Η Ξενιτιά της Μαριγώς Ρ έ ν ι α Δ η μ ο π ο ύλ ο ύ Η Ξενιτιά τΗς Μαριγώς Ρένια Δημοπούλου Τα βιβλία των εκδόσεων Ovi eBooks Publsihing & Ovi Greece μπορείτε να τα βρείτε μόνο στις σελίδες του διαδικτιακού περιοδικού ovigreek.wordpress.com/ & Ovi Bookshelves Όλο το υλικό είναι copyright του Ovi eBooks Publsihing και των συγγραφέων Για λεπτομέρειες και πληροφορίες επικοινωνήστε: ovimagazine@yahoo.com Δεν επιτρέπεται η πώληση, ανατύπωση και χρήση του παρόντος βιβλίου απο όποιο μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό, εκτυπωση, ραδιοφωνική η τηλεοπτική αναγνωση) χωρίς την προηγούμενη άδεια του υπευθυνου της έκδοσης και του συγγραφέα. Το συγκεκριμένο βιβλίο διατίθεται δωρεάν. αν σας ζητηθεί οποιοδήποτε χρηματικό ποσό, παρακαλούμε επικοινωνήστε άμεσα μαζί μας An Ovi eBooks & Ovi Greece eBooks Publication 2025 Ovi eBooks Publishing - All material is copyright of the Ovi magazine & the writers C Η Ξενιτιά της Μαριγώς Η Ξενιτιά της Μαριγώς ρένια Δημοπούλου Ρένια Δημοπούλου An Ovi eBooks & Ovi Greece eBooks Publications 2025 Ovi eBooks Publishing - All material is copyright of the Ovi magazine & the writers C Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, τοπωνύμια, γεγονότα ή καταστάσεις είναι εντελώς τυχαία και στη φαντασία του συγγραφέα. Η Ξενιτιά της Μαριγώς Σ την άκρη του χωριού, σε ένα παλιό διαμέρισμα με κιτρινισμένους σοβάδες από την υγρασία και ηλε- κτρικά που έχαναν τη μάχη με τον χρόνο, έμενε η Μαριγώ. Χήρα από νέα, μεγάλωσε μοναχή της την κόρη της, τη ςοφία, με θυσίες και στερήσεις. Ήταν το καμάρι της. Έπαιρνε άριστα στο σχολείο, διάβαζε με το πορτατίφ στο κομοδίνο τα βράδια, και κάθε φορά που της έφερνε τα αποτελέσματα, η Μαριγώ σταύρωνε τα χέρια της και έλεγε: — Δόξα σοι ο Θεός, δεν πήγε χαμένη η ψυχή του πατέ- ρα σου... Μα τώρα, η ςοφία ετοιμαζόταν να φύγει. Για την Ολ- λανδία. να κάνει μεταπτυχιακό, να ζήσει καλύτερα. Κι όχι μόνο αυτό, είχε κιόλας αποφασίσει να μη γυρίσει πίσω. Ρένια Δημοπούλου το είπε ήρεμα, σχεδόν σαν να μιλούσε για τον καιρό: — Μάνα... δε θα γυρίσω. Η ελλάδα δεν έχει μέλλον για μας. Όλοι το λένε εκεί. Δεν είμαστε για εδώ. Η Μαριγώ δεν απάντησε τότε. Μόνο γύρισε αργά προς το παράθυρο και κοίταξε τα χωράφια, εκεί που παλιά έτρεχε το παιδί της με λουλούδια στα χέρια. το βράδυ, όταν πια έπεσε ησυχία στο σπίτι, πήγε σιγανά στο δωμάτιό της, έβγαλε το παλιό κιλίμι και έβγαλε από κάτω το κουτί με τα φυλαχτά του άντρα της. Ένα δαχτυλί- δι, μια φωτογραφία ξεθωριασμένη, και το γράμμα που της είχε στείλει από τότε που είχε πάει εργάτης στη Γερμανία. τ’ άγγιξε ένα-ένα και μουρμούρισε: — Πού είσαι να τη δεις... Φεύγει κι αυτή. Μονάχη θα μείνω πάλι... το επόμενο πρωί, η ςοφία ετοίμαζε τη βαλίτσα. Η Μα- ριγώ καθόταν στη γωνιά, πλέκοντας, με το βλέμμα χαμέ- νο. — να σου βάλω και το πουλόβερ που σου έφτιαξα πέρ- σι; είπε τάχα μου ανέμελα. — Μάνα... δεν έχει νόημα. εκεί άλλο κρύο. Θα πάρω ότι χρειάζομαι εκεί. Άσε το. — Άμα κάνει άλλο κρύο εκεί, τότε γιατί παγώνει η καρ- διά μου εδώ; είπε σιγανά η Μαριγώ, χωρίς να σηκώσει το βλέμμα της. Η Ξενιτιά της Μαριγώς Η ςοφία σταμάτησε το μάζεμα. την κοίταξε, σαν να την είδε πρώτη φορά. — Μάνα... δε σε παρατάω. ςε αφήνω γιατί φοβάμαι ότι αν μείνω, θα σαπίσω. Δεν αντέχω άλλο το “βύσμα”, το “μέσο”, τους μισθούς της ντροπής, την κοροϊδία. Θέλω μια ζωή δική μου. Η Μαριγώ σηκώθηκε αργά. Πήγε κοντά της και της χάι- δεψε τα μαλλιά. — Καλά κάνεις παιδάκι μου. Πήγαινε. Μη γυρίσεις πίσω για μένα. εγώ... εγώ θα τα βολέψω. — Μαμά... — Όχι, όχι. Άκου με. εσύ είσαι το φως μου. Άμα το φως μείνει σε τούτο το σκοτάδι, θα σβήσει. Πήγαινε όσο λά- μπεις ακόμα. την αγκάλιασε σφιχτά, με μια δύναμη που φάνηκε αταί- ριαστη για τα χρόνια της. Κι ύστερα η ςοφία έφυγε. Η Μαριγώ έμεινε στο κατώφλι, με το χέρι σηκωμένο, μέχρι που το λεωφορείο χάθηκε στο δρόμο. Δεν έκλαψε. Όχι εκείνη τη στιγμή. το ίδιο βράδυ όμως, άνοιξε το ντουλάπι, πήρε το παλιό κασετόφωνο, έβαλε μια κασέτα του Καζαντζίδη και κάθι- σε στην καρέκλα του άντρα της. Έπινε αργά τον καφέ της, χωρίς ζάχαρη πια. ςτο χωριό είπαν ότι πενθεί ξανά. Μα κανείς δεν ήξερε Ρένια Δημοπούλου πως κάθε βράδυ, έγραφε ένα γράμμα στην κόρη της και το άφηνε κάτω από το μαξιλάρι. Δεν το έστελνε. Δεν ήξε- ρε πού να το στείλει. “Κάπου στην Ολλανδία” δεν ήταν διεύθυνση. Κι ένα πρωί, βρήκαν τη Μαριγώ νεκρή στην καρέκλα. Με το ραδιόφωνο να παίζει ακόμα. ςτο τραπέζι μπροστά της, ένα άγραφο χαρτί και μια φω- τογραφία της ςοφίας. Πάνω στη φωτογραφία, έγραφε με τρεμάμενα γράμματα: «ςυγχώρα με που δεν ήξερα να σου δώσω μέλλον. εγώ σου έδωσα μόνο ρίζες. εσύ βρήκες τα φτερά.» * * * * * Άμστερνταμ, 14 Νοεμβρίου άγαπημένη μου μάνα, ςου γράφω μετά από μέρες σιωπής. Όχι γιατί δε σε σκέ- φτομαι, αλλά γιατί δεν έβρισκα λέξεις που να αντέχουν το βάρος της αλήθειας. Κι όσο περνάνε οι μέρες, τόσο η αλήθεια βαραίνει και με πλακώνει. είναι όμορφη η πόλη εδώ. τα ποδήλατα παντού, άνθρω- ποι χαμογελαστοί, όλα να λειτουργούν όπως πρέπει. ςαν να ζεις μέσα σε ένα καλοκουρδισμένο ρολόι. Κι όμως, εγώ νιώθω σαν σκουριασμένο γρανάζι από τη χώρα μας. Έχω φέρει μαζί μου τη γλώσσα, τη μυρωδιά του καφέ που μου έφτιαχνες τα πρωινά, το σκούφο που μου έπλεξες, και τη φωνή σου που ακόμα μου λέει «να προσέχεις». Η Ξενιτιά της Μαριγώς Θυμάσαι εκείνη τη νύχτα, μάνα, λίγο πριν φύγω, που δε μιλήσαμε πολύ; Που μου είπες μόνο: “Πήγαινε όσο λά- μπεις ακόμα”; Πίστεψα ότι ήσουν δυνατή. Πίστεψα πως αντέχεις την απουσία μου, γιατί πάντα σε είχα για βράχο. Μα τώρα ξέρω. Ξέρω πως το χαμόγελό σου εκείνη τη μέρα ήταν ραγισμένο, και τα μάτια σου είχαν ένα βάθος που έκρυβε τον πόνο. Μάνα, με στοιχειώνει που έφυγα και σε άφησα πίσω. Που δεν γύρισα να σε πάρω αγκαλιά άλλη μια φορά. Που σου φέρθηκα σαν να ήσουν δεδομένη. Μα δεν ήσουν. Ήσουν ολόκληρος ο κόσμος μου κι εγώ σε άφησα για έναν ξένο ουρανό. ςήμερα ήρθε ο ταχυδρόμος με έναν φάκελο από το χω- ριό. Ήταν του κυρίου ςταμάτη, του μπακάλη, ο οποίος μου έστειλε μονάχα τρεις λέξεις: «Η μάνα σου πέθανε.» Δεν ξέρω αν ούρλιαξα ή αν απλώς έσπασα σιωπηλά. Δεν ξέρω καν πώς γράφω τούτη τη στιγμή. Κλαίω κι ακούω Καζαντζίδη, όπως έβαζες κάθε απόγευμα. Θυμάμαι τη μυ- ρωδιά από τη φασολάδα σου, τα πόδια σου που τρίζανε στο πάτωμα όταν περπατούσες, τις ιστορίες σου για τον πατέρα. Μάνα... εγώ έφυγα για να σωθώ. Κι εσύ έμεινες πίσω και χάθηκες. Θα ‘ρθω πίσω. Όχι για να μείνω, δεν έχω πού. το σπίτι θα έχει σκοτεινιάσει χωρίς εσένα. Θα ‘ρθω να σε θάψω, να βάλω λίγα λουλούδια στο χώμα σου, κι ύστερα... δεν Ρένια Δημοπούλου ξέρω. Ίσως ξαναφύγω. Ίσως σε πάρω μαζί μου, σε μια μυ- στική γωνιά της καρδιάς μου που να μπορώ να σε κουβα- λώ χωρίς να πονώ. Μου λείπεις, μάνα. Μου λείπεις όπως λείπει η ρίζα από το δέντρο. Ξεριζώθηκα. Και τώρα ούτε ήλιος, ούτε βροχή, ούτε χώμα ξένο μπορεί να με κάνει να ανθίσω. ςυγχώρεσέ με. Η ςοφία σου * * * * * ςτο χωριό, κανείς δεν ήξερε τι έγραφε το γράμμα που άφησε η Μαριγώ στο τραπέζι. Κανείς δεν το διάβασε. Μα όταν ήρθε η ςοφία για την κηδεία, το πήρε στα χέρια της, άνοιξε το φάκελο και δάκρυσε χωρίς ήχο. Δεν είπε λέξη. Μονάχα κάθισε στον τάφο, ψιθύρισε: — τώρα έχω ρίζες... Μακάρι να μου έδινες κι εσύ το δικαίωμα να σε σώσω. Κι ύστερα χάθηκε στον δρόμο με τη βαλίτσα της. ςι- ωπηλή. Γυρνώντας σε μια ξένη χώρα, κουβαλώντας μια μάνα μέσα της που θα της λείπει σε κάθε γέλιο και σε κάθε επιτυχία. ςε κάθε δάκρυ που δεν θα μοιράζεται πια με κανέναν. Η Ξενιτιά της Μαριγώς Η Ξενιτιά της Μαριγώς Ρένια Δημοπούλου Ovi eBook Publishing 2025 Ovi eBook Publishing Design/Επιμέλεια: Thanos K. Τα βιβλία των εκδόσεων Ovi eBooks Publsihing & Ovi Greece μπορείτε να τα βρείτε μόνο στις σελίδες του διαδικτιακού περιοδικού ovigreek.wordpress.com/ & Ovi Bookshelves Όλο το υλικό είναι copyright του Ovi eBooks Publsihing και των συγγραφέων Για λεπτομέρειες και πληροφορίες επικοινωνήστε: ovimagazine@yahoo.com Δεν επιτρέπεται η πώληση, ανατύπωση και χρήση του παρόντος βιβλίου απο όποιο μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό, εκτυπωση, ραδιοφωνική η τηλεοπτική αναγνωση) χωρίς την προηγούμενη άδεια του υπευθυνου της έκδοσης και του συγγραφέα. Το συγκεκριμένο βιβλίο διατίθεται δωρεάν. αν σας ζητηθεί οποιοδήποτε χρηματικό ποσό, παρακαλούμε επικοινωνήστε άμεσα μαζί μας An Ovi eBooks & Ovi Greece eBooks Publication 2025 Ovi eBooks Publishing - All material is copyright of the Ovi magazine & the writers C Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, τοπωνύμια, γεγονότα ή καταστάσεις είναι εντελώς τυχαία και στη φαντασία του συγγραφέα. Ρένια Δημοπούλου Ρ έ ν ι α Δ η μ ο π ο ύλ ο ύ Η Ξενιτιά τΗς Μαριγώς Ρένια Δημοπούλου, αφού αφιέρωσε μια ζωή στο δημόσιο, η Ρένια πλέον καλλιεργεί με την ίδια αφοσίωση ένα μικρό τροπικό παράδεισο στο μπαλκόνι της στην Κυψέλη, όπου οι γλάστρες της έχουν περισσότερες ώρες υπερωρίας από εκείνη.