Антон Павлович Чехов С женой поссорился (Случай) — Чёрт вас возьми! Придёшь со службы домой голодный, как собака, а они чёрт знает чем кормят! Да и заметить ещё нельзя! Заметишь, так сейчас рёв, слёзы! Будь я трижды анафема за то, что женился! Сказавши это, муж звякнул по тарелке ложкой, вскочил и с остервенением хлопнул дверью. Жена зарыдала, прижала к лицу салфетку и тоже вышла. Обед кончился. Муж пришёл к себе в кабинет, повалился на диван и уткнул своё лицо в подушку. "Чёрт тебя дёрнул жениться! - подумал он. - Хороша "семейная" жизнь, нечего сказать! Не успел жениться, как уж стреляться хочется!" Через четверть часа за дверью послышались легкие шаги... "Да, это в порядке вещей... Оскорбила, надругалась, а теперь около двери ходит, мириться хочет... Ну, чёрта с два! Скорей повешусь, чем помирюсь!" Дверь отворилась с тихим скрипом и не затворилась. Кто-то вошёл и тихими, робкими шагами направился к дивану. Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχωφ Τσακώθηκα με τη σύζυγό μου (Συμβάν) — Ο διάολος να σας πάρει! Θα 'ρθείς στο σπίτι από την υπηρεσία πεινασμένος σαν σκυλί και αυτοί ένας διάβολος ξέρει με τι σε ταΐζουν! Και δεν μπορείς καν να το παρατηρήσεις! Θα κάνεις μια παρατήρηση και αμέσως να οι λυγμοί και τα δάκρυα! Τρεις φορές ανάθεμά με που παντρεύτηκα! Αφού το είπε αυτό ο σύζυγος, χτύπησε στο πιάτο το κουτάλι, πετάχτηκε πάνω και με μανία κοπάνησε την πόρτα. Η σύζυγος ξέσπασε σε λυγμούς, πίεσε την πετσέτα της στο πρόσωπό της και αποχώρησε κι εκείνη. Το γεύμα είχε τελειώσει. Ο σύζυγος πήγε στο γραφείο του, σωριάστηκε στον καναπέ και έχωσε το πρόσωπό του στο μαξιλάρι. «Ο διάολος με έσυρε εσένα να παντρευτώ! - σκέφτηκε. Ειναί ωραία η «οικογενειακή» ζωή, δεν μπορώ να πω! Και μόλις παντρευτείς, θέλεις να πυροβοληθείς!» Ένα τέταρτο της ώρας αργότερα έξω από την πόρτα ακούστηκαν ελαφρά βήματα... «Ναι, αυτή είναι η τάξη των πραγμάτων...Προσβλήθηκε, κακοποιήθηκε, και τώρα περπατάει γύρω από την πόρτα, θέλει να τα βρούμε... Λοιπόν, διάολε, όχι! Καλλίτερα να κρεμαστώ παρά να τα ξαναβρώ μαζί της!» Η πόρτα άνοιξε με ένα ήσυχο τρίξιμο και δεν ξαναέκλεισε. Κάποιος μπήκε και με σιγανά, ντροπαλά βήματα κατευθύνθηκε προς τον καναπέ. Нажмите, чтобы слушать аудиокнигу (читает Владимир Антоник ) "Ладно! Проси прощения, умоляй, рыдай... Кукиш с маслом получишь! чёрта пухлого! Ни одного слова не добьёшься, хоть умри... Сплю вот и говорить не желаю!" Муж глубже зарыл свою голову в подушку и тихо захрапел. Но мужчины слабы так же, как и женщины. Их легко раскислить и растеплить. Почувствовав за своей спиной тёплое тело, муж упрямо придвинулся к спинке дивана и дернул ногой. "Да... Теперь вот мы лезем, прижимаемся, подлизываемся... Скоро начнём в плечико целовать, на колени становиться. Не выношу этих нежностей!.. Всё-таки... нужно будет её извинить. Ей в её положении вредно тревожиться. Помучу часик, накажу и прощу..." Над самым ухом его тихо пролетел глубокий вздох. За ним другой, третий... Муж почувствовал на плече прикосновение маленькой ручки. "Ну, бог с ней! Прощу в последний раз. Будет её мучить, бедняжку! Тем более, что я сам виноват! Из-за ерунды бунт поднял..." - Ну, будет, моя крошка! Муж протянул назад руку и обнял тёплое тело. — Тьфу!!. Около него лежала его большая собака Дианка. Антон Чехов, 1884 г. «Εντάξει! Ζήτα συγχώρεση, ικέτευσε, κλάψε... Τίποτα δεν θα λάβεις! Να πάρει ο διάολος! Ούτε μια λέξη δεν θα μου βγάλεις, έστω κι αν πεθάνω... Κοιμάμαι και δεν θέλω να μιλάω!» Ο σύζυγος έχωσε το κεφάλι του βαθύτερα στο μαξιλάρι και ήσυχα άρχισε να ροχαλίζει. Αλλά οι άνδρες είναι τόσο αδύναμοι όσο και οι γυναίκες. Είναι εύκολο να τους συγκινήσεις και να τους μαλακώσεις. Έχοντας νιώσει πίσω του ένα ζεστό σώμα, ο σύζυγος μετακινήθηκε πεισματικά προς την πλάτη του καναπέ και έσπρωξε με το πόδι του. «Μάλιστα... Να που τώρα σκαρφαλώνουμε, αγκαλιαζόμαστε, σαλιαρίζουμε... Σύντομα θα αρχίσουμε να φιλιόμαστε στον ώμο, γονατιστοί. Δεν υποφέρω αυτές τις τρυφερότητες!.. Παρ' όλα αυτά... θα χρειαστεί να την συγχωρέσω. Δεν της κάνει καλό να είναι ανήσυχη στην κατάστασή της. Θα τη βασανίσω για μια ώρα, θα την τιμωρήσω και θα τη συγχωρήσω...» Ένας βαθύς αναστεναγμός πέρασε σιγανά από το αυτί του. Ακολούθησε ένας άλλος, ένας τρίτος... Ο σύζυγος ένιωσε στον ώμο του το άγγιγμα ενός μικρού χεριού. «Λοιπόν, ο Θεός μαζί της! Θα τη συγχωρήσω για τελευταία φορά. Θα βασανίζεται η καημένη! Ειδικά αφού εγώ ο ίδιος είμαι ο φταίχτης! Εξαιτίας μιας ανοησίας ξεσήκωσα μια εξέγερση...» Λοιπόν, θα γίνει, μικρούλα μου! Ο σύζυγος άπλωσε πίσω το χέρι του και αγκάλιασε το ζεστό σώμα. — Φτού!!. Δίπλα του κειτόταν ο μεγάλος του σκύλος η Ντιάνκα. Источники: Антон Чехов - С женой поссорился (1884 г.) Аудиокнига с субтитрами https://1drv.ms/v/c/c8b2787e7f101616/IQSuEfi9HB3SSa8ponrtpfE9AUS6Jt7QRssh4lQuUjSxYmM Антон Чехов - С женой поссорился: https://ilibrary.ru/text/4169/index.html «С женой поссорился». А.П.Чехов. Аудиокнига. Читает Владимир Антоник https://www.youtube.com/watch?v=mAnIJI95kV0