သာြ းဝယ္Uီးမယ္ ေမေမ… ေမေမ့ဖို႔ လက္ဖက္ရည္ ဝယ္ခ့မ ဲ ယ္။ ပုလင္းထဲကေရေတြ သြန္လိုက္မယ္” ျခေသၤ့တစ္ေကာင္လို လွစ္ခနဲ ေျပးထြက္သာြ းသံကို ၾကားေနရသည္။ ပိုးကို ယုန္ကေလး တစ္ေကာင္လို၊ သိုးကေလး တစ္ေကာင္လိုထက္ ျခေသၤ့ကေလး တစ္ေကာင္လို ေလာကထဲမွာ ထားခဲ့ခ်င္သည္။ ေစာေစာက ေစာင္းဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္သျဖင့္ ေသြးပုလင္းက ေသြးက်မႈ ရပ္ဆိုင္းသြားသည္ဟု ထင္သည္။ ေခၽြးေတြ စို႔ထက ြ ္လာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြက Aက္ကဲြေနသည္။ ေသြးမဆင္းေတာ့ေသာ ေသြးပုလင္းကို ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနမိျပန္သည္။ ေခါင္းကိုေစာင္းငဲ့၍ သံဆန္ခါတပ္ျပတင္းမွ Aျပင္သို႔ ၾကည့္လိုက္သည္။ မပီ… ျမင္ကြင္းသည္ မပီ။ သို႔ေသာ္ သည္ျမင္ကြင္းေတြကို Aလြတ္ရေနသည္။ Aုတ္တိုက္ျဖဴျဖဴေလး တစ္လံုး၊ ေဘးမွာ လွည္းတစ္စီး၊ သို႔မဟုတ္ ေဆး႐ံုရင္ခဲြ႐ံုႏွင့္ Aေလာင္းသယ္လွည္း မည္းမည္း တစ္စီး။ ဒါကလြလ ဲ ွ်င္ Aျခားမျဖစ္ႏိုင္။ *** -၃- ေဆးသားမဲ့ကန္ကာရြက္ လည္သံကပင္ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ ေကာင္းေနေလသည္။ မႊန္စူးေသာ ေဆး႐ံုနံ႔၊ သို႔မဟုတ္ ေမြးဖြားေဆာင္ဘက္မွ မီးေနနံ႔၊ သို႔မဟုတ္ ျပည္ပုပ္ေသြးပုပ္နံ႔တို႔မွ ညႇီၿပဲ႕ၿပဲ႕နံ႔။ သို႔တည္းမဟုတ္ လူေသတို႔၏ ေAးစက္ေသာAနံ႔။ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ http://www.mmcybermedia.com Aနံ႔တစ္ခုခုကို ရေနသည္။ လူေသေတြရဲ႕Aနံ႔။ ေဝးလံေသာ Aရပ္မွ လာေသာ Aနံ႔သာဆိုလွ်င္ ရင္ခြဲ႐ံုဘက္ကလာသည့္Aနံ႔ကို ရရွိေနျခင္း ျဖစ္သည္။ Aုတ္တိုက္ျဖဴျဖဴကေလးဆီက၊ သို႔မဟုတ္ လွည္းမည္းမည္းဆီက ျဖစ္မည္။ သူ႔ကိုယ္သူ ေဆး႐ံုရင္ခဲြ႐ံုထက ဲ ေက်ာက္စားပြႀဲ ကီးေပၚမွာ ေတြ႔ေနရသည္။ ရင္ခဲြ႐ံုထမ ဲ ွာ ေက်ာက္စားပြဲ ရွိသည္မရွိသည္ကို သူ မသိ။ ေက်ာက္စားပြဲေပၚမွာ ဆန္႔ဆန္႔လ်ားလ်ား ၿငိမ္သက္ေနေသာ သူမခႏၶာကိုယ္ကိုေတာ့ သူမ ေတြ႔ေနရသည္ Aမွန္။ ရေနေသာAနံ႔က သူ႔ကိုယ္မွAနံ႔ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ စားပြဲေပၚမွာ သူ မလွမပ ေလ်ာ့ရဲေနေလသည္။ ရင္ခဲြ႐ံုထက ဲ ို သူ ဘယ္လိုေရာက္ေနမွန္း မသိ။ သူ ဝင္လိုက္ေတာ့ ရင္ခဲြ႐ံုတံခါး ျပန္ပိတ္သာြ းသည္။ 2 3 ေက်ာက္စားပြဲေပၚကသူမကို သူမကိုယ္တိုင္ ျမင္ရေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ၿပံဳးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ယွU္ကာAိပ္လိုက္သည္။ ခဏၾကာေတာ့မွ သူမ AသာAယာ ျပန္ထလိုက္သည္။ ေက်ာက္စားပြဲေပၚမွ ေလွ်ာဆင္းကာ တံခါးနားမွာ လာရပ္ေတာ့ တံခါးက AလိုAေလ်ာက္ ပြင့္သာြ းျပန္သည္။ ေဆး႐ံုေရွ႕ ေက်ာက္ခင္းလမ္းကေလးမွ ထင္းရွဴးပင္တန္းဆီသို႔ ေရာက္လာသည့္Aခါ ညသည္ ေAးျမစြာ ႏႈတ္ဆက္ေလသည္။ ထင္းရွဴးပင္ႀကီးေတြေAာက္က သစ္သားထိုင္ခံုေပၚမွာ ခဏထိုင္လိုက္ျပန္သည္။ ျမင္ကြင္းထဲမွာေတာ့ ေဆး႐ံုႀကီးတစ္ခုလံုးသည္ ေမွာ္Aိမ္ႀကီးတစ္Aိမ္လို ေၾကာက္မက္ဖယ ြ ္ ေကာင္းေနသည္။ သာဝန္းစ လသည္ ေဆး႐ံုေခါင္မိုးေပၚမွာ ခ်ိတ္တယ ြ ္ေနသည္။ ထင္းရွဴးရိပ္မွာ လေရာင္က်ိဳးက်ဲ။ ေလသည္ ထင္းရွဴးရြက္မ်ားကို ျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္လာေသာAခါ သာယာသံလိုလို၊ ညည္းသံလိုလို Aသံေတြ ျဖစ္ေပၚေစသည္။ ထင္း႐ွဴးပင္ၾကားက လသည္ မႈန္ရီလန ြ ္းသည္။ ေဆး႐ံုေဟာင္းဘက္မွာ ဆရာမတစ္Uီးကို စႀကႍမီးေရာင္ေAာက္မွာ ျမင္ေနရသည္။ သူ႔ကိုေတာ့ ျမင္ဟန္မရွိေခ်။ သူ႔ကိုယ္သူ ေသးက်ံဳ႕သြားေAာင္ ျပင္ထိုင္လိုက္သည္။ ဆရာမက သူ႔ကိုလွမ္းမျမင္ေတာ့ သူမ ဝမ္းသာသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ခံုေပၚမွထကာ ေဆး႐ံုေရွ႕ ကားလမ္းေပၚသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ က်ိဳးပဲ့ေနေသာ ေဆး႐ံုတံခါးကို ေက်ာ္လိုက္သည္။ ေဆး႐ံုသည္ ေဝးလ်ားစြာ ေနာက္မွာ က်န္ရစ္ခ့သ ဲ ည္။ သူ႔ေျခဖ်ားေတြက ေျမႀကီးႏွင့္ ထိစပ္ေနသည္ ဟု မထင္။ မႈိ႕စကေလးတစ္စလို လြင့္ေမ်ာေနျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ လြတ္ၿပီ… Aားပါးတရႀကီး ရယ္ပစ္လိုက္သည္။ သူရယ္တာကို သူကိုယ္တိုင္ ျပန္ျမင္ရေတာ့ လန္႔ဖ်ပ္သာြ းျပန္သည္။ သြားေတြ တစ္ေခ်ာင္းမွ မရွိေတာ့။ မ်က္လံုးတစ္လံုးက Aျပင္ဘက္ကို တြက ဲ ်ေနသည္။ ပါးတစ္ျခမ္းက ရြ႔လ ဲ ိမ္ေနသည္။ ႐ုပ္ရွင္ပိတ္ကားေပၚက မိမိလႈပ္ရွားမႈကို မိမိ ျပန္ၾကည့္ေနရေသာ ႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္တစ္ေယာက္လို ျပန္ျမင္ေနရျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ေလသည္။ ထိုAခါ သူမ ငိုခ်လိုက္သည္။ “ေမစီ… ေမစီ…” တိုးညင္းေသာAသံႏွင့္Aတူ သူ႔ကိုကိုင္လႈပ္ေနမွန္း ပထမUီးစြာ သိလိုက္ေသာAခါ သူ ငို႐ႈိက္ေနသည္ ဟု ထင္သည္။ မာေတာင့္ေသာ ေဆး႐ံုကုတင္ထက္မွာ၊ မႊန္စူးေသာ Aနံ႔ေတြၾကားမွာ၊ တစ္ပတ္ခ်င္း http://www.mmcybermedia.com မွန္မွန္လည္ေနေသာ ပန္ကာရြက္ေAာက္မွာ သူမ ရွိေနမွန္း ျပန္သတိရလာသည္။ “ေမစီ… ဘာျဖစ္လို႔ငိုေနသလဲ။ နင္တို႔သားAမိလည္း ဒုကၡပါပဲဟယ္။ ကေလးကပါ ေဆး႐ံုတက္ေနရတယ္၊ ျခင္ေတြကိုက္ထားလိုက္တာ။ Aို… Aိုး… ေနပါUီးကြယ္… ငါ ေစာင္ၿခံဳေပးစမ္းမယ္” တာဝန္က် ဆရာမကေလး၏ Aသံၾကားေတာ့ သူမ လန္႔ႏိုးသြားသည္။ လူနာမရွိေသာ ခုတင္လတ ြ ္တစ္လံုးမွာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ Aိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သားေလးကို သတိရသြားသည္။ 2 4 ခ်ည့္န႔စ ဲ ာြ လည္ပတ္ေနေသာ ပန္ကာရြက္က ျခင္ေကာင္ေတြကို ေမာင္းႏွင္မပစ္ႏိုင္။ ဆရာမက ထံုးစံAတိုင္း ေဆးထိုးေပးသြားၿပီ ထင္သည္။ ထိုးသည္ျဖစ္ေစ၊ မထိုးသည္ျဖစ္ေစ သူမမွာ ခံစားမႈ မရွိေတာ့၊ ထိ သိ မရွိေတာ့… ေရဆာလာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ တင္းေျခာက္ေနသည္။ ရင္ေတြ ခုန္ေနသည္။ ေဆး႐ံုခုတင္ႏွင့္ ထိစပ္ေနေသာ ကိုယ္ခႏၶာAစိတ္Aပိုင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထံုက်U္ေနသည္။ ေလရွဴရတာလည္း မဝခ်င္ေတာ့။ တAားရွဴသြင္းေနရသည္။ Aဆုတ္ထက ဲ ို ေလနည္းနည္းပဲ ဝင္သည္။ Aဆုတ္တစ္ခုလံုး ျပန္႔ကားသြားေAာင္ ရွဴသြင္းခ်င္ေသာ္လည္း မရ။ သားေလးကို ႏႈိးမည္ ႀကံသည္။ မႏႈိးရက္ေတာ့။ Aသံထက ြ ္ခ်င္ေသာ္လည္း ေစးထန္းေသာ ခံတြင္းက ဖြင့္၍မရေခ်။ သူမ ေသသြားၿပီလား… ဒါမွမဟုတ္ ေသေတာ့မွာလား… မသိေခ်။ “ေရ… ေရ…” Aသံထက ြ ္သာြ းသည္ ဟု ထင္သည္။ ေရစက္Aခ်ိဳ႕ စီးက်လာမွန္း သိေသာ္လည္း ဘယ္သူက တိုက္ေနမွန္း မသိ။ ေရစက္ေတြက ႏွလံုးကို ျဖန္းခနဲ ျဖန္းခနဲ ထိစU္သာြ းသည္။ သူ႔နားထဲမွာ စကားသံေတြ ၾကားေနရသည္။ တေဝါေဝါ ဆူညံေနေAာင္ ေျပာေနျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ စကားေတြက ေဝး၍ ေဝး၍ သြား႐ံုမက ေႏွးေကြးေလးတြ႔စ ဲ ာြ ေျပာေနသံမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ မိမိ၏ Aမည္ကို တယုတယေခၚေနမွန္း သိေသာ္လည္း ေမး႐ိုးကို ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ ထိုးကာ ၾကားေၾကာင္း တံု႔ျပန္လိုက္သည္။ ဘယ္သူက ေခၚေနတာလဲ၊ ဘယ္သူေတြလဲ၊ ဘယ္သူေတြလဲ… *** -၄- သည္တစ္ခါ သူမ တက္လိုက္ေသာ Aေဆာက္AAံုမွာ Aုတ္တိုက္နီနီႀကီး ျဖစ္ေလသည္။ ေလွကားထစ္ေပါင္းမ်ားစြာကို တက္ေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ Aခ်ိဳးAေကြ႔ေတြ မ်ားလြန္းသျဖင့္ ဘယ္ႏွထပ္မွန္းလည္း မသိေတာ့။ ေနာက္ဆံုးAခ်ိဳးတစ္ခု Aေကြ႔လိုက္တြင္ ေမႊးႀကိဳင္ေသာ ရနံ႔တစ္မ်ိဳးကို ႐ွဴ႐ႈက္မိေလသည္။ ႏွင္းဆီရနံ႔… http://www.mmcybermedia.com ခ်ီAီေသာရနံ႔သည္ ခန္းမထဲမွာ ႀကိဳင္ေလွာင္ေနသည္။ ဝင္းလက္ေသာ Aေရာင္တင္ဆီသုတ္ ကၽြန္းသားခံုတန္းေတြကို တစ္တန္းၿပီး တစ္တန္း ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့သည္။ လက္ဝါးကပ္တိုင္ပံု ႐ုိက္ႏွိပ္ထားေသာ ယပ္ေတာင္တခ်ိဳ႕။ ဓမၼသီခ်င္းစာAုပ္မ်ားကိုလည္း ေတြ႔ေနရသည္။ ယပ္ေတာင္ေပၚက စာေတြကို လိုက္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ‘ခရစ္ေတာ္၌ Aိပ္ေပ်ာ္ျခင္း၊ ေမစီ… Aသက္ ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္’ ဟု ေရးထားသည္။ ေရွ႕ကိုဆက္ေလွ်ာက္လာေတာ့ ေရွ႕မွာ Aနက္ေရာင္ ေသတၱာရွည္တစ္လံုး ရွိေနသည္။ လႊားၿခံဳထားေသာဇာပဝါမွာ ျဖဴေဖြးေတာက္ပလြန္းသည္။ Aုတ္တိုက္နံရံကို ႐ိုက္ခတ္၍ လႈိက္ခုန္ေနေသာ စႏၵရားသံႏွင့္Aတူ လူေပါင္းမ်ားစြာ၏ ဓမၼသီခ်င္း က်ဴးEသံက လႈိင္းထေနေလသည္။ 2 5 ‘ေကာင္းကင္မွာ မိတ္ေဆြမ်ား ေတြ႔ရလိမ့္မည္။ ဝမ္းေျမာက္ျခင္း ျမစ္ေရသည္ စီးလ်က္ေန၏။ ကယ္တင္ရွင္ၿပံဳးရယ္ျခင္း ျမင္ရျပန္လွ်င္ Aနႏၲကာလမွာ ဘုန္းေတာ္ျမတ္ပင္’ ထိုင္ရာမွ ထလိုက္ကာ ေသတၱာနက္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေတာက္ပေသာဇာပဝါကို ျဖတ္၍ ေသတၱာထဲငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်ားစြာ Aံ့ၾသသြားေလသည္။ ေခါင္းတလားထဲမွာ Aိပ္စက္ေနသူကား သူမကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ေနေလသည္။ လူေတြက သူမကိုမေတြ႔သလို ဓမၼသီခ်င္း၌ Aာ႐ံုစူးနစ္ထားၾကသည္။ ႏွင္းဆီရနံ႔သည္ ပိုမိုမႊန္စူးေနသည္။ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေနာက္ဆုတ္လာခဲ့သည္။ လူေတြက သူမကိုမျမင္တာ သူမ Aံ့ၾသေနသည္။ ‘Aကၽြႏ္ုပ္ရန္သူတို႔ေရွ႕မွာ Aကၽြႏ္ုပ္Aဖို႔ စားပြက ဲ ို ခင္းက်င္းေတာ္မူ၏။ Aကၽြႏ္ုပ္ေခါင္းကို ဆီျဖင့္လိမ္းက်ံေတာ္မူ၏။ Aကၽြႏ္ုပ္ခက ြ ္ဖလားသည္ လွ်ံလ်က္ရွိပါ၏’ သင္းAုပ္ဆရာေတာ္၏ က႐ုဏာျဖင့္ ႁမြက္က်ဴးသံသည္ သူမေနာက္မွာ လြင့္ဝဲ ပါလာသည္။ ေလွကားေထာင့္ခ်ိဳးေကြ႔တစ္ခုမွာ သူမ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဝမ္းပန္းတနည္း ငိုခ်လိုက္သည္။ ခဏၾကာေတာ့မွ ငိုရင္း ဆင္းလာခဲ့သည္။ ႀကီးမားေသာ သံပန္းတံခါးႀကီးကို တြန္းဖြင့္ကာ လမ္းမေပၚကို ဆင္းလိုက္သည္။ လမ္းမေပၚမွာ ကသုတ္ကရက္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ သည္မွာပင္ ရွည္လ်ားေသာ လူတန္းႀကီးကို သူမ ေတြ႔ရွိေလသည္။ Aဆက္မျပတ္ ၾကားေနရေသာ ေၾကးစည္ထိုးသံႏွင့္Aတူ လူတန္းႀကီးသည္ တေရြ႕ေရြ႕သြားေနျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ လူတန္းရွည္ႀကီး၏ ေနာက္ဆံုးတန္းထဲသို႔ သူမ တိုးဝင္လိုက္သည္။ သည္လူေတြကလည္း ယပ္ေတာင္ကေလးေတြ ကိုယ္စီကိုင္ထားသည္။ ယပ္ေတာင္ေတြမွာ ထင္ထင္ရွားရွားျမင္ရေသာ Aနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ Aနတၱ ဆိုသည့္ စာလံုးေတြကို ေတြ႔ေတာ့မွ သူမ သေဘာေပါက္သာြ းသည္။ သူမက လူေတြကို တစ္ရစ္ၿပီးတစ္ရစ္ ေက်ာ္ကာ ျဖတ္တက္လာခဲ့သည္။ သူမ ေရွ႕ဆံုးတန္းကို ေရာက္လာေတာ့ လမ္းက်U္းကေလးတစ္ခုထက ဲ ို လူေတြ တိုးဝင္ေနၾကသည္။ ေျမစိုင္ခဲ စိုပပ ြ ြေပၚမွာ တင္ထားေသာ ေသတၱာရွည္တစ္လံုး။ Aထဲမွာ သူမ ရွိေနေလသည္။ ေသတၱာေပၚက ေငြေရာင္ကႏုတ္ကေလးေတြက ၿပိဳးျပက္ေနသည္။ လူေတြကို တAားတိုးဖယ္ကာ ေသတၱာႏွင့္ Aနီးဆံုးေနရာမွာ သူမ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ သူမ ထိုင္လိုက္သျဖင့္ ေျမစိုင္ခတ ဲ ခ်ိဳ႕ က်င္းထဲကို က်သြားေသာ္လည္း လူေတြက သူမကိုမေတြ႔သလိုပင္။ http://www.mmcybermedia.com AဘြားAိုတစ္Uီးက လက္ထမ ဲ ွာ ခ်ိန္ခြင္ကေလးတစ္လက္ကို ကိုင္ထားသည္။ တစ္ဖက္မွာ Aက်ႌကေလး ႏွစ္ထည္။ သည္ဘက္မွာေတာ့… Aို… သူမ ႏွစ္သက္ခ့ဖ ဲ ူးေသာ ရွန္Aက်ႌကေလး။ ဒါျဖင့္ ဟိုဘက္ကAက်ႌေတြကေကာ။ ပိုး၏Aက်ႌေတြပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာသည္ တည့္မတ္စာြ ႐ိုးဂုဏ္ကိုျပသေနသည္။ 2 6 “ကိုင္းပါကြယ္… သံေယာဇU္ေတြကို ျဖတ္လိုက္ပါေတာ့။ ကေလးက လူ႔ဘံုမွာေနခဲ့ရမွာေလ။ ညည္းနဲ႔က ဘဝျခားေနၿပီပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီAေဖလက္ထက ဲ ိုသာ စိတ္ခ်လက္ခ် ထားခဲ့ပါေတာ့။ သေဘာတူရင္ ညည္းဘက္က ႏွိမ့္ျပလိုက္။ ႏွိမ့္ျပလိုက္… ႏွိပ္ျပလိုက္ပါ ေAရယ္” သူ႔Aေဖ တဲ့၊ ပိုးရဲ႕Aေဖ ေပါ့။ Aို… ပိုးရဲ႕Aေဖလက္ထက ဲ ို ထားခဲ့ရမတဲ့လား။ မေပးဘူး… ဘယ္ေတာ့မွမေပးဘူး။ ေျမစိုင္ခတ ဲ စ္လံုးကို ပိုး၏Aက်ႌဘက္က ခ်ိန္ခြင္ထဲ ထည့္လိုက္သည္။ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာသည္ ငုိက္ခနဲ ထိုးက်သြားသည္။ “မဟုတ္တာေA… ညည္းႏွယ္… ညည္း မကၽြတ္မွာစိုးလို႔ ေျပာတာ ေAရဲ႕… သူတို႔က ကေလးကို ရွင္ျပဳေပးမယ္ တဲ့။ ညည္းလည္း ဘဝကူးေကာင္းေရာေပါ့” ခ်ိန္ခြင္က ျပန္လည္တည့္မတ္သာြ းျပန္သည္။ Aံကို တင္းတင္းႀကိတ္လိုက္ကာ ေျမစိုင္ခဲေတြကို လက္ျဖင့္ က်စ္က်စ္ပါေAာင္ ဆုပ္ရင္း ထိုေနရာမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ထူးဆန္းသည္မွာ လူေတြက သူမကို မေတြ႔ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ သခ်ႋဳင္းဝသို႔ ေရာက္ေသာAခါ ျမက္ခင္းစပ္မွာ လူတစ္ေယာက္ ရွိေနသည္။ တစ္ေယာက္တည္း… ပထမဆံုး သူမ ျမင္ရသည္မွာ Aနက္ေရာင္ ကတၱီပါသဲႀကိဳးတပ္ ဖိနပ္ကို စီးထားေသာ ေျခေထာက္မ်ား။ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ တင္းမာခက္ထန္ေသာ မ်က္ႏွာမ်ိဳး။ Aရက္ခိုးေဝေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားက ေတာက္လက္ေနသည္။ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးေသာ သည္မ်က္ႏွာကို သူမ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့။ ကိုၫန ြ ္႔ေဝ… သူမ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေနာက္ကိုဆုတ္လိုက္သည္။ ပိုး… ပိုးရဲ႕ Aေဖ… ကိုၫန ြ ္႔ေဝ၊ ပထမAိမ္ေထာင္။ မိမိဘဝ၏ ပထမဆံုးေႂကြခ့ဖ ဲ ူးေသာ ေဆြးျမည့္ေသာသစ္ရက ြ ္ တစ္ရက ြ ္။ ယမုန္နာျမစ္လယ္မွာ Aေဆြခင္ပန ြ ္းဖြ႔ၾဲ ကေသာ ေၾကးAိုးႏွင့္ေျမAိုးတို႔ Aခ်င္းခ်င္း ႐ိုက္ခတ္မိသည့္Aခါ ေျမAိုးသာလွ်င္ ေနာက္ဆံုး တစ္စစီ တစ္ဖ့စ ဲ ီ ကြဲေၾကသြားရသည့္ ပံုျပင္ကို သူမ သတိရေနသည္။ Aိမ္ေထာင္သက္ သံုးႏွစ္Aတြင္း ပိုးကိုေမြးၿပီးစမွာပင္ သူႏွင့္ လမ္းခြဲခ့သ ဲ ည္။ http://www.mmcybermedia.com ထိုေနရာက သူမ ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။ Aေတာ္ ခရီးေပါက္လာသည့္Aခါ ခဏေလး ရပ္နားလိုက္သည္။ ေခၽြးေတြ ရႊန ဲ စ္ေနသည္။ ေမာဟိုက္ပင္ပန္းလွၿပီ။ လမ္းႏွစ္ခမ ြ ွ ေတာင္ကမူကေလးေပၚ တက္သာြ းေသာ လမ္းကေလးကို သူမ ေရြးခ်ယ္လိုက္သည္။ ထိုAခါ သူမ၏ပခံုးေတြကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က ဆြက ဲ ိုင္ထားသျဖင့္ ေရွ႕တိုးလို႔မရ။ “ေနUီးေလ… ငါလည္း လိုက္မွာေပါ့” 2 7 လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပိုး ေလးႏွစ္သားမွာ သူမ လက္ထပ္ယူခ့ေ ဲ သာ ဒုတိယAိမ္ေထာင္ကို ေတြ႔သည္။ “မလိုက္န႔ဲ… နင့္မ်က္ႏွာကို ငါ မၾကည့္ခ်င္ဘူး။ ဘာထူးသလဲ… နင္လည္း Aတူတူပဲ။ နင္ ငါ့ကိုမခ်စ္ဘူး။ ငါ့သားေလးကိုလည္း နင္ မခ်စ္ဘူး။ နင္က ပေထြးပဲ၊ ငါ့သားေလးကို နင္ ႏွိပ္စက္တယ္။ ငါကလည္း ပင္ပင္ပန္းပန္း ရွာေကၽြးရေသးတယ္၊ ငါ့သားေလးကိုလည္း နင္ ႐ိုက္တယ္။ နင့္ကို မၾကည့္ခ်င္ဘူး… မုန္းတယ္… မုန္းတယ္… မုန္းတယ္…” တစ္ေတာလံုး၊ တစ္ေတာင္လံုး ဟိန္းသြားေAာင္ ေAာ္ဟစ္လိုက္သည္။ ေဒါသျဖင့္ တုန္ယင္ေနသည္။ ေတာင္ကုန္းထိပ္က ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက ေမာ့ၾကည့္ေနဆဲ ျဖစ္ေလသည္။ “သြား… နင္ ငါ့ကိုမၾကည့္န႔။ဲ နင့္ေၾကာင့္၊ နင့္ေၾကာင့္… ငါ့ဘဝ…” ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုမိျပန္သည္။ ေလသည္ ေAးျမစြာတိုက္ခတ္ေနသည္။ သူမဘဝကိုသူမ နာၾကည္းစြာ သတိရေနသည္။ စက္႐ံုႀကီးတစ္႐ံု ေဘးမွာ ဝါးတဲကေလးႏွင့္ ေနရသည္။ ဒုတိယAိမ္ေထာင္က သူမႏွင့္ ကြလ ဲ ိုက္ ေပါင္းလိုက္ ျပန္လာလိုက္။ စက္႐ံုထက ဲ ဆီခပ ဲ ံုးေတြမွာ ေယာက္သာြ းခြံႏွင့္ ျခစ္ကာ ဆီခဲ စုခ့ရ ဲ သည္။ ထင္းတိုထင္းစ သံတိုသံစ ေကာက္ရသည္။ တခ်ိဳ႕က သနားသျဖင့္ ခြင့္ျပဳသည္။ တခ်ိဳ႕က မသနားဘဲ ခြင့္ျပဳသည္။ ကြင္းက်ယ္ႀကီးထဲက ဝါးတဲကေလးမွာ ေနရေသာ သူမရဲ႕ဘဝကို ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္သူေတြ မ်ားလာသည္။ ဒုတိယAိမ္ေထာင္၏ မိဘေတြကလည္း သူမဆီ ျပန္မလႊတ္ေတာ့။ ျပန္ေပါင္းဖို႔လည္း မေျပာေတာ့။ ဤသို႔ျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္သူမ်ားႏွင့္ ဘဝသည္ သာယာသလို ရွိလာသည္။ ထိုAခါ သူမ ဘဝကို ဇက္ကုန္ဖြင့္လိုက္သည္။ ဝါးAိမ္ကေလးသည္ တစ္ေန႔တျခား ေဆြးျမည့္သာြ းေလသည္။ Aျခင္ဝါးေတြ ဆင့္ဝါးေတြ ျပဳတ္က်ကုန္သည္။ ပိုးမႈန္တို႔ျဖင့္ ယိမ္းယိုင္စျပဳလာသည္။ ခ်ံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းတို႔ ဝါးမ်ိဳစ ျပဳလာသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေႏြလ၏ရက္တစ္ရက္မွာ ေဆး႐ံုကို သူမ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ ေဆး႐ံုကို… ေဆး႐ံု… ေဆး႐ံုမွာပဲ… သူမ ေဆး႐ံုမွာ ရွိေသးသည္ပဲ။ http://www.mmcybermedia.com “သားေလး… ပိုး…” *** -၅- “သားေလး… ပိုး…” “Aေမ…” “Aေမ…” 2 8 မ်က္လံုးေတြကို ဖြင့္ၾကည့္ေသာ္လည္း ျမင္ကြင္းသည္ မႈန္ဝါးလြန္းသည္။ ေဝးလံေသာAရပ္သို႔ ေျပးလႊားေနေသာစိတ္ေတြကို ျပန္လည္ စုစည္းမိလာသည္။ နဖူးႏွင့္လည္ပင္းမွာ ေခၽြးေစးေတြ က်ေနသည္။ ပါးဟက္ျဖင့္ ႐ွဴ႐ႈိက္ေနရေသာ ပလိုင္းထဲကငါးတစ္ေကာင္လို မြန္းက်ပ္ေနသည္။ “မေမစီ… သတိရၿပီလား… သတိရၿပီလား” တည္ၿငိမ္ေလးနက္ေသာ Aသံတစ္စ… မ်က္လံုးေတြကို ဖြင့္လိုက္သည္။ မ်က္ရည္ပူေတြ လိမ့္ေလွ်ာက်လာသည္။ “မေမစီ… သတိရၿပီလား… ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ပါ မေမစီ… ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ပါေနာ္” ရွိသမွ်ခြန္Aားေတြကို စုက်စ္ကာ နားေထာင္လိုက္သည္။ ေဝးလ်ားေသာ ေတာင္ၾကားလြင္ျပင္ တစ္ခု၊ သို႔မဟုတ္ လွ်ိဳတစ္ခုထက ဲ Aသံေတြလို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခါေနသည့္ Aသံမ်ား။ “ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးက မီးရထားAရာရွိတစ္Uီးပါ။ မေမစီရဲ႕ သားေလးကို မေမစီ ခြင့္ျပဳရင္ ကၽန ြ ္ေတာ္ ေမြးစားပါရေစ။ မေမစီ ၾကားရဲ႕လား။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ေပးခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာဝန္ႀကီးေတြေရွ႕မွာ တရားဝင္ေAာင္ ေဆာင္ရက ြ ္မွာပါ” “Aေမ… Aေမ… သားေျပာတဲ့ UီးUီးေလ… ေဆး႐ံုကို လိုက္လာတာ တဲ့။ သားကို လာေခၚတာ တဲ့” “မေမစီ… ၾကားရင္ ေခါင္းညိတ္ျပပါေနာ္။ ကၽန ြ ္ေတာ့္ကို ေပးမယ္ဆိုရင္ ပါးစပ္က ႀကိဳးစားၿပီး ေျပာပါ” မ်က္လံုးကိုဖြင့္ထားေသာ္လည္း ဘာမွမျမင္ရေတာ့။ Aသံေတြက ၾကားတစ္ခါ တိုးတစ္လွည့္။ ေလထဲမွာ ေသးမွ်င္ေသာ ပင့္ကူမွ်င္ႀကိဳးကေလးႏွစ္ေခ်ာင္း တလက္လက္ လြင့္ေမ်ာေနသည္။ တစ္ေခ်ာင္းက မိမိAသက္ဇီဝႀကိဳးမွ်င္၊ တစ္ေခ်ာင္းက… တစ္ေခ်ာင္းက… “Aေမ…” http://www.mmcybermedia.com သူမ ေခါင္းကေလးတစ္ခ်က္ ညိတ္လိုက္ဖို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ေမးကေလးတစ္ခ်က္ ဆတ္လိုက္ဖို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ၿပံဳးလိုက္ဖို႔… သူမကို တင္းရစ္ထားေသာ ႀကိဳးကေလးေတြ ေထာင္းခနဲ ေထာင္းခနဲ ျပတ္ေတာက္သာြ းသည္။ ထို႔ေနာက္… (ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း၊ Aမွတ္ ၁၁၂၊ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ - မတ္လ) 2 9 နင္ Aင္မတန္ ပလီတယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ခံရမွာပါ မလြဲ -၁- ဘူတာ႐ံုကေလးက ခပ္ေျမႇာင္ေျမႇာင္ကေလးဆင္းၿပီး ဝါးတံတား ခေနာ္နီခေနာ္န႔က ဲ ို ဒယီးဒယိုင္န႔ဲ ကူးျဖတ္လာတဲ့ ကိုမွန္ကင္းကို ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြက… “Uီးမွန္ကင္းႀကီး မိန္းမခိုးလာၿပီ Aေဖေရ” ေAာ္လိုက္ၾကတဲ့ကေလးေတြဆိုတာ ပြက္ပက ြ ္ကို ညံသာြ းေတာ့တယ္။ ကေလးေတြက Aေဖေရ လို႔သာ ေAာ္ၾကတာ၊ ထြက္ၾကည့္ေတာ့ Aေမေတြခ်ည္း ထြက္ၾကည့္တယ္။ Aေဖေတြက ထြက္ၾကည့္လို႔လည္း ျမင္ရတာမွမဟုတ္တာ။ သည္တစ ဲ ုကေလးေတြမွာ ေနၾကတဲ့ Aိမ္ေထာင္Uီးစီး ဆိုတ့ဲ ေယာက္်ားသား ဆယ့္ေလးငါးေယာက္ဟာ မ်က္မျမင္ေတြခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကိုမွန္ကင္း မိန္းမခိုးလာတယ္ ဆိုေတာ့ သူတို႔လည္း မျမင္ရေပမယ့္ ထြက္ၾကည့္ၾကတယ္။ မ်က္ႏွာေလးေတြကလည္း ၿပံဳးလို႔ရႊင္လို႔။ သူတို႔Aားလံုးက ဆရာႀကီးလို႔ ေခၚၾကတဲ့ Uီးက်ီးညိဳကေတာင္ ‘ဟ… မွန္ကင္းႀကီးရ… ႏွစ္ေယာက္သား တြလ ဲ ို႔၊ ဟုတ္လွေခ်လား ငါ့လူရ’ တဲ့ လွမ္းေAာ္တယ္။ ဟုတ္လွေခ်လား သာ ေAာ္တာ သူလည္း ျမင္ရတာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္က ႏွစ္ေယာက္တည္းလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဖိုးငိုလည္း ပါေသးတာ။ မနက္က ခုနစ္နာရီခဲြေကာင္န႔ဲ လိုက္သာြ းတုန္းက ကိုမွန္ကင္းရယ္ ဖိုးငိုရယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း။ မယ္ဒလင္န႔ဲ သြပ္လယ ြ ္ဘူးကေလးေတာ့ ပါတာေပါ့ေလ။ Aခုညေန ျပန္လာေတာ့ သံုးေယာက္။ ကိုမွန္ကင္းကို မိန္းမ တစ္ေယာက္က တြလ ဲ ို႔။ တြတ ဲ ယ္ ဆိုေပမယ့္ မိန္းမက ေရွ႕က ကိုမွန္ကင္းက Aဲဒီမိန္းမ ပခံုးကို ကိုင္ရင္း စမ္းစမ္း စမ္းစမ္းနဲ႔ ျပန္လာတာ။ ဖိုးငိုကေတာ့ ဟိုးေဝးေဝးေနာက္က ႀကံေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းစုပ္ရင္း လိုက္လာတယ္။ ကိုမွန္ကင္းကေတာ့ မယ္ဒလင္ကေလး ေက်ာမွာကပ္တ့ၿဲ ပီး ‘ဘူတာက ဆင္း၊ နည္းနည္း http://www.mmcybermedia.com လမ္းေလွ်ာက္၊ ဝါးတံတားကေလး ေတြ႔လိမ့္မယ္ ျဖတ္၊ တဲစုကေလး ေတြ႔လား၊ ေခါင္ေစာက္ေစာက္တက ဲ ေလး တည့္တည့္ကိုသာြ း’ လို႔ ေနာက္ကလိုက္ရင္း တတြတ္တတ ြ ္န႔ဲ လမ္းျပတယ္န႔တ ဲ ူပါတယ္။ ေရွ႕ကမိန္းမက လူစိမ္းဆိုေပမယ့္ သြားေနလိုက္တာ ေျဖာင့္လို႔။ တဲေလးေပၚ ေရာက္ေတာ့ ကိုမွန္ကင္းက မယ္ဒလင္ကို ေက်ာသိုင္းထားရာက ျဖဳတ္ၿပီး ထရံမွာညႇပ္ထားတဲ့ ႏွီးေခ်ာင္းမာမာကေလးမွာ ခ်ိတ္တယ္။ သူ ခိုးလာတဲ့ မိန္းမကို လွမ္းၿပီး ေရတစ္ခက ြ ္ ခပ္ေပးစမ္း တဲ့။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ခိုင္းေနတဲ့ ကိုမွန္ကင္းကို လာၾကည့္ၾကတဲ့ ကေလးေတြန႔ဲ မိန္းမေတြက သေဘာေတြက်လို႔။ ကိုမွန္ကင္းရဲ႕ တဲကေလးဆီကို ကသုတ္ကရက္ လိုက္လာၾကတဲ့ မိန္းမေတြထက ဲ တစ္ေယာက္က… 3 0 “ေAာင္မာ AေမာAပန္းမ်ား ေျဖပါေစUီးေတာ့။ မင္းႏွယ္…၊ ငါ့ညီမ… မလုပ္န႔။ဲ သူ႔ဟာသူ ခပ္ေသာက္လိမ့္မယ္” တဲ့။ ကိုမွန္ကင္းကေတာ့ AိAိဖိုင့္ဖိုင့္ ကိုယ္ခႏၶာႀကီးကို တသိမ့္သိမ့္ ျဖစ္သာြ းေAာင္ ရယ္ရင္းက… “မယားေနစ ဆင္ေသမွ ဗ်” ဆိုေတာ့ မိန္းမေတြက ဝိုင္းရန္ေတြ႔ၾကတာ ကက္ကက္လန္ေရာ။ ခဏေနေတာ့ ကိုမွန္ကင္းက ဖိုးငိုကို လွမ္းေခၚတယ္။ ဖိုးငိုက ႂကြပ္ႂကြပ္Aိတ္န႔ဲ ဝယ္လာတဲ့ ထမင္းသံုးထုပ္ကို သူ႔ေရွ႕မွာ လာခ်တယ္။ တကယ္က ဖိုးငိုက ကိုမွန္ကင္းရဲ႕သား မဟုတ္ဘူး။ ဘာမွလည္း မေတာ္ဘူး။ သူ႔လို ဘဝတူမ်က္မျမင္ထက ဲ တစ္ေယာက္ရဲ႕ သားပဲ။ Aသက္က ရွိလွမွ ဆယ္ႏွစ္သာသာပဲ။ ကိုမွန္ကင္းမွာက လူတမ ဲြ ရွိဘူး။ တစ္ေယာက္တည္းသမား။ လူပ်ိဳလား ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး၊ မိန္းမနဲ႔လား ဆိုေတာ့လည္း ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ မိန္းမကေတာ့ ရဖူးတာေပါ့။ ဖိုးငိုကိုပဲ ေလာေလာဆယ္ လူတလ ဲြ ုပ္ေနရတယ္။ ဆရာႀကီး ေသာ့ခတ္ၿပီး လႊတ္လိုက္တ့ဲ သြပ္လယ ြ ္ဘူး လည္ပင္းခ်ိတ္ၿပီး တစ္ေနကုန္ မီးရထားလိုက္စီးေနလိုက္တာ ေမွာင္မွခ်ည္း ျပန္ေရာက္တယ္။ ေရာက္ေတာ့ ပိုက္ဆံခဲြ။ ဆရာႀကီးက တခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ႏုတ္ၿပီး က်န္တာ ဖိုးငိုတစ္ခ်ိဳး၊ သူႏွစ္ခ်ိဳး ယူေနက်။ ဖိုးငိုကလည္း ေက်နပ္တယ္၊ ကိုမွန္ကင္းနဲ႔ထက ြ ္ရတာ သူ ေပ်ာ္တယ္။ ပိုက္ဆံလည္း ရတယ္။ ကိုမွန္ကင္းက Aဆိုေကာင္း၊ Aတီးေကာင္း။ Aသံကေတာ့ ခပ္Aစ္Aစ္ ရွတတ ကြၿဲ ပဲၿပဲႀကီး။ ဆိုတတ္လို႔သာ နားေထာင္ေကာင္းတာပဲ ရွိတယ္။ ဖိုးငိုက ကိုမွန္ကင္းနဲ႔ လိုက္ခ်င္သလို ကိုမွန္ကင္းကလည္း ဖိုးငိုမွ ဖိုးငို။ တျခားကေလး တြဲေလ့မရွိဘူး။ Aဆိုေလးရတဲ့ ကေလးမေတြ ရွိတာပဲ၊ ဘယ္ေတာ့မွ မေခၚဘူး။ ဖိုးငိုကိုပဲ သံေယာဇU္ ျဖစ္ေနၿပီကိုး။ ဖိုးငိုေပးရတာကိုလည္း သူ ဝမ္းသာတယ္။ ဖိုးငိုတို႔တက ဲ သူ႔တန ဲ ႔ဲ သိပ္မေဝးေပမယ့္ ဖိုးငိုက ကိုမွန္ကင္းနဲ႔ပဲ ညAိပ္တယ္။ ႏွိပ္ေပး နင္းေပးေသးတယ္။ မ်က္ႏွာသစ္ဆင္းတာ၊ ေရAိမ္ဆင္းတာကAစ ဖိုးငိုပဲ။ ဖ်ားလို႔နာလို႔ ခ်မ္းေAး ေလး၊ လင္ေမာ္ဂ်င္ ေလး ေျပးဝယ္ပါUီးဟ ဆိုလည္း ဖိုးငိုပဲ။ http://www.mmcybermedia.com ဖိုးငိုလာခ်ေပးတဲ့ ႂကြပ္ႂကြပ္Aိတ္ထက ဲ Aင္ဖက္န႔ထ ဲ ုပ္ထားတဲ့ ထမင္း သံုးထုပ္ကို ကိုမွန္ကင္းခိုးလာတဲ့ မိန္းမက ေျဖတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္က ပစၥည္းပစၥယေလး၊ ပန္းကန္ခက ြ ္ေယာက္ေလး တခ်ိဳ႕ကို ဖိုးငိုက လိုက္ျပေတာ့ Aဲဒီမိန္းမက လိုက္ၾကည့္တယ္။ သူက ကိုမွန္ကင္းရဲ႕ Aိမ္ရွင္မ ျဖစ္သာြ းၿပီကိုး။ ကိုမွန္ကင္းကိုသာ မကဘဲ ပစၥည္းခန္း ဆိုတာလည္း သူနဲ႔ဆိုင္သာြ းၿပီကိုး။ ကိုမွန္ကင္း ခိုးလာတဲ့ မိန္းမကလည္း ကိုမွန္ကင္းရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈကို ခဏေလးနဲ႔ ျမင္သာြ းၿပီးသား ျဖစ္ကေရာ။ Aိပ္စရာ ေခါင္းAံုး ႏွစ္လံုး၊ ဖ်ာ တစ္ခ်ပ္၊ သံပန္းကန္ သံုး ေလး ခ်ပ္၊ 3 1 ဒယ္Aိုးေလး တစ္လံုး၊ သံုးဘူးဝင္ ဒန္Aိုးလတ္လတ္ တစ္လံုး၊ ပုလင္း ေလး ငါး လံုး၊ ေရညႇိတက္ေနတဲ့ ေသာက္ေရAိုး တစ္လံုးနဲ႔ စစ္မတ္ခက ြ ္ ေႂကြကာြ တစ္လံုး ပါပဲ။ ကိုမွန္ကင္း ပိုင္တာ ဒါပဲ။ ကိုမွန္ကင္းခိုးလာတဲ့ မိန္းမကလည္း ဒါေလာက္ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ထားပံုပဲ။ ကိုမွန္ကင္းလိုလူဆီက သည့္ထက္ ဘာမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားဘူး ဆိုတ့ဲ မ်က္ႏွာမ်ိဳးပဲ။ သံပန္းကန္ႏွစ္ခ်ပ္ ယူၿပီး ထမင္းေတြ ထည့္တယ္၊ ေသာက္ေရတစ္ခက ြ ္ ခပ္ၿပီး ကိုမွန္ကင္းေရွ႕ ခ်ေပးတယ္။ ဖိုးငိုန႔ဲ ကိုမွန္ကင္းကိုသာ ခ်ေပးတာ၊ သူကေတာ့ မစားဘူး။ “Aစ္ကို… စားေလ” ဆိုေတာ့ ကိုမွန္ကင္းက ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးနဲ႔။ “မၾကည္လည္း စားေလ” တဲ့။ မၾကည္ ဆိုတ့ဲ နာမည္ကို သိၾကေတာ့ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ မိန္းမေတြက ဖိုးငိုကို စ,တယ္။ “နင္စားၿပီး ျမန္ျမန္ျပန္ေတာ့။ ကိုမွန္ကင္းနဲ႔ နင္န႔ဲ ကေန႔ ဘာမွ မပတ္သက္ေတာ့ဘူး။ မၾကည္ ေရာက္လာၿပီ” တဲ့။ ဖိုးငိုကလည္း သူ႔ဆရာသမား မိန္းမရလာတယ္ ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္ေနပံုပဲ။ ႏွစ္ေယာက္သား သံေယာဇU္ျဖစ္ေနၾကတာ မွန္ေပမယ့္ ကိုမွန္ကင္း မိန္းမရလာၿပီ ဆိုေတာ့ သူ ဆက္ေနလို႔ မေကာင္းေတာ့ဘူး ဆိုတာ ဖိုးငိုကလည္း သိပံုေပၚတယ္။ “က်ဳပ္ ျပန္မွာပါဗ်ာ” တဲ့။ မိန္းမေတြက ရယ္ေတာ့ ကိုမွန္ကင္းက မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး။ မျပန္ပါနဲ႔ကာြ တဲ့၊ တို႔န႔ပ ဲ ဲ ေနပါ တဲ့ ေျပာရွာပါတယ္။ ဖိုးငိုက မေနခ်င္ဘူး ပဲ ေျပာၿပီး ထမင္းဆက္စားတယ္။ ကိုမွန္ကင္း ထမင္းစားၿပီးေတာ့ မၾကည္က ေနာက္ေဖးဘက္ ပန္းကန္ထက ြ ္ေဆးေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္က မၾကည္ကို ဘယ္က ေခၚလာတာလဲ တဲ့ တိုးတိုးေလး ေမးတယ္။ ကိုမွန္ကင္းက မေျဖပါဘူး၊ ဖိုးငိုကပဲ ေျဖတယ္။ “ပုဇန ြ ္ေတာင္ဘူတာမွာ ေတြ႔တာပါဗ်ာ။ Uီးမွန္ကင္းနဲ႔ခင္တ့ဲ သူ႔Aဖြ႔ေ ဲ ဟာင္းက လူေတြ ထည့္ေပးလိုက္တာ။ Uီးမွန္ကင္းကလည္း ေခၚလာေရာ” http://www.mmcybermedia.com Aဲဒါ ကိုမွန္ကင္းနဲ႔ မၾကည္တို႔ ေတြ႔ၾကပံုပဲ။ သံေယာဇU္ ျဖစ္ၾကပံုပဲ။ ညားၾကပံုပဲ။ ခဏေနေတာ့မွ မၾကည္ ျပန္ဝင္လာတယ္။ လာၾကည့္ၾကတဲ့ မိန္းမေတြေရာ ဖိုးငိုေရာ ျပန္ေတာ့မွ ကိုမွန္ကင္းက ေခါင္းရင္းဘက္က မႈိေတာင္တက္ေနတဲ့ ဝါးပတၱလားဆီ ထသြားတယ္။ မၾကည္က မီးတိုင္ခက ြ ္ကေလး ထြန္းတယ္။ ကိုမွန္ကင္းက ပတၱလားရြက္ေပၚ တင္ထားတဲ့ လက္ခတ္ကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး ဟိုစမ္းဒီစမ္း တီးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကေလး တီးၿပီးေတာ့မွ… “နင္ ဘာသီခ်င္းရသလဲ” 3 2 “ရပါတယ္” “Aာယားမ ရလား” “Aင္း” ကိုမွန္ကင္း သူန႔တ ဲ စ္သက္လံုး တြဲရမယ့္မိန္းမ သီခ်င္းဘယ္ေလာက္ရသလဲ ဆိုတာ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း စာေမးပြစ ဲ စ္တယ္၊ တစ္ပုဒ္ပဲ ေမးၾကည့္ရေသးတယ္၊ ရတယ္ ဆိုေတာ့ ကိုမွန္ကင္း ေက်နပ္သာြ းတယ္။ Aာယားမသီခ်င္း ေျခဆင္းေလး Aသံျပလိုက္ေတာ့ မၾကည္က ဝင္ဆိုေရာ။ “သူငယ္ ေရဆိပ္ ေတာင္ထိပ္သစ္ပင္ Uယ်ာU္ပန္းမန္ ေရကန္ေရတြင္း ယမင္းပ်ိဳစစ္ ဝတ္စားသစ္ႏွင့္ ျပဴလွစ္ရိပ္ၿငိမ္ လူ႔စည္းစိမ္ဝယ္ Aခ်ိန္သာေတာင္း ညေနေစာင္း တဲ့ရွင္…” ကိုမွန္ကင္းက သံက်ေလးေတြပဲ လိုက္ေခါက္ေနတာ။ ေျခဆင္းသက္သက္ကိုး။ မၾကည္က Aသံေတာ့ေကာင္းပါရဲ႕၊ Aသံက မခိုင္ဘူး။ ယိုင္ခ်င္တယ္ ဆိုတာ သူ သတိထားမိတယ္။ “ခရာဘယ္တင္ Aမွာစကားနဲ႔ ျပရပါေတာ့… ရတနာတင္ဟာ Aာယားမရယ္လို႔ ကာလသားက မုန္းခ်င္မုန္းပေစေတာ့…” ကိုမွန္ကင္းက ပတၱလားေၾကာင္ေလး သူ႔မွာရွိေပမယ့္ Aရင္ညေတြက တီးျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ေန႔လံုး ရထားေပၚမွာ မယ္ဒလင္တီးေနရေတာ့ Aိမ္က ပတၱလားေၾကာင္ကို မတီးျဖစ္တာ ၾကာၿပီ။ ကိုမွန္ကင္းမိန္းမခိုးလာတဲ့ညပဲ သီခ်င္းသံေလးနဲ႔ ပတၱလားသံေလးနဲ႔ ဆိုေတာ့ ေဘးကတဲေတြက သေဘာေတြက်လို႔။ မၾကည္ကလည္း မဆိုးဘူး ေပါ့။ ဘယ္ကဘယ္လို ဘာမွန္းမသိေပမယ့္ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့ တြလ ဲ ို႔ျဖစ္တာပဲ ေပါ့။ “နင္ Aင္မတန္ပလီတယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ ခံရမွာပါမလြဲ… ညည္း Aင္မတန္ပလီတယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ ခံရမွာပါမလြဲ… Aားလံုး မွန္ၾကတာပါပဲ…” Aဲသည္ေနရာေရာက္ေတာ့ ကိုမွန္ကင္း ဝါးပတၱလားကို ရပ္လိုက္တယ္။ http://www.mmcybermedia.com “နင့္ဟာက Aသံေတြ ယြင္းေနတယ္ဟ။ ပတၱလားAက်နားေထာင္။ ေနUီးဟ… ငါ့ပတၱလားကလည္း နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာင္ေနတယ္။ ဆိုေပါက္… ဆိုေပါက္… ဒီမွာၾကည့္…” ကိုမွန္ကင္းက ေျခဆင္းAခ်ပိုဒ္ကို ဆိုျပတယ္။ မၾကည္ကလည္း လိုက္ဆိုတယ္။ ဒါေပမဲ့ မၾကည္က သူဆိုေနက်Aဆိုက Aသားက်ေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္န႔ျဲ ပင္လို႔မရဘူး။ ခဏခဏ ျပန္ဆိုျပတယ္။ မၾကည္က ခဏခဏ မွားေတာ့… “နင္ Aရင္က ဘယ္လိုဆိုခ့တ ဲ ာတံုး” ဆိုေတာ့၊ မၾကည္က… 3 3 “Aို… Aစ္ကိုကလည္း…” တဲ့။ Aရင္ ဘယ္လိုဆိုခ့တ ဲ ာတံုး ဆိုတာက မၾကည္ Aရင္ တြဲေနက် ဆိုေနက်လူက သင္မထားဘူးလား လို႔ ေမးတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာကိုး။ နင္ရဖူးခဲ့တ့ဲ လင္ေတြက ဒီလိုပဲ သင္ထားသလား ဆိုတ့ဲ Aဓိပၸာယ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနတာကိုး။ ကိုမွန္ကင္းက သူ႔စကားမွားသြားမွန္း သိေတာ့ သီခ်င္းတိုက္တာ ရပ္လိုက္ေရာ။ လက္ခတ္ကေလး ပတၱလားရြက္ေပၚ Aသာတင္တယ္။ ကိုမွန္ကင္းက မ်က္စိသာမျမင္တယ္၊ မီးခြက္ထန ြ ္းထားမွန္း သိတယ္န႔ဲ တူပါရဲ႕… “မၾကည္… နင့္မီးခြက္ႀကီးက မပူဘူးလား။ မႈတ္လိုက္ပါလား” တဲ့။ *** -၂- ကိုမွန္ကင္းက သူ႔တစ ဲ ုေလးမွာ လူခ်စ္လူခင္ေတာ့ မ်ားတယ္။ သည္ေနရာကေလးက Aစုကို သူေရာက္လာတာ ရွိလွမွ Aလြန္ဆံုး တစ္ႏွစ္သာသာေပါ့။ Aရင္က ပုဇန ြ ္ေတာင္ဘက္မွာ ေနတယ္။ သူ႔Aုပ္စုကေလးနဲ႔ သူ ေနတာပါပဲ။ Aခုေနသလိုပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ Aေပါင္းAသင္းမင္ၿပီး သည္မွာ ေနျဖစ္ေတာ့တာ။ ပထမ ေရာက္စကေတာ့ Aတြဲရယ္ဘာရယ္ မရွိပါဘူး၊ တစ္ကိုယ္ေတာ္ပဲ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေပၚ ႀကံဳသလိုလိုက္သာြ းတာပဲ။ ေျခေထာက္ကေလးနဲ႔ စမ္းစမ္းၿပီး တစ္တၿဲြ ပီးတစ္တဲြ ကူးေနတာပဲ။ လက္ကလည္း တီး၊ ပါးစပ္ကလည္း ဆို ပဲ။ ဘုရားလမ္းဘူတာေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ဆင္း၊ Aင္းစိန္ရထား ေျပာင္းစီး၊ တာေမြေလာက္ ကန္ပ့ေ ဲ လာက္မွာ ျပန္ဆင္း၊ လမ္းေဘးမွာ ထမင္းဝယ္စား၊ ဘူတာတစ္ခုခုမွာ ခဏနား၊ ႏွစ္ခ်က္ခဲြေလာက္ ရထားျပန္တက္ၿပီးရင္ မိုးႀကီးခ်ဳပ္မွ ျပန္ေရာက္ေရာ။ ရလည္း ရတယ္။ မရဘူးဆိုတ့ေ ဲ န႔ ခုနစ္ဆယ္ေလာက္ ရတယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ကိုမွန္ကင္း Aရက္ေတာ့ႀကိဳက္တယ္။ Aေသကို ႀကိဳက္တာ။ ျပန္ေရာက္ၿပီ http://www.mmcybermedia.com ဆိုတာနဲ႔ ေရခ်ိဳးတယ္၊ Aနားက ဘူတာ႐ံုကေလး ေဘးမွာ ေတာAရက္ဆိုင္ကေလး တစ္ဆိုင္ရွိေတာ့ သူ႔Aဖို႔ နီးနီးနားနား Aဆင္ေျပတယ္။ နည္းနည္းေလး ေထြလာေတာ့မွ ျပန္လာတာ။ ျပန္လာတယ္ဆိုေပမယ့္ သူ႔ခ်ည္းျပန္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ ကေလးတစ္ေယာက္ေယာက္က လာႀကိဳမွ ျပန္လို႔ရတာ။ သူလို ဘဝတူမိသားစုေတြထမ ဲ ွာ သားေတြသမီးေတြန႔ဲ ေဝေဝစည္စည္ ရွိေနတဲ့ မိသားစုေတြလည္း ရွိတာပဲ။ တခ်ိဳ႕လည္း ငယ္ေပါင္း ႐ိုး႐ိုးသားသား က်ိဳးက်ိဳးႏြံႏံြ သစၥာရွိရွိပဲ။ ဘဝတူAခ်င္းခ်င္းက ခင္ၾကတယ္၊ စာနာၾကတယ္။ ကူညီၾကတယ္။ ကေလးAခ်င္းခ်င္းလည္း သင့္ျမတ္ၾကတာပါပဲ။ 3 4 သူ႔ကေလး ကိုယ့္ကေလး ေခၚခိုင္း၊ ေခၚတြဲ လုပ္ေနၾကတာပဲ။ ဘယ္သူ႔ကေလးမွရယ္ မဟုတ္ဘူး၊ ကေလးေတြကလည္း ဘယ္သူဘယ္ဝါမွရယ္ မဟုတ္ဘူး၊ တြၿဲ ပီးလိုက္ပို႔တာပဲ။ ရွက္တယ္ဘာရယ္ မရွိဘူး။ Aရက္ဆိုင္မွာ ကိုမွန္ကင္း မူးေလာက္ၿပီဆိုရင္ ကေလး တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတာပဲ။ “Uီးမွန္ကင္းႀကီး… ထေတာ့” ဆိုရင္ “ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ” ဆိုၿပီး ထေတာ့တာ။ မထလို႔လည္း မရဘူးေလ။ သူမ်ားတြမ ဲ ွ သူ Aိမ္ေရာက္မွာကိုး။ ေနာက္တစ္ခုက ကိုမွန္ကင္းက ဖဲ႐ိုက္ေကာင္း။ သူ႔မွာ ဖဲထုပ္တစ္ထုပ္ ကိုယ္ပိုင္ရွိတယ္။ သူမ်ားဖဲထုပ္န႔ဆ ဲ ိုရင္ေတာ့ သူ လက္မခံဘူး။ သူ႔ဖထ ဲ ုပ္န႔သ ဲ ာ႐ိုက္မယ္ ဆိုလို႔ကေတာ့ မ်က္စိေကာင္း မကလို႔ မ်က္စိသံုးလံုး ပါလာပါေစ၊ လာခဲ့ ပါ။ သူ႔ဖထ ဲ ုပ္ကိုလည္း သူ ဘာမွလုပ္ထားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ႐ိုး႐ိုးဖဲထုပ္ပါပဲ။ မွတ္ထား၊ ေတးထားတာလည္း မရွိပါဘူး။ တြဲ႐ိုက္မယ့္ မ်က္စိေကာင္းတဲ့လူက ႐ိုက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ႀကိဳက္သလို စစ္ေဆး။ မသကၤာဘူး ထင္ရင္ မ႐ိုက္န႔။ဲ သူကိုင္တယ ြ ္ေနက်မို႔ သူ႔Aထာကေလးနဲ႔သူ သိေနတာကလြလ ဲ ို႔ ဖဲထုပ္ကို ဘာမွ ျပင္ထားတာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္႐ိုက္ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ကိုမွန္ကင္းက သူ႔လူယံုကို ေခၚလာေရာ။ ေငြAႏုတ္Aသိမ္း လုပ္ဖို႔၊ တစ္ဖက္ကဖဲပြင့္ ၾကည့္ေပးဖို႔ ဒါပဲ။ က်န္တာ သူပဲ ကိုင္တယ္၊ သူပဲ ႐ိုက္တယ္။ သူေခၚလာတဲ့လူက ကိုင္ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ ေလ်ာ္စရာရွိရင္ ေလ်ာ္ေပးလိုက္၊ စားစရာရွိရင္ စားလိုက္၊ ဒါပဲ ခိုင္းထားတာ။ ဝိုင္းျဖစ္လို႔မ်ား ဆိုလို႔ကေတာ့ ကိုမွန္ကင္းက ဒိုင္ပလ ဲ ုပ္တယ္။ သူမ်ားေမွာက္ထားတဲ့ ဖဲခ်ပ္ေတြကို လိုက္စမ္းၿပီး “ဖမ္းတယ္” လို႔ ေAာ္ေတာ့တာ။ မ်က္စိေကာင္းတဲ့ ႐ိုက္ဖက္ေတြက “ေAာင္မာ မွန္ကင္းရာ… ေသခ်ာမွလည္း လုပ္ပါဟ” လို႔မ်ားဆိုရင္ ေAာက္ဖတ ဲ စ္ခ်ပ္ လက္န႔ပ ဲ တ ြ ္တ့ၿဲ ပီး “ကုလားကြ” လို႔ ေAာ္လည္း ေAာ္၊ ေဖ်ာင္းခနဲလည္း ႐ိုက္ခ်၊ ၾကည့္လိုက္… ကုလား ပဲ။ “ပိုင္လွေခ်လား မွန္ကင္းရ” ဆိုေတာ့ “ကံပါဗ်ာ… မွန္ကင္းရဲ႕ ကံပါ…” တဲ့ Aၿမဲေျပာတတ္တယ္။ ဖဲ႐ိုက္တင္ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ားထိုးရင္လည္း ကိုမွန္ကင္းကို ေတာ္႐ံုလူ မႏိုင္ဘူး။ http://www.mmcybermedia.com ေကာင္းလိုက္တ့ဲ ေခါင္းကလည္း မေျပာနဲ႔ေတာ့။ က်ားကြက္က စကၠဴက်ားကြက္ျဖစ္ျဖစ္၊ သစ္သားက်ားခံုန႔ျဲ ဖစ္ျဖစ္ မကစားခင္ သူ႔လက္န႔ဲ လိုက္စမ္းတယ္၊ ဒါပဲ… ၿပီးၿပီ။ က်ားေကာင္ေတြ ေျဖာင့္ေနေAာင္စီတယ္။ သစ္သားခံုဆိုရင္ေတာ့ သူ ပိုႀကိဳက္တယ္။ က်ားထိုးတယ္ဆိုလို႔ ေရးေတးေတးျမင္ရလို႔ေတာ့ မထင္န႔၊ဲ ဘာမွကို မျမင္ရတာ။ ဝိုးဝိုးဝင္းဝင္းေလာက္ပဲ ျမင္ရတာ။ ေနသာေနသလား၊ ေမွာင္ေနသလားဆိုတာပဲ သိတာ။ 3 5 တစ္ဖက္ကလူရဲ႕က်ားက ဂ်စ္ ဂ်စ္ နဲ႔ တက္မယ္ ဆိုရင္ သူကလည္း ဂ်စ္ ဂ်စ္ နဲ႔ တက္လိုက္တာပဲ။ သူ႔က်ားေကာင္ တစ္ဖက္ကင္းေနရာေရာက္လို႔ မထည့္ေသးဘူး ဆိုရင္လည္း “ကင္း ထည္”့ လို႔ ေAာ္ေရာ။ သူက ကင္းထည့္ရမယ္ဆိုရင္လည္း ကင္းထည့္ေပးလိုက္ေရာ။ သူက ကင္းထည့္ရမယ္ဆိုရင္ တစ္ခါတေလ သံုးကြက္ေလာက္မ်ား ေက်ာ္စားသြားတာ ေဒါင္း… ေဒါင္း… ေဒါင္း… နဲ႔ လူေကာင္း မ်က္ျမင္ဆိုတ့လ ဲ ူက ပါးစပ္Aေဟာင္းသားနဲ႔ က်န္ရစ္ခ့ေ ဲ ရာ။ ကိုမွန္ကင္းနဲ႔ကစားရင္ တစ္ေကာင္က် ရင္လည္း ေပးမွ၊ ႏွစ္ေကာင္က် ရင္လည္း ေပးမွ၊ သေရ႐ႈံး ရင္လည္း ေပးမွ ကစားၾကေတာ့တာ။ ကစားရင္လည္း မ်ားေသာAားျဖင့္ ကိုမွန္ကင္း ႏိုင္တာခ်ည္းပဲ။ က်ားႏိုင္တ့ေ ဲ န႔ ဆိုရင္ ဘူတာ႐ံုေဘးကဆိုင္ကို Aေစာႀကီး ေရာက္ေနတတ္တယ္။ Aဲဒီေန႔ ရထားမတက္ေတာ့ဘူး။ ကိုမွန္ကင္း ေဘာလံုးလည္း ကန္ေသးတယ္။ ကန္တာမွ ေၾကးေၾကးမွ ကန္တာ။ ဂိုးက်U္း တစ္ေယာက္ခ်င္း ကန္ခ်င္တယ္ လို႔ သူ႔ကို တဲေတြနားက ဆိုက္ကားနင္းတဲ့ ကိုေက်ာ္ခက Aရက္ဝိုင္းမွာ စိန္ေခၚေတာ့ ကိုမွန္ကင္းက သိပ္ရတာေပါ့ တဲ့။ ေၾကးမပယ္ေၾကး တဲ့။ မ်က္ႏွာဝ ႏွစ္ေတာင္ေလာက္ က်ယ္တ့ဲ သစ္သားတိုင္ကေလး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ စိုက္တ့ၿဲ ပီး ကြင္းမက်ယ့္တက်ယ္ေလးထဲမွာ ကိုမွန္ကင္းနဲ႔ ကိုေက်ာ္ခ ပိုက္ဆံေၾကး ေဘာလံုးကန္မယ္ ဆိုေတာ့ ဘူတာ႐ံုေလးေဘးက ကြင္းမွာ Aဲဒီေန႔က လူေတြကို ညိဳ႕လို႔။ ပြၾဲ ကည့္ပရိသတ္ဆိုတာ ၿပံဳးလို႔ရႊင္လို႔။ ကန္မွာကလည္း ဂိုးက်U္း၊ ကန္မယ့္လူကလည္း တစ္ဖက္တစ္ေယာက္၊ ေလာင္းေၾကးကလည္း ငါးဆယ္ေၾကး တဲ့။ ပြစ ဲ မယ္ လုပ္ေတာ့ ဒိုင္လုပ္တ့ဲ ဘူတာကစာေရးႀကီးက မ်က္စိေကာင္းတဲ့ ကိုေက်ာ္ခ မ်က္စိကို Aဝတ္စနဲ႔ တင္းေနေAာင္စည္းတယ္။ ကိုမွန္ကင္းက မ်က္မျမင္ဆိုေတာ့ ကိုေက်ာ္ခကိုလည္း မျမင္ရေAာင္ လုပ္ရတာေလ။ ေဘာလံုးကိုလည္း ဆန္ခါကြက္က်ဲက်ဲ ရက္ထားတဲ့ ေဘာလံုးစြပ္တ့A ဲ ိတ္န႔ဲ စြပ္တယ္။ ေဘာလံုးစြပ္မွာ ျခဴကေလးတစ္လံုး ၿမဲေနေAာင္ ခ်ည္တယ္။ လက္မွတ္စာေရးႀကီးက နည္းနည္းကန္ၾကည့္ေတာ့ ျခဴကေလးက တခၽြင္ခၽြင္န႔ဲ ေဘာလံုးေျပးရာမွာ ျမည္ေနေရာ။ AားလံုးAဆင္ေျပေတာ့မွ ေဘာလံုးပြဲ စတယ္။ http://www.mmcybermedia.com ကိုယ္ခႏၶာ ဖိုင့္ဖိုင့္၊ Aသားျဖဴျဖဴ ကိုမွန္ကင္းႀကီးက ေဘာင္းဘီAပြ တိုတိုႀကီး ဝတ္ထားေတာ့ တကယ့္ ေဘာသမား ဆိုက္ပဲ။ ဒိုင္က ေဘာလံုးကိုေျမႇာက္ၿပီးလည္း ခ်လိုက္ေရာ ေျပးၿပီးလုလိုက္ၾကတာ၊ ေဘာလံုးက ေျပးခ်င္တ့ေ ဲ နရာေျပးေတာ့ ျခဴသံကိုနားေထာင္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား လုိက္လုလိုက္ၾကတာ လဲၾက ကြၾဲ ကနဲ႔။ ေဘာလံုးနားေရာက္လို႔ ခ်ိန္ကန္ေတာ့လည္း ေဘာလံုးကိုထိတယ္ မရွိဘူး။ ေလပဲ ကန္မိေတာ့ ကြင္းေဘးကလူေတြက တဝါးဝါးနဲ႔။ “ဟုတ္ၿပီကြ… မွန္ကင္းကြ… ေရွ႕မွာ နည္းနည္းတိုးUီး… ဟုတ္ၿပီ… ကန္… ကန္ေတာ့” ဆိုတ့ဲ Aသံေတြဆိုတာ ညံလို႔။ 3 6 နာရီဝက္ေလာက္Aထိ ဘယ္သူမွ ဂိုးမရေသးဘူး။ တစ္ခါေတာ့ ကိုမွန္ကင္း ေဘာလံုးရသြားတယ္။ သူသြင္းရမယ့္ ဂိုးတိုင္ဘက္ကို ဘယ္လိုမွတ္ထားသလဲ မသိဘူး။ လွည့္ၿပီးသား ျဖစ္သာြ းေရာ။ ကိုေက်ာ္ခ လာလုေတာ့ ေဘာလံုးကို Aသာေလး ေနာက္ဆလ ဲြ ိုက္ေတာ့ ကိုေက်ာ္ခ Aရွိန္န႔ဲ လဲေရာ။ သည္ေတာ့မွ ကိုမွန္ကင္း သူ႔ေျခခံုျပားႀကီးနဲ႔ ေျမလွိမ့္ကန္လိုက္တာ ေဘာလံုးက ျခဴသံတခၽြင္ခၽြင္န႔ဲ ဂိုးေပါက္ထဲ တည့္တည့္ႀကီး ဝင္သာြ းေတာ့တယ္။ “ဂိုး…” လို႔လည္း ဝိုင္းေAာ္ေရာ ပြလ ဲ ည္း ၿပီးေရာ။ တစ္ဂိုးဂိန္းကိုး။ ကိုမွန္ကင္းက Aဲသလိုလူမ်ိဳး။ မၾကည္န႔ည ဲ ားေတာ့ ကိုမွန္ကင္း က်ားမထိုးျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ဖဲမ႐ိုက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ေဘာလံုးလည္း မကန္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ရသမွ်ပိုက္ဆံေလး က်စ္က်စ္စုတယ္။ Aရက္ကေလးေတာ့ ေသာက္ေသးတယ္။ ညေနဘက္ ျပန္ေရာက္ရင္ Aရက္ေလး ေသာက္လိုက္၊ ပတၱလားေလး တီးလိုက္၊ သီခ်င္းေလး ဆိုလိုက္ နဲ႔။ *** -၃- မၾကည္ သူ႔ဆီေရာက္လို႔ ဆယ္လေလာက္ေနေတာ့ ကိုမွန္ကင္း Aိပ္ရာထဲ လဲတယ္။ Aသည္းေရာင္ Aသားဝါ ျဖစ္တာ တဲ့။ ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္ကိုယ္ခႏၶာႀကီး ဆိုတာ စိန္ခလုတ္န႔တ ဲ ိုက္ခ်တဲ့ သေဘၤာသီးစိမ္းလို လံုးပါးပါးသြားလိုက္တာ A႐ိုးေပၚAေရတင္ပဲ က်န္တယ္။ စုေဆာင္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံေလးလည္း ေဆးဝယ္ေသာက္ရတာနဲ႔၊ ေဆးထိုးရတာနဲ႔ တစ္တိတစ္တိန႔ဲ ပြန္းလွၿပီ။ စုထားတဲ့ေငြထုပ္ကေလးလည္း ေလ်ာ့လိုက္လိုက္လာၿပီ။ ျဖစ္ခါစ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေတာ့ မၾကည္လည္း ျပဳစုပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာႀကီးက ေငြကုန္မွန္းသိေတာ့ ကိုတင္ေဖ ဆိုတ့ဲ မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္န႔ဲ တြဲေပးလိုက္ေရာ။ မၾကည္ တစ္ေန႔လံုး ရထားနဲ႔လိုက္ေနရေတာ့ Aိမ္မွာ ကိုမွန္ကင္း တစ္ေယာက္တည္း။ ဖိုးငိုေလး http://www.mmcybermedia.com ျပန္ေခၚခိုင္းၿပီး ခိုင္းခ်င္တာေလး ခိုင္းရတယ္။ မၾကည္Aတြက္ရလာတဲ့ ပိုက္ဆံေလးနဲ႔ စားေနရေတာ့ ကိုမွန္ကင္းလည္း ၾကာေတာ့ Aားနာလာတယ္။ သက္သာတယ္၊ နာလန္ထတယ္ ဆိုေပမယ့္ ေနာက္တစ္လေလာက္ေတာ့ နားရUီးမွာ ေသခ်ာတယ္။ မၾကည္ကလည္း တစ္ေနကုန္ပင္ပန္းလို႔ တဲ့ ျပန္လာတာနဲ႔ ေရခ်ိဳး၊ ထမင္းစား၊ Aလွေလးျပင္ၿပီး ဘူတာမွာ သြားသြားထိုင္ေနတတ္တယ္။ တစ္ညေတာ့ မိုးႀကီးသာခ်ဳပ္ေရာ မၾကည္န႔ဲ တင္ေဖက ျပန္မလာဘူး။ ေနာက္ဆံုးရထား သူတို႔ဘူတာ႐ံုကေလးက ထြက္သာြ းတဲ့ Aသံသာ ေပ်ာက္သာြ းတယ္၊ မၾကည္န႔ဲ တင္ေဖ ျပန္မလာဘူး။ 3 7 ေတာ္ေတာ္ေလးေမွာင္ေတာ့မွ ဆရာႀကီးက လူတက ဲြ ေလးနဲ႔ ကိုမွန္ကင္းဆီ ေရာက္လာတယ္။ ဒီသတင္းၾကားတဲ့ မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြလည္း ေရာက္လာၾကတယ္။ တင္ေဖက မိန္းမေတာ့ မရွိဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ကေလးေတြ က်န္ရစ္ခ့တ ဲ ယ္။ တင္ေဖ့ သားသမီးေတြကလည္း မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္န႔ဲ ထိုင္ေနၾကတယ္။ ကိုမွန္ကင္းရဲ႕ ဘဝတူ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ေဒါသျဖစ္တ့လ ဲ ူက ျဖစ္၊ မူးတဲ့လူ မူး။ ကိုမွန္ကင္းကေတာ့ ေငါင္းစင္းစင္းႀကီး။ ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွ မက်န္ေတာ့တ့ဲ Aိတ္႐ႈံ႕ကေလး ေဘးခ်ၿပီး ေငါင္းစင္းစင္းႀကီး ထိုင္လို႔။ ခဏေနေတာ့မွ ဖိုးငိုကို “Aရက္တစ္လံုး သြားဝယ္စမ္း” တဲ့။ သူ႔နာမည္ေျပာခဲ့ တဲ့။ Aသည္းေရာင္Aသားဝါေရာဂါနဲ႔ နာလန္ထစလူက Aရက္ျပင္းေတြ ေသာက္မယ္ဆိုေတာ့ ဖိုးငိုက ကေလးေပမယ့္ တားတယ္။ ကိုမွန္ကင္းကလည္း “သြားသာဝယ္” တဲ့။ “ေသပေစ” တဲ့။ ဖိုးငိုကေတာ့ “ဝယ္မေပးဘူး” ပဲ ျငင္းတယ္။ ဆရာႀကီးနဲ႔ တျခားလူေတြကလည္း Aတင္း တားတယ္။ ဆရာႀကီးက ကိုမွန္ကင္းကိုပဲ Aျပစ္တင္တယ္။ “မွန္ကင္းရာ… မင္းမိန္းမ တင္ေဖနဲ႔ တြဲေပးလိုက္တာ မင္းေငြကုန္မွန္း သိလို႔ပါကြာ။ ေစတနာပါ။ ဘယ္ကမိန္းမမ်ား မင္းေတြ႔လာတာလဲ ငါ့ေကာင္ရာ… မ်က္စိမျမင္တ့ေ ဲ ယာက္်ားကို ေသတစ္ပန္ သက္တစ္ဆံုး ရွာေကၽြးတဲ့ မိန္းမေတြ Aမ်ားႀကီးကြ။ ဆင္းရဲေပမယ့္ သစၥာမပ်က္ၾကဘူး။ Aခ်စ္မပ်က္ၾကဘူး။ ကေလးေတြ ေျမးေတြန႔ဲ… မင္းAေတြ႔ပဲ။ တို႔Aထဲမွာ မင္းက Aကင္းAပါးဆံုး။ ဖဲ႐ိုက္မလား၊ က်ားထိုးမလား၊ ေဘာလံုးကန္မလား… မင္းက်မွ ခံရတယ္လို႔ကာြ ။ ေAးေလ… ေဘာလံုးက ျခဴပါတာကိုးကြ၊ မိန္းမက ျခဴမွမပါတာ” ဆိုေတာ့ ကိုမွန္ကင္း ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး။ Aရက္လည္း မဝယ္ခိုင္းေတာ့ဘူး။ ေခါင္းရင္းထရံကိုမွီရင္း ထိုင္ေနလိုက္တာ လူေတြAားလံုး ျပန္ၾကတဲ့Aထိပဲ။ ညU့္ေတာ္ေတာ္နက္တ့ဲ Aထိပဲ။ ေတာ္ေတာ္ေလး တိတ္ဆိတ္သာြ းၿပီ ဆိုေတာ့မွ ကိုမွန္ကင္း ပတၱလားဆီကို ဖင္ေရႊ႕ၿပီး သြားတယ္။ ပတၱလားလက္ခတ္ကို ကိုင္ၿပီး ထင္းခြျဲ ခမ္းခြဲသလို တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔ ႐ိုက္႐ိုက္တီးတယ္။ http://www.mmcybermedia.com နဂိုကAသံေၾကာင္ေနတဲ့ ပတၱလားက ေၾကာက္စရာAသံေတြ ထြက္လာေတာ့မွ သူဆိုေနက် ခပ္ရွရွ Aစ္တစ္တစ္ Aသံမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ Aသံနက္ႀကီးနဲ႔… “နင္ Aင္မတန္ပလီတယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ ခံရမွာပါမလြဲ… ညည္း Aင္မတန္ပလီတယ္ ဆုိရင္ျဖင့္ ခံရမွာပါမလြဲ… Aားလံုး မွန္ၾကတာပါပဲ…” လို႔ က်ံဳးေAာ္ေရာ။ 3 8 ပထမေတာ့ တဲစုကေလးက မ်က္မျမင္ေတြေရာ၊ မိန္းမေတြေရာ၊ ကေလးေတြေရာ လန္႔ႏိုးကုန္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း Aေမွာင္ႀကီးထဲမွာ တဲစုကေလး ၿငိမ္သက္သာြ းျပန္ေရာ။ (ရင္ခုန္ပြင့္ မဂၢဇင္း၊ Aမွတ္ ၅၀၊ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္-ဒီဇင္ဘာလ) http://www.mmcybermedia.com 3 9 တိုက္ ၁၃၊ Aခန္း ၄ -၁- ကံAားေလ်ာ္စာြ … တကယ့္ကို ကံAားေလ်ာ္စာြ ပါပဲ။ သည္တိုက္ခန္းထဲက တစ္ခန္းခန္းကို ေနထိုင္ခြင့္ရလိမ့္မည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ မေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ဖူးေၾကာင္းကိုသာ ပထမUီးဆံုး ကၽြန္မ ဝန္ခံရေတာ့မည္။ ေမာင္ကေတာ့ သည္တိုက္ခန္းေလးေတြထက ဲ Aခန္းလြတ္ေပၚလာတိုင္း ဇြဲေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေလွ်ာက္သည္ခ်ည္း ျဖစ္၏။ မ်ားေသာAားျဖင့္ လစာႏႈန္း Aတန္Aသင့္ျမင့္မားသူကိုသာ (လုပ္ငန္းမွာ ဘယ္ေလာက္Aေရးႀကီးသလဲ၊ စက္႐ံုန႔ဲ နီးနီးနားနားေနဖို႔ လိုAပ္တ့သ ဲ ူလား ဆိုတာကိုလည္း ထည့္တက ြ ္ေလ့ရွိပါသည္) ေနရာခ်ထားေလ့ရွိမွန္း ကၽြန္မ သိထားႏွင့္ေတာ့ ႐ိုး႐ိုးစြစ ဲ ဲြ ေနခ်င္သည့္ဆႏၵသာ ရွိေသာ္လည္း ကၽြန္မ မေမွ်ာ္မွန္းဝံ့ခ့ပ ဲ ါ။ မႏၲေလးပံုစံ ဟု ေခၚေသာ တစ္လံုး ေလးUီးေန တိုက္ခန္းနီနီႀကီးေတြ Aလံုးႏွစ္ဆယ္ေလာက္ကို ကန္႔လန္႔တစ္လံုး ေဒါင္လိုက္တစ္လံုး စီကာစU္ကာ တည္ေဆာက္ထားေသာ သည္တိုက္စုကေလးကို ‘တိုက္ဝင္း’ ဟုပဲ ေခၚတတ္ၾကသည္။ တိုက္ခန္းေတြရဲ႕AUီးထိပ္က သံုးထပ္သား ဆိုင္းဘုတ္ကေလးမွာေတာ့ ‘ဝန္ထမ္းရိပ္သာ Aမွတ္ (၁)၊ ျဖတ္သန္းသြားလာခြင့္မျပဳ’ လို႔ ေရးထားတာ ဖတ္ရဖူးသည္။ Aခုေတာ့ ထိုဆိုင္းဘုတ္ကေလးလည္း မရွိေတာ့ပါ။ ‘ဝန္ထမ္းရိပ္သာ Aမွတ္ (၁)’ လို႔လည္း ဘယ္သူမွ ႐ံုးဆန္ဆန္ ေခၚသံ မၾကားရပါ။ ‘တိုက္ဝင္း’ ဆိုသည့္ လူထုဘာသာစကားကသာ တြင္က်ယ္ေနေတာ့သည္။ ကံAားေလ်ာ္စာြ သည္တိုက္ခန္းကေလးကို ကၽြန္မတို႔ေနခြင့္ရသလို ေနာက္ထပ္ ကၽြန္မAတြက္ ကံေကာင္းတာ ရွိပါေသးသည္။ ကၽန ြ ္မတို႔ေနခြင့္ရေသာ တိုက္ခန္းေလးက ဘူတာ႐ံုကေလးႏွင့္ http://www.mmcybermedia.com နီးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ က်ဲပါးေသာ ၿမိဳ႕ပတ္ရထား Aျပာရင့္ရင့္ကေလးေတြ တိုက္ေAာက္က တေဝါေဝါျဖတ္သာြ းလွ်င္ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ကၽြန္မ ျပတင္းေပါက္ ေဘးကို ေျပးရပ္မိသည္သာ။ ေမာင္ကေတာ့ ဘူတာ႐ံုႏွင့္ နီးနီးေနရတာကို သိပ္ႀကိဳက္လွပံု မရပါ။ ဒါေပမဲ့ ေမာင္က ျပတင္းကတဆင့္ Aေနာက္ဘက္ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းကို တစ္ဆန္႔တစ္လ်ား ျမင္ေနရတာကိုေတာ့ တစ္စံုတစ္ရာမေျပာေသာ္လည္း ေက်နပ္ႏွစ္သက္ျခင္း ျဖစ္ဟန္ရွိပါသည္။ 4 0 ဘူတာ႐ံုႏွင့္ နီးျခင္း ေဝးျခင္း၊ Aေနာက္ဘက္ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းကို ျမင္ရျခင္း မျမင္ရျခင္းတို႔မွာ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္Uီး၏ တစ္Uီးခ်င္း ခံစားမႈသာျဖစ္၍ ေမာင္ႏွင့္ကၽြန္မၾကားတြင္ သိပ္ေတာ့ ျပႆနာမရွိလွပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္တိုက္ခန္းကေလးကို စတင္ေရာက္ရွိသည့္ေန႔ကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္Uီးစလံုး စိတ္ညစ္ညဴးသြားခဲ့ရတာ Aမွန္ပင္ျဖစ္၏။ Aဲသည္ေန႔က ေမာင္က ဘုရားစင္မွ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ကို ပင့္ေဆာင္၍ ကၽန ြ ္မက ေသာက္ေရAိုးသစ္တစ္လံုးကို သယ္ မ လာခဲ့ပါသည္။ Aဲသည္ေန႔က ရက္ရာဇာျဖစ္၍ နဂါးေခါင္းက ေတာင္ဘက္သို႔ လွည့္သည္ဟု ေမာင္က ကၽြန္မကိုရွင္းျပေသာေန႔လည္း ျဖစ္ပါသည္။ *** -၂- သည္တိုက္ခန္းကေလးေပၚကို ကၽြန္မတို႔ေနထိုင္ခြင့္ မရွိခင္တုန္းက သည္တိုက္ေတြႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေလးလွမ္းေသာ ေျခာက္ခန္းတြတ ဲ န္းလ်ားခန္းေတြမွာ ကၽြန္မတို႔ ေနထိုင္ခ့ရ ဲ ပါသည္။ ဆယ္ေပခန္း က်U္းက်U္းကေလး ေျခာက္ခန္းကို တစ္ဆက္တည္း ေဆာက္ထားလို႔ ‘တန္းလ်ား’ လို႔လည္း ေခၚၾကပါသည္။ ဘယ္လိုမွကို စ႐ိုက္ခ်င္းမတူႏိုင္ေသာ Aိမ္ေထာင္စု ေျခာက္စုထမ ဲ ွာ ကၽြန္မတို႔က တစ္စု ျဖစ္သည္။ ေဘးAစြန္ခန္းေတြကေတာ့ ပ်U္ခ်ပ္ေတြ စီကာထပ္ကာ ကာရံေပးထား႐ံုသာမက ေဘးျပတင္းေပါက္ေတြပါ ေဖာက္ေပးထားသျဖင့္ ေဘးခန္းမွာ ေနထိုင္ခြင့္ရသူေတြက Aနည္းငယ္ Aဆင္ေျပေသာ္လည္း Aလယ္ခန္းေတြကိုမူ ပါးလ်ေသာ ဝါးထရံခ်ပ္ေတြကို ေလ်ာ့ရဲရက ဲ ာေပးထားပါသည္။ ကၽန ြ ္မကေတာ့ ရႏိုင္သမွ် စကၠဴစေတြကို ေကာ္သုတ္၍ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ကပ္ေနတတ္၏။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ တစ္ခန္းကေညႇာ္နံ႔ကို လည္းေကာင္း၊ တစ္ခန္းက ဟားတိုက္ ရယ္ေမာသံကို လည္းေကာင္း၊ တစ္ခန္းက မႊန္စူးစူး Aရက္နံ႔ကို လည္းေကာင္း၊ တစ္ခန္းက ဖဲရက ြ ္ပတ ြ ္သံကို လည္းေကာင္း၊ တစ္ခန္းက ေၾကးစည္႐ိုက္Aမွ်ေဝသံကို လည္းေကာင္း တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ကၽန ြ ္မ ၾကားေနရသည္သာ ျဖစ္၏။ တန္းလ်ားေလးက ခါးေစာင္းေလာက္သာ ျမင့္ပါသည္။ ေလွကားသံုးထစ္သဖြယ္ ျပဳလုပ္ထားေသာ http://www.mmcybermedia.com Aုတ္ခံုေလွကားေလးေပၚမွာပဲ ညေနေစာင္းလွ်င္ ကၽြန္မ ထိုင္ေနမိတတ္သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက မီးရထားသံလမ္းေတြကို ျဖတ္ကာ ျပန္လာမည့္ ေမာင့္ကို ေစာင့္ရင္း Aခ်ိန္Aေတာ္မ်ားမ်ားကို ကၽန ြ ္မ သည္Aုတ္ခံုေလးေပၚမွာပဲ ထိုင္ရင္း ျဖဳန္းတီးပစ္ခ့သ ဲ ည္ခ်ည္း ျဖစ္၏။ ေမာင္ကေတာ့ သည္တန္းလ်ားကေလးကို ေနခ်င္စဖြယ္ Aိမ္ကေလးတစ္ခုAျဖစ္ သေဘာထားႏိုင္သူ ျဖစ္၏။ ‘လူေတြန႔ဲ ေရာေႏွာေနထိုင္ရေတာ့ လူေတြAေၾကာင္း ပိုသိခြင့္ရတာေပါ့’ ဟု လည္းေကာင္း၊ ‘တန္းလ်ားဆိုတာ လူ႔ေလာက Aငယ္စားေလးကြ။ စ႐ိုက္ သိပ္စံုတယ္’ ဟု လည္းေကာင္း 4 1
Enter the password to open this PDF file:
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-