ОТКРЫТИЕ Навозну кучу разрывая, Петух нашёл жемчужное зерно... Крылов. Инженер статский советник Бахромкин сидел у себя за письменным столом и, от нечего делать, настраивал себя на грустный лад Не далее как сегодня вечером, на бале у знакомых, он нечаянно встретился с барыней, в которую лет 20 — 25 тому назад был влюблён В своё время это была замечательная красавица, в которую так же легко было влюбиться, как наступить соседу на мозоль Особенно памятны Бахромкину её большие глубокие глаза, дно которых, казалось, было выстлано нежным голубым бархатом, и длинные золотисто - каштановые волосы, похожие на поле поспевшей ржи, когда оно волнуется в бурю перед грозой ... Красавица была неприступна, глядела сурово, редко улыбалась, но зато, раз улыбнувшись, «пламя гаснущих свечей она улыбкой оживляла» ... Теперь же это была худосочная, болтливая старушенция с кислыми глазами и желтыми зубами ... Фи! «Возмутительно! — думал Бахромкин, водя машинально карандашом по бумаге — Никакая злая воля не в состоянии так напакостить человеку, как природа Знай тогда красавица, что со временем она превратится в такую чепуху, она умерла бы от ужаса ... » Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ Στον σωρό της κοπριάς σκαλίζοντας, ο πετεινός βρήκε ένα μαργαριτάρι... Κριλόφ Ο μηχανικός, κρατικός σύμβουλος, Μπαχρόμκιν , καθόταν σπίτι του πίσω από το γραφείο, και μην έχοντας τίποτα να κάνει είχε θλιβερή διάθεση Μόλις σήμερα το βράδυ, σε μια χοροεσπερίδα σε σπίτι γνωστών, απροσδόκητα συναντήθηκε με μια κυρία, με την οποία 20-25 χρόνια πριν, ήταν ερωτευμένος Στην εποχή της, αυτή ήταν μια εξαίσια καλλονή, την οποία το ίδιο εύκολο ήταν να ερωτευτείς, όπως να πατήσεις τον διπλανό σου στον κάλο Ιδιαίτερα θυμόταν ο Μπαχρόμκιν τα μεγάλα της βαθειά μάτια, ο βυθός των οποίων, φαινόταν να είναι καλυμμένος με απαλό γαλανό βελούδο, και τα μακριά χρυσοκαστανά μαλλιά της, έμοιαζαν με χωράφι ωριμασμένης σίκαλης, στάχυα που κυματίζουν μες την θύελλα πριν την καταιγίδα ... Η καλλονή ήταν απρόσιτη, κυττούσε αυστηρά, σπανίως γελούσε, όμως ταυτόχρονα, άπαξ και χαμογέλασε, «τη φλόγα των κεριών που σβήνουν με ένα χαμόγελο ξαναζωντάνευε» ... Τώρα όμως αυτή ήταν μια καχεκτική, φλύαρη γριά με ξινισμένα μάτια και κίτρινα δόντια ... Φευ! «Τι ανυπόφορο! — σκεφτόταν ο Μπαχρόμκιν , σέρνοντας μηχανικά το μολύβι πάνω στο χαρτί — Κανενός είδους κακή δύναμη δεν είναι σε θέση έτσι να χαλάσει τον άνθρωπο, όπως η φύση Να ήξερε τότε καλλονή, ότι με τον καιρό θα μεταμορφωνόταν σε μια τέτοια σαχλαμάρα, θα είχε πεθάνει από τη φρίκη ... » Долго размышлял таким образом Бахромкин и вдруг вскочил, как ужаленный... — Господи Иисусе! — ужаснулся он — Это что за новости? Я рисовать умею?! На листе бумаги, по которому машинально водил карандаш, из - за аляповатых штрихов и каракуль выглядывала прелестная женская головка, та самая, в которую он был когда - то влюблён В общем рисунок хромал, но томный, суровый взгляд, мягкость очертаний и беспорядочная волна густых волос были переданы в совершенстве... — Что за оказия? — продолжал изумляться Бахромкин — Я рисовать умею! Пятьдесят два года жил на свете, не подозревал в себе никаких талантов, и вдруг на старости лет — благодарю, не ожидал, — талант явился! Не может быть! Не веря себе, Бахромкин схватил карандаш и около красивой головки нарисовал голову старухи... Эта удалась ему так же хорошо, как и молодая... — Удивительно! — пожал он плечами — И как недурно, чёрт возьми! Каков? Стало быть, я художник! Значит, во мне призвание есть! Как же я этого раньше не знал? Вот диковина! Найди Бахромкин у себя в старом жилете деньги, получи известие, что его произвели в действительные статские, он не был бы так приятно изумлён, как теперь, открыв в себе способность творить Целый час провозился он у стола, рисуя головы, деревья, пожар, лошадей... Επί μακρόν στοχαζόταν με αυτόν τον τρόπο ο Μπαχρόμκιν και ξάφνου πετάχτηκε πάνω σαν να τον τσίμπησε φίδι .. — Κύριε Ιησού! — έφριξε — Τί είδους νέο είναι αυτό ; Να ζωγραφίζω κατέχω! Πάνω στο φύλλο χαρτιού, στο οποίο μηχανικά έσερνε το μολύβι, εξ' αιτίας των άγαρμπων μολυβιών, ξεπρόβαλε το γοητευτικό κεφαλάκι μιας γυναίκας, εκείνης της ίδιας, με την οποία αυτός ήταν κάποτε ερωτευμένος Γενικά το σκίτσο χώλαινε, όμως το μαραζωμένο, αυστηρό βλέμμα, η μαλακότητα των περιγραμμάτων και τα ακατάστατα κυματιστά πυκνά μαλλιά είχαν αποδοθεί στην εντέλεια ... — Τι αναπάντεχο! — συνέχισε να εκπλήσσεται ο Μπαχρόμκιν — Να ζωγραφίζω μπορώ! Πενήντα δύο χρόνια ζούσα στον κόσμο, δεν είχα υποπτευθεί ότι έχω κάποιο ταλέντο, και ξάφνου στα χρόνια του γήρατος — ευχαριστώ, που δεν το ανέμενα, — ένα ταλέντο εμφανίστηκε! Απίστευτο! Μην πιστεύοντας στον εαυτό του, ο Μπαχρόμκιν άρπαξε το μολύβι και κοντά στο όμορφο κεφαλάκι ζωγράφισε την κεφαλή μιας γριάς ... Αυτή του προέκυψε το ίδιο καλά, όπως και η νέα ... — Εκπληκτικό!— είπε και ανασήκωσε τους ώμους — Και όχι και τόσο άσχημα, να πάρει ο διάολος! Επομένως, είμαι ζωγράφος! Επομένως, έχω μια κλίση! Πώς και ' γω παλαιότερα αυτό δεν ήξερα ; Ιδού το παράδοξο! Να έβρισκε ο Μπαχρόμκιν μέσα στο παλιό του γιλέκο χρήματα, να λάμβανε την είδηση ότι τον προήγαγαν στους ενεργούς συμβούλους του κράτους, δε θα είχε εκπλαγεί τόσο ευχάριστα, όσο τώρα, έχοντας ανακαλύψει την ικανότητα να δημιουργεί Μια ολόκληρη ώρα την πέρασε δίπλα στο τραπέζι, ζωγραφίζοντας κεφάλια, δέντρα, πυρκαγιά, άλογα ... — Превосходно! Браво! — восхищался он — Поучиться бы только технике, совсем бы отлично было Рисовать дольше и восхищаться помешал ему лакей, внёсший в кабинет столик с ужином Съевши рябчика и выпив два стакана бургонского, Бахромкин раскис и задумался... Вспомнил он, что за все 52 года он ни разу и не помыслил даже о существовании в себе какого - либо таланта Правда, тяготение к изящному чувствовалось всю жизнь В молодости он подвизался на любительской сцене, играл, пел, малевал декорации... Потом, до самой старости, он не переставал читать, любить театр, записывать на память хорошие стихи... Острил он удачно, говорил хорошо, критиковал метко Огонек, очевидно, был, но всячески заглушался суетою... «Чем чёрт не шутит, — подумал Бахромкин, — может быть, я ещё умею стихи и романы писать? В самом деле, что если бы я открыл в себе талант в молодости, когда ещё не поздно было, и стал бы художником или поэтом? А?» И перед его воображением открылась жизнь, не похожая на миллионы других жизней Сравнивать её с жизнями обыкновенных смертных совсем невозможно «Правы люди, что не дают им чинов и орденов... — подумал он — Они стоят вне всяких рангов и капитулов... Да и судить - то об их деятельности могут только избранные...» — Θαυμάσια! Μπράβο! — είπε ενθουσιασμένος — Να είχα μόνο λίγο σπουδάσει την τεχνική, εντελώς εξαιρετικά θα ήταν Να ζωγραφίζει περαιτέρω και να εντυπωσιάζεται, τον εμπόδισε ο υπηρέτης, ο οποίος έφερνε στο γραφείο το τραπεζάκι με το δείπνο Αφού έφαγε μια πέρδικα και ήπιε δύο ποτήρια κρασί Βουργουνδίας, ο Μπαχρόμκιν αποκαμωμένος άρχισε να συλλογίζεται ... Θυμήθηκε ότι σε όλα αυτά τα 52 χρόνια, αυτός ούτε μια φορά δε διανοήθηκε ακόμα και για την ύπαρξη σ' αυτόν κάποιου ταλέντου Είναι αλήθεια, ότι έλξη προς το κομψό αισθανόταν όλη του τη ζωή Στα νιάτα του εργαζόταν στην ερασιτεχνική σκηνή, έπαιζε, τραγουδούσε, ζωγράφιζε άτεχνα σκηνικά ... Ύστερα, μέχρι τα ίδια τα γηρατειά, αυτός δεν σταμάτησε να διαβάζει, να αγαπά το θέατρο, να γράφει από μνήμης ωραία ποιήματα ... Ευφυολογούσε πετυχημένα, μιλούσε ωραία, ασκούσε κριτική εύστοχα Η σπίθα προφανώς υπήρχε, όμως παντοιοτρόπως έσβησε από τη ματαιότητα ... «Αν ο διάβολος δεν αστειεύεται με κάτι, — σκέφτηκε ο Μπαχρόμκιν , — ίσως εγώ ακόμα να μπορώ στίχους και μυθιστορήματα να γράφω ; Πράγματι, τι κι αν ανακάλυπτα το ταλέντο στα νιάτα μου, όταν ακόμα αργά δεν ήταν, και γινόμουν ζωγράφος ή ποιητής ; E; » Και μπροστά στην φαντασία του αποκαλύφθηκε μια ζωή, που δεν έμοιαζε με τα εκατομμύρια των άλλων ζωών Να τη συγκρίνεις με τις ζωές των συνηθισμένων θνητών, παντελώς αδύνατον «Είναι αλήθεια οι άνθρωποι, ότι δεν δίνουν σ' αυτούς αξιώματα και παράσημα ... — σκέφτηκε — Αυτοί στέκονται εκτός παντοίων βαθμών και αξιωμάτων ... Και να κρίνουν το έργο τους μπορούν μόνο οι εκλεκτοί...» Тут же, кстати, Бахромкин вспомнил случай из своего далёкого прошлого... Его мать, нервная, эксцентричная женщина, идя однажды с ним, встретила на лестнице какого - то пьяного безобразного человека и поцеловала ему руку «Мама, зачем ты это делаешь?» — удивился он — «Это поэт!» — ответила она И она, по его мнению, права... Поцелуй она руку генералу или сенатору, то это было бы лакейством, самоуничижением, хуже которого для развитой женщины и придумать нельзя, поцеловать же руку поэту, художнику или композитору — это естественно... «Вольная жизнь, не будничная... — думал Бахромкин, идя к постели — А слава, известность? Как я широко ни шагай по службе, на какие ступени ни взбирайся, а имя моё не пойдёт дальше муравейника... У них же совсем другое... Поэт или художник спит или пьянствует себе безмятежно, а в это время незаметно для него в городах и весях зубрят его стихи или рассматривают картинки... Не знать их имён считается невоспитанностью, невежеством... моветонством...» Окончательно раскисший Бахромкин опустился на кровать и кивнул лакею... Лакей подошёл к нему и принялся осторожно снимать с него одежду за одеждой «М - да... необыкновенная жизнь... Про железные дороги когда - нибудь забудут, а Фидия и Гомера всегда будут помнить... На что плох Тредьяковский, и того помнят... Бррр... холодно! .. А что, если бы я сейчас был художником? Как бы я себя чувствовал?» Εδώ, παρεμπιπτόντως, ο Μπαχρόμκιν αναπόλησε ένα περιστατικό από το μακρυνό του παρελθόν ... Η μητέρα του, μια νευρική, εκκεντρική γυναίκα, περπατώντας μια φορά μαζί μ' αυτόν, συνάντησε στις σκάλες κάποιον πιωμένο, άσχημο άνθρωπο και του φίλησε το χέρι «Μαμά, γιατί το κάνεις αυτό ; » — παραξενεύτηκε αυτός — «Είναι ποιητής» — απάντησε αυτή Και αυτή, κατά τη γνώμη του, έπραξε σωστά ... Το να φιλήσει αυτή το χέρι ενός στρατηγού ή γερουσιαστή, τότε αυτό θα ήταν δουλοπρέπεια, αυτοταπείνωση , χειρότερο του οποίου για την εξέλιξη μιας γυναίκας να σκεφτείς δε γίνεται, να φιλήσει όμως το χέρι ενός ποιητή, ζωγράφου ή συνθέτη είναι φυσιολογικό ... «Ταραχώδης ζωή, μη καθημερινή ... — σκεφτόταν ο Μπαχρόμκιν πηγαίνοντας προς την κλινοστρωμνή — Και η δόξα, η διασημότητα ; Όσο και να προοδεύσω στην υπηρεσία μου, σε όποια βαθμίδα και να αναρριχηθώ, το όνομά μου δε θα φτάσει μακρύτερα απ' όσο ένα μυρμήγκι ... Σ' αυτούς όμως είναι εντελώς διαφορετικά ... Ένας ποιητής ή ζωγράφος κοιμάται και μεθοκοπάει ατάραχος, ενώ την ίδια ώρα, απαρατήρητα γι' αυτόν, στις πόλεις και στα χωριά αποστηθίζουν τα ποιήματά του ή κυττάζουν τους πίνακές του Να μη γνωρίζεις τα ονόματά τους θεωρείται ανάγωγο, αγραμματοσύνη ... αξεστιά ... » Εντελώς αποκαμωμένος ο Μπαχρόμκιν έπεσε πάνω στο κρεβάτι και έγνεψε στον υπηρέτη ... Ο υπηρέτης πλησίασε σ' αυτόν και άρχισε προσεκτικά να του βγάζει το ένα ρούχο πίσω από τ' άλλο «Ναι ... ασυνήθιστη ζωή ... Για τους σιδηροδρόμους κάποτε θα ξεχάσουν, όμως τον Φειδία και τον Όμηρο πάντα θα θυμούνται ... Και γιατί, κακός είναι ο Τρεντιακόφσκι , και αυτόν θα θυμούνται ... Μπρρρ ... κάνει κρύο! .. Και τι, αν εγώ τώρα ήμουν ζωγράφος ; Πώς θα αισθανόμουν ; Пока лакей снимал с него дневную сорочку и надевал ночную, он нарисовал себе картину... Вот он, художник или поэт, тёмною ночью плетется к себе домой... Лошадей у талантов не бывает ; хочешь не хочешь, иди пешком... Идёт он жалкенький, в порыжелом пальто, быть может, даже без калош... У входа в меблированные комнаты дремлет швейцар ; эта грубая скотина отворяет дверь и не глядит... Там, где - то в толпе, имя поэта или художника пользуется почётом, но от этого почёта ему ни тепло, ни холодно : швейцар не вежливее, прислуга не ласковее, домочадцы не снисходительнее... Имя в почёте, но личность в забросе... Вот он, утомлённый и голодный, входит наконец к себе в тёмный и душный номер... Ему хочется есть и пить, но рябчиков и бургонского — увы! — нет... Спать хочется ужасно, до того, что слипаются глаза и падает на грудь голова, а постель жёсткая, холодная, отдающая гостиницей... Воду наливай себе сам, раздевайся сам... ходи босиком по холодному полу... В конце концов он, дрожа, засыпает, зная, что у него нет сигар, лошадей... что в среднем ящике стола у него нет Анны и Станислава, а в нижнем — чековой книжки... Καθώς ο υπηρέτης του έβγαζε το πουκάμισο και του φορούσε το νυχτικό, αυτός φαντάστηκε μια εικόνα ... Να λοιπόν αυτός, ζωγράφος ή ποιητής, μες στη σκοτεινή νύχτα σέρνεται προς το σπίτι του ... Άλογα στα ταλέντα δεν υπάρχουν, θέλεις δε θέλεις, πηγαίνεις πεζή ... Περπατάει ο δυστυχής, φορώντας ένα πυρρόξανθο παλτό, ίσως, ακόμα και χωρίς γαλότσες ... Δίπλα στην είσοδο των επιπλωμένων δωματίων, λαγοκοιμάται ο θυρωρός Αυτό το αγενές ζωντόβολο ανοίγει την πόρτα και δεν κυττάζει ... Εκεί, κάπου μες στο πλήθος, το όνομα του ποιητή ή του ζωγράφου χρησιμοποιείται με σεβασμό, όμως αυτός ο σεβασμός του είναι αδιάφορος : ο θυρωρός δεν είναι ευγενέστερος, η υπηρέτρια δεν είναι τρυφερότερη, τα μέλη του σπιτιού δεν είναι συγκαταβατικότερα ... Το όνομα σεβάσμιο, όμως η προσωπικότητα παραπεταμένη ... Ιδού αυτός, κατάκοπος και πεινασμένος, εισέρχεται τελικά στο σπίτι του, στο σκοτεινό και πνιγηρό δωμάτιο ενός ξενοδοχείου ... Θέλει να φάει και να πιεί, όμως πέρδικες και κρασί Βουργουνδίας — αλλοίμονο! — δεν υπάρχουν ... Να κοιμηθεί θέλει τρομερά, έτσι καθώς κλείνουν τα μάτια από τη νύστα και στο στήθος πάνω πέφτει το κεφάλι, η κλινοστρωμνή είναι σκληρή, κρύα, προσφερόμενη από το ξενοδοχείο ... Νερό να βάζει ο ίδιος μόνος του, να ξεντύνεται μόνος του ... να περπατάει ξυπόλυτος πάνω στο κρύο δάπεδο ... Τελικά αυτός, τρεμάμενος, αποκοιμιέται, γνωρίζοντας, ότι αυτός δεν έχει πούρα, άλογα ... ότι μέσα στο μεσαίο συρτάρι του τραπεζιού δεν έχει παράσημα, ενώ στο χαμηλότερο, δεν έχει βιβλιάριο επιταγών ... Бахромкин покрутил головой, повалился в пружинный матрац и поскорее укрылся пуховым одеялом «Ну его к чёрту! — подумал он, нежась и сладко засыпая — Ну его... к... чёрту... Хорошо, что я... в молодости не тово... не открыл...» Лакей потушил лампу и на цыпочках вышел А Чехонте, 1886 Ο Μπαχρόμκιν στριφογύρισε το κεφάλι, σωριάστηκε πάνω στο ελατηριωτό στρώμα και γοργά σκεπάστηκε με το πουπουλένιο πάπλωμα «Ασ’ τον λοιπόν να πάει στο διάολο! — σκέφτηκε, χουζουρεύοντας και άρχισε γλυκά να αποκοιμιέται — Ασ ' τον λοιπόν να πάει στο διάολο! Πάλι καλά, που εγώ ... στα νιάτα μου κάτι τέτοιο ... δεν ανακάλυψα ... » Ο λακές έσβησε την λάμπα και πατώντας πάνω στις μύτες των ποδιών, βγήκε Примечания ОТКРЫТИЕ Впервые — «Осколки», 1886, No 4, 25 января ( ценз разр . 24 января ), стр . 4. Подпись: А. Чехонте Печатается по журнальному тексту Рассказ был послан в «Осколки» 19 января 1886 г. «Как ни старался ‹...› послать рассказ к понедельнику , но не успел , — писал Чехов в этот день Н. А. Лейкину — Много всякой работы , да и не клеилось писанье Шлю сейчас рассказ». 1. Стр . 321. Навозну кучу разрывая ~ жемчужное зерно ... — Цитата из басни И. А. Крылова «Петух и жемчужное зерно». 2. ...« пламя гаснущих свечей она улыбкой оживляла »... — Источник цитаты не установлен Источник : http://chehov-lit.ru/chehov/text/otkrytie.htm